Ατομικά ή ομαδικά αθλήματα;

Ο αθλητισμός έχει τις μεγάλες κόντρες και τους συναρπαστικούς αγώνες του είτε μιλάμε για ομαδικά σπορ είτε για ατομικά. Είτε έχεις ένα σύνολο να ιδρώνει και συνεργάζεται με τελειότητα και αρμονία, είτε έναν υπεραθλητή να ξεπερνάει τα προσωπικά του όρια απέναντι σε έναν άλλον, οι μάχες είναι σπουδαίες. Όμως ποια προτιμάμε περισσότερο να βλέπουμε; Τις ομάδες ή τις μονάδες; Οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ κάθονται στον καναπέ τους και διαλέγουν.

Aτομικά η Ρομίνα Δερβεντλή

Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω τσιγάρο. Ενώ έχω κλείσει πατζούρια, έχω βάλει ασφάλειες, έχω κάνει το “τελευταίο τσιγάρο” της ημέρας. Βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω τσιγάρο για να αντλήσω δύναμη για να μιλήσω για ένα μικρό κορίτσι. Την Ρομίνα. Στη Ρομίνα, λοιπόν, από μικρή της δεν της άρεσε να παίζουν με τις Μπάρμπι της. Δεν είχε πρόβλημα να στην χαρίσει και να την πάρεις σπίτι σου να της κόψεις τα μαλλια και να την βάλεις να φιλιέται με τον Κεν στη ησυχία του δικού σου σπιτιού. Απλά δεν ήθελε και τόσο να παίζει μαζί σου, περνούσε καλύτερα μόνη της. Μην το παίρνεις προσωπικά. Μεγαλώνοντας, ασχολήθηκε εγκάρδια μεν σύντομα δε με διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες: πιάνο, τέννις, ζωγραφική, στίβο και τύπωνε δική της εφημερίδα (ένα μόνο τεύχος). Όπως εύλογα διαπιστώνεις ο κοινός παρονομαστής είναι ένας. Ο ένας. Το ένα.

Όταν στο δημοτικό της ζητήθηκε να κάνει ομαδική εργασία ώστε να παρουσιάσει ένα αγαπημένο της βιβλίο, εκείνη έπιασε στο διάλειμμα τον δάσκαλο και τον ρώτησε αν μπορεί να την κάνει μόνη της. Και την έκανε. Success! Όταν ένα φεγγάρι o δρόμος την έφερε σε πισίνα πόλο (γελάει ο κόσμος), ο προπονητής, λες και ήξερε, την προόριζε για τερματοφύλακα. Παραλίγο success.

Μπορεί να φταίει η παιδεία, το σύστημα, μπορεί να φταίνε οι γονείς ή οι φίλοι, μπορεί να φταίει ότι ήταν ένα βλαμμένο, αντικοινωνικό κοριτσάκι με πλεξούδες. Αλλά προτιμούσε να πάρει τα εύσημα μόνη της και αν αποτύχει να έχει να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό της. Ή απλά ήταν ένα βλαμμένο, αντικοινωνικό κοριτσάκι με πλεξούδες που θεωρούσε ότι τα έκανε όλα καλύτερα μόνη της. Όπως και να έχει, το έπιασες το νόημα.

Υ.Γ. Είπα ψέματα ότι χάριζα τις Μπάρμπι μου. Μια φορά χάρισα το αγαπημένο μου πόνυ, την Αστραπή, στο Άρη και μετά από μια εβδομάδα πλακωθήκαμε γιατί την ήθελα πίσω. Και την πήρα. Success! Σακσές, κακομαθημένο παλιόπαιδο, σακσές!!!

Ομαδικά αθλήματα ο Μάνος Χωριανόπουλος

Το ατομικό άθλημα μου φέρνει στο μυαλό την ατάκα του Γούντι Άλεν. “Είμαι φοβερός στο σεξ, γιατί προπονούμαι πολύ μόνος μου”. Έτσι πάντα έβλεπα το ατομικό άθλημα σε σχέση με το ομαδικό. Το ένα η προπόνηση, το άλλο ο πραγματικός αθλητισμός.

