Beatles ή Rolling Stones;

Μπορεί ο μικρός Mick Jagger να έβλεπε Beatles στην τηλεόρασή του, αλλά έχτισε και εκείνος την δική του αυτοκρατορία. Το αν κατάφερε να ξεπεράσει τα “Σκαθάρια” θα φανεί. Στην κάλπη.

 

Beatles ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Κοιτάξτε, δε θέλω να είμαι υπερβολικός γενικά (σημείωση: λατρεύω να είμαι υπερβολικός γενικά) αλλά ποτέ μα ποτέ ξανά μια υπερβολή δεν είχε τόση πολλή βάση όσο το να πεις ότι αν δεν υπήρχαν οι Beatles σήμερα θα ακούγαμε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας σαν ‘μουσική’.

Θα μου πεις, δε με νοιάζει φίλε, δεν είμαι ιστορικός της τέχνης. Θα σου απαντήσω πρώτον, ναι αλλά ΟΛΗ Η ΜΟΥΣΙΚΉ, δηλαδή οι Beatles ΕΙΝΑΙ η μουσική, και δεύτερον, το επιχείρημα αυτό δεν έχει σημασία εφόσον αυτό για το οποίο μιλάμε μοιάζει ακόμα τόσο σημερινό. Όχι ψέματα, τι σημερινό, καλύτερο από σημερινό. Γενικώς, αν μου έλεγες να βάλω σε σειρά τα 50 αγαπημένα μου τραγούδια ever (γιατί να το πεις αυτό ρε ψυχαναγκαστικές τύπε), τα 30-35 από αυτά θα ήταν Beatles.

 

Το πιάνο του In My Life, η κιθάρα του When My Guitar Gently Weeps, η ιδιοφυία του Yellow Submarine, η εισαγωγή του I Me Mine, οι αρμονίες των Lennon/McCartney στο Because, το Eleanor Rigby που είναι ως γνωστόν το ωραιότερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ, γενικά όλη η δισκογραφία των Beatles είναι γεμάτη με πράγματα που με έχουν καθορίσει, από τα ελάχιστα πράγματα στη ζωή μου που δεν έχουν αλλάξει από όταν ήμουν 5 μέχρι όταν έγινα 25.

Όλη αυτή η γκλαμουροκιά που πουλάνε οι δίπλα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Ό,τι θέλω στη μυθολογία της μουσικής υπάρχει στους Beatles: Η ιδεολογία και ο θάνατος του Lennon, το ‘ξεπούλημα’ του McCartney, η άνοδος και η πτώση, η αρχή και το τέλος σε μια δεκαετία, η Yoko Ono, ο George Harrison και το σιτάρ, η ανεξάντλητη επιρροή στην ποπ και την ποπ κουλτούρα, από τα μιούζικαλ, μέχρι βιντεοπαιχνίδια, ταινίες, και όλη τη σύγχρονη μουσική. Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Το σωστό ερώτημα είναι ποιος Beatle είναι ο καλύτερος, όχι αν οι Beatles είναι καλύτεροι από οποιονδήποτε άλλον.

 

Rolling Stones ο Ηλίας Αναστασιάδης

Εφ’ όσον είναι εκτός διλήμματος η κορυφαία και επιδραστικότερη μπάντα του πλανήτη, οι Pink Floyd του Syd Barrett, απαντώ Stones, χωρίς φόβο και με το πάθος στραμμένο αλλού, παρά την μουσικά φτωχή κληρονομιά τους (δεν εννοώ από hits, φανατικέ που μόλις ένιωσες το μάτι σου να γυρίζει, εννοώ ως σύνθεση, ως τέχνη).

Θα μου πεις γιατί δεν πάω με τους Beatles παρότι παραδέχομαι ότι αν χτυπήσουν αύριο οι εξωγήινοι την πόρτα του Αργύρη Ζήλου και του ζητήσουν ένα δείγμα της σύγχρονης γήινης μουσικής, θα τους πασάρει κάτι απ’ τα “Σκαθάρια”. Γιατί μια ζωή στα μάτια μου, οι Beatles ήταν soft. Θα έλεγα “λουκουμάδες”, αλλά σέβομαι την ιστορία τους. Λυπάμαι, αλλά στο μόνο κομμάτι που αισθάνθηκα κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι με τα ομαδικά φωνητικά του Help, του A Hard day’s night, του Yellow Submarine, του, του, είναι το πράγματι διαμαντένιο Eleanor Rigby. Άντε και το I Want you.

