Ο Αλέφαντος για το δίλημμα Nirvana ή Guns ‘n’ Roses

Κατό φορές τους τα ‘χω πει, κατό φορές, Γκαζερόουζι συγκροτήματα δεν υπάρχουν, σχολάσανε αυτοί, σχολάσανε, με τις κορδέλες, τα τέτοια, τα μαλλιά, πάνε αυτά τώρα, ποιος Σλας; ΠΟΙΟΣ ΣΛΑΣ; Παίχτης Σλας δεν υπάρχει, ξεχασέ τονα, τελειώσανε αυτοί οι κιθαρίστες, παγκοσμίως, βαριά κορμιά, αργοί, 20 λεπτά το σόλο, μέχρι να αρχινίσει να παίζει, ο Κομπαίη έχει πει το ‘Τι σπίρι’ πέντε φορές και φεύγει για την έχτη, πού πας; Πού πας; Εδώ ο Αλέφαντος σου μιλάει, ποιος σου μιλάει, τα δημοσιογραφάκια όλα, το Μεταχάμερ οι προφέσορες;

Αυτός ξέρεις για τι είναι; Αυτός είναι να τον επάρεις να του πεις, έλα δω ξέρω έναν καλό κουρέα στα Πετράλωνα, πάρε και τον Κωφίδη μαζί να πα να γίνετε αθρώποι, μου ‘χετε φτάσει 60 χρονώ και είστε ακόμα με το ίδιο πέτσινο απ’ τον Αρμούτη στο Μοναστηράκι, μ’ αυτό κυκλοφοράτε. Θα σκάσετε ρε, ΘΑ ΣΚΑΣΕΤΕ ΡΕ, χειμώνα καλοκαίρι με ένα πέτσινο. Κοντομάνικα εδώ, ωραία, αέρινα, δυνατά, σε πάω γω αγοράσεις, να γίνεις μάγκας, ΜΑΓΚΑΣ, που μου ‘χετε μάθει όλοι στα έτσι, στα αυτά, τι λέτε ρε; ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ;

Λοιπόν.

Έπειτα, έχε υπόψη ότι όλοι αυτοί εκεί οι πώς τους λένε οι Γκαζερόουζι όλο κλαίνε, τι μπάλα να παίξουνε, έτσι είναι η μπάλα; Και “μην κλαις” και “μην κλαις”, τι είναι αυτά ρε; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΡΕ; Δεν ντρεπόσαστε λίγο μωρέ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΣΑΣΤΕ; Έτσι θα παίξεις μπάλα μωρέ, με τα κλάματα; Και μόλις μπαίνει ο Νοέμβρης και αρχίζουν τα κρύα και οι βροχές και τα τέτοια, ξανά τα ίδια, και πού να βγω να παίξω, κολντ νοβεμπερέη και τέτοια. Και έχεις τώρα τον Σινατρα, παιχταράς, ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ, άστο σου λέω, απίθανος, εδώ τον Αλέφαντο να ακούς, έχεις τον Σινάτρα με βροχές, δεν καταλάβαινε τίποτα, με χιόνια, “λέτι σνόου, λέτι σνόου”, έπαιζε παντού, πόδια κανόνια, δαίμονας, ΔΑΙΜΟΝΑΣ, άστο τώρα, τι να λέμε τώρα, παραμύθια; ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ;

Λοιπόν.

Σου λέω το Σινάτρα γιατί να καταλάβεις δηλαδή ότι και ο Κομπαίη δηλαδή τι ήτανε, μάη γουέη ήτανε, ό, τι ήθελε έκανε, έπαιρνε τα μωρά, σου λεγε τι είσαι σύ; Αγόρι; Έφυγες, γεια σου, βούτα στην πισίνα, κολύμπα να φωτογραφίσουμε και το τσουτσούνι σου, κυνήγα το χιλιάρικο, και γεια σου. Ποιος τα κάνει αυτά; Ποιος τα κάνει αυτά, εδώ ντόμπρα, να μου πεις εσύ εμένανε; Έτσι πέταγα και εγώ μπιφτέκια στον Καρπετόπουλο και τον άλλονε τον πως τον λένε τον Πανούτση τότε στο Πανελλήνιο, τα πέταγα μέσα στην πισίνα, “κολύμπα ρε” τους έλεγα, “ΚΟΛΥΜΠΑ ΡΕ” και πέφτανε μέσα στην πισίνα να προλάβουν τα μπιφτέκια να τα φάνε πριν να λιώσουνε, εδώ τι σου λέει ο Αλέφαντος, να τον ακούς τι σου λέει, ο Αλέφαντος λέει αλήθεια, στα χέρια τους λιώνανε τα μπιφτέκια, δέκα μέρες νηστικοί είχανε.

