Αυτός ήταν ο πιο σουρεάλ γάμος που θα πάω ποτέ

Ένα κράκερ, από πάνω του μια στρώση wasabi και στην κορυφή ένα μάτι ψαριού. Είχα στη διάθεσή μου λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα για να καταπιώ την παραπάνω ‘λιχουδιά’. Έκλεισα τη μύτη με τον αντίχειρα και τον δείκτη του αριστερού μου χεριού και με τα αντίστοιχα δάχτυλα του δεξιού μου έβαλα την προαναφερθείσα ‘λιχουδιά’ στο στόμα. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο. Tο κάψιμο από το wasabi; Το ‘κρακ’ από το μάτι ψαριού όταν βρέθηκε ανάμεσα στις γνάθους μου ή το χειροκρότημα και τα γέλια των κοριτσιών, όταν αντίκρισαν την αηδία στο πρόσωπό μου, η οποία συνόδεψε την κατάποσή του; Όπως και να έχει, είχα μόλις καταφέρει να περάσω με επιτυχία μία ακόμα δοκιμασία από αυτές που έπρεπε να περάσουν οι κολλητοί του γαμπρού, ώστε ο γαμπρός να παντρευτεί τη νύφη.

Στις 4 Αυγούστου βρέθηκα στο Μπρουνέι, προκειμένου να εκτελέσω τις υποχρεώσεις μου ως κουμπάρος για τρίτη φορά σε γάμο του Αντώνη και της Γεν. Τα παιδιά γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν (για πρώτη φορά) στο Λονδίνο (εδώ θα βρεις το σχετικό κείμενο). Τον Μάιο ακολούθησε ένα γλέντι γάμου στην Μεσσηνία, μέρος από το οποίο κατάγεται ο Αντώνης, ενώ τον Αύγουστο το τρίτο και τελευταίο γλέντι έγινε στο Μπρουνέι, από όπου κατάγεται η Γεν.

(Το Μπρουνέι έχει σουλτάνο, πρίγκηπα και πριγκίπισσα. Αυτό είναι το καράβι της πριγκίπισσας)

Λίγες μέρες πριν τον γάμο, ο Αντώνης ανακοίνωσε σε εμένα και τον Χρήστο, τον έτερο φίλο μας που μαζί με τους γονείς του κι εμένα αποτελούσε τμήμα της ελληνικής τετράδας που έδωσε το παρόν και στους τρεις γάμους, ότι κατά τη διάρκεια της τελετής στο Μπρουνέι θα έπρεπε να περάσουμε με επιτυχία μια σειρά από δοκιμασίες που θα μας έβαζαν οι κολλητές της νύφης. ”Και τι είδους δοκιμασίες είναι αυτές ρε Αντώνη”; τον ρωτήσαμε μαζί με τον Χρήστο. ”Δεν έχω ιδέα”, απάντησε ο Αντώνης και εμείς αρχίσαμε να φανταζόμαστε από το ότι θα παίρναμε μέρος σε αγωνίσματα του ‘Κάστρου Τακέσι’ μέχρι του ότι θα εμφανιζόμασταν στο ‘μπρουνεϊτικο’ ‘Your Face Sounds Familiar’. Τελικά η φαντασία μας, δεν απείχε ιδιαίτερα από την πραγματικότητα.

Στην κορυφή της λίστας με τα highlights από τον γάμο στην Μεσσηνία βρίσκεται η στιγμή που οι καλεσμένοι από το Μπρουνέι χορεύουν καλαματιανό.

Στις 10:00 της πρώτης Πέμπτης του Αυγούστου –οι γάμοι στο Μπρουνέι δεν είναι ό,τι πιο mainstream μπορεί να σου τύχει- ο Αντώνης, ο Χρήστος, εγώ, ένας 12 χρονος ανηψιός της Γεν και ένας ντόπιος φίλος του Αντώνη, όσοι δηλαδή θα αποτελούσαμε το team του γαμπρού, βρισκόμασταν στην αυλή του σπιτιού της Γεν. Λίγα λεπτά αργότερα η πόρτα του σπιτιού άνοιξε για να βγουν τρία κορίτσια (το team της νύφης) και να μας ανακοινώσουν τα εξής:

”Η Γεν βρίσκεται στο δωμάτιό της στον πάνω όροφο. Προκειμένου ο Αντώνης να την συναντήσει, θα πρέπει ο Αντώνης, όλοι σας, ή όποιος εκείνος θα επιλέξει να περάσει με επιτυχία κάθε μία από τις δοκιμασίες που έχουμε σχεδιάσει. Για κάθε δοκιμασία που περνάτε θα πλησιάζετε όλο και περισσότερο στο δωμάτιο της Γεν”.

Δοκιμασία 1η> Να ζωγραφίσετε τη νύφη και η νύφη να εγκρίνει τη ζωγραφιά

Το πρώτο σκέλος της δοκιμασίας παραλίγο να μας βρει να κάνουμε ‘ζντο’ από τη χαρά μας, αφού ο Αντώνης είναι από εκείνους τους τύπους που όταν  η πλειοψηφία των μαθητών στο σχολείο (αλλά και στην ενήλικη ζωή) ζωγραφίζαμε τα σπίτια έτσι:

το θρανίο του (και μου αφού καθόμασταν μαζί) αποτελούσε καμβά που αν τον πουλούσε στο e-bay θα είχε βγάλει τουλάχιστον τα λεφτά του μεταπτυχιακού του.

Τα κορίτσια του έδωσαν ένα λευκό χαρτί και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και δεδομένης της πίεσης της δοκιμασίας έκανε ένα αξιοπρεπές πορτρέτο της μέλλουσας γυναίκας του. Το σχέδιο έφτασε μέσω του αντίστοιχου team στη νύφη, αλλά η απάντηση που ήρθε σε εμάς ήταν πως δεν ήταν ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Να την ζωγράφιζε κάποιος καλύτερα δεν υπήρχε περίπτωση, οπότε μπήκε στο παιχνίδι το ‘λάδωμα’. 

Εδώ ανοίγει μεγάλη παρένθεση. Ποιος είπε ότι το ‘λάδωμα’ είναι μόνο ελληνικό προνόμιο; Από το προηγούμενο βράδυ είχαμε βάλει μέσα σε κινέζικους φακέλους που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά σε γάμους της περιοχής, χρήματα με τα οποία θα δωροδοκούσαμε (αν χρειαζόταν) τις φίλες της νύφης. (Δεν ήταν δική μας ιδέα, έτσι; Το συνηθίζουν στο Μπρουνέι). Μετά από ένα αλισιβερίσι τύπου ‘τόσα δίνω, πόσα θες;’ του Αντώνη με μία από τις κολλητές της νύφης, που επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές κατά τη διάρκεια της τελετής, περάσαμε στην επόμενη δοκιμασία.

(οι φάκελοι)

Δοκιμασία 2η> Να χορέψετε συρτάκι

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι χορεύαμε με ντάλα ήλιο μπροστά σε 50 άτομα –η πόρτα του σπιτιού είχε πλέον ανοίξει- που μας κοιτούσαν με το ίδιο βλέμμα που θα κοιτούσαμε έναν Σκοτσέζο που θα έπαιζε γκάιντα, φορώντας κιλτ στην πλατεία Κάνιγγος, όλα καλά.

Δοκιμασία 3η> Να κάνετε push-ups και ‘γέφυρες’

Η στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως αντί για πουκάμισο, γιλέκο, γραβάτα έπρεπε να είχαμε φορέσει σορτσάκι, σπορτέξ και αμάνικο.

Δοκιμασία 4η> Να φάτε μία σειρά από ‘λιχουδιές’

Το θυμάστε το Fear Factor; Αυτό ντε:

Εντάξει υπερβάλω λίγο. Πάντως μεταξύ των δέκα περίπου τουλάχιστον αξιοπερίεργων πιάτων και ποτών που είχε ετοιμάσει η ομάδα της νύφης και έπρεπε να φάμε, βρισκόταν και ένα (μαγειρεμένο) sea cucumber. Πίστεψέ με, δεν θες να το φας.

(σπαρταριστό ‘θαλάσσιο αγγούρι’)

Δοκιμασία 5η> Να τραγουδήσετε ένα ερωτικό τραγούδι στη νύφη

Με αυτά και με αυτά είχαμε καταφέρει όχι μόνο να μπούμε στο σπίτι, αλλά και να ανεβούμε στον πρώτο όροφο, όπου βρισκόταν το δωμάτιο της νύφης. Όταν άκουσα τη δοκιμασία, δύο τραγούδια μου ήρθαν στο μυαλό: το ‘Δεν Έχει Σίδερα η Καρδιά Σου’ και το ‘Εβδομο Ουρανό’. Οι προτάσεις μου δεν εκτιμήθηκαν και μετά από χρονοβόρο brainstorming καταλήξαμε στο ‘You are my Sunshine’.

Έτριξαν τα κόκαλα του Johnny Cash για κάθε μία από τις τέσσερις φορές που είπαμε το ρεφρέν, αφού η νύφη της οποίας η πόρτα του δωματίου ήταν πλέον ανοιχτή για να ακούει, δεν ενέκρινε τις φωνητικές μας ικανότητες. Εδώ κι αν έπεσε λάδωμα.

Τελική δοκιμασία> Ο γαμπρός να απαντήσει σωστά σε τουλάχιστον 14 από 15 ερωτήσεις

Οι ερωτήσεις αφορούσαν την σχέση του με την Γεν και ήταν από εκείνες που αν δεν τις απαντήσεις, μπορεί το κορίτσι σου να μην σου μιλάει για μία εβδομάδα (π.χ. ‘ποια συνήθειά σου την εκνευρίζει περισσότερο;’, ‘πού πήγατε στο πρώτο σας ραντεβού’, κτλ). Έδωσε 13 σωστές απαντήσεις, οπότε ‘λάδωσε’ για ακόμη μία φορά και του δόθηκε η άδεια να μπει στο δωμάτιο και να το πάρει το κορίτσι.

Πριν, όμως, προλάβουμε να φωνάξουμε ‘Άξιος’ συνειδητοποιήσαμε πως η τελετή του γάμου είχε ακόμα ψωμί, αφού λίγα λεπτά από τη στιγμή που μπήκαν στο δωμάτιο της νύφης, Αντώνης και Γεν, βγήκαν ντυμένοι (κάπως) έτσι:

Στο επόμενο πλάνο, βρίσκομαι στη μέση του σαλονιού με την αριστερή τσέπη του παντελονιού μου γεμάτη με φακελάκια με λεφτά, σαν αυτά που δίναμε στο team της νύφης κάθε φορά που θέλαμε να το δωροδοκήσουμε και από το μυαλό μου περνάει, λίγο πιο έντονα από φευγαλέα, η σκέψη, να εξαφανιστώ μαζί με τα φακελάκια και να συνεχίσω το ταξίδι μου στην νοτιοανατολική Ασία (συγγνώμη Αντώνη).

Μισή ώρα πριν κάνω τη συγκεκριμένη σκέψη, οι καλεσμένοι άρχισαν να κάθονται ανά δύο σε καρέκλες που βρίσκονταν στην κορυφή του σαλονιού. Μπροστά τους, βρίσκονταν γονατιστοί η Γεν και ο Αντώνης και τους προσέφεραν τσάι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις ευχές και τα φακελάκια με τα χρήματα που τους έδιναν για το νέο τους ξεκίνημα. Ως κουμπάρος, είχα το προνόμιο να κάθομαι λίγο πίσω από το ζευγάρι και να γεμίζω τις τσέπες μου με τους φακέλους.

Η συνέχεια κύλησε σε πιο δυτικά πρότυπα. Περιλάμβανε πολύ φαγητό. Όχι, μάτια ψαριού και sea cucumbers δεν βρίσκονταν μεταξύ των προσφερόμενων πιάτων, αφού στο Μπρουνέι ξέρουν να τρώνε πολύ καλά, αξιοποιώντας διάφορες κουζίνες της νοτιοανατολικής Ασίας. Από ταϋλανδέζικη και κινέζικη μέχρι βιετναμέζικη και μαλαισιανή. Επίσκεψη στο βωμό των προγόνων της οικογένειας της Γεν (εντάξει, όχι εντελώς δυτικά πρότυπα) και παύση των εορτασμών μέχρι τις 18:00, όταν οι καλεσμένοι οι οποίοι είχαν φύγει μετά το γεύμα θα επανέρχονταν για το δεύτερο μέρος του τρίτου γάμου. Σαν να λέμε για το S03E02, ένα πράγμα.

(μπροστά από το βωμό, οι συγγενείς αφήνουν φρούτα και φαγητά για τους νεκρούς)

Για το δεύτερο μέλος της τελετής είχαν μπει τραπέζια στην αυλή του σπιτιού και είχε δημιουργηθεί ένας τεράστιος μπουφές για τους καλεσμένους. Στον μπουφέ βρισκόταν και η σημαντικότερη σε σχέση με τη Δύση διαφορά, αφού δεν υπήρχε ίχνος αλκοόλ. Στο Μπρουνέι απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ, για αυτό και οι ντόπιοι προκειμένου να το προμηθευτούν ταξιδεύουν μέχρι τα σύνορα με τη Μαλαισία. Μετά από ένα ακόμα πιο δυνατό φαγοπότι (βασικά χωρίς το -πότι) η βραδιά συνεχίστηκε με συρτάκια και ζεϊμπέκικα, τα οποία αυτή τη φορά βγήκαν αυθόρμητα από το ελληνικό team, χωρίς να αποτελούν τμήμα κάποιας δοκιμασίας.