 

Οι Stones ήταν ανέκαθεν πιο edgy. Φυσικά-τεχνητά λίγο με ενδιαφέρει. Θυμάμαι σαν τώρα το ραδιοφωνικό “Καφενείο των φιλάθλων” με τον Γεωργίου (ως γνωστόν τεράστιο “αρρωστάκι” με τη μουσική) στον Σπριντ fm, στο οποίο άκουσα για πρώτη φορά το Paint it Black. Μου έφυγε η μαγκιά. Δεν ήθελα να πάω σχολείο την επόμενη μέρα. Δεν ήθελα να με ξυπνήσει κανείς πριν το επόμενο βράδυ, με την ελπίδα ότι ο Γεωργίου θα ξανάβαζε το τραγούδι. (Δεν το έβαλε).

Χωρίς να υποτιμώ ανυπέρβλητους ροκ ύμνους τους όπως το Mother’s Little Helper, Get off my cloud, Start me up, Satisfaction, Brown Sugar, διαλέγω τελικά Stones γιατί θέλει ΤΕΡΑΣΤΙΑ αρ*@&ια να ζήσεις ως ο ισόβιος βασιλιάς της ροκ απ’ τα 20 μέχρι τα 45 σου και να διαλέξεις να κρατήσεις ζωντανή μια μπάντα (50 ετών αισίως οι Stones) όταν αρχίζουν να κρεμάνε το προγούλι, τα μπράτσα και η φάτσα σου. Κι ας είναι λίγα πράγματα στον κόσμο περισσότερο γελοία από τον Keith Richards που σπάει το κεφάλι του πέφτοντας από καρυδιές.

 

Beatles ο Θανάσης Κρεκούκιας

Οι Rolling Stones είναι η μεγαλύτερη rock and roll μπάντα από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν μέχρι σήμερα και για όσο θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Πρόκειται για ένα αυθεντικό Rock and Roll Circus που περιφέρεται ανά τον κόσμο για μισό αιώνα περίπου, κηρύττοντας το «ευαγγέλιο» του R&B. Οκ, τους αγαπώ. Και το θρυλικό τους LP, «Exile on Main Street» ανήκει σίγουρα στα 10 κορυφαία άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ.

Όμως οι άλλοι… Οι άλλοι δεν είναι απλά μια μπάντα, αλλά ένα θαύμα. Καλλιτεχνικά, εμπορικά, πολιτιστικά, πνευματικά, οι Beatles είναι το αρχέτυπο. Δημιούργησαν ιδανικά δείγματα αρμονίας πέρα από τα όρια του ροκ εν ρολ και του R&B, ανακαλύπτοντας ιδιοφυείς μουσικές φόρμες. Μετέτρεψαν τις ιδέες τους σε περίπλοκες συγχορδίες, εξερευνώντας τις νότες πέρα από κάθε συμβατική λογική. Θα μπορούσα να γράφω για ώρες ατελείωτες, όμως μόνο το «White Album» και το «Sgt. Pepper’s lonely hearts Club Band» αρκούν για να καταρρίψουν τόσο εύκολα και τόσο μαγικά κάθε είδους δίλημμα. 

ΥΓ. Στα 29 χρόνια που παίζω μουσική, αυτό το βιβλίο υπήρξε, είναι, και – μέχρι να λιώσει – θα συνεχίσει να είναι όχι μόνο η δική μου «Βίβλος», αλλά η ίδια η αγάπη μου για τη μουσική.

ΥΓ2. Θοδωρή Δημητρόπουλε, στην επόμενη εμφάνιση των «Tourbus Band», εγώ και όλη η μπάντα θα σου αφιερώσουμε ένα από τα τραγούδια που αναφέρεις στο δικό σου κείμενο.

Beatles η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

1.000.000.000. 1 ΔΙΣεκατομμύριο άλμπουμ έχουν πουλήσει και συνεχίζουν να πουλάνε οι Beatles, αριθμός που φυσικά τους καθιστά την μπάντα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών. (οι Stones έχουν πουλήσει το 1/5). Για να μη μιλήσω για πρωτιές και charts (μέχρι σήμερα κατέχουν το ρεκόρ για τα περισσότερα singles στο #1, κάποια στιγμή είχαν και τις 5 θέσεις για πάρτη τους στα top-5, πράγματα τρομερά, που να στα λέω, δεν έχω και χώρο να τα γράψω όλα).

