Αρνί ή κοκορέτσι;

Πολλοί είπαν ότι το σωστό δίλημμα είναι κοκορέτσι ή κοντοσούβλι. Ή ακόμα και το αρνί ή κατσίκι. Μετά από συζήτηση όμως αποφασίσαμε ότι το δίλημμα έπρεπε να είναι καθαρά Πασχαλινό. Και να περιλαμβάνει εκείνα τα δύο ψητά που βρίσκονται σε πλειοψηφία στο τραπέζι του Έλληνα κάθε Κυριακή του Πάσχα. Ποιό είναι το δικό σου αγαπημένο;

Κοκορέτσι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αφού δεν βάλαμε στο δίλημμα το κοντοσούβλι (οκ δεν είναι ξεκάθαρα Πασχαλινό), θα επιλέξω κοκορέτσι. Το αρνί μού είναι ψιλοαδιάφορο. Το τρώω ευχάριστα πάνω από τη σούβλα. Το τρώω ακόμα πιο ευχάριστα αμέσως μετά στο τραπέζι, αν συνοδεύεται από πατάτα φούρνου, τζατζίκι και καμιά σοβαρή σως για κρέας. Αλλά το κοκορέτσι έχει άλλη μαγεία. Μικρός έτρωγα κι εγώ μόνο το γύρω-γύρω. Τώρα ντάξει, μεγάλωσα. Κι η μαγεία του κοκορετσιού για μένα είναι ακριβώς εκεί. Στη σιχαμάρα του. Στο γεγονός ότι όχι μόνο έχουμε αποδεχτεί το να στριφογυρνάμε έντερα, εντόσθια και πνευμόνια σε μια σούβλα αλλά το υποστηρίζουμε φανατικά και το περιμένουμε να ξεροψηθεί με αγωνία. Κι επειδή πέρσι το έφαγα καμένο σε ένα βουνό στη Τζια, ελπίζω φέτος στην αυλή του κυρ Κώστα να είναι τίμιο. Και αρκετό.

Αρνί ο Στέλιος Αρτεμάκης

Αυτό δεν είναι δίλημμα. Είναι σα να βάζεις μια μάνα να διαλέξει πιο παιδί θέλει να της πάρεις για υιοθεσία! Σα να βάζεις το Νόελ Γκάλαχερ να σου πoυν “Morning Glory” ή “Don’t Look Back In Anger”! Σαν Σκύλλα (Πάσχα χωρίς κοκορέτσι) ή Χάρυβδη (Πάσχα χωρίς αρνί)! Σα να πρέπει να δώσεις την άδεια να σου κόψουν και τα δύο πόδια (κοκορέτσι) για να σου σώζουν τη ζωή (Πάσχα). Αυτό είναι, χωρίς υπέρβολες. Έτσι το νιώθω, στο λόγο μου! Και αν πρέπει να σώσω τη ζωή μου, τότε, ναι, αρνί! Μόνο τότε!

Αρνί η Αμαλία Κουλακιώτη

Χμμμ, δύσκολο δίλημμα. Αρνί δεν τρώω, παίζει να μην έχω φάει ποτέ. Κάθε Πάσχα εδώ και άπειρα χρόνια τρώμε οικογενειακά το κατσίκι που μαγειρεύει η μανούλα μου. Αλλά ακόμα και κατσίκι τρώω μια φορά το χρόνο. Το Πάσχα. Όχι πως κοκορέτσι τρώω κάθε μέρα και εννοείται πως τρώω μόνο το γύρω γύρω. Το τραγανό, το κρατσανιστό! Το πεντανόστιμο…Όπως είπα δύσκολο δίλημμα. Αναγκαστικά θα διαλέξω αρνί, ακόμα και αν δεν έχω φάει ποτέ, γιατί είναι ότι πιο κοντινό σε μια παράδοση που δεν είμαι έτοιμη να απαρνηθώ (δώδεκα ώρες ταξίδι πήγαινε-έλα θα κάνω για να φάω το κατσικάκι της μαμάς μου, ένα δίλημμα με πειράζει;)!

