Άρης ή ΠΑΟΚ;

Μπάνε και Γκάλης, ασπρόμαυρα και κιτρινόμαυρα, συνθήματα και ατμόσφαιρα. Δύο ομάδες, πολλοί θρύλοι, μία πόλη. Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ επιλέγουν σε ένα καυτό αθλητικό δίλημμα, ποιον θα στέψουν στον Βορρά.

Διάλεξε κι εσύ και μετά δες τις απαντήσεις μας.

ΠΑΟΚ ο Γιώργος Μυλωνάς

Ανήκω σε εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων που όταν ήμουν μικρός υποστήριζα άλλη ομάδα στο μπάσκετ και άλλη στο ποδόσφαιρο (Παναθηναϊκός). Οι χαρές και οι λύπες που μου έχει προσφέρει ο μπασκετικός ΠΑΟΚ αποτελούν τα πρώτα συναισθήματα που έχει δημιουργήσει ο αθλητισμός στη ζωή μου. Η χαρά για την πρόκριση στο Final-4 της Αθήνας και η πίκρα για τον αποκλεισμό από το σκατόχερο του Ιακοπίνι της Μπενετόν, το Κυπελλούχων με τη Σαραγόσα, η γκάφα του Φασούλα με την Ρεάλ στον τελικό του ’92…Μπορεί ο Γκάλης του Άρη να ήταν εκείνος που μας έμαθε τι είναι μπάσκετ, ωστόσο ο ΠΑΟΚ ήταν η πρώτη μεγάλη ολοκληρωμένη ομάδα στην Ελλάδα με Κόρφα, Πρέλιεβιτς, Μπάρλου, Λίβινγκστον και Φασούλα. Η τελευταία φορά που με θυμάμαι να πανηγυρίζω ως μπασκετικός φίλος του ΠΑΟΚ είναι η τελευταία φάση του παρακάτω βίντεο που πόνεσε τα μυαλά μας:

Άρη ο Θανάσης Κρεκούκιας

Ξέρεις, δεν είναι μόνο ότι ο μεγάλος Άρης μας έμαθε (σε πολλούς) το μπάσκετ. Ο “αυτοκράτορας” μας πρόσφερε πολλά περισσότερα. Μας χάρισε απλόχερα θέαμα, σταθερότητα και συνέχεια, φοβερές νίκες που τουλάχιστον μέχρι τότε ούτε καν είχαμε τολμήσει να φανταστούμε, μας έκανε να μην σκεφτόμαστε ούτε για αστείο τί θα κάναμε τα βράδια της Πέμπτης, μας έδωσε αγωνία, ανατροπές, συγκινήσεις, αγάπη για το άθλημα. Μας χάρισε το προνόμιο να γνωρίσουμε από κοντά (τουλάχιστον εμείς οι μεγαλύτεροι) μια φανταστική ομάδα, έναν τρομερό παίκτη (τον Γιαννάκη) και τον απόλυτο “θεό” του ελληνικού αθλητισμού, τον Νίκο Γκάλη. Μας ταξίδεψε σε Final 4, μας έκανε να ονειρευτούμε, μας τρέλανε άπειρες φορές, μας έμαθε τί σημαίνει αμιγώς μπασκετικό κοινό. Οι τίτλοι αμέτρητοι, ο τρόπος που κατακτήθηκαν εντυπωσιακός. Από την άλλη, ο ΠΑΟΚ υπήρξε μια μεγάλη ομάδα, ένας άξιος αντίπαλος σε εκείνα τα υπέροχα χρόνια, το μέγεθος του οποίου έδωσε ακόμα μεγαλύτερη δόξα στον σχεδόν μόνιμο νικητή. Αλλά Άρης δεν έγινε, όσο και αν το προσπάθησε. Για να είμαι ειλικρινής, Άρης δεν μπόρεσε να γίνει κανένας άλλος σύλλογος. Με την έννοια ότι μόνο οι “κίτρινοι” ένωσαν το πανελλήνιο για μια μεγάλη χρονική περίοδο. Έτσι κι αλλιώς, δίδυμο σαν εκείνο των Γκάλη-Γιαννάκη, δεν νομίζω να ξαναδούμε ποτέ. Γι’ αυτό λοιπόν, Αρειανάρα!

