Άλγεβρα ή Γεωμετρία;

Υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από αυτόματη αλλεργία στο άκουσμα των λέξεων ‘άλγεβρα’ ή ‘γεωμετρία’ και άλλοι (κάτι περίεργοι τύποι) που μπορούν να σου μιλάνε για ώρες για τον τρόπο που τα μαθηματικά σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Το ΟΝΕΜΑΝ έχει συντάκτες που ανήκουν και στις δύο κατηγορίες:

Γεωμετρία ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Στα μαθηματικά είχα την πεποίθηση ότι μπορώ να λύσω και τα πιο δύσκολα προβλήματα που θα βρίσκονταν μπροστά μου. Δεν μπορούσα όπως αποδείχτηκε αλλά αυτό δεν μου απαγόρευε να έχω μια κάποια ιδέα για τη δεινότητά μου στην επίλυση των προβλημάτων. Η άλγεβρα μου φαινόταν πανεύκολη. οτιδήποτε αφορούσε αυτή τη λογική συνέχεια των πράξεων μου έμοιαζε με ένα παιχνίδι, μια σπαζοκεφαλιά που έλυνα με πολλή διάθεση κάθε φορά. Η γεωμετρία από την άλλη, μέσα στη λογική της μου φαινόταν πιο παράλογη, μου φιανόταν πιο δύσκολη. Κι επειδή τότε έψαχνα προκλήσεις και πράγματα να με δυσκολεύουν, είχα βάλει την γεωμετρία απέναντί μου ως αντίπαλο. Πιο πολύ για να διασκεδάζω τα χρόνια στο σχολείο παρά επειδή ήταν αντίπαλος. Τι; Εσείς δεν είχατε φανταστικούς φίλους και εχθρούς;

Άλγεβρα η Έρρικα Ρούσσου

Εάν μεταξύ των τριών -μοναδικών- μαθημάτων που απεχθανόμουν στο σχολείο, δεν βρισκόταν η Φυσική, θα μπορούσα μετά βεβαιότητας να πω ότι κάτι δεν μου πάει καλά με το «γεω». Όταν το πρόγραμμα έγραφε Γεωγραφία ή Γεωμετρία, οι πιθανότητες για να μιλήσουμε και σε μαθηματική βάση, να παραμείνω στο μάθημα -ειδικά στην αρχή της χρονιάς- ήταν μηδαμινές. Κάπου εκεί προς το τέλος της χρονιάς, που οι απουσίες ξεπερνούσαν σε αριθμό τις μοίρες του μοιρογνωμονίου, αναγκαζόμουν να παρακολουθήσω. Τι να πω, να φταίει ότι στον Κάπτεν Πλάνετ ήμουν πάντοτε εκείνη που είχε το «Φωτιααααα»; Με τα «γεω» καλά δεν τα πήγα ποτέ μου.

Από την άλλη, η Άλγεβρα μαζί με τη Βιολογία ήταν από τις αγαπημένες μου διδακτικές ώρες. Σκέψου ότι έλυνα μόνη μου ολοκληρώματα και μάλιστα, με περισσή χαρά -nerd alert. Δεν μπορώ με τίποτα να συγκρίνω Άλγεβρα με Γεωμετρία. Να τις βάλω στο ίδιο κουτάκι. Δεν ξέρω καν εάν καλά καλά το κουτάκι αυτό θα το κάνω τετράγωνο ή ρόμβο ή παραλληλόγραμμο ή μεεπιασεπανικοςκαιμονοπουταθυμηθηκα. Καμιά αγάπη. Άλγεβρα, μόνο.

Άλγεβρα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ξέρεις τι είναι δύσκολο; Να ντριμπλάρεις κάτω από τα πόδια. Δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Αλλά είναι ωραίο να ντριμπλάρεις κάτω από τα πόδια. Ξέρεις τι είναι επίσης δύσκολο; Τα μαθηματικά. Τόσο η Άλγεβρα, όσο και η Γεωμετρία. Δνε μπορούν να το κάνουν όλοι. Αλλά είναι ωραίο να ξέρεις Άλγβερα και Γεωμετρία. Στο Λύκειο ήμουν εξαιρετικός στα μαθηματικά. Τόσο καλός που ο καθηγητής περίμενε να τελειώσω το μονό (οι ντρίμπλες κάτω από τα πόδια που λέγαμε) για να ξεκινήσει το μάθημα. Τόσο, που ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί μου έκοψαν μισό βαθμό και δεν πήρα 20 στις Πανελλήνιες. Δύο χρόνια νωρίτερα στην Α’ Λυκείου θυμάμαι είχαμε έναν τρομερό καθηγητή, μονίμως βουτηγμένο στην κιμωλία και τόσο πωρωμένο που του ξεκινούσαμε για πλάκα συζητήσεις για τους μεγάλους μαθηματικούς και παρασυρόταν τόσο πολύ που δεν κάναμε τελικά μάθημα. Μια άλλη φορά έτσι και χωρίς κανέναν συγκεκριμένο λόγο μας εξήγησε την χρυσή τομή. Στην Α’ Λυκείου. Χωρίς κανέναν λόγο. Τέλος πάντων. Πίσω στο δίλημμα. Η Γεωμετρία ήταν πολύ καλή φάση γιατί όλα τα προβλήματα έμοιαζαν με σπαζοκεφαλιές σαν αυτές που βρίσκεις στα σταυρόλεξα. Ήταν πιο παιχνιδιάρα και τσαχπίνα. Η Άλγεβρα, όμως, ήταν άλλο πράμα. Ορίζουσες, παράγωγα και φυσικά ολοκληρώματα. Ίσως μου άρεσαν τα μαθηματικά γιατί δεν ήταν χρονοβόρα. Δεν είχαν περιττή θεωρία και μπλα-μπλα. Σκεφτόσουν, έλυνες, τέλειωνες. Μπαμ-μπαμ. Ενώ στα άλλα μαθήματα έπρεπε να γράφεις με τις ώρες (*είπε και συνέχισε να γράφει με τις ώρες γιατί τελικά αυτή είναι η δουλειά του). Τέλος πάντων. Νομίζω ότι η Άλγεβρα είναι υποτιμημένη. Θα την προτιμήσω από τα σκαλινά τρίγωνα και τις εφαπτομένες, κυρίως λόγω των ολοκληρωμάτων. Συνειρμικά το μυαλό μου πηγαίνει πίσω στη Γ’ Λυκείου: Σάββατο μεσημέρι, να λύνω μόνος μου διαγώνισμα και να ακούω TXC στον Atlantis (μικρός ήμανε) σε μια εκπομπή που μετά από 15 χρόνια έμαθα ότι την έκανε ο αδερφός ενός συναδέλφου, του Τόλη. Φοβερά πράγματα.  Και ξέρεις -εντέλει- τι είναι δύσκολο; Να γυρίσεις πίσω στην Γ’ Λυκείου. Δεν μπορούν να το κάνουν όλοι.

Άλγεβρα ο Μάνος Χωριανόπουλος

Υπάρχουν δύο πράγματα στα οποία είμαι κακός. Μάλλον, υπάρχουν άπειρα πράγματα στα οποία είμαι κακός (Άρχοντας της ταπεινοφροσύνης), αλλά σε δύο θα έπαιρνα το αντίστοιχο βατόμουρο. Το ένα είναι τα μαθηματικά. Είμαι τόσο χάλιας που έχω λύσει άσκηση στις Αρχές Οικονομικής Θεωρίας (για τέτοια μαθηματικά μιλάμε) απεραντολογώντας για 3 παραγράφους, όταν η λύση ήταν δυο πράξεις. Δηλαδή μια γραμμή. Αλλά έπρεπε να την περιγράψω.

