Αλμυρή ή γλυκιά; Η κρέπα

Γαστριμαργικό το δίλημμά μας για σήμερα. Η αιώνια μάχη ανάμεσα στο γλυκό και το αλμυρό για πολλούς. Η μάχη έληξε με 7-6. Θες να μάθεις ποιά κρέπα κέρδισε;

Γλυκιά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η υφή/δομή/ύπαρξη της κρέπας, αυτό το λεπτό κομμάτι ζύμης δεν έχει επινοηθεί για να φιλοξενεί μέσα του λουκάνικα (ένας Θεός ξέρει από ποιο κομμάτι του ζωντανού), μπιφτέκια, χοντροκομμένα κρέατα κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο βάρβαρο και ούνικο. Η κρέπα είναι μια ΓΛΥΚΙΑ υπενθύμιση ότι είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, ότι σταματήσαμε να τρώμε με τα χέρια και μετά να πιάνουμε τη γυναίκα μας και άλλα τέτοια κομιλφό.

Άρα(γες), η κρέπα τρώγεται γλυκιά. Με την σοκολάτα να απλώνεται αρμονικά πάνω στο λεπτό της σαρκίο (ποίηση), με το μπισκοτάκι το τριμμένο, με την μπανάνα για τον κλασικό συνδυασμό, με την καρύδα για τους λάτρεις της Bounty. Έστω με τη μαρμελάδα για αυτούς που ακόμα αναπολούν τα πρωινά με Disney Club και τις φέτες φράουλα Spin Span με βούτυρο. Θες να φάς κάτι αλμυρό; Φτιάξε ένα σάντουιτς. Φτιάξε μια μπαγκέτα. Φτιάξε μια τζιαπάτα. Μην με φτιάχνεις πρωί-πρωί.

Γλυκιά ο Άλκης Βασιλείου

Δεν τίθεται καν δίλημμα! Η κρέπα από τη φύση της είναι γεμάτη merenda (ή nutella για τους μερακλήδες), έτσι ώστε με την πρώτη δαγκωνιά να ξεχείλιζει και να σε λερώνει στο γύρω από το στόμα, αφήνοντας σου ένα χαμόγελο σαν του Τζόκερ (by the way, αν τεθεί ποτέ αιώνιο δίλημμα για  τον καλύτερο Τζόκερ, ψηφίζω από τώρα Τζακ Νίκολσον).

Επιστρέφοντας στις κρέπες, λέγω το εξής. Όσο δήθεν και να είναι κάποιος, όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει υπέρ του twitter, των Stones, των μελαχρινών, της Ρεάλ, του blackjack, της Beyonce και του… Λαρς Φον Τρίερ (ναι, ναι όλα αυτά ο ίδιος άνθρωπος, του οποίου η ταυτότητα ας μείνει μυστική) δεν μπορεί παρά να δεχθεί ότι… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΛΜΥΡΗ ΚΡΕΠΑ.

Η μάλλον υπάρχει, αλλά το να προτιμάς την αλμυρή από τη γλυκιά, είναι σαν να λες “μ΄αρέσει όταν πηγαίνω στη θάλασσα να βρέχει, γιατί έχει ωραία χρώματα ο ουρανός”. Η μοναδική περίπτωση να μη βάλεις merenda στην κρέπα, είναι αν είσαι τόσο σκαμπρόζος, που τη γεμίσεις με παγωτό. Κάνε ό,τι θες τέλος πάντων, αρκεί να μη ξεστομίσεις την ατάκα “αδερφέ βάλε μου και λίγη ρίγανη”…

Η κρέπα είναι γλυκιά κύριοι και επειδή βλέπω που το πάτε και η μπουγάτσα γλυκιά είναι!!!