Κοκορέτσι ο Μάνος Μίχαλος

Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει για μένα αυτή η κανιβαλιστική διάθεση και επιθυμία που έχει ο ουρανίσκος μου για το κοκορέτσι και τα έντερα, τα οποία για έναν επίσης περίεργο λόγο θέλω κυρίως να τρώω το Πάσχα, παρά την εμμονή που έχω μαζί τους. Αλλά κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου ή νοερά στους σιελογόνους αδένες μου αυτή την πικάντικη και ολίγον κολλώδη γεύση, αρχίζω και σκέφτομαι κόκκινα αυγά, βαρελότα και σούβλες στον κήπο.

Με το αρνί δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά ούτε και κανέναν έρωτα. Τυπικές καλές σχέσεις, ένα “πώς πάει;”, λίγο τα νέα μας, ψιλοκουβεντούλα και αν βρεθούμε σε μεγάλη παρέα μαζί, θα πιούμε και κανά ποτό. Όμως, με το κοκορέτσι είναι άλλη φάση. Είναι σαν την γκόμενα που ξέρεις ότι κάνει πολύ καλό κρεβάτι, αλλά αν το παρακάνεις μαζί της μπορεί να σου κλείσει και το σπίτι ή την επιχείρηση (πόσα συκώτια, έντερα και λοιπά μπορείς να φας χωρίς να τα τινάξεις δηλαδή;). Αλλά αρκούν 2-3 τηλέφωνα το χρόνο. Για γιορτή και ανάσταση…

Κοκορέτσι ο Πάνος Κοκκίνης

Είναι μεγάλος παλιοχαρακτήρας το αρνί. Εγώ αυτό έχω καταλάβει. Σκέψου ότι παρότι δεν το έχω βάλει ποτέ στα χείλη μου, εκείνο επιμένει κάθε Πάσχα να με βάζει να το κάνω μια τρίωρη γυροβολιά. Βλέπεις ο θείος της γυναίκας μου είναι παραδοσιακός τύπος και δεν πείθεται να ενδώσει στην ευκολία της ηλεκτρικής σούβλας. Εγώ, από την άλλη, πάντα ψάχνω αφορμή εκείνη την μέρα να μπορέσω να διαβάσω με την ησυχία μου κανένα περιοδικό. Οπότε καταλήγουμε, εγώ και το αρνί, να τυρανάμε ο ένας τον άλλο σε ετήσια βάση. Πέρα όμως από τα προσωπικά μας, ο αμνός μου μυρίζει απαίσια, σε σημείο που απορώ  πως υπάρχουν άνθρωποι που το τρώνε. Ενώ το κοκορέτσι, ειδικά όταν το φτιάχνει με τα χεράκια του ο μπατζανάκης μου και ο αδελφός του, είναι σχεδόν γλύκισμα. Το αντιμετωπίζω ως ποπ κορν. Και το καταναλώνω με την ίδια ταχύτητα.

Αρνί η Ρομίνα Δερβεντλή

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει το κοκορέτσι, ίσα-ίσα κίολας, αλλά είμαι από τους ανθρώπους που δεν τρώνε αρνί μόνο το Πάσχα. Αυτή την ιδιάζουσα γεύση και μυρωδιά που άλλοι σιχαίνονται, εγώ την αγαπώ και δεν είναι λίγες οι φορές που την έχω αναζητήσει όχι μόνο αυτούσια σε σούβλα αλλά και σε ενδιαφέρουσες παραλλαγές που περιλαμβάνουν π.χ. μέλι και μέντα. Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δεν τρώνε αρνί καθόλου και ποτέ. Και ΟΚ, άντε και σιχαίνεσαι το αρνί. Παϊδάκια αρνίσια δεν τρως θες να μου πεις; Την τραγανιστή του πέτσα -την οποία δεν ανταλλάζω με πολλά άλλα “βρώμικα” σνακς- που ξεπετάγεται από την πασχαλινή πιατέλα, δεν τη λιγουρεύεσαι; Αν η απάντηση σου είναι όχι, τότε δεν μπορώ να συνεχίσω τη συζήτηση. Είμαστε δύο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι.

Υ.Γ. Μήπως εσύ που δεν τρως πέτσα είσαι ο ίδιος με αυτόν που δεν τρώει φέτα και μύδια;

Κοκορέτσι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μου αρέσει το αρνί, αλλά η μαγεία του εξατμίζεται ταυτόχρονα με τη θερμοκρασία του. Το κρύο αρνί είναι ένα κακό αστείο. Από την άλλη, το κοκορέτσι έχει προ πολλού κερδίσει το χρόνο. Πάνω στη σούβλα; Μαγεία. Ζεστό στο πασχαλιάτικο τραπέζι; Μαγεία. Κρύο την άλλη μέρα στο ψυγείο. Ο Χάρι Πότερ στα καλύτερά του.