Το δεύτερο πράγμα, που παίρνω όσκαρ ανικανότητας, είναι ό,τι περιλαμβάνει σχέδιο. Από ζωγραφική μέχρι να φτιάξω μια τρίλιζα στην άκρη του θρανίου και να χωράει στα κουτάκια καλά το -ο-). Όλα στραβά. Δεν τραβάω ίσια γραμμή, ούτε με χάρακα.

Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω, θα έλεγα ότι η Γεωμετρία, πέρα από την τεράστια σημασία της για να πάει η ανθρωπότητα μπροστά (την οποία και παραβλέπω στο παρόν κείμενο), είναι ένας τρόπος για να θυμάμαι πάντα ότι η ζωή είναι δύσκολη, ότι όταν είναι να πάει κάτι στραβά, θα πάει και ότι αν υπάρχει ολόκληρη επιστήμη, που συνδυάζει μοναδικά, αυτά στα οποία είσαι παντελώς άχρηστος, δεν υπάρχει ελπίδα.

Και στην Άλγεβρα κακός ήμουν, αλλά προφανώς αφού πρέπει να επιλέξω το δηλητήριό μου, διαλέγω Άλγεβρα. Εγώ και η Γεωμετρία, δεν θα έχουμε ποτέ καμία σχέση.

Άλγεβρα ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Το δίλημμα Άλγεβρα ή Γεωμετρία για μένα είναι σαν να με ρωτάς αν προτιμώ μπάμιες ή κουνουπίδι. Παιδί της θεωρητικής γαρ, ποτέ μου δεν αγάπησα τα «Μαθηματικά». Γιατί μεταξύ μας, Στατιστικές, Άλγεβρες, Γεωμετρίες, είναι το ίδιο τέρας με διαφορετικά πρόσωπα. Ανάμεσα στα δυο ωστόσο, η ψήφος υποστήριξής μου θα πάει στην Άλγεβρα, ως το μη χείρον βέλτιστον (είδες, αρχαία ξέρω, σε αυτά ήμουν καλός). Αρχικά επειδή με τα πολλά κατάφερα και έγραψα καλά στις Πανελλήνιες, σε αντίθεση με τη Γεωμετρία που πάτωσα κι έπειτα επειδή ποτέ δεν μπήκα στο κλίμα και τη λογική της Γεωμετρίας. Θεωρήματα, αξιώματα, τρίγωνα, ακτίνες, διάμετροι, δεν είναι για μένα αυτά παιδιά. Άλγεβρα και πάλι άλγεβρα, στους τυφλούς ο μονόφθαλμος.

Άλγεβρα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ο τίτλος θα έπρεπε να είναι ‘Αντίο ζωή ο Ηλίας Αναστασιάδης’. Για έναν τέως αριστούχο του γυμνασίου, το να καταλαβαίνεις ότι τα μαθηματικά είναι ένας κόσμος που σ’ έχει κλειδώσει απέξω είναι μια σοβαρή ήττα που πρέπει να επεξεργαστείς και να αγκαλιάσεις με τα χρόνια. Τώρα αρχίζω και το ξεπερνάω. Μπορώ να γράψω μια παράγραφο για τον καθηγητή που διέλυσε τη μαθηματική συνοχή στο μυαλό μου, αλλά δεν του αξίζει τέτοιο στοίχειωμα. Φταίω κι εγώ. Από την πρώτη λυκείου και μετά, σταθερά, από το απροειδοποίητο διαγώνισμα μέχρι τις πανελλήνιες, ο τρόπος που διάλεγα να λύσω τα μαθηματικά προβλήματα ήταν ο ίδιος. Άφηνα τους τύπους στην άκρη (μάλλον γιατί δεν σκάμπαζα από τύπους) και περιέγραφα με λόγια τις απαντήσεις. Πολλές φορές ήξερα ποια είναι η λύση ή ποιον αριθμό ψάχνουμε, αλλά δεν μπορούσα να το αποδείξω. Έγραφα λοιπόν ‘Απόδειξη’ και από κάτω τα ανέλυα με λόγια. Η μέθοδος μου δεν εκτιμήθηκε από την επιστημονική κοινότητα, παρ’ όλ’ αυτά, θα διαλέξω αναγκαστικά την άλγεβρα γιατί το παραλήρημα που προσέφερα στα γραπτά της είχε μία βάση. Με την υπερθεωρία της γεωμετρίας και το ακαταλαβίστικο σύμπαν των σχημάτων της, οι αποδείξεις μου ήταν λίγες και ανεπαρκείς.