Σου λεγε μετά ο Κομπαίη “έλα όπως είσαι”, τον άκουγες εσύ, το ‘τρωγες το παραμύθι, πήγαινες, καλώς τα παιδιά, ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ή εσύ ή μπάλα θα περάσεις, δεν έχει και οι δύο, ή ο ένας ή ο άλλος και δυο μαζί τελειώσατε, γεια σας, έφυγες, διάλεξε, ή τη μπάλα ή θα πάρεις το πόδι σπίτι σου, τι να λέμε τώρα. Πίεση, ταχύτητα, τα πάντα όλα, άμυνα φρούριο ο Κομπαίη, γεια σας, ΓΕΙΑ ΣΑΣ, τράβα πιάστονα τώρα, πούντονα; ΠΟΥΝΤΟΝΑ;

Και “καλώς ήρθατε στη ζούγκλα” και στη ζούγκλα, ποια ζούγκλα ρε Αξερόου; ΠΟΙΑ ΖΟΥΓΚΛΑ ΡΕ ΕΔΩ Ο ΑΛΕΦΑΝΤΟΣ ΣΕ ΡΩΤΑΕΙ, έτσι είναι η ζούγκλα; ΈΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΟΥΓΚΛΑ; Νανανανά νιζ και νανανανά νιζ. Ποια νιζ; ΠΟΙΑ ΝΙΖ ΡΕ ΑΞΕΡΟΟΥ; ΣΕ ΡΩΤΑΩ, ΠΟΙΑ; Να ‘ρχοσουνα Νίκαια  να δεις ζούγκλα το ’91, να δεις Νταραγκλίτσα, Γρίμπυλλα, Καπαγερίδη μπροστά, Ουσταμπασίδη, Μπαρμπολούτσι, γίγαντας, φοβερός, ΦΟΒΕΡΟΣ, άστο δεν πιανότανε, γκολτζής μεγάλος, κατό φορές σας τα ‘χω πει… Σου πω εγώ ζούγκλα, 5-1 το Αιγάλεω στη Νίκαια, στα σίδερα απάνω ανέβηκα, ΣΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΑΠΑΝΩ, δεν πατήσανε περιοχή, ναρκοπέδιο να ήτανε, πιο πολλές φορές θα είχαν πατήσει μέσα, τι να λέμε τώρα; Παραμύθια; Εδώ ο Αλέφαντος στο λέει υπεύτυνα.

Υπεύτυνα στο λέω γω.

Λοιπόν.

Καταλαβαίνει ο κόσμος, δεν είναι κορόδο, ξέρω που λέω, έβγαλε ο Κομπαίη το Νερβερμάιν, φύγανε όλοι Β’ Εθνική αυτόματα, άλλαξε όλο το ποδόσφαιρο σε μια νύχτα, κάτι μαλλιάδες κάτι σκιντ ρόου κάτι τέτοιους τους έστειλε να παίζουν με τα Άσπρα Χώματα, μπαράζ για άνοδο με τον Οδυσσέα Κορδελιού, τι να λέμε τώρα.

Έτσι είναι, ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, έπειτα δες και το άλλο, δες και τις διασκευές… διασκευάρες οι Νιρβάνα, άστο δεν παίζονταν, διασκευάρες, πήρε το ‘Δε μαν χου σολ δε γουόρ’, κατό κατομμύρια δίσκοι, χάλασε τον κόσμο όλο, για δικό τους το περάσανε όλοι, ποιος Μπάουη; ΠΟΙΟΣ ΜΠΑΟΥΗ; Πήρανε οι άλλοι το ‘Λιβ ε λετ ντάη’ απ’ τον Τζέμη Μποντ, τα έργα αυτά που κάναμε τότε σκασιαρχεία να πάμε να τα δούμε με Ρότζερ Μουρ, γίγαντας, απίθανος, με Σιν Κόνερι, φοβερές ταινίες, απίθανες, να πάτε όλοι να τις δείτε, Δόκτορ Νο, Χρυσοδάχτυλοι, τρομεροί, πήρανε το ‘Λιβ ε λετ ντάη’ και το σφάξανε, ΤΟ ΣΦΑΞΑΝΕ… Τι ‘Λιβ εντ λετ ντάη’ ρε Γκαζερόουζι, δεν έζησε κανείς, όλοι πεθάνανε, άστο δεν κάνεις, γρήγορα έμπα στ’ αμάξι, πάμε Νεμέα κάτω, να πατήσεις σταφύλια, έχουμε τρύγο. Για αυτά είσαι ρε Άξερόου, ΓΙ’ ΑΥΤΑ ΕΙΣΑΙ.

Λοιπόν.