Αλμυρή ο Στέλιος Αρτεμάκης

Να το πω χωρίς περιστροφές… όποιος βάζει στην ίδια πρόταση τις λέξεις “γλυκιά” και “κρέπα” πρέπει να συλληφθεί, να υποβληθεί σε χειρουργική αφαίρεση της γλώσσας (γιατί δεν του αξίζει), ηλεκτροσόκ (γιατί του αξίζει), αποστέρηση αισθήσεων (για να συνέλθουν), διαπόμπευση (για να είναι δακτυλοδεικτούμενος όπου βρεθεί και όπου σταθεί να φάει κρέπα), να τον απολύσουν από τη δουλειά του (για να μην αγοράσει ξανά γλυκιά κρέπα), το σπίτι του να δοθεί σε πλειστηριασμό (για να μην μπορεί να τις φτιάχνει στα κρυφά), η γκόμενα του να τον αφήσει και να μην του ξανασηκωθεί! Είμαι σαφής;

Αλμυρή ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αν ζούσα και πάλι στο Λονδίνο και είχα μια καλή συμφοιτήτρια όπως η Cecile, να φτιάχνει κάθε Κυριακή 50-60 κρέπες για να ταίσει μια αρμάδα φοιτητών, παρέα με τσάι και ζεστές σοκολάτες, τότε ναι, θα διάλεγα γλυκιά. Γιατί σε εκείνο το τραπέζι, ο καθένας έφερνε το υλικό της αρεσκείας του. Οι περισσότεροι Nutella, άλλοι μπισκότο, άλλοι μπανάνες και φρούτα. Οι Γάλλοι έφτιαχναν κρέπες με ζάχαρη και στιμμένο λεμόνι. Οι Αμερικανοί έφερναν φυστικοβούτυρο και Snickers spread (ναι, υπάρχει και είναι μαγικό). Εγώ δοκίμαζα απ’ όλα (κυρίως nutella μπισκότο ή snickers μπισκότο).

Αλλά σε αυτή τη χώρα που η κρέπα τρώγεται μετά το ξενύχτι, θέλω το τυρί να ξεροψηθεί, το bacon να τσιγαριστεί, το αυγό να γίνει ομελέτα, το κοτόπουλο να μείνει κοτόπουλο και την μαγιονέζα να αρχίσει να βγάζει τα αιθέρια έλαιά της από τη θέρμη της μαύρης μεταλλικής επιφάνειας που αγνοώ την ονομασία της. Δες το βίντεο που βγάλαμε πριν λίγες μέρες στο νέο Κρεπηλατείον στη Γλυφάδα και θα με καταλάβεις.

Κι άσε τον Άλκη να λέει ότι δεν υπάρχει

Γλυκιά ο Πάνος Κοκκίνης

Ο μαυροπίνακας/ κατάλογος έγραφε Greek Night. Ο οδηγός του Lonely Planet με διαβεβαίωνε ότι η creperie ήταν η καλύτερη στην Bangkok. Και εγώ είχα γκώσει από 10 μέρες πήχτρα σε τηγανητό ρύζι και jumbo γαρίδα στα Phi Phi. Οπότε, χωρίς να το σκεφτώ, παράγγειλα την extra special, με ζαμπόν, τυρί, φέτα και ένα αβγό μελάτο από πάνω. Το αποτέλεσμα; Τρεις μέρες οδύνης, $80 (τόσο στοίχισε ο γιατρός και η νοσοκόμα που ήρθαν να με δουν) καί μια σουίτα στο Sheraton λερωμένη από πατάκι ως πολυέλαιο (ένεκα διάρροιας και εμετού). Βρισκόμαστε στον Ιούλιο του 2005. Όταν και δοκίμασα την τελευταία αλμυρή κρέπα στην ζωή μου.