Γεωμετρία ο Γιώργος Μυλωνάς

Πάντα ήμουν πολύ καλύτερος στην άλγεβρα από την γεωμετρία. Την γεωμετρία ποτέ δεν την κατάλαβα και σε κάθε διαγώνισμα που έγραφα λίγο πάνω από την βάση, έλεγα σαν δικαιολογία στον εαυτό μου αυτό που συνήθιζε να λέει η μητέρα μου για το συγκεκριμένο μάθημα: “Η γεωμετρία θέλει φαντασία”. Δεν είχα φαντασία (στα μαθηματικά). Και τι έγινε; Παρόλα αυτά στηρίζω την γεωμετρία για ένα και μόνο λόγο. Ήταν το μοναδικό μάθημα στο σχολείο στο οποίο ήταν απαραίτητη η χρήση gadgets. Χάρακες, διαβήτες, μοιρογνωμόνια…Ειδικά το δεύτερο και το τρίτο μπορεί να τα χρησιμοποιούσα 2-3 φορές το πολύ τον χρόνο, ωστόσο κάθε Σεπτέμβρη πήγαινα και αγόραζα καινούργιο διαβήτη και μοιρογνωμόνιο έτσι για το καλό. Μπορεί να μην έκανα τις ασκήσεις που μας έβαζε ο καθηγητής για το σπίτι, αλλά και μόνο που έβαζα τα gadgets στην τσάντα πριν πάω σχολείο, ένιωθα ότι ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω κάθε αμβλεία γωνία ή πυθαγόρειο θεώρημα που θα έβρισκα στο διάβα μου.

Άλγεβρα η Φένια Μπινιάρη

Με τα μαθηματικά γενικά έκοψα επαφές μετά την πρώτη γυμνασίου όταν στην ύλη και στη ζωή μου μπήκαν οι ταυτότητες. Είχε φανεί από το δημοτικό ακόμα η ασυμφωνία χαρακτήρων ανάμεσα σε μένα και αυτή την επιστήμη. Ανάμεσα όμως στην άλγεβρα και στη γεωμετρία η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά της πρώτης. Η άλγεβρα έχει μια λογική. Που δεν την ξέρω. Αλλά την έχει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο διαβήτης στην τσάντα μου ήταν να μου τραυματίσει το δάχτυλο όποτε πήγαινα να ανοίξω το μικρό της τσεπάκι. Στη γεωμετρία είχα πάντα άγνωστες λέξεις. Τι είναι το συνημιτονο; Γεωμετρία πήγαινε σπίτι σου. Έχεις πιει.

Γεωμετρία ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Το δίλημμα θα μπορούσε να είναι ουτοπιστές ή πραγματιστές αλλά ας μιλήσουμε με μαθηματικούς όρους. Είναι αλήθεια ότι η άλγεβρα είναι κάτι που σου ανοίγει το μυαλό. Δεν έχει όρια, κι αν έχει μέχρι να τα βρεις πρέπει να ξεπεράσεις τα δικά σου. Κάθε φορά που έλυνα κάτι στην άλγεβρα νόμιζα ότι ήμουν ο Αϊνστάιν και ο Χόκινγκ μαζί. Ενώ με την γεωμετρία τα πράγματα είναι απλά. Σου στρώνει την λογική, σε κάνει να σκέφτεσαι με δεδομένα και με ζητούμενα. Έχεις σχήματα, έχεις τύπους, έχεις γραμμούλες, έχει διαβήτη, χάρακα και μοιρογνωμόνιο. Νιώθεις ότι έχει όπλα. Δεν πας στο πόλεμο με ξύλινο σπαθί. Πας με ολόκληρο στρατό. Νιώθεις σαν να είναι ο Νεύτωνας ή ο Αρχιμήδης που είδαν κάτι χειροπιαστό (ένα μήλο, μια μπανιέρα βρε αδερφέ) και το έλυσαν το πρόβλημα. Το έλυσαν γιατί υπήρχε πρόβλημα και το έβλεπαν. Δεν το φαντάζονταν.

Γεωμετρία ο Γρηγόρης Μπάτης

Ποτέ δεν ήμουν από τους καλούς μαθητές. Τους διαβαστερούς, τους επιμελείς, τους πειθαρχημένους και τους αγχωμένους. Ανήκα στην άλτερα παρς. Σ’ αυτούς που δεν άνοιγαν συχνά το βιβλίο όλη τη χρονιά, που έγραφαν -κυρίως- ό,τι κρατούσαν από την παράδοση και γενικά περνούσαν τις τάξεις μ’ ένα μέτριο βαθμό. Η μοναδική λαμπρή εξαίρεση που δωκε χαρά στη μανούλα μου, ήταν στο Γυμνάσιο και αφορούσε τα μαθηματικά.Μια Άγια καθηγήτρια μ’ έμπασε στη μαγεία των αριθμών, των πράξεων και πάνω απ’ όλα των λύσεων. Εκεί ήρθε το πρώτο 20άρι, που στα μάτια των γύρω μου, φαινόταν πιο περίεργο από το να περπατήσω σε θάλασσα και μια αγάπη για τα μαθηματικά και δη την Γεωμετρία που δεν κράτησε πολύ, αλλά ήταν μεγάλη καψούρα. Γιατί ωραίοι οι αριθμοί, αλλά η φάση γίνεται καλύτερη με χάρακες, διαβήτες, τρίγωνα και σχήματα. Έπειτα ήρθε το Λύκειο και κατάλαβα πως είναι πιο εύκολο/ευχάριστο να δημιουργείς, παρά να λύνεις προβλήματα. Ανόητη/ανέμελη εφηβεία.

Γεωμετρία ο Χρήστος Δεμέτης

Τα αγαπημένα μου μαθήματα στο σχολείο ήταν η λογοτεχνία (βλέπε: κείμενα), η γεωγραφία και η γεωμετρία. Η λογοτεχνία γιατί ονειρευόμουν πως μια μέρα θα γίνω ο νέος Παπαδιαμάντης, η γεωγραφία γιατί έχω ακόμα απωθημένο να γυρίσω όλο τον πλανήτη και η γεωμετρία γιατί είμαι κολλημένος με την τάξη, τα σχήματα, τις αποστάσεις, γενικά έχω τους ψυχαναγκασμούς μου (και) με τους χώρους και τις διαστάσεις. Επίσης τη γεωμετρία οι πιο πολλοί τη μισούσαν και γενικά είναι που συμπαθώ τους κατατρεγμένους της ζωής (παίζει Μπέλλου από πίσω). Η γεωμετρία ήταν η αδικημένη του εκπαιδευτικού συστήματος και αυτό είναι το μανιφέστο μου υπέρ της. Τη στηρίζω. Για την ιστορία, ακόμα δεν έχω γράψει βιβλίο, έχω πάει σε πέντε μόλις χώρες του πλανήτη στα 31 μου και το δωμάτιο μου είναι συνήθως μπουρδέλο. Στο συρτάρι του κομοδίνου μου δε, κρύβεται και ένας κροκόδειλος. Ο Τάκης.

Γεωμετρία η Δώρα Τσαμπάζη

Βασικά δεν μπορώ να διαλέξω και η γεωμετρία κέρδισε στα σημεία. Ήμουν ένα μαθηματικό μυαλό από τα γενοφάσκια μου, με 20άρια σε κάθε είδους μαθηματική επιστήμη και πριν προλάβετε να με πείτε φυτό να τονίσω ότι μισούσα τη Φυσική και τη Χημεία όπου δεν μπορούσα να ξεπεράσω το 15. Είχα έναν μαθηματικό που μου έκανε ιδιαίτερα στο Λύκειο για τις πανελλαδικές, τον κύριο Γιώργο, που μασουλούσε σοκολατάκια κάθε φορά που μου εξηγούσε κάτι στην Άλγεβρα ή τη Γεωμετρία. Εκπληκτικός τύπος που με έκανε τα αγαπήσω και τα δύο. Στην Άλγεβρα τρελαινόμουν να λύνω εξισώσεις και στη Γεωμετρία να λύνω τα προβλήματα στο τρίγωνο στο σκαλινό, το πιο δύσκολο. Στο σχολείο όμως είχαμε στη Γεωμετρία, άλλον μαθηματικό από αυτόν που είχαμε στην Άλγεβρα. Και στην Γεωμετρία ήταν ένας θεούλης. Όσοι φοίτησαν στο 5ο Λύκειο Σερρών θα τον θυμούνται και θα συμφωνήσουν μαζί μου, μιλάω για τον συγχωρεμένο τον κύριο Καρανάσιο. Μεγάλο μαθηματικό μυαλό, εγκλωβισμένο στο εκπαιδευτικό σύστημα του Δημοσίου. Αν ήταν σε άλλη πόλη και άλλη χώρα, θα ήταν ο επόμενος John Nash, αλλά τον “έφαγαν” τα Σέρρας και το πολύ κάπνισμα. Γεωμετρία για τον Καρανάσιο ρε γαμώτο.

Αυτοκτονία (Γεωμετρία) ο Θανάσης Κρεκούκιας

Τα πράγματα είναι απλά. Μετά από 95 αιώνια διλήμματα στα οποία έχω επιλέξει ή το ένα ή το άλλο, έφτασε η στιγμή να κοιτάζω εκστατικός το 96ο, ξέροντας βαθιά μέσα μου, έξω μου, εντός, εκτός και επί τα αυτά μου, ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Επίσης, θέλω να πιστεύω ότι η συντακτική επιτροπή του OMEMAN θα μου κάνει τη χάρη να επιτρέψει την εξαίρεση, γιατί παλικάρια ούτε άλγεβρα, ούτε γεωμετρία. Δυο πράγματα γνωρίζω για αυτές τις δυο λέξεις. Το πρώτο, να τις γράφω χωρίς ορθογραφικά λάθη. Το δεύτερο, ότι δεν κατάλαβα, δεν καταλαβαίνω και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω το παραμικρό ούτε από τη μία, ούτε από την άλλη. Στούρνος, μπάζο, ανεπίδεκτος στον υπερθετικό βαθμό, άσχετος, άχρηστος, καμένος, τελειωμένος, μπουμπούνας, μπουζουκοκέφαλος, χαϊβάνι, τίποτας, χάχας, σαρανταπεντάβλακας, αγράμματος, ξύλο απελέκητο, αγεωμέτρητος, αμαθημάτικος, αριθμοβλακόμετρος, αλγεβροχαλβάς, κοκορόμυαλος, μπαστούνι, τούβλο, τσιμεντόλιθος, νταμάρι, χαμπάρι, ανήφορος, κατήφορος, μηδέν, καμία τύχη, ένα απέραντο κενό, δυο απέραντα κενά, πολλά απέραντα κενά, μαύρη τρύπα, μαύρο χάλι, αντιγίγαντας και στα δυο.