Θα μου πεις, οι Beatles πουλάνε επειδή υμνούσαν την αγάπη και έγραφαν χαζοχαρούμενα τραγουδάκια. Έτσι θα μου πεις, αν δεν ξέρεις. Οι Beatles έγραφαν και στίχους για ναρκωτικά. Στίχους για one night stands. Στίχους για stalkers. Στίχους για τη χαρά του δημόσιου σεξ.  Έγραφαν πειραματική μουσική. Μουσική με ανατολίτικες επιρροές. Μουσική που αργότερα θα ονομαζόταν heavy metal. Μουσική που ενέπνεε κόσμο να κάνει εγκλήματα (ήταν η θρησκεία του Charles Manson, υπεύθυνου και για το θάνατο της γυναίκας του Roman Polanski). Οι Beatles έγραφαν ό,τι γούσταραν, έκαναν ότι γούσταραν, δήλωναν ότι γούσταραν (όπως ότι είναι πιο γνωστοί από τον Ιησού Χριστό). Οι Beatles δεν ήταν λουκουμάδες, ήταν κωλόπαιδα. Τα πιο ταλαντούχα κωλόπαιδα που περπάτησαν ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη.

 

Ποιο δίλημμα; Έχω ξεχάσει με ποιους τους συγκρίνουμε. Α ναι, με τους Rolling Stones, που ζήτησαν ελεημοσύνη ένα κομμάτι από τους Beatles για μπουν στο χάρτη (το Ι Wanna Be Your Man, για το οποίο αργότερα ο Lennon έλεγε “ήταν σαβούρα, δεν υπήρχε περίπτωση να τους δώσουμε κάτι τρομερό, σωστά;”).

Δεν υπάρχει debate.Οι Stones πασχίζουν εδώ και 50 χρόνια να καταφέρουν αυτό που κατάφεραν οι Beatles σε 8.

 

Rolling Stones ο Πάνος Κοκκίνης

To τυρί. Δεν το τρώω ποτέ. Είναι πολύ λάθος πράγμα’. Αυτή η απάντηση του Keith Richards, σχετικά με το τι είναι αυτό που δεν έχει δεχτεί ποτέ να βάλει μέσα του, το μυστικό της μακροζωίας του αν θες, μου έχει κολλήσει στον εγκέφαλο. Γιατί ο Keith είναι ακριβώς αυτό, ένα θαύμα της φύσης. Ένας αλητάμπουρας (κακό άβαταρ του οποίου είναι ο Johnnie Depp) που έχει ζήσει 25 ζωές μαζί. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι Stones, ακόμη και ο ζηλιάρης και κακομαθημένος Mick. Σε αντίθεση με τους Beatles που είδαν 4 σφαίρες, αυτές που καρφώθηκαν στην πλάτη του John Lennon στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, να τους κόβουν την δυνατότητα να μας δείξουν τι θα μπορούσαν να κάνουν ως μεσήλικες ροκ σταρ. Για αυτό και θεωρώ ότι δεν υπάρχει σύγκριση. Επειδή το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτή την ζωή είναι η διάρκεια. Και ο Keith και η παρέα του κλείνουν τον Απρίλιο που μας έρχεται 50 ολόκληρα χρόνια πάνω στην σκηνή.

 

Beatles η Έλενα Μπουζαλά

Αυτή τη στιγμή μιλάμε για τους Rolling Stones ως το μακροβιότερο ροκ συγκρότημα, μόνο και μόνο επειδή οι Beatles διαλύθηκαν νωρίς. Όσο νέος και ανόητος μπορεί να είσαι, ξέρεις ότι οι Beatles πήγαν πολύ μακρύτερα από τις κυλιόμενες πέτρες στη σύντομη ζωή τους. Παραμένουν αξεπέραστοι διότι έκαναν μια νεανική επανάσταση και άνοιξαν μουσικούς δρόμους απέραντης ποικιλίας, στους οποίους οι μονοσήμαντοι Stones δεν θα ρόλαραν, πόσο μάλλον ονειρεύτηκαν να ροκάρουν ποτέ. Το έκαναν φορώντας κοστούμια, την ίδια ώρα που οι «αιώνιοι» αντίπαλοί τους ντύνονταν τόσο ατημέλητα όσο και η δυνατή ρυθμική μουσική τους. Αν και έκαναν τις ίδιες ποσότητες ναρκωτικών, οι Beatles ήταν πάντα τα καλά παιδιά. Οι ιδέες του ρον εντ ρολ που εξέφραζαν και τα δύο συγκροτήματα ήταν σχετικές, απλά οι Beatles προκαλούσαν με ευαισθησία, η οποία γινόταν αποδεκτή.

Δείτε αυτό το ιστορικό βίντεο με το συγκρότημα που ήξερε να τραγουδάει και τον Μικ να χειροκροτεί στο κοινό.