Γλυκιά ο Μάνος Μίχαλος

Τετάρτη βράδυ, γύρω στις 10.30, είναι λίγο περίεργο -εκτός και αν πρόκειται για έκτακτη ανάγκη- να δεις ένα νότιο να φεύγει από τη Γλυφάδα με το αυτοκίνητο για να πάει στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Προσωπικά, είμαι ικανός να μην κουνηθώ για ένα τόσο ξαφνικό ταξίδι, ακόμη και αν ξέρω ότι με περιμένει στη γωνία με την Κηφισίας η γυναίκα της ζώης μου για να μου δώσει the last chance να την κερδίσω. Όμως, για μια κρέπα σοκολάτας από το L’ Etoile, την καλύτερα κρέπα σοκολάτας στην Αθήνα δηλαδή, το έχω κάνει.

Έχω οδηγήσει 20 χιλιόμετρα και άλλα τόσα για να γυρίσω πίσω, μόνο και μόνο επειδή ήθελα να νουτέλα ζεστή, μέσα ζύμη ζεστή, αλλά δεν είχα καμία διάθεση για εκπτώσεις. Ήθελα την καλύτερη, όχι απλώς μια μέτρια, για να ικανοποιήσω το ζάχαρό μου. Και αυτή είναι η διαφορά της γλυκιάς με την αλμυρή. Λίγο το τυρί, λίγο η μαγιονέζα ή το αυγό και θα σωθεί μια μούφα αλμυρή κρέπα. Η γλυκιά είναι άλλων απαιτήσεων και πολύ δύσκολη για να τη βρεις. Σας μιλάει κάποιος που έχει στάξει με νουτέλα όλα τα σημεία όπου έχει πάει διακοπές.

Γλυκιά η Ρομίνα Δερβεντλή

Τώρα μπορεί να θεωρηθώ ανίδεη -ακούω ήδη τις βρισιές σας, να ξέρετε- αλλά γενικά δεν πεθαίνω κιόλας. Ρε παιδάκι μου, σπάνια να τύχει να πω ¨Πωωω, να είχα μια κρέπα τώρα” -παίζει και ποτέ βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι. Ακόμα και τώρα που το γράφω, το χέρι παραξενεύεται που πατάει κ-ρ-ε-π-α. Όχι βάφλα, ας πούμε; Ας είναι.

Είναι ελάχιστες οι αλμυρές κρέπες που έχω φάει και με έχουν κάνει να αλλάξω γνώμη για τα παραπάνω μου λόγια έστω και προς στιγμήν. Δεν θα ζηλέψω αν τρως αυτό το ξενέρωτο πράγμα με μπέικα και ζαμπόνια, αλλά αν έχει μέσα νουτελίτσα, αλλάζει το πράγμα. Τη νουτέλα(καμία μερέντα) ακόμα και σε λάστιχο να την έβαζες, θα την έτρωγα. Ειδικά αν έχει μέσα και τριμμένο πτι-μπερ. Αλλά ως εκεί. Δεν θα την λαχταρίσω, αλλά σίγουρα θα σου φάω μια δαγκωνιά. Ναι, είμαι απο αυτές..

Αλμυρή η Έλενα Μπουζαλά

Την κρέπα την τρώνε αλμυρή και την μπουγάτσα είναι που τρώμε γλλλυκιά, αγαπητοί. Δεν μου αρέσει η κρέπα με μερέντα, ούτε με νουτέλα. Μπορώ να ισιώσω ένα μπολάκι κι από τις δύο μπροστά στην τηλεόραση, αλλά μέσα σε αυτόν τον χυλό, που ποτέ δεν είναι αξιοπρεπώς ψημένος, κι ας λέγεται κρέπα, μου κάθεται βαριά στο στομάχι, σαν μια μπάλα από ζυμάρι, που κάποτε ήταν γλυκιά στο στόμα. Τουλάχιστον η αλμυρή στέκεται αξιοπρεπής σε όλη της την διαδρομή, ως ελαφρύ σάντουιτς. Δεν πεθαίνω για καμία από τις δύο, αλλά μετά το κείμενο του Χρήστου θα δοκιμάσω κρέπα με φυστικοβούτρο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει το φυστικοβούτυρο.

