Αυτοκίνητο ή μηχανάκι;

Εσύ με τι προτιμάς να μετακινείσαι; Υπάρχει η ασφάλεια και η σιγουριά του αυτοκινήτου, που όταν ειδικά έχει κρύο δίνει ένα μπόνους όσο νά’ναι, αλλά υπάρχει και η ευελιξία και η ταχύτητα της μηχανής, που αν μη τι άλλο δεν έχεις το βραχνά του παρκαρίσματος. Η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ λύνει ένα ακόμα καυτό ζήτημα.

Αυτοκίνητο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μηχανή…μμμμ… Να ταξιδεύεις και να σου παίρνει ο αέρας τα μαλλιά. Να πέφτουν οι ακτίνες του ήλιου στο πρόσωπο σου. Να βλέπεις τη φύση χωρίς να παρεμβάλεται τζάμι. Να μυρίζεις τα λουλούδια την άνοιξη. Να πηγαίνεις σε στενούς χωματόδρομους και να χάνεσαι. Αυτά ονειρεύομαι. Και μετά ξυπνάω. Προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα. Είμαι ο πιο αφηρημένος οδηγός στο κόσμο, ο λόγος που δεν έχω προκαλέσει κανένα ατύχημα τα τελευταία χρόνια είναι απλά οδηγώ κάθε μέρα και μου έχει γίνει δεύτερη φύση. Οδηγώ μηχανικά και προσέχω μηχανικά. Αυτόματα. Μέχρι να φτάσω, όμως, εκεί, όταν πρωτοπήρα το δίπλωμα, έκανα τέσσερις πέντε στούκες μαζεμένες. Οδηγούσα και σκεφτόμουν. Διάφορα. Θες να σου πω; Και μετά το μπαμ σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν αντί για αυτοκίνητο είχα μηχανή. Οπότε δεν το τόλμησα ποτέ. Στην ασφάλεια του αυτοκίνητου μου και ήσυχος. Έχω δίπλωμα, το πήρα με δύο μαθήματα και δεν είχα καβαλήσει ούτε μοτοποδήλατο. Θέλω να πω το έχω και με τις μηχανές αλλά όχι. Ευχαριστώ.

Αυτοκίνητο ο Πάνος Κοκκίνης

Το πρώτο μου ατύχημα το είχα -6 μήνες αφού πήρα το δίπλωμα- όταν, προσπαθώντας να μη μου χυθεί ο καφές Starbucks που είχα δίπλα μου, έπεσα πάνω σε ένα σκουπιδοτενεκέ. Αν και στην τότε κοπέλα μου (και νυν συζυγό μου) είπα ότι το έκανα για να μην πατήσω το ‘παιδάκι’ που πετάχτηκε μπροστά μου. Από τότε δεν έχει περάσει εξάμηνο χωρίς ένα μικροτρακάρισμα. Με αποτέλεσμα εγώ και ο Γιώργος ο φαναρτζής μου να έχουμε γίνει τα καλύτερα φιλαράκια. Δεν με πιστεύετε; Ρωτήστε και τον Μίχαλο που ένα βράδυ, καθώς φεύγαμε από την πλατεία Μπουρναζίου, πήγα να τον καρφώσω σε μια νταλίκα προσπαθώντας να τραβήξω μια γερή δαγκωματιά από το σάντουιτς από τους Κοτοπουλάδες που κρατούσα στο χέρι. Χίλια ευχαριστώ, λοιπόν, στη μάνα μου που μου έκανε πάντα όλα τα χατήρια. Εκτός από το να μου πάρει την Virago που ήθελα. Δεν τρέχει τίποτα. Όποτε με πιάνει νοσταλγία για τον αέρα ελευθερίας που ποτέ δεν γνώρισα, βάζω να παίζει το Easy Rider ή το The Great Escape με τον Steve McQueen και ξεχαρμανιάζω.

Αυτοκίνητο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν τις πάω τις μηχανές. Από παιδί δεν τις πήγαινα αν και ήταν πάντα μεγάλη απόλαυση να με ανεβάζει ο θείος μου ο Ζάχος στην Triumph και να με κάνει βόλτες. Μου αρέσει το lifestyle μίας ταξιδιωτικής μηχανής. Μου αρέσει η επιβλητικότητα και η άνεση μιας Road King Harley Davidson σαν εκείνη του φίλου μου του Theo πριν μερικά χρόνια. Αλλά το αυτοκίνητο δεν το αλλάζω με τίποτα. Το γεγονός ότι μπορεί να με ταξιδέψει με την κοπέλα μου ή με την παρέα μου άνετα και ωραία. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Κι αν είναι κάτι που μου έμαθαν οι γονείς μου είναι ότι με το αυτοκίνητο κάνεις τα καλύτερα μακρινά ταξίδια. Και για εμένα ένα ταξίδι προϋποθέτει την ιδανική παρέα στο διπλανό κάθισμα, να μπορείς να μιλάς, να ακούς την αγαπημένη σου μουσική. Αυτά δεν μπορώ να τα κάνω πάνω σε καμία μηχανή. Κι ας μην βγαίνουν ωραίες φωτογραφίες στα αυτοκίνητα.