Το έντερο, όσο αποκρουστικό κι αν ακούγεται -αν το σκεφτείς συνεχόμενα για πάνω από 2 λεπτά καταλαβαίνεις και πόσο αηδιαστικό ΕΙΝΑΙ- αποτελεί την πεμπτουσία αυτού του κυλινδρικού υπερθεάματος. Όσον αφορά τους τρόπους καθαρισμού του πριν τυλίξει τα συκωτάκια και και ΚΑΙ, νομίζω ότι είναι μια προβοκάτσια για εμάς τους φανατικούς του εντέρου, ώστε τι; Ώστε να ανέβει η ζήτηση και η τιμή του αρνιού; Όχι, κύριε, δεν δεχόμαστε εκβιασμούς. Νίκο Τσιαμτσίκα, τη βλέπεις την πλεκτάνη;

Κοκορέτσι η Έλενα Μπουζαλά

Το αρνί τρώγεται μόνο όσο είναι πάνω στη σούβλα (πουθενά αλλού). Από εκεί και μέχρι το πασχαλινό τραπέζι (ποτέ άλλοτε) έχει χαλάσει. Έχει γίνει πανέ με λίπος. Μπλιαχ. Κι αν ξεγελαστείς και δοκιμάσεις, πρέπει μετά να παλεύεις ώρα με ένα γλυκό ή κάποιο τσουρέκι να ξεπλύνεις τον ουρανίσκο από αυτή τη λίγδα. Ιουουου. Τώρα που το σκέφτομαι το κοκορέτσι δεν είναι τόσο ύπουλο. Αν βγάλεις το απέξω. Τα έντερα. Ποια κρούστα, ρε παιδιά… Τουλάχιστον τα συκωτάκια και τα πνευμόνια είναι ok. Αν τα φας μόλις βγουν, πριν σερβιριστούν. Ένα μεζεδάκι για το καλό.

Αρνί ο Άλκης Βασιλείου

Σε αντίθεση με τη χριστουγενννιάτικη γαλοπούλα, με την οποία δεν ασχολείται άνθρωπος εκτός από την οικογένεια Ουολς (Τζιμ, Σίντι, Μπράντον και Μπρέντα, για να σας βοηθήσω), το Πάσχα είναι συνυφασμένο με το αρνί.

Πάσχα χωρίς αρνί, γραφικότητα χωρίς Τριαντάφυλλο. Να λέμε αλήθειες παιδιά…

Το κοκορέτσι το λατρεύω. Το θεωρώ έδεσμα ανωτέρας ποιότητας και πιστοποίησης, αλλά… το αρνί, αχ το αρνί. Είναι ένα πράγμα αυτό το αρνί.

Δεν μπορείς να του πεις όχι, όσο κι αν έχεις φάει, όσο κι αν έχεις πιει. Το καλύτερο αρνί, είναι αυτό που τρως μετά το γλυκό. Έχεις φάει, έχεις πιει, έχεις ξαναφάει, έχεις ξαναπιεί, λες “φτάνει αγόρι”, έχεις πάει να πλύνεις τα χέρια σου, έχεις τσακίσει τα γλυκά (γλυκά = παγωτά, για να εξηγούμαστε), έχεις ξαναπάει να πλύνεις  τα χέρια σου και ξαφνικά βγαίνεις ξανά έξω στον κήπο και το βλέπεις. Και σε βλέπει κι αυτό. Και σε κοιτάει στα μάτια. Και σου λέει “ρε μαλάκα, ντροπή! Τόση ώρα κάνουμε παρέα. Μη μ’ αφήνεις μόνο μου να με τρώει ο ήλιος!” Και σε τουμπάρει! Και πετάς την τσίχλα, χαμογελάς και ορμάς για μια τελευταία ή και προτελευταία βουτιά. Γιατί είναι το αρνί!!! Το δικό σου αρνί. Αυτό που έψηνες από το πρωί. Αυτό για το οποίο έκανες ολόκληρο καυγά με τον Μάνο τον Μίχαλο και τον Στέφανο τον Τριαντάφυλλο, να για το φάτε και φέτος…

Ποιο κοκορέτσι μωρέ;;; Εδώ έχει μείνει αρνάκι στη σούβλα και λίγη πέτσα να κρέμεται!!!