Άρη ο Μάνος Μίχαλος

Με θυμάμαι μικρό να απαντώ στην ερώτηση “τι ομάδα είσαι;”, με το “Άρης”. Τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, δεν είχε σημασία αν ήσουν από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο της Κρήτης, την Πάτρα ή τη Θράκη. Ο Νίκος Γκάλης, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο παιδικός μου ήρωας ο Γουίλτζερ και η θρυλική ομάδα του Άρεως σε κέρδιζε. Όπως κάθε αντίπαλο που έβρισκε στο διάβα της (άντε εκτός από αυτούς που έβρισκε στα Φάιναλ Φορ, κατατρεγμένη από την κατάρα του Ιωαννίδη να μη χαμογελάει στην Ευρώπη). Για εκείνη τη δεκαετία και για τη γενιά που γαλουχήθηκε με τον “Αυτοκράτορα” ο Άρης ήταν σύμβολο του ελληνικού μπάσκετ και κομβικός παράγοντας στην εξέλιξη και ανάπτυξη του αθλήματος στη χώρα μας. Ναι, μπορεί να ήταν mainstream σε αντίθεση με τον πιο αντισυμβατικό μεγάλο επίσης ΠΑΟΚ εκείνης της εποχής του Φασούλα, του Κόρφα, του Μπάρλοου και φυσικά του Μπάνε, όμως αυτή η μαζικότητα του Άρη αποτέλεσε σημείο μηδέν για τη διασυλλογική ανάταση του μπάσκετ και την εισροή χρημάτων και επιχειρηματιών στις ομάδες της Αθήνας που δεν περνούσαν και τα καλύτερα χρόνια τους. Θα μου πεις, ο Άρης και ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο μπάσκετ, αλλά και ποδόσφαιρο και τόσα αθλήματα, γιατί διαλέγεις Μίχαλε τον Άρη; Μήπως είσαι μασόνος; Μήπως είσαι “σκουλήκι”; Μήπως είσαι πουλημένο τομάρι; Παιδιά εμένα με ρωτήσανε από το ΟΝΕΜΑΝ ένα Αιώνιο Δίλημμα, ανάμεσα στον Άρη και τον ΠΑΟΚ οπότε κρίνω με τις αναμνήσεις μου. Κι επειδί δεν έβλεπα τον Κούη, αλλά τον Γκάλη, απάντησα. Τόσο απλά.

ΠΑΟΚ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Από την ώρα που είδα το θέμα του αιωνίου διλήμματος της εβδομάδας, πρέπει να έχω αλλάξει γνώμη σχετικά με την απάντηση κοντά στις είκοσι φορές. Τελικά η μπίλια κάθεται στον ΠΑΟΚ, όχι τόσο για αγωνιστικούς λόγους. Έτσι κι αλλιώς, ούτε τον μπασκετικό Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη έχω προλάβει, ούτε τον ΠΑΟΚ του Κούδα. Αντίθετα, έχω βιώσει τα χρόνια της παρακμής τους και της προσπάθειας για αναγέννηση. Επομένως, μακριά από εμένα τα αγωνιστικά κριτήρια.

Δίνω με χαρά την ψήφο μου στον ΠΑΟΚ, γι’ αυτή τη γλυκιά τρέλα του “ΠΑΟΚ είσαι”. Για το ΠΑΟΚ, ρετσίνα Μαλαματίνα, για το μπλουζάκι “ΠΑΟΚ κι ας μη γ.. ποτέ”, για το σύνθημα “κρύο γ… η μάνα σου” για τον τρελό Παοκτζή παπά. Έχουν μια όμορφη τρέλα οι Παοκτζήδες, βγάζουν γούστα που θα έλεγαν κι οι ίδιοι και γι’ αυτό τους συμπαθώ.

