Αυτό είναι ένα κείμενο που μιλάει για όλα χωρίς να λέει τίποτα

Υπάρχουν κάποιες δύσκολες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που δεν μπορεί να κατεβάσει ιδέες για να σχολιάσει μια κατάσταση. Του έρχονται μόνο τα κλισέ. Δεν έχει καμία έμπνευση ή δεν έχει το κουράγιο να επεξεργαστεί το γεγονός αναλυτικά. Και καταφεύγει στον κλισέ ξύλινο λόγο. Υπάρχει και μια ακόμα πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που το μόνο που κάνει είναι να σχολιάζει ξύλινα παντού. Αυτή η δύσκολη στιγμή διαρκεί όσο η ζωή του.

Γι’ αυτό και εμείς κάναμε ένα κείμενο γραμμένο για να μη λέει απολύτως τίποτα, να μη θίξει κανέναν αλλά ταυτόχρονα να αφορά το 90% της ελληνικής ειδησεογραφίας. Ιδού.

Όπως είχε πει και ο μεγάλος Αλεξανδρινός μας ποιητής, ο Καβάφης: “Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε”. Mόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες. Εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε πιάσει πάτο και ότι δεν πάει πιο κάτω, καταλάβαμε ότι τελικά στο βαρέλι πάτος δεν υπάρχει. Θα πέφτουμε αιώνια. Και το χειρότερο; Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα φως στην άκρη του τούνελ.

Είναι να γελάει κανείς με όσα παρακολουθούμε αμήχανοι να εκτυλίσσονται μπροστά μας. Πράγματι, θα ήταν αστείες όλες αυτές οι τραγελαφικές καταστάσεις αν δεν ήταν τόσο θλιβερές και ντροπιαστικές για όλους μας. Αλήθεια όμως πού είναι οι υπεύθυνοι; Γιατί κρύβονται; Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος σε αυτόν τον τόπο ή θα τους ψάχνουμε αιώνια; Σε τέτοιες περιπτώσεις δυστυχώς τα λόγια δεν φτάνουν. Απαιτούνται πράξεις. Και τις πράξεις αυτές δεν τις έχουμε δει. Αν δεν μπορούν, να βγουν να πουν την αλήθεια στον λαό. Όχι να κάθονται γαντζωμένοι και άπραγοι στην καρέκλα τους.

Πρέπει επιτέλους, λοιπόν, οι αρμόδιοι να συμπεριφερθούν ως αρμόδιοι. Να σταματήσουν να συμπεριφέρονται με βάση το προσωπικό τους συμφέρον αλλά με βάση το κοινό καλό. Νόμοι υπάρχουν, το θέμα είναι κάποια στιγμή να εφαρμοστούν. Ο καθένας προ των ευθυνών του.

Είναι πραγματικά όμως ώρα να κοιτάξουμε και τις δικές μας ευθύνες. Φταίμε και εμείς. Μην τα ρίχνουμε όλα στους άλλους. Πώς φταίμε; Φταίμε που ανεχόμαστε όλη αυτή την κατάσταση, επειδή κάποιοι μας έπεισαν ότι είναι κανονική, ότι δεν αλλάζει. Αλήθεια, πώς γίνεται να περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι, αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς;

Αλλά αυτά τα λέμε τόσο καιρό. Για την ακρίβεια βαρεθήκαμε να τα λέμε. Κουραστήκαμε από όλη αυτή τη σαπίλα γύρω μας. Η υπομονή μας έχει εξαντληθεί από καιρό.Ο αείμνηστος Γεώργιος Ράλλης σε έναν λόγο του κατά την προεκλογική περίοδο του 1981 είχε πει στο κοινό του που αποδοκίμασε τον Ανδρέα Παπανδρέου, “Δεν θέλω ου”. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν πια τέτοιοι άνθρωποι.

Τελικά κάποια πράγματα είναι ζητήματα παιδείας και πολιτισμού. Ξεκινούν από τις πολύ μικρές ηλικίες. Μόνο μέσω αυτών το πολύπαθο κράτος μας θα αποκτήσει δομές και οργάνωση. Μέχρι τότε θα είμαστε…χώρα τριτοκοσμική.