Κοκορέτσι ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Με συναρπάζει το κοκορέτσι. Όχι απλά μου αρέσει η γεύση του, στην οποία περίπτωση δίλημμα τέλος, “το κοκορέτσι μ’αρέσει πιο πολύ, γεια”, αλλά πραγματικά με συναρπάζει. Αν πετσοκοφτεί σωστά και πεταχτεί σε ένα πιάτο δίχως καμία αρμονία, τότε τα κομμάτια του θα έχουν χυθεί ακανόνιστα, τα εντόσθια θα έχουν ξετυλιχτεί, κομματάκια κρέατος ακανόνιστου σχήματος θα κόβουν βόλτες γύρω από τον κυρίως μεζέ. Είναι απλά φανταστικό. Μια συμφωνία κρεατικού χάους, όπου κάθε τσίμπημα που θα αρπάξεις θα φέρει στο στόμα σου λίγο διαφορετική ποσότητα κρέατος, λίγο διαφορετικού σχήματος, λίγο διαφορετικής γεύσης. Δεν υπάρχει τίποτα σωστό και τίποτα λάθος, είναι απλά χλαπάκιασμα δίχως νόρμες. Και είναι και φανταστική η γεύση του, φυσικά.

Ενώ από την άλλη; Η ίδια, εκεί, μιαχ μιαχ, προβλεψιμότητα. Εκεί, στον πανικό να προλάβουν όλοι λίγη πέτσα λες και δεν έχεις ξαναφάει λίπος στη ζωή σου, και μετά; Και μετά ένα απλό, βαρετό κρέας, σαν αυτό που τρως μιας ζωή, σε τυχαίες μέρες – και για την ακρίβεια λιγότερο γευστικό. (Γιατί μη μου συγκρίνεις το κρέας του αρνιού με μιας ωραίας καλοψημένης μπριζόλας.) Είναι απλώς ξέρεις τι; Ο θρίαμβος του περιτυλίγματος. Σαν ένα ωραία πακεταρισμένο DVD, τρομερή έκδοση φίλε, κοίτα γυαλίζει και το εξώφυλλο, και μέσα είναι απλά, όπως κι αν το κάνεις, ένας απλός δίσκος. Ενώ το κοκορέτσι, σε αυτή την αναλογία; Δεν υπάρχει καν. Τόσο γαμάτη είναι η ακανόνιστη γοητεία του.

Αλλά τελοσπάντων. Το κυριότερο είναι ότι το κοκορέτσι δεν το τρως ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της προετοιμασίας του, ταυτόχρονα με άλλους δέκα που απλώνουν τα χέρια τους στο “πιάτο” σου. Επίσης, έχει πιο ωραία γεύση.

Αρνί η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Αν με ρωτούσες οποιαδήποτε άλλη στιγμή του χρόνου, θα έλεγα σίγουρα κοκορέτσι. Το αρνί, όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο… meh (ή beh, όπως θα αυτοχαρακτηριζόταν το ίδιο το αρνί). Παρότι όμως το κοκορέτσι έχει το γευστικό πλεονέκτημα, στο μεγάλο ντέρμπι του πασχαλινού τραπεζιού, χάνει. Ακριβώς γιατί το κοκορέτσι δεν το θεωρώ εποχιακό είδος, αλλά μια all-season απόλαυση, ένα πεντανόστιμο “για τη μέση” κάθε φορά που τρώω σε ταβέρνα ή παραγγέλνω delivery από ψητοπωλείο. Ειδικά τις περιόδους που ακολουθώ πρωτεϊνική διατροφή, αντί να συνοδέψω τα καλαμάκια μου με ψωμί ή πατάτες, τα συνοδεύω με ένα ξέφρενο κοκορέτσι και περνάω υπέροχα.

Το Πάσχα λοιπόν σνομπάρω το κοκορέτσι ως κάτι πολύ οικείο και επικεντρώνομαι στον guest star του χρόνου, το αρνί. Το οποίο πλησιάζω, το σκανάρω προσεκτικά, διαλέγω και τσιμπάω ύπουλα το πιο τραγανό κομμάτι πέτσας και έπειτα μπουκωμένη με αυτό, τσουγκρίζω ποτήρια και ανταλλάσσω μπουκωμένα “Χρουστος Ανουστ” με τους συνδαιτυμόνες μου, μέσα σε κλίμα γενικής καρνιβορικής ευδαιμονίας. Έπειτα από αυτό, δεν ξανασυναντιόμαστε για τους επόμενους 12 μήνες.