Αυτοκίνητο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Με χέρια-πόδια-κεφάλι… Προφανώς και στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν τίθεται θέμα αντικειμενικότητας (ενώ σε όλα τα άλλα είμαι φουλ διαλλακτικός), αφού όταν αποκτήσω κάποια στιγμή πολλά λεφτά θα αφανίσω τις μηχανές από προσώπου γης. Δεν είναι μόνο ότι τις φοβάμαι, αλλά τις σιχαίνομαι κιόλας. Εκτός του ότι είναι άκρως επικίνδυνα, προκαλούν τεράστια προβλήματα στους δρόμους με την αλαζονική τους συμπεριφορά. Ξέρεις, αυτό το κοίτα-πως-δεν-περιμένω-αλλά-πάω-μπροστά-στο-φανάρι ή το ξεκινάω-με-κόκκινο-απλά-επειδή-μπορώ. Το κακό με τα μηχανάκια είναι αυτοί που της οδηγούν, που νομίζουν ότι είναι καλύτεροι. Και καλά φτάνω πιο γρήγορα στον προορισμό μου. Και είμαι και πολύ σκληρό αγόρι, με τα δερμάτινα μου, και το ύφος του easy rider. Σιγά ρε Μπούκερ, χαλάρωσε λίγο τη φάση σου. Να βάλω τέλος σε αυτό το στερεότυπο, θυμίζοντας τον Ζεντ.

Who’s Zed? Zed is dead.

Μόνο τους χαρλεάδες καταλαβαίνω. ΟΚ, αυτή είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Αλλά αυτοί το υποστηρίζουν, δεν είναι σαν τους τύπους σε παπάκια με τα γόνατα κλειστά και τις φτέρνες έξω, ούτε σαν τους τύπους που ρωτάνε “τι καβαλάς” και λένε κάτι “γερμανούς” και “ιάπωνες”. Έχω ανέβει σε μηχανάκι μόνο μια φορά. Που να λειτουργεί δηλαδή, γιατί παλιά από κάτω είχε μια βέσπα στην πιλοτή και την έκανα διαστημόπλοιο, αλλά αυτό μάλλον δεν μετράει. Ήταν στο γυμνάσιο στο ζετάκι του Θάνου. Είχε τη φαεινή ιδέα να μου το δώσει να το οδηγήσω. Όπως λένε στις ταινίες αισθάνθηκα πραγματικά ελεύθερος (καμία σχέση). Άγγιξα το Θεό, βγήκα από το σώμα μου και άλλα τέτοια. Για 3”. Διότι συνηθισμένος από το ποδήλατο αντί να πατήσω μόνο φρένο, έβαζα κόντρα στο χερούλι, που τύγχανε να είναι και το γκάζι. Οπότε κανένα φρένο, όπως ήταν λογικό. Το ζετάκι σταμάτησε σε έναν γειτονικό θάμνο. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που εμπιστεύτηκα “αυτό το διάολο”.

Αυτοκίνητο ο Μάνος Μίχαλος

Τις φοβάμαι τις μηχανές. Έχω οδηγήσει 10 φορές σύνολο και έχω ανάβει άλλες 50 το πολύ. Όταν οδήγησα, πολύ μικρός ένιωθα κάπως καλύτερα, αλλά ως καβαλάρης από πίσω (καλό;) πάντα φοβόμουν και φοβάμαι. Οπότε, τα τελευταία χρόνια δεν ανεβαίνω και αν το κάνω, λέω “άντε, να φτάσουμε να τελειώνουμε”. Κατανοώ βέβαια, ότι η μηχανή σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, παίρνεις τον αέρα σου, κάνεις το κομμάτι σου και αν είσαι old school τύπος νιώθεις σαν τον Γαρδέλη. Καλός όμως, ο Σταμάτης, αλλά τον προτιμούσα με την κιθάρα και τις αφιερώσεις του στη Σοφία, όχι με τις σούζες του. Το αυτοκίνητο από την άλλη, έχει άνεση, έχει μεγαλύτερη ασφάλεια, προσφέρεται για ταξίδια, προσφέρεται για σεξ, ακούς μουσική, είσαι στον κόσμο σου. Στόχος ζωής είναι να κάνω ένα roadtrip με αυτοκίνητο με μια καλή παρέα (4 ατόμων). Εντάξει, δεν είμαι και της φιλοσοφίας “Για μια γυναίκα και ένα αυτοκίνητο”, αλλά το θέλω το αμάξι μου. Και τις κούρσες προς το Σούνιο, βράδυ, με νεύρα. Και επειδή από νεύρα, έχουμε πολλά, πρέπει να έχουμε κάτι για να μας φεύγουν.