Αλμυρή η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Είναι ντροπή να διαφωνούμε για την κρέπα, άλλος να προσβάλλει την αλμυρή και άλλος τη γλυκιά. Η κρέπα, ρε αχάριστοι, γίνεται χαλί να τη μασίσεις, παίρνει όποια γεύση εσύ θες, δεν σου χαλάει γούστα. Εν αντιθέση, ας πούμε, με το σουβλάκι που δεν παει και τόσο με τη νουτέλα ή τη βαφλα που δεν κομποζάρει ωραία με την τυροσαλάτα (ανακατεύομαι).

Η κρεπα είναι ωραία και αλμυρή και γλυκιά. Ιδανικά, η κρεπα είναι αλμυρή και αμέσως μετά ακολουθείται από μια γλυκιά. Ναι, δύο-δύο τις κατεβάζω τις κρέπες, όπως συνήθιζε να μου λέει ο φίλος μου ο Βλάσης στην Αιδηψό, τόπο ξακουστό στα πέρατα της γης για τις Ιαματικές Κρέπες του στο διάσημο μαγαζί της Κατερίνας (Μάνο, έχω ταξιδέψει Φιλοθέη – Αιδηψό για να φάω 2 τέτοιες, μόνο αυτό σου λέω).

Οπότε λίγο σεβασμό στις κρέπες, ρατσιστές της γεύσης. Τις προτιμήσεις σας πείτε τις, αλλά με τρόπο, μαλακά. Να, κάπως έτσι: Γλυκιά μου, λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω, αλλα θα ψηφίσω την Αλμυρή. Μη σκεφτείς ούτε για μια στιγμή πως δεν αξίζεις – it’s not you, it’s me.

Αλμυρή ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν έχω θέμα στην πραγματικότητα. Ανάλογα τη φάση που θα είμαι όταν περάσω έξω από την κατάλληλη κρεπερί την κατάλληλη στιγμή. (Ποια κρεπερί προτιμάμε από την άλλη; Γι’αυτό μάλιστα, να τσακωθούμε. Οι θεοί εκεί απέναντι από το μετρό Μοναστηράκι, η καλύτερη κρέπα της Αθήνας. Απλά.) Οπότε ναι. Ας πούμε αλμυρή όμως. Η αγαπημένη μου είναι κάτι στη λογική τυρί-μπέικον-ζαμππόν-λουκάνικο σαν βάση και μετά ό,τι έχουμε όρεξη από περιφερειακά. Την λέω χαϊδευτικά “η χοληστερίνη μου”. Γλυκούλι. Μιλώντας για γλυκούλι, αν έχω φάει πιο νωρίς αλλά περάσω έξω από την κρεπερί και πώς να πείς όχι άρα απλά κάτι πρέπει να πάρεις, τότε και μια γλυκιά είναι ό,τι πρέπει, κάτι σε μπανάνα-μπισκότο-νουτέλα ας πούμε. Μαγεία. Όμως ναι, αν πρέπει να διαλέξω μία, αγαπημένη πάνω από τις υπόλοιπες, κρέπα, υποθετικά χωρίς καμία συνέπεια ανεξαρτήτως ώρας και προηγούμενης κατανάλωσης φαγητού, τότε ναι: Θα τσίμπαγα μία “χοληστερίνη” από το Paris απέναντι απ’το Μοναστηράκι.

Αλμυρή ο Θανάσης Κρεκούκιας

Αλμυρή για να στανιάρεις. Οι επιλογές ατελείωτες, μπορείς να βάλεις και σένα τον ίδιο μέσα αν χρειαστεί, που λέει ο λόγος. Αλμυρή για να συνέλθεις. Από ξύδια, από μπάφους, από Pro, από ξενύχτι γενικότερα. Αλμυρή γιατί μου θυμίζει την κορυφαία κρεπερί «Prensa», στη Σεβίλλη, στην οδό Τριάνα, δίπλα στο ποτάμι, όπου έχω κάνει μερικές από τις μεγαλύτερες γουρουνιές της καριέρας μου, π.χ. τριπλό αυγό βραστό!!! (μην την ψάξετε, έχει κλείσει εδώ και χρόνια). Αλμυρή γιατί αν θέλεις γλυκό, παίρνεις δυο αλμυρές και μετά παίρνεις και μια Λάκτα από το περίπτερο. Προτιμάτε Ίον? Δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Όμως η κρέπα να είναι αλμυρή. Ευχαριστώ.

Γλυκιά η Αμαλία Κουλακιώτη

Οι ιδιοτροπίες μου με το φαγητό είναι αμέτρητες, όπως έχω ξαναπεί. Αλμυρή κρέπα έχω φάει δυο φορές στη ζωή μου και δε θέλω να ξαναφάω. Προσωπικά μου φαίνεται κάπως αηδιαστική. Μη ρωτάς γιατί! Είπαμε ιδιοτροπίες. Από την άλλη η καλύτερη κρέπα που έχω φάει στη ζωή μου (μια και όλοι μοιράζονται τις εμπειρίες τους) ήταν σε ένα στενό στο Γκάζι, τη “μαγεία” πραλίνα φράουλα και σιρόπι σοκολάτας! Αν θέλω να φάω κάτι αλμυρό παίρνω και σάντουιτς βρε αδερφέ!

Αλμυρή ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δίλημμα σκληρό και ύπουλο. Κι οι δύο έχουν τη χάρη τους, ανάλογα με τα κέφια και κυρίως την όρεξη. Για αυτό και οφείλω να διευκρινίσω ορισμένα θέματα: όπως το ότι θεωρείται ατόπημα -του χειρίστου είδους μάλιστα- όταν λέει κάποιος “κρέπα γλυκιά” να εννοεί κάτι άλλο από κρέπα σοκολάτα. Προς Θεού άνθρωποι: μη νοθεύετε τη σοκολάτα σας με μπισκότα και -ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω- φρούτα. “Σοκολάτα-μπανάνα”. ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ;

Η κρέπα η σωστή είναι η αλμυρή και τρώγεται στο χέρι κι όχι με μαχαιροπίρουνο σε πιάτο λες κι είμαστε στις Βερσαλίες. Με το τυρί της, με το αυγό της, με το αλλαντικό της, με τη ντομάτα (για να γλιστράει), με τη σως της. Κι επειδή σίγουρα πολλοί θα με ρωτούσατε, η καλύτερη κρέπα στην Αθήνα είναι στο “Κρεπηλατείο” (Μαρούσι και τώρα Γλυφάδα), στο “Κρέπα-Κρέπα” στο Θησείο και στο “Ετουάλ” στην Αλεξάνδρας.

Βέβαια, λέω βέβαια, στον δικό μου κόσμο η σωστή απάντηση στο δίλημμα “αλμυρή ή γλυκιά” είναι “και οι δύο”, αλλά δυστυχώς δεν τους βάζω εγώ τους κανόνες, οπότε φάε μόνο μια κρέπα να δούμε τι θα καταλάβεις.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΑΛΜΥΡΗ ΜΕ 53.8

Έπεσε λίγο παραπάνω αλάτι αντί για ζάχαρη, στο δίλημμα. Προτιμήθηκε, το αυγό από τη νουτέλα, παρότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα ήθελε για τελευταία γεύση μια κουτελιά πραλίνας φουντουκιού. Βέβαια, η τόσο μικρή διαφορά με την οποία κρίθηκε το συγκεκριμένο Αιώνιο Δίλημμα (η μικρότερη ως τώρα), δείχνει ότι η καλύτερη επιλογή είναι να ξεκινήσεις με μια αλμυρή και μετά στα καπάκια, να πάρεις και τη γλυκιά σου. Ή ότι στο ΟΝΕΜΑΝ τα αλμυρά είναι πιο επιθυμητά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…