Κοκορέτσι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ως κάτοχος του τίτλου “περισσότερα ντολμαδάκια σε ένα μεσημέρι” και άλλων εντυπωσιακών επιδόσεων μπροστά σε ένα στρωμένο τραπέζι (π.χ ταχύτερη κατανάλωση μακαρονάδα = 1 πακέτο ανά νανοσεκόντ), θα αποκαλύψω ότι το πασχαλινό τραπέζι με αφήνει ασυγκίνητο. Είναι ένα αίσθημα που προκύπτει από τις τραυματικές αναμνήσεις ολάκερης της βδομάδας του Πάσκα με τη δήθεν νηστεία* κι αυτό το κακόγουστο αστείο που ονομάζεται μαγειρίτσα και ολοκληρώνεται με τη δήθεν κορύφωση με το σουβλιστό αρνί. Όχι, αμνοερίφιο. Όχι. Δεν μου κάνεις. Πρώτον αργείς, δεύτερον είσαι τόσο νόστιμο όσο νομίζεις και τρίτον ψιλομυρίζεις να ξέρεις. Η πέτσα είναι η μόνη που χρυσώνει το χάπι.

Ελάχιστες Κυριακές του Πάσκα έχω καταφέρει να μην “τερματίσω” ωσότου βγει το αμνοερίφιο. Άλλωστε έχω μια σιλουέτα να στρογγυλέψω κι οι πειρασμοί σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολλοί. Ο μεγαλύτερος ονομάζεται κοκορέτσι. Ο καλύτερος -μακράν του δεύτερου- μεζές που τηρεί την προδιαγραφή “από την παραγωγή στην κατανάλωση” κι ο μοναδικός τόσο βρώμικα νόστιμος που θα σε βάλει σε σκέψη να στερηθείς 40 ημέρες το κρέας.

*Νηστεία ίσον 40 ημέρες. Δεν βγαίνει σε λάιτ έκδοση της μιας βδομάδας.

Κοκορέτσι ο Θανάσης Κρεκούκιας

Γιατί έτσι. Γιατι πρόκειται για μαγική ανακάλυψη. Γιατι το απαγορεύει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Γιατί το βλέπεις και δίπλα του φαντάζεσαι όλα τα υπόλοιπα. Το κοκορέτσι όμως πρέπει να έρχεται πρώτο. Από σεβασμό. Από μεράκι. Από αγνή αγάπη στην τέχνη. Οκ. Και το αρνάκι καλό είναι, ειδικά πάνω στη σούβλα. Αλλά δεν ξεχωρίζει όπως μόνο μια κοκορετσάρα μπορεί να ξεχωρίσει. Κοκορέτσι… Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Κοκορέτσι. Ποίημα. Κρακατόα. Αούα. Ηφαίστειο. Εκρήξεις. Καμπλούι. Έτσι. Κοκορέτσι. Σ’ αγαπώ. Πριν, τώρα, για πάντα. Καλό Πάσχα! Καλό κοκορέτσι!

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΚΟΚΟΡΕΤΣΙ ΜΕ 61.5%

Συκώτια, πνευμόνια, έντερα όλα ανακατεμένα, καψαλισμένα και αφού τα έχει στριφογυρίσει το χέρι του μάστορα να στριφογυρνάνε στη σούβλα, πάνω από τη φωτιά. Κανονικά το κοκορέτσι θα έπρεπε να θεωρείται καταζητούμενο είδος, λόγω της προέλευσής του (από τα βάθη του στομαχιού). Αλλά παρά τις αποκρουστικές σκέψεις και το εξεζητημένο προφίλ του, είναι ο πραγματικός σταρ του Πάσχα. Οκ, το άρνι είναι ο σταρ, αλλά όπως είχαμε υποστηρίξει και σε προηγούμενο Αιώνιο Δίλημμα, χωρίς τον Οβελίξ, ο Αστερίξ θα είχε εμφανιστεί ως κοντός πρώην συμμαθητής του Μίκυ Μάους σε κάποιο τεύχος από τα ΚΛΑΣΙΚΑ. Κάπως, έτσι και το κοκορέτσι, συνοδεύει τον αμνό στη σφαγή και την αιωνιότητα…