Αυτή τη μάχη τελικά, την κέρδισαν όντως οι οπαδοί. Όπως στο υπέροχο αυτό video:

Άρη ο Χρήστος Δεμέτης

Λίγα πράγματα θυμάμαι από το δημοτικό. Ελάχιστα, σαν φωτογραφικές αναμνήσεις. Κάποιες από αυτές τις αναμνήσεις έρχονται από κάτι βράδια Πέμπτης, τότε που ο Άρης εκπροσωπούσε το ελληνικό μπάσκετ στην Ευρώπη. Θυμάμαι επίσης τις αφίσες του Γκάλη με την κιτρινόμαυρη φανέλα στο δωμάτιο του Χρήστου, του ξαδέρφου μου, στο πατρικό του πατέρα μου στην Πλάκα. 7 συνεχή Πρωταθλήματα, 5 Νταμπλ, η πρώτη δυναστεία μετά την αυτοκρατορία της ομάδας που υποστηρίζω, του Παναθηναϊκού. Ο Άρης μας έμαθε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Μεγαλώσαμε μαζί του μπασκετικά, όσοι είμαστε στα 30+ πλέον.

Επειδή δεν είναι όμως μόνο το μπάσκετ, ο Αλέκος και ο Ίνο, μου άνοιξαν την πόρτα του Κλεάνθης Βικελίδης ή του Χαριλάου, όπως προτιμούν να το λένε πάνω. Οι Αρειανοί έχουν οπαδική κουλτούρα και έφεραν στη Θεσσαλονίκη τα Αργεντίνικα ήθη. Έτσι δικαιολογείται και το φιλικό με την Μπόκα του 2009. Έτσι δικαιολογείται και αυτό το σύνθημα:

Κρίμα για το ποδοσφαιρικό τμήμα του Άρη που βολοδέρνει σήμερα στα χωράφια. Κρίμα και για τους οπαδούς του που δεν μπορούν να στήσουν το Μπομπονέρα όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια.

Κατά τα λοιπά, βάσει ιδεολογικών καταβολών θα ψήφιζα Ηρακλή αν μπορούσα, αλλά αφού δεν τον βάζουμε εντός ψηφοφορίας, θα ψηφίσω Άρη λόγω αναμνήσεων και ανθρώπων που έχω γνωρίσει. Τόσο απλά.

Και κλείνω ομολογώντας με ειλικρίνεια, πως πραγματικά θα ήθελα πιο δυνατές ομάδες από Άρη και ΠΑΟΚ στο ελληνικό μπάσκετ, για να γίνει το εγχώριο πρωτάθλημα αυτό που ήταν στις αρχές του ’90. Πολυθεματικό, ανταγωνιστικό, και όχι υπόθεση δύο ομάδων και μόνο. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια άλλη ιστορία που δεν μας παίρνει για ανάλυση εδώ. Για την ακρίβεια, δεν του αξίζει κιόλας μια περαιτέρω ανάλυση γενικότερα.

Άρη η Έρρικα Ρούσσου

Τώρα που ο Σάλπι έγινε Berbatov, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να στηρίζω μία ομάδα που ανέκαθεν μου έβγαζε κάτι το υπερβολικά φανατικό. Πολύς χαμός, πολύς τσακωμός, πολύ ‘θέμα’ ρε παιδί μου. Μπορεί για πλάκα να βάλεις ένα ‘μ’ μπροστά από τον ΠΑΟΚ και να έρθει η συντέλεια του κόσμου. Λες και εμάς τους υπόλοιπους φιλάθλους δεν μας έχουν σούρει τα εξ αμάξης κατά καιρούς. Και δεν εννοώ μόνο τους Παναθηναϊκούς, μιλάω γενικά. Χανούμια, Βαζέλες, γαύροι και άλλα και άλλα και άλλα. Ε, άμα τον παοκτζή (ή μήπως παοκτσή;) τον πεις μπαοκτζής, πάει σου κόβει και την καλημέρα. Το λες και υπερβολή.

ΠΑΟΚ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ο Δικέφαλος του Βορρά δεν μου είναι απλά συμπαθής. Έχω συλλάβει τον εαυτό μου να τον στηρίζω ανοιχτά σε ελληνικά και ευρωπαϊκά παιχνίδια. Και για όσους με γνωρίζουν καλά, αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σπάνιο να συμβεί για οιαδήποτε ομάδα πέραν του Παναθηναϊκού. Δεν είμαι σίγουρος αν ζηλεύω την ατμόσφαιρα στην Τούμπα ή την πόρωση των ανθρώπων που αγαπούν την ομάδα. Ξέρω όμως ότι αν με ρώταγες από όλα τα οικοδομήματα αυτή τη στιγμή στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ποιο είναι εκείνο που θα προτιμούσα να γίνει μεγάλο και τρανό (πέρα από τον ΠΑΟ) είναι ο ΠΑΟΚ. Θα ήθελα πολύ ο ΠΑΟΚ να σταματήσει να αναλώνεται σε εκείνα τα προβλήματα που φέρνουν κάθε φορά στη μέση της σεζόν την κατρακύλα και να πρωταγωνιστήσει σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο.

ΠΑΟΚ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Έχοντας ψηφιστεί στους “Top-100 πιο αντιδραστικούς ανθρώπους στο πλανήτη” ήταν επόμενο την εποχή που όλοι με τον Άρη, να ήμουν με τον ΠΑΟΚ. Έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε διακοπές οικογενειακά ο αδερφός μου μου έκανε βασανιστήριο και δεν με άφηνε να μπω στο δωμάτιο αν δεν του έλεγα όλη την 10άδα τότε του Άρεως. Τα χρόνια πέρασαν ο αδερφός μου σταμάτησε να ασχολείται με το μπάσκετ, εγώ έμαθα όλες τις 12άδες στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στην Αμερική, αλλά παρόλα αυτά το ΠΑΟΚ-Άρης παρέμενε “άσος” στο μυαλό μου για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ο φίλος μου ο Ηλίας που είναι τόσο Άρης που παρότι είναι 34 ετών, παντρεμένος με παιδί και επιστήμονας ΄έχει σύνθημα του Άρεως στο κινητό του. Και δεν έχω καλύτερη ασχολία από το να τον κοροϊδεύω. Ο δεύτερος και σοβαρότερος λόγος είναι αυτός:

Ο παίκτης που έπρεπε να παίζει με παντελόνι και όχι με σορτσάκι για να μη φαίνονται τα @ρ$… (καταλαβαίνετε)

ΠΑΟΚ ο Θέμης Καίσαρης

Δεκαετία του 80, όλη η Ελλάδα κάθε Πέμπτη στήνεται μπροστά στις τηλεοράσεις για να δει τον Γκάλη, τον Γιαννάλη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά, η Μαρινέλα τραγουδάει μαζί με τον Πάριο, χιλιάδες κίτρινα χαρτάκια πέφτουν στο Αλεξάνδρειο, η Ευρώπη υποκλίνεται. Ναι. Εγώ πήγα με τους άλλους. Είδα τον Γκάλη να τους κερδίζει όλους και είπα “ποιοι είναι οι αντίπαλοί του, μ’αυτούς θα πάω”. Και πήγα με τον Φασούλα, τον Μπάνε, τον Κόρφα, τον Σταυρόπουλο, τον Μακαρά και τον Τζόνι τον Νιούμαν που νίκησε τον Άρη για πρώτη φορά μετά από χρόνια και μ’έκανε να βγω στο μπαλκόνι. Ποιος Άρης;

Δεν θα απαντούσα Άρης ακόμα κι αν το δίλημμα ήταν Άρης ή Λάρισα. Δεν αισθάνθηκα ποτέ κάτι θετικό για τον Άρη, εκτός απ’τη φορά που κατέκτησε τον μεγαλύτερο τίτλο της ιστορίας του, το Κύπελλου του 1998, με τον Μαγκώτσιο και τους απλήρωτους, τον Λιαδέλη, τον Σιούτη, τον Χρυσανθόπουλο, τον παλαβό Μπόνι και τον μεγάλο έρωτα, τον Ζάρκο. Εκείνο, ναι, ήταν μεγαλειώδες και οφείλω να το γράψω τώρα.

Ο ΠΑΟΚ ήταν το θέμα, όχι μόνο στο μπάσκετ που με πήρε μαζί του, αλλά και στο ποδόσφαιρο. Το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, η παράδοση τόσων χρόνων, το Βορράς-Νότος, η έκφραση “από τα Τέμπη”. Με τον ΠΑΟΚ με ένωσαν οι αποτυχίες περισσότερο απ’τις επιτυχίες. Ο τελικός με τη Ρεάλ, που τον είχα γράψει και τον έβλεπα ξανά και ξανά από μαζοχισμό, το πρώτο Final Four στο ΣΕΦ, ο Ιακοπίνι, ο Ραγκάτσι, το “Ω, γλυκύ μου έάρ”, ο Μπάνε, αυτός ο γίγαντας. Αργότερα το μπάσκετ έφυγε εντελώς απ’τα ενδιαφέροντά μου, αλλά ο ΠΑΟΚ είναι εκεί και στο ποδόσφαιρο, με την τρέλα του, τον παραλογισμό του, τις παθογένειές του, που μου ασκεί πάντα μια ανεξήγητη έλξη.

Άρης ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μπόκα.

ΠΑΟΚ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν γινόταν να είμαι περισσότερο με τον Άρη μεγαλώνοντας. Τα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ήταν τα πρώτα ματς που με έκαναν να νιώσω την αδρεναλίνη στις φλέβες μου και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η cheat ομάδα των Γκάλη, Γιαννάκη και λοιπών με τάιζε με συνεχείς νίκες. Ήμουν Άρης. Ήμουν και αντι-ΠΑΟΚ. Μετά μεγάλωσα, άλλαξα γύρω στις δώδεκα ομάδες στην ευαίσθητη ηλικία των 8 και τελικά κλείδωσα πάλι στα κιτρινόμαυρα, αλλά αυτή τη φορά της ΑΕΚ. Το ατύχημα με τον Ξηροκώστα στο Χαριλάου το ’95 στάθηκε υπέροχη αφορμή (πολλές μαρτυρίες για φιλάνθρωπους οπαδούς του Άρεως που δεν του φώναζαν ακριβώς ‘περαστικά’) για να στερέψει κάθε είδους συμπάθεια. Ανέκαθεν ο ΠΑΟΚ μου έβγαζε κάτι μιλιταριστικά φοβιστικό, καταλαβαίνω τη βάση αυτού που λέει η Έρρικα, αλλά δεν χωράει σύγκριση. Ακόμη και η αθλιότητα των οπαδών του ΠΑΟΚ να γυρίσουν την πλάτη στους παίκτες του Ολυμπιακού την ώρα που κατέθεταν στεφάνι στη μνήμη των οπαδών που χάθηκαν στα Τέμπη, κρίνεται με επιείκεια. Το βρισίδι σ’ έναν άνθρωπο που έμεινε μόλις ανάπηρος δεν, δεν. Άστο.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΠΑΟΚ ΜΕ 54,5%

ΟΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΗΤΑΝ ΓΚΡΑΝΓΚΙΝΙΟΛΙΚΟΣ αλλά με buzzer beater στη λήξη ο ΠΑΟΚ παίρνει αυτό το ντέρμπι.