Οκ, ξεπερνάω τα όριά μου, προετοιμάζομαι για τον αγώνα έχοντας στο μυαλό μου την επίδοση του αντιπάλου και γκόμενες που με πλήγωσαν και μετά τι; Ας πούμε ότι πετάω πολύ μακριά το ακόντιο ή τρέχω ακόμα πιο γρήγορα μια απόσταση, σε ποιον βασίζομαι, με ποιον πανηγυρίζω και σε ποιον λέω “στα μουτράκια σου”;

Ο αθλητισμός είναι για μένα συνυφασμένος με τα ομαδικά αθλήματα και με την κόντρα ομάδας με ομάδα, οικογένειας με οικογένεια μέσα στο γήπεδο. Σημαίνει κοινωνικοποίηση, συνεργασία και άμιλλα. Αν θέλω μοναξιές και ατομικότητες, μπορώ να κάτσω μέσα με ουίσκι και ένα καλό βιβλίο.

Σπάσε όσα ρεκόρ θέλεις τρέχοντας, βουτώντας και πετώντας ακόντια. Τη μαγεία που προσφέρει ένα γκολ μετά από 10 πάσες και ένα κάρφωμα, μετά από κλέψιμο και ασίστ δεν την προσφέρει κανένας μοναχικός αθλητής. Εξαιρείται ο Μοχάμεντ Άλι, αλλά τέτοιος πυγμάχος βγαίνει κάθε χίλια χρόνια και εμείς δεν είχαμε την τύχη να τον δούμε Live, όπως ο αιώνιος έφηβος Θανάσης Κρεκούκιας.

Του ατομικού ο Πάνος Κοκκίνης

Δυστυχώς δεν θυμάμαι, όπως η Ρομίνα, πως ήμουν ως παιδί. Ούτε αν είχα πλεξούδες, ούτε αν μοιραζόμουν τις Barbie μου. Αν και, κρίνοντας από το πόσο εγωίστρια είναι η τρίχρονη κόρη μου, χλωμό το βλέπω.  Το μόνο που ξέρω είναι ότι ήμουν ανέκαθεν άχρηστος σε όλα τα αθλήματα. Ατομικά, ομαδικά ή ‘δυο-δυο, στην μπανιέρα δυο-δυο’. Αυτό που λένε ‘πάντα τερματοφύλακας, ποτέ δεκάρι’.

Μη φανταστείς ότι έκανα δέκαθλο. Οι γονείς μου, που ήταν βασικά τεμπέληδες όσον την αθλητική ανατροφή μου, με πήγαν πρώτα στην ΠΑΕ Καλλιθέα για μπάλα και λίγο στίβο και μετά στο Παντζιτζιφιακό για μπάσκετ. Αλλά δεν επέμεναν. Ούτε εγώ. Ούτε οι προπονητές που χαιρόντουσαν να μην έχουν ακόμη ένα σαπάκι στα χέρια τους.

Οπότε το πιο κοντινό που έχω φτάσει στο να αισθανθώ ατμόσφαιρα ομάδας είναι τα μονά three on three που έπαιζα με τους φίλους μου στα γηπεδάκια δίπλα στο Αφέρωφ. Αλλά όχι, μυρωδιά από αποδυτήρια δεν έχω πάρει. Ούτε ξέρω τι σημαίνει να κερδίζεις μέσα από την ομαδική προσπάθεια. Για την ακρίβεια δεν νομίζω ότι έχω κερδίσει ποτέ σε κανένα άθλημα πέρα από το τάβλι. Και αυτό ψιλο-κλέβοντας.

Ομαδικά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Συγγνώμη, αλλά δεν μιλάμε για δίλημμα. Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να έχεις κάνει κάποιο ομαδικό σπορ και να προτιμάς τα ατομικά. Κι λογικά αυτός ο ένας στο εκατομμύριο είναι ο Μπιέλικ, ή κάποιος άλλος μανιακός δολοφόνος. Οπότε όχι. Τα ατομικά σπορ είναι σαν τα αναψυκτικά με στέβια ή το ψωμί χωρίς γλουτένη. Είναι κάτι άλλο (αχρείαστο). Ίσως για αυτό και να σιχαίνομαι τη φράση “πήγα για προπόνηση” από κάποιον που πάει πχ γυμναστήριο ή για τρέξιμο. Όχι, όχι φίλε μου. Προπόνηση είναι να πας στο γήπεδο, να πεις 10 μαλακίες στα αποδυτήρια, να παρασύρεις τον συμπαίκτη σου που βαριέται, ή να παρασυρθείς από τους άλλους όταν βαριέσαι εσύ, να τσαντιστείτε όλοι μαζί με τον προπονητή που είναι κομπλεξικός/φταίει για τα πάντα/λογικά στο μέλλον θα σου κόψει το μπάσκετ, να γυρίσεις στα αποδυτήρια, να ξαναπείς 10 μαλακίες, να κάνεις μπάνιο και να φύγεις. Αυτό είναι προπόνηση.

Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο πιο γαμάτο από τα ομαδικά σπορ: από μια καλή πάσα, από το αίσθημα του χάνω/κερδίζω μαζί με κάποιους άλλους, το να βοηθάς κάποιον να γίνει καλύτερος, να πας για φαγητό μετά από νίκη (ή και ήττα), να ξεκινήσεις από το πρωί του αγώνα τα mail και τα μηνύματα. Δεν μπαίνω ΚΑΝ στη διαδικασία σύγκρισης των αθλημάτων, του πόσο θεαματικά ή συναρπαστικά είναι. Θα επιμείνω στην έννοια “αποδυτήρια”. Επί της ουσίας ήταν και αυτό που μου έλειψε περισσότερο όταν από κακός παίκτης, έγινα ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Και θυμάμαι τις πρώτες ημέρες που έμπαινα εκεί πριν φύγω από το γήπεδο, για να πάρω μια “τζούρα” από την ατμόσφαιρα, αυτή που μόνο κάποιος που έχει μυρίσει ιδρωτίλα και θερμαντική μπορεί να καταλάβει.

Τι να τα κάνεις τα γκραν-σλαμ και τα παγκόσμια ρεκόρ αν δεν γίνεις κουβάρι μετά το σφύριγμα της λήξης; Να νιώσεις 15 άτομα να πέφτουν πάνω σου και να φωνάζουν. Αν με ρωτήσεις (όχι αφού ρωτάς θα σου πω) τι ξεχωρίζω περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια που ταλαιπωρώ τη μπάλα του μπάσκετ, είναι μια φράση μετά από παιχνίδι για πλέι-οφ ανόδου (αν χάναμε αποκλειόμασταν) που κερδίσαμε με τρίποντο του μικρού της ομάδας εκτός έδρας. Δεν ήταν ούτε το τρίποντο. Ούτε η εκτός έδρας νίκη. Ήταν τέσσερις λέξεις του Κώστα, ενός παίκτη που δεν έπαιξε δευτερόλεπτο σε εκείνο το ματς και μετά το τέλος με αγκάλιασε και μου είπε: “Τι ταξίδι είναι αυτό;”

Και ρωτάω τώρα εγώ: υπάρχει κανείς που γουστάρει να ταξιδεύει μόνος του;

Ατομικά αθλήματα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Αν συμμετείχα σε αθλήματα, αυτό θα απαντούσα. Η γυμναστική και εγώ έχουμε χρόνια συμφωνήσει πως it’s never gonna work between us και εν μέρει ευθύνονται τα ομαδικά για αυτό. Ευθύνονται οι μαύρες στιγμές που περασα στο κλειστό γήπεδο βόλεϊ του Αρσακείου, να προσπαθώ να περάσω ένα (1) σερβίς απέναντι και να μην τα καταφερνω. Όχι ένα σε κάθε μάθημα γυμναστικής, ένα σε όλη τη σχολική χρονιά. Για να μην πω σε όλα τα σχολικά χρόνια. Θλιβερές καταστάσεις γενικά. Έχω πείσει τον εαυτό μου πως έφταιγε που είμαι αριστερόχειρας, διαφορετικά ακόμη θα άκουγα τα αποδοκιμαστικά γελάκια των συμμαθητών στον ύπνο μου. Οπότε ναι, ατομικά αθλήματα, όποια κι αν είναι αυτά. Αν είναι να ξεφτιλίζομαι, τουλάχιστον ας μην έχω ηλίθιο κοινό και αγανακτισμένους συμπαίκτες να με χλευάζουν.

Ομαδικά αθλήματα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι αθλητές των ατομικών αθλημάτων γελάνε με τη φυσική κατάσταση και τις αθλητικές επιδόσεις των “ομαδικών”. Έχεις, ξέρω γω, τον Τονι Πάρκερ και ο sportcaster παραληρεί που βγάζει 90 αγώνες την χρονιά σε αυτό το επίπεδο για 30 λεπτά τον αγώνα. Και μετά έχεις τον Ρότζερ Φέντερερ που παίζει 90 αγώνες τη χρονιά, ο μικρότερος είναι μία ώρα και ο μεγαλύτερος πεντέμιση και το κάνει αυτό εδώ και μια 25ετία τουλάχιστον. Χωρίς να έχει να δυνατότητα να κρυφτεί στη διάρκεια του αγώνα. Είναι gladiator φάση το ατομικό. Εσύ απέναντι στον άλλον. Αν κερδίσεις όλη η δόξα είναι δική σου. Αν χάσεις γ@$#@$σε τα. Αλλά, ξέρεις, η ζωή είναι μεγάλη καριόλα. Όχι η Ζωή, η ζωή. Έχει τον τρόπο της να κάνει κοσμικές φάρσες. Συνήθως εις βάρος σου. Ετσι και εγώ έφαγα χρόνια και χρόνια να παίζω squash (σ.σ. χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις αφού το έπιασα αργά, αλλά σε ένα άθλημα που έπρεπε να έχεις καλούς αντίπαλους είχα την πέραση μου) να θαυμάζω τους μεγάλους παίκτες, να προσπαθώ να γίνω ατομικά καλύτερος, να αντιγράφω κινήσεις. Για να καταλάβω στα “γεραματα” ότι το ένα και μόνο μάθημα που χρειάζεσαι στη ζωή είναι αυτό των “αποδυτηρίων. Αν το κατακτήσεις, κατακτάς τη ζωή. Αν όχι ούτε ατομικό άθλημα με αξιώσεις δεν μπορείς να παίξεις.

Ομαδικά ο Μάνος Μίχαλος

Ο γιος μου θα κάνει ομαδικά αθλήματα. Αν η μητέρα του, θέλει να τον βάζει να τρέχει μόνος του, να παίζει μόνος του, να μεγαλώνει και να ωριμάζει μόνος του, μπορεί να το κάνει. Με άλλους γιους. Ο δικός μου, εφόσον δείξει να θέλει οποιοδήποτε άθλημα (εντάξει, προσεύχομαι να θέλει το μπάσκετ, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας), θα πάει σε ομαδικό. Γιατί; Είναι δύσκολο να το εξηγήσω στα Αιώνια Διλήμματα γιατί θα ήθελα χώρο να απλωθώ. Θα προσπαθήσω, ωστόσο, να είμαι λιτός και περιεκτικός. Σε μια ομάδα μαθαίνεις ότι δεν μπορείς να κερδίσεις, τίποτα, μα τίποτα μόνος σου (και στα ατομικά έτσι είναι, γιατί έχεις έστω προπονητή, γυμναστή). Σε μια ομάδα, γνωρίζεις ανθρώπους που δεν είναι μέσα στον στενό κύκλο σου, το σχολικό, τον εφηβικό, τον μερικές φορές αποστειρωμένο κύκλο σου. Σε μια ομάδα σημασία μαθαίνεις να ηγείσαι, αλλά και να ακολουθείς. Σε μια ομάδα μαθαίνεις να μοιράζεσαι, αλλά και να διεκδικείς. Σε μια ομάδα, μαθαίνεις να επικοινωνείς, αλλά και να απομονώνεσαι όταν αυτό το απαιτούν οι συνθήκες. Σε μια ομάδα, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Για να γίνεις καλύτερος αθλητής, ναι αυτό δεν το κάνεις στην ομάδα, το κάνεις μόνος σου, αν πραγματικά το θες.

Ομαδικά ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θα σου πω απλά ότι δεν είμαι γεννημένος νικητής. Τουλάχιστον όχι στα αθλήματα γιατί με όποιο κι αν έχω καταπιαστεί κανονικά στη ζωή μου (κολύμβηση, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τέννις) ποτέ δεν ήμουν το αστέρι που θα έλαμπε. Ξέρεις όμως κάτι; Αυτό που έκανα εξαιρετικά, τουλάχιστον στα – πολλά μεν εφηβικά δε – μπασκετικά μου χρόνια ήταν να παίζω για την ομάδα. Να παίζω άμυνα σαν σκυλί, να έχω περισσότερες ασίστ από τα λεπτά συμμετοχής μου, να πέφτω ωσαν Κορεάτης που τον πυροβολεί ο Σταλόνε για να πάρω επιθετικό φάουλ και να μπαίνω γερά σε σκριν και καλύψεις για να βγουν τα συστήματα κάτι βιρτουόζων των πάγκων σαν τον κυρ Στέφανο τον Τριαντάφυλλο. Το να παίζεις για την ομάδα προϋποθέτει να έχεις και ομάδα. Αυτά.

Ομαδικά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μέσα μου νιώθω ο απόλυτος ατομίσταρος και η μεγαλύτερη ψωνάρα που έχει μπιστήσει μπάλα του μπάσκετ. Στην παρούσα φάση και ηλικία, δεν προτιμώ ούτε τα ομαδικά ούτε τα ατομικά αθλήματα, αφού δεν έχω αθληθεί με κανέναν τρόπο εδώ και κάμποσα χρόνια, αλλά δεν γίνεται να ξεχάσω το (πολύ) αθλητικό παρελθόν μου. Στο σχολείο. Είμαι αυτός που ‘πρόδωσε’ μια πανάγνωστη ομάδα της πόλης του για να πάει σε μια λιγότερη πανάγνωστη ομάδα της πόλης του, επειδή ένα καλοκαίρι όλοι οι φίλοι μου αποφάσισαν να γραφτούν εκεί. Δεν το έκανα ούτε για να βάλω τα περισσότερα τρίποντα, ούτε για να παίζω 40λεπτα, ούτε για να είμαι ο αρχηγός της ομάδας. Έβαζα ένα τρίποντο στα δύο ματς, έπαιζα σκάρτα 20 λεπτά και δεν ήμουν ο αρχηγός της ομάδας. Ήμουν όμως εκεί που είναι οι φίλοι μου κι αυτό έφτανε. Οι λόγοι που έκανα αυτήν την αυτο-μεταγραφή είναι οι αθόρυβοι λόγοι που διαλέγω τα ομαδικά απ’ τα ατομικά αθλήματα. Γιατί μόνο με άλλους έχει πλάκα.

Ομαδικά ο Θανάσης Κρεκούκιας

Θα είχε αξία το δίλημμα αν δεν υπήρχε στη μέση το ποδόσφαιρο. Άντε και το μπάσκετ. Και φυσικά η ποδηλασία. Αλλά το ποδόσφαιρο μόνο του θα ήταν αρκετό. Είτε πρόκειται για αθλήματα που κάνουμε, είτε για αθλήματα που βλέπουμε. Και σας ομιλεί ένας μεσήλιξ ο οποίος στα νιάτα του, πριν εκατόν πενήντα χρόνια, ασχολήθηκε με τα ατομικά αθλήματα (σφαιροβολίες, ακοντισμούς, πινγκ πονγκ). Όμως εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια παίζει και μπάλα. Ακατάπαυστα και αχαλιναγώγητα. Και θα συνεχίσει μέχρι να συνωμοτήσουν εναντίον του όλοι οι κωλογιατροί και τον πείσουν ότι αν δεν το παρατήσει δεν θα προλάβει να πάει από χέσιμο. Ομαδικά λοιπόν και ξερό ψωμί. Με όλες τις δυνατότητες που σου προσφέρουν αυτά σε αντίθεση με τα ατομικά. Δεν είσαι καλός; Υπάρχει ο πάγκος. Είσαι γαμάτος; Υπάρχουν οι γκόμενες. Είσαι μέτριος; Υπάρχουν οι αλλαγές. Είσαι μαλάκας; Υπάρχουν οι κόκκινες. Είσαι άχρηστος; Υπάρχει η μικρή Ελένη που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της. Βαριέσαι; Υπάρχουν οι άλλοι. Σιχάθηκες; Υπάρχουν οι μεταγραφές. Γέρασες; Υπάρχει το πρωτάθλημα ιστοσελίδων όπου πας και κυλιέσαι στα πλαστικά χορτάρια κάνοντας το κομμάτι σου. Δε γουστάρεις τίποτα από όλα αυτά; Υπάρχει η τηλεόραση. Νομίζω ότι είναι αρκετά, δεν συμφωνείτε; Ομαδικά λοιπόν για αλληλεγγύη και κοινωνική απελευθέρωση στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Οκ, το ξέρω, άσχετο αυτό το τελευταίο, αλλά μου ήρθε στο ξεκάρφωτο και είπα να μην πάει χαμένο. Ότι του φανεί του Λολοστεφανή. Καλό Σ/Κ!

Ατομικά ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν θα το πάω σε φιλοσοφικό επίπεδο, γιατί αν ήταν τότε 2 από τα 4-5 αθλήματα που παρακολουθώ περισσότερο (ποδηλασία και φόρμουλα 1) είναι στην πραγματικότητα και ατομικά και ομαδικά ταυτόχρονα, οπότε το δίλημμα κάπως καταστρέφεται. Προσπαθώ να σκεφτώ συγκεκριμένα τι μου αρέσει περισσότερο, και γιατί. Κι ενώ υπάρχουν 2-3 ομαδικά αθλήματα που όντως τα παρακολουθώ με μεγάλη συνέπεια (κατά βάση τα εξής τρία: ΝΒΑ στα πλέι-οφ, NFL και Premier League), σκέφτομαι πως ακόμα κι εκεί είναι οι ατομικές ιστορίες που με συναρπάζουν περισσότερο. Άσε που με τα ατομικά, η σκέψη και μόνο ενός ήρωά μου από αυτά αρκεί για να κάνει να σκέφτομαι και να θυμάμαι και να χαίρομαι, πολύ περισσότερο από των ‘άλλων’. Αν μου έλεγες, Κάτσε δες ένα ματς του Κριστιάνο Ρονάλντο ή μια κούρσα της Ρανομί Κρομοβιτζότζο, το δεύτερο θα διάλεγα. Ποιο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα; Όβέτ εναντίον Κόου! Και υπάρχει μεγαλύτερο είδωλο από τον Ρόνι Ο’Σάλιβαν; Οπότε μπορεί ο χαβαλές, η παρέα και η συνήθεια να λένε ομαδικά αθλήματα, όμως βαθιά μέσα μου, νομίζω πως καταλήγω περισσότερο στην άλλη πλευρά. Ίσως είναι πιο συναρπαστικά όταν κάθε αθλητής είναι ένα νησί.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΟΜΑΔΙΚΑ ΜΕ 63,63%

Οι ομάδες, όπως ήταν αναμενόμενο, επικράτησαν των μοναχικών αθλητών, με σχετική άνεση. Ίσως αν είχανε συμπαίκτες να τους βοηθούσαν…;

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή