Απενοχοποίηση τώρα σε αυτούς που αργούν στα ραντεβού

Η ταλαιπωρημένη ιστορία των ραντεβού είναι γεμάτη με περιπτώσεις αργοπορημένων επίδοξων και όχι μόνο εραστών. Με στησίματα δηλαδή. Ανεξαρτήτως αν μία συνάντηση θα τελεσφορήσει ή αν θα μπει στο φάκελο με την φωσφοριζέ ετικέτα ‘επικό φιάσκο’, η αργοπορία είναι στις περισσότερες περιπτώσεις παρούσα.

*Προσοχή, προσοχή: Επειδή σκοπεύω να ανοίξω λίγο των κύκλο των ραντεβού στο θέμα καθυστέρηση, θέλω να τονίσω ότι εξαιρούνται τα επαγγελματικά. Το να αργείς σε μία συνάντηση που έχει να κάνει με δουλειά είναι τουλάχιστον αντιεπαγγελματικό. Και τώρα, ας επιστρέψουμε στα δικά μας.

Δεν προβλέπω το μέλλον παρόλα αυτά, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι στα σχόλια θα προταθεί ο δημόσιος λιθοβολισμός μου που υποστηρίζω την αργοπορία (σε ένα βαθμό) ωστόσο μιας και ευτυχώς, καταργήθηκε η θανατική ποινή, θα το ρισκάρω. Γιατί να σου πω κάτι; Δεν έγινε και τίποτα αν αργήσεις και 20 λεπτά. Και να σου πω και κάτι ακόμα;

Ναι, ναι εγώ είμαι που τα είχα παίξει με την αργοπορία των κολλητών μου εκείνη την ημέρα σε εκείνο το μπαρ που παραλίγο να πεισθώ να ψηφίσω Πρόεδρο της ΝΔ, να τα ξαναβρώ με τον πρώην μου και αντί για την καλή πλευρά του να είσαι single να σου μιλάω για το πώς θα προλάβεις την ‘καλή’ πλευρά στο διπλό κρεβάτι. Ακριβώς επειδή έχω βρεθεί και στην άλλη πλευρά όμως, αυτήν του στημένου, πιστεύω ότι μπορώ να μιλήσω με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν περιμένω να βρω το δίκιο μου μιας και κάθε φορά που κάνω τη συγκεκριμένη συζήτηση περί άδικης καταδίκης της καθυστέρησης σε μία συνάντηση, η κατάληξη λίγο πολύ είναι η ίδια: ‘Είσαι τρελή να πιστεύεις ότι εμείς θα καθόμαστε να σε περιμένουμε εσαεί‘, μου λένε. ‘Μα, δεν χρειάζεται να με περιμένετε‘, τους λέω. ‘Τι εννοείς;‘ με ρωτούν. Θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως τι τους απαντώ.

Όταν δίνεις ένα ραντεβού έστω ότι είναι για ποτό, στις 21.00 στο τάδε μέρος, αυτό το 9 δεν είναι παρά η default ώρα. Δηλαδή, η ώρα κατά την οποία θα πρέπει στο περίπου, να είσαι εκεί. Αυτό το περίπου κυμαίνεται από τις 21.00 μέχρι τις 21.30. Πριν αρχίσεις να ωρύεσαι, αλήθεια πες μου έχεις πάει ποτέ νταν 21.00;

Και έστω ότι έχεις πάει, έχεις βρει κανέναν;

Καταλαβαίνω ότι αν είσαι εκ φύσεως τυπικός, μπορεί να μη βρίσκεις ουδεμία λογική στα λεγόμενά μου. Παρόλα αυτά, επικαλούμαι τη βοήθεια του κοινού μέσα στο οποίο θα βρεις εκείνον το φίλο ή τη φίλη ή την κοπέλα σου που αργούν. Τι θα τους κάνεις; Θα τους αποκεφαλίσεις;

Τέλος πάντων, δεν είναι ότι με πνίγει και το άδικο. Αλλά πραγματικά, το να αργεί κάποιος σε ένα ραντεβού που έχει να κάνει με διασκέδαση και να πρέπει να απολογηθεί εφευρίσκοντας ρακούν που του έκοψαν το δρόμο ή κατηγορώντας το μετρό επειδή δεν ήταν στην ώρα του (fyi παιδιά, μην χρησιμοποιείται αυτήν τη δικαιολογία, το μετρό είναι πάντα στην ώρα του) εντάξει μου φαίνεται μεγάλη υπερβολή. Να χαλιόμαστε ενώ βγαίνουμε για ένα ποτό δεν είναι κρίμα;

Και εδώ νιώθω την ανάγκη να διαχωρίσω και πάλι τις περιπτώσεις σε εκείνες που βγαίνεις με φίλους και σε εκείνες που βγαίνεις με κοπέλα. Στην πρώτη, ειλικρινά δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να θυμώσεις με εκείνον το φίλο από την παρέα που καθυστέρησε πέντε, δέκα, είκοσι λεπτά. Είστε παρέα, μίλα λίγο με τους άλλους και θα έρθει και αυτός. Από την άλλη, αν έχεις κλείσει ραντεβού με κοπέλα τότε το καταλαβαίνω ότι μπορεί να πηγαίνεις ακόμα και νωρίτερα από το άγχος σου. Και το καταλαβαίνω, και το βρίσκω και φοβερά ρομαντικό. Αλλά αν εκείνη αργήσει, λέω αν, δεν χρειάζεται να τη στήσεις και στον τοίχο.

Το ‘κακό όνομα’ του στησίματος δεν είναι παρά μία συμπαιγνία των ορθολογικών που θέλουν όλα και όλους να τα έχουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Ακόμη και το χρόνο. Ε όχι λοιπόν. Όταν όλη την ημέρα αναπνέουμε μετά βίας μέσα στο απόλυτο άγχος της προθεσμίας παράδοσης δεν μπορούμε και στη διασκέδασή μας να βάλουμε πρόγραμμα. Ειδικά όταν δεν το απαιτούν οι συνθήκες (ένα θέατρο ή ένα σινεμά). 

Η ζωή μας είναι ήδη πολύ πιεστική για να της προσθέτουμε και τέτοια άγχη. Κάθε φορά που βγαίνεις για να διασκεδάσεις λοιπόν, όσο τυπικός και αν είσαι σαν χαρακτήρας να έχεις υπόψη σου ότι οι υπόλοιποι μπορεί να μην είμαστε ή ακόμα και αν είμαστε, μπορεί να μην θέλουμε να τα βάλουμε με το χρόνο και την ψυχική μας υγεία μόνο και μόνο για να μη στεναχωρήσουμε εσένα. Ναι, μπορεί να είναι εγωιστικό όπως το γράφω αλλά και εσύ εγωιστικά το θέτεις.

Πριν κλείσω, σε προλαβαίνω. Δεν αναφέρομαι στα επικά στησίματα της μίας ώρας και βάλε. Το χρονικό περιθώριο που ήδη έχω δώσει παραπάνω αγγίζει το μισάωρο και μετά αυτοαναφλέγεται. Είπαμε να δείχνεις κατανόηση, όχι ηλιθιότητα.