Φτάνουν τα επίθετα; Στο σχολείο, τόσο η άλγεβρα όσο και η γεωμετρία ήταν στην αρχή εφιάλτες. Με ζόμπι, αίματα, διαβόλους, τριβόλους και εξορκισμούς. Μετά έμειναν απλά βαθμοί πολικών θερμοκρασιών στους ελέγχους και τα απολυτήρια. Ύστερα από 5 χρόνια ανύπαρκτης σχέσης (στον έκτο χρόνο γλύτωσα λόγω τρίτης δέσμης), νομίζω ότι αν σήμερα για κάποιον σατανικό, σαδιστικό, σιχαμένο λόγο, θα έπρεπε ντε και καλά να διαλέξω κάποιο από τα δύο, θα προτιμούσα να παίξω ρώσικη ρουλέτα με γεμάτο όπλο. Αν στη ζωή αυτή, ότι πιο ακραία ακαταλαβίστικο, δόλιο, ύπουλο, κακό, ψυχαναγκαστικό και διεστραμμένο, θα έπρεπε να συνοδευτεί με δυο μόνο λέξεις, αυτές θα ήταν άλγεβρα και γεωμετρία. Προφανώς στο δικό μου το μυαλό, το οποίο μπορεί να χωρέσει μόνο απλές έννοιες, όπως “Μίμη φέρε μήλα” ή “Γιάννη γιατί έκοψες το δέντρο, γιατί, γιατί; Αγέρας θα ‘ναι λέει ο Γιάννης και περπατεί”. Μέχρι εκεί. Κανένα “π”.

ΥΓ. Γεωμετρία, επειδή τελικά πρέπει υποχρεωτικά να διαλέξω και για να είμαι ειλικρινής, δεν παίζει εύκαιρο κανένα όπλο στο σπίτι. Γεωμετρία γιατί τουλάχιστον ξέρω τί είναι το τρίγωνο, το τετράγωνο και ο κύκλος. Μόνο μην μου τα μπερδέψετε και βάλετε το ένα μέσα στο άλλο…

Άλγεβρα ο Πάνος Κοκκίνης

Στα μαθηματικά ήμουν πάντα μαθητής του 18. Την ίδια ώρα που στα υπόλοιπα ήμουν του 19. Οπότε, μαζί με την γυμναστική, μπορείς να πεις ότι ήταν το ‘αδύνατο’ σημείο μου. Τουλάχιστον όμως στην άλγεβρα ψιλο-καταλάβαινα τι γινόταν. Αντιθέτως γεωμετρία, ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχω κάνω ποτέ. Ίσως το μυαλό μου να έχει απωθήσει την επώδυνη ανάμνηση επειδή γενικώς μου είναι αδύνατο να σχεδιάσω έστω και μια ευθεία.

Ναι, ακόμη και με χάρακα. Έτσι και αλλιώς αυτό το δίλημμα μου δημιούργησε τρελό άγχος. Κυρίως γιατί όπου να’ναι θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να κάτσω και να τα μάθω όλα από την αρχή, προκειμένου να μπορώ να διαβάσω την κόρη μου. Έτσι όμως είναι, σε αυτή τη ζωή όλα κύκλους κάνουν.

Άλγεβρα ο Μάνος Μίχαλος

Πρέπει να είμαι ο χειρότερος μαθητής μαθηματικών (οποιασδήποτε μαθητικής πτυχής τους) που δεν έμεινε ποτέ σε μάθημα και πάντα κέρδιζε στο όριο και στο 90′ των τριμήνων. Είχα μάλιστα πειστεί ότι έχω πρόβλημα αντίληψης και πως δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα και την πιο απλή εξίσωση. Δεν ξέρω τι φταίει, μπορεί να λείπει κάποιο χρωμόσωμα από το DNA μου ή να μη συμπάθησα ποτέ έναν καθηγητή αυτού του τομέα (η αλήθεια είναι ότι στις θετικές επιστήμες μόνο κάτι ψιλομαλάκες πέτυχα στη μαθητική καριέρα μου). Όμως, ανάμεσα στα δύο που ρωτάει το Δίλημμα και με το σκορ 7-7 θα δώσω τη νίκη στην Άλγεβρα. Γιατί η Γεωμετρία απαιτούσε και ένα ακόμα χρωμόσωμα που μου λείπει: να τραβώ έστω δύο-τρεις ίσιες γραμμές.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΑΛΓΕΒΡΑ ΜΕ 53,3%

Εσείς ήσασταν καλοί στα μαθηματικά;