Αυτοκίνητο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Τη μηχανή δεν την προτίμησα ούτε ως έφηβη, τότε που το must ήταν κάποια στιγμή να τα μπλέξεις με μηχανόβιο. Τότε έλεγα πως μου φαίνονταν λίγο βρωμίκουλες όλοι αυτοί που οδηγούσαν μηχανή (συχνά το look μηχανή και δερμάτινο μπουφάν ολοκληρωνόταν από μυρωδάτες μπότες και άλουστο μαλλί), όμως η αλήθεια είναι πως πάντα φοβόμουν. Φοβόμουν τα τις βλέπω, πόσο μάλλον να τις καβαλήσω. Και ακόμα φοβάμαι, τρέμω για την ακρίβεια, όταν οδηγώ δίπλα τους και τις βλέπω να επιταχύνουν και να χάνονται στον ορίζοντα της Αττικής οδού. Δεν θέλω να φρικάρω τους φίλους μηχανόβιους, αλλά στο μυαλό μου κάνω σενάρια πως λίγα χιλιόμετρα παρακάτω ξαναπετυχαίνω την ίδια μηχανή, αυτή τη φορά χωρίς τον οδηγό της, σμπαραλιασμένη στην άσφαλτο. Φαντάζομαι πως έρχεται ασθενοφόρο αλλά είναι πολύ αργά, φαντάζομαι πως βλέπω τον οδηγό σε ένα καρέ πιο φρικιαστικό κι απ’ όλα τα gore θρίλερ μαζί. Ξέρω, πολλοί φτύνουν τον κόρφο τους και κουνιούνται από τη θέση τους, όμως αυτή ειναι η αλήθεια. Τρέμω για λογαριασμό σας, όπως τρέμουν κι οι μανάδες σας. Μιλήστε μου λοιπόν για αυτή την “απίθανη αίσθηση ελευθερίας”.

Μηχανάκι ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η τελευταία φορά που οδήγησα αυτοκίνητο ήταν στην εξέταση για το δίπλωμα πίσω στο 2004. Πήγα ψυχαναγκαστικά και έβγαλα δίπλωμα, γιατί στα 21-22 οι ψυχαναγκασμοί μου ήταν σε πλήρη λειτουργία. Πήρα το αυτοκίνητο του πατέρα μου την επόμενη μέρα και αμέσως θα καταλάβεις γιατί δεν το θεωρώ ως ‘άλλη μια φορά που οδήγησα’. Έβαλα μπρος, κάναμε 100 μέτρα και στην πρώτη στροφή έπεσα σε μια ζαρντινιέρα. Κατέβηκα, ήρθε ο πατέρας στη θέση του οδηγού και η σχέση μου με το αυτοκίνητο τελείωσε κάπου εκεί. Σε μηχανή ανεβαίνω συχνά (στου συγκάτοικου). Μηχανή, μηχανάκι, μοτοσακό δεν έχω οδηγήσει. Τώρα τελευταία μου φαίνεται τέλεια ιδέα για τις 2-3 φορές το μήνα που δεν μπορώ άλλα ΜΜΜ (τις υπόλοιπες μπορώ μια χαρά ή περπατάω με μουσική). Μου φαίνεται τόσο τέλεια ιδέα που είμαι έτοιμος να κάνω τις πρώτες κινήσεις. Προς το παρόν, είμαι στη φάση που δεκάδες γνωστοί-φίλοι-γείτονες μοιράζονται μαζί μου τις κλασικές ιστορίες για έναν γνωστό τους που είχε το τάδε ατύχημα. Δεν τους λες και inspiring ακριβώς.

Αυτοκίνητο ο Άλκης Βασιλείου

Γενικά είμαι ατρόμητος και παλικάρι, αλλά αν εξαιρέσεις τις κατσαρίδες -τρανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει κανένας θεός- τρέμω τις μηχανές. Δεν παίζει ρόλο αν είναι μικρές ή μεγάλες. Απλώς, τις φοβάμαι! Δεν έχω οδηγήσει -και δεν θα οδηγήσω- ποτέ, ενώ έχω ανέβει μόλις μια φορά στη ζωή μου, σε μια κούρσα θανάτου, η οποία όταν τελείωσε με έκανε να υποσχεθώ στον εαυτό μου ότι «ποτέ μην λες ποτέ, αλλά σε μηχανή ειδικά, πες το: ποτέ!!!». Προσπαθώ, ως οδηγός, να μην ενοχλώ τα μηχανάκια για να μην με ενοχλούν κι αυτά, αλλά αν αύριο μάθαινα ότι  εκτός από το κάπνισμα (χιούμορ…) θα απαγορευτούν και οι μηχανές, θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος.

Αν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν είναι να απαγορευτεί κάτι, ας ξεκινήσουμε με το κάπνισμα. Οι μηχανόβιοι εξάλλου, κάνουν κακό -κυρίως- στον εαυτό τους…

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… Αυτοκίνητο με 87.5%

Όχι και πολύ αιώνιο το δίλημμα τελικά. Ο κόσμος απαιτεί την άνεση του αυτοκινήτου, πώς να το κάνουμε.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή