Αναμνήσεις, χαρές και λύπες από τέσσερις γενιές Ολυμπιακών
Ο Θρύλος κλείνει έναν αιώνα ζωής και τέσσερα άτομα μιλούν για τις στιγμές που τους έκαναν να αγαπήσουν τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
- 9 ΜΑΡ 2025
Το χρυσό, το οποίο προστέθηκε στην επετειακή εμφάνιση του Ολυμπιακού για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του, έχει να κάνει με την ιστορία και τη δόξα που την πλαισιώνει. Το κόκκινο, προφανώς, έχει να κάνει με το πάθος ενώ το λευκό, με την αγνή και σταθερή αγάπη που δείχνουν οι φίλοι του από τον πρώτο χρόνο της δημιουργίας του, πίσω στο 1925.
Στις 10 Μαρτίου του 2025, ένας ακόμη μεγάλος κύκλος ολοκληρώνεται καθώς ο Ολυμπιακός θα κλείσει έναν αιώνα ζωής. Αυτόματα, θα ανοίξει ένας άλλος, ο οποίος θα μεγαλώσει κι αυτός αντλώντας δύναμη και έμπνευση από τις επιτυχίες του παρελθόντος. Όμως, όπως κάθε μεγάλο αθλητικό σωματείο στον κόσμο, έτσι και αυτό του Πειραιά, πέρασε τις δύσκολες στιγμές του.
Άλλωστε, ο αθλητισμός μοιάζει αρκετά με τη ζωή: τα έχει όλα. Για πολλούς, μάλιστα, ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί απλά μέρος της, αλλά το βασικό συστατικό της, η κινητήριος δύναμη που κάνει το χρόνο να κυλάει ακόμα κι όταν αυτός, στην τραγωδία που ετοίμαζε η μοίρα στην ερυθρόλευκη οικογένεια, προσπάθησε να σταματήσει.
Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννηση του Θρύλου, μιλήσαμε με τέσσερα άτομα από τέσσερις διαφορετικές γενιές για όλες αυτές τις στιγμές, καλές ή κακές, που τους έκαναν να αγαπήσουν τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
Από το «Ομπιλιακός» στο «Ολυμπιακός»
Η πρώτη μου ανάμνηση από τον Ολυμπιακό είναι από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Κάθε φορά που με ρωτούσαν τι ομάδα είμαι, απαντούσα με ενθουσιασμό «Ομπιλιακός» αντί για «Ολυμπιακός», κάτι που φυσικά προκαλούσε γέλια στους γύρω μου. Το πρώτο μου παιχνίδι στο γήπεδο ήταν όταν ήμουν περίπου 11 ετών, στην έκτη δημοτικού. Το σχολείο μας είχε προσφέρει δωρεάν εισιτήρια για την αναμέτρηση Ολυμπιακός – Αστέρας Τρίπολης.
Η εμπειρία εκείνης της ημέρας ήταν μοναδική, καθώς είχα την ευκαιρία να ζήσω για πρώτη φορά από κοντά την ατμόσφαιρα του γηπέδου.
Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το επικό παιχνίδι με την Άρσεναλ, όταν πήγαμε στην παράταση και καταφέραμε να νικήσουμε με το γκολ του Ελ Αραμπί. Ήταν από εκείνες τις βραδιές που γράφονται στην ιστορία, τόσο για την ομάδα όσο και για εμάς τους φιλάθλους. Ακόμα και οι ίδιοι οι παίκτες δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Η μεγαλύτερη χαρά και η μεγαλύτερη πίκρα για μένα συνέπεσαν στην ίδια στιγμή.
Ήταν πέρσι, όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Conference League. Ήταν μια ιστορική επιτυχία, όμως δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρίσκομαι στον Πειραιά για τους πανηγυρισμούς, καθώς σπούδαζα στην Πτολεμαΐδα. Ενώ ένιωθα περήφανη και ενθουσιασμένη για την ομάδα, ταυτόχρονα στεναχωριόμουν που δεν μπορούσα να ζήσω από κοντά αυτή τη μεγάλη στιγμή.
Για μένα, ο Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι ένας τρόπος έκφρασης. Όταν η μέρα σου δεν πάει καλά, μπορείς να πας στο γήπεδο, να εκτονωθείς, να νιώσεις μέρος μιας μεγάλης οικογένειας. Και όταν είσαι Ολυμπιακός, ξέρεις πως κάθε αγώνας είναι μια εμπειρία γεμάτη ένταση, πάθος και συγκινήσεις. – Θεοδώρα (22)
«Ο Ολυμπιακός για μένα είναι η δεύτερη οικογένειά μου»
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν με μια μπάλα αγκαλιά. Ο νονός μου με μύησε στην ερυθρόλευκη στρατιά. Θυμάμαι που μου είχε πάρει δώρο μια εμφάνιση της μπασκετικής ομάδας με χορηγό την Lacta. Η τρέλα μου παραμένει από τότε στο μέγιστο βαθμό για τον Ολυμπιακό. Παρακολουθώ όλους τους αγώνες σε όλα τα τμήματα γιατί ο Ολυμπιακός είναι ενιαίος και αδιαίρετος.
Ο πρώτος αγώνας που πήγα στο γήπεδο ήταν τη χρονιά 2006-07 με αντίπαλο την Ξάνθη στο νεότευκτο Γ. Καραϊσκάκης. Έζησα μια φοβερή ανατροπή από τα πόδια του μεγάλου Ριβάλντο. Μεγάλωσα τη δεκαετία που άρχισε η δυναστεία του Σωκράτη Κόκκαλη οπότε οι φιέστες κάθε Μάιο ήταν κάτι συνηθισμένο όπως και τα συναισθήματα χαράς και ικανοποίησης. Παρ’ όλα αυτά οι ευρωπαϊκές αναμετρήσεις πάντα δημιουργούν ξεχωριστές στιγμές.
Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν στο 1-3 με τη Βέρντερ Βρέμης. Παλεύαμε τόσα χρόνια για ένα διπλό και κάθε φορά που περνούσαμε τα σύνορα, είχαμε ένα φόβο που έβγαινε στο γήπεδο. Ο Τάκης Λεμονής τα κατάφερε όμως και έγραψε μια χρυσή σελίδα στην ευρωπαϊκή μας ιστορία. Η μεγαλύτερη πίκρα ήταν η ήττα με 3-1 από τη Λίβερπουλ και ο αποκλεισμός από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ.
Είχαμε καταφέρει να προηγούμαστε με 0-1 στο ημίχρονο και να έχουμε τη δυνατότητα να προκριθούμε ακόμα και με ήττα με 2-1 απέναντι σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου. Στο δεύτερο ημίχρονο καταρρεύσαμε και το όνειρο ξεθώριασε. Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι τα συναισθήματά μου στις 29 Μαΐου 2024, την ημέρα που ο Θρύλος πάτησε στην κορυφή της Ευρώπης.
Η αγωνία μου κατά τη διάρκεια του αγώνα, το κλάμα τη στιγμή του γκολ και η ευτυχία στο σφύριγμα της λήξης είναι κάποια από τα οποία θα μείνουν χαραγμένα για πάντα στο μυαλό μου. Ο Ολυμπιακός για μένα είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Είναι μέρος της καθημερινότητάς μου και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. – Γιώργος (35)
«Αρρώστησα από τη μέρα που σε είδα»
Θα σου μιλήσω μόνο με ημερομηνίες – περίπου. Πρώτα όμως να σου πω ότι έχω εισιτήριο διαρκείας από το 1997 στο ποδόσφαιρο. Ολυμπιακός, για μένα, σημαίνει 40 χρόνια (1985 -2025). Τότε, το 1985 πήρα για πρώτη φορά θέση στην κερκίδα και «αρρώστησα» από τη μέρα που τον είδα.
Πάμε λοιπόν:
1ος αγώνας στην κερκίδα : 17/2/1985 στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟΚ (Νίκη με 2-1)
1ος αγώνας στο παλαιό Καραϊσκάκης : 26/9/1989 με τον ΠΑΟΚ (Νίκη με 4-0)
1ος αγώνας στο νέο Καραϊσκάκης : 30/10/2004 με τον ΠΑΟΚ (Νίκη με 5-1)
Στα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα… Ξέρεις, δεν έβαζα κουβέντα.
Μεγαλύτερες χαρές: Αμέτρητες αλλά ξεχωρίζουν:
1. Η κατάκτηση του Conference League στις 29/5/2024 – ήμουν παρών
2. Η κατάκτηση της EUROLEAGUE στην Κωνσταντινούπολη με το πεταχτάρι του Άγιου Γεώργιου Πρίντεζη – ήμουν παρών
Μεγαλύτερες λύπες :
1. Η τραγωδία της ΘΥΡΑΣ 7 στις 8/2/1981
2. Το Γκολ του Κόντε στο ΟΑΚΑ
3. Οι χαμένες Ευρωλίγκες στο Τελ Αβίβ και στο Κάουνας
Ο Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα. Είναι κάτι ανώτερο, είναι τρόπος ζωής, είναι στο μυαλό κάτι μαγικό. Θρύλε, Θεέ, χρόνια σου πολλά. 100 Χρόνια και δεν είναι αρκετά. – Δημήτρης (51)
Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα εδώ
Πρώτο ματς με την Κόρινθο, που τότε ήταν στην πρώτη Εθνική. Ήμουν παιδάκι, 7-8 χρονών, κάπου εκεί. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Χάσαμε με 1-0 από ένα περίεργο γκολ, κάτι έγινε με τον αέρα. Ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν στο τέρμα και το μόνο που θυμάμαι από τότε ήταν τον πατέρα μου να φωνάζει, να μην ξέρει τι να κάνει. Ωρυόταν.
Χρόνια αργότερα, ο αέρας μας φέρθηκε ξανά με άσχημο τρόπο. Κάναμε καιρό να ξεπεράσουμε τη φάση με τον Κόντε. Και μιας και μιλάμε για πίκρες, γιατί όλες οι ομάδες, ειδικά όταν τις αγαπάς σου δίνουν πολλές, είναι τρεις: Τα θύματα της Θύρας 7. Θυμάμαι δεν είχα βρει εισιτήρια για την 7 και πήγα πιο δίπλα. Τελειώνει το παιχνίδι, φεύγουμε κατευθείαν και δεν καταλάβαμε τίποτα. Όταν φτάσαμε σπίτι το μάθαμε από τους γονείς μας.
Δεν ξεχνιούνται τα «πέτρινα χρόνια». Δεν μπορούσα να χωνέψω με τίποτα ότι για κάποιο λόγο, δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη. Είναι και ο χαμένος μπασκετικός τελικός στο Τελ Αβίβ που πόνεσε πολύ.
Η μεγαλύτερη χαρά, αν και είναι πολλές, ήταν μια νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό. Μικρός ήμουν πάλι, γύρω στα 13. Το γκολ το είχε βάλει ο Σιδέρης στις καθυστερήσεις και κερδίσαμε με 1-0. Το ευρωπαϊκό ήταν κάτι άλλο, δεν το βάζω στην ίδια κατηγορία. Σκέψου πόσα χρόνια περιμέναμε γι’ αυτό, πόσα πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας. Δεν μπορώ να πω πολλά, δεν μπορώ να βρω τις λέξεις. Τόσα χρόνια… Δεν μπορείς να καταλάβεις το βάρος που κουβαλούσαμε. Ένα παιχνίδι όμως είναι αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ: το 3-3 με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον τεράστιο Τζιοβάνι.
Ακόμα και όταν έφυγα στο εξωτερικό για πολλά χρόνια, έβαζα τη μητέρα μου να μου στέλνει το ΦΩΣ, να μαθαίνω ό,τι μπορούσα. Γράφτηκα και σε έναν σύνδεσμο φίλων του Ολυμπιακού στη Νέα Υόρκη, έκανα τα πάντα για να έχω επαφή. Πέρασαν τόσα χρόνια από το παιχνίδι στην Κόρινθο και ακόμα εδώ. – Θοδωρής (69)