 

Rolling Stones ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν διαφωνώ ότι οι Beatles είναι το κορυφαίο συγκρότημα όλων των εποχών για όσους είναι από το Λίβερπουλ, ή είναι τώρα 60 χρονών και έπιναν βερμούτ στα πάρτι. Για όλους τους υπόλοιπους η απάντηση πρέπει να είναι μια. Πέρα από το γεγονός ότι το “Paint it black” είναι ένα από τα κορυφαία τραγούδια όλων των εποχών κι το ότι “I can’t get no satisfaction” είχε αποσταλεί σε διαστημική κάψουλα για να μεταφέρει σε άλλο γαλαξία τον ανθρώπινο πολιτισμό (αλήθεια λέω – και τώρα που το σκέφτομαι ταιριάζει γάντι ο στίχος με τα αδηφάγα και άπληστα όντα που είμαστε), η μουσική των Rolling Stones μου άρεσε πολύ. Να παραδεχτώ, βέβαια, ότι δεν είχα ποτέ ακούσει σοβαρά τους “Beattles”, τους οποίους κάποιοι -που σαφώς ξέρουν παραπάνω από μένα στη μουσική- χαρακτηρίζουν πρωτοποριακούς κτλ κτλ Προσπαθώ, παράλληλα, να βγάλω εκτός κριτηρίων τα περί “καλού – κακού” ή της όλης εικόνας των δύο γκρουπ, αλλά ρε φίλε, με τη Γιόκο Όνο;

 

Rolling Stones ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όταν ήμουν μικρός άκουγα φανατικά Beatles. Είχαν αγοράσει βλέπεις ο πατέρας μου και η αδερφή μου κάτι συλλογές με cd και τις έβαζα στο repeat. Και ακόμα και τώρα έχω εγώ ένα cd μόνο με Beatles στο αυτοκίνητό μου. Φόρο τιμής στο Come Together που ήταν από τα πρώτα μου κολλήματα στη μουσική. Φόρο τιμής στο I wanna hold your hand, στο Lucy in the Sky, το Imagine, το Yesterday, το Let it Be. Αλλά για μένα οι Beatles ήταν πάντα ένα μιντιακό γεγονός. Το πρώτο μαεστρικά κατασκευασμένο δημιούργημα των media. Όπως ήταν αναμφίβολα και οι Stones.

Το ήξερες ότι το All you need is love ήταν το πρώτο τραγούδι που μεταδόθηκε σε δορυφορική μετάδοση στην ιστορία με αποτέλεσμα να το παρακολουθήσουν περισσότερα από 400 εκατομμύρια ανθρώπων στις 25 Ιουνίου 1967; Πώς είναι δυνατόν να μην λατρέψει ο κόσμος εκείνης της εποχής τους Beatles; Πώς να μην τους μάθουν ταυτόχρονα σε ολόκληρη τη γη; Πώς να μην μπουν στη συνείδηση του κόσμου ως το καλύτερο συγκρότημα στον κόσμο από τη στιγμή που ήταν το μοναδικό που προβαλλόταν σε ολόκληρο τον κόσμο; Όσο ωραίες σοκολάτες και να έχεις δοκιμάσει στη ζωή σου, πάντα θα θυμάσαι την πρώτη που δοκίμασες.

 

Και πέρασα κι εγώ καλά με τους Beatles. Τους χάρηκα και τους τραγούδησα παράφωνα στις εκδρομές με το αυτοκίνητο. Και πάντα τους είχα εκεί για να μου φτιάχνουν τη διάθεση με την Molly που ήταν τραγουδίστρια στο band. Αλλά οι Stones είχαν ένα πολύ πιο σημαντικό effect πάνω μου. Μιλούσαν κατευθείαν στο μυαλό μου. Ο Jagger για την ακρίβεια. Στέφανε σιχαίνομαι όσο τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή το Satisfaction. Ακριβώς επειδή αρέσει σε όλους. Αλλά δεν μπορώ να βγάλω από το soundtrack της ζωής μου το Paint it Black, το She’s a rainbow, το Sympathy for the Devil και ειδικά τα τραγούδια του ίδιου του Jagger. To Old habits die hard, το Don’t call me up, το Charmed life, το Memo from Turner και το Evening Gown.

ps1: άσε που έρχονται κάτι τύποι σαν τον Καρατζαφέρη, μνημονεύουν Beatles μετά τον Καβάφη και στο χαλάνε πανηγυρικά.

ps2: μαζέψτε τον McCartney. Ξεφτιλίζει ένα ιστορικό συγκρότημα.

 

Beatles η Αμαλία Κουλακιώτη

Δύσκολο ΚΑΙ το σημερινό αιώνιο δίλημμα. Πώς να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο ΑΙΩΝΙΟΥΣ; Λατρεύω Stones, αγαπώ she’s a rainbow, sympathy for the devil, Ruby Tuesday, Start me up ενώ το Jumpin’ Jack Flash σίγουρα θα ήταν στη λίστα με τα 100 αγαπημένα μου τραγούδια. Ακόμα και η παλαβή κίνηση του Jagger με κάνει να χασκογελάω. Τους Beatles από την άλλη τους θεωρούσα για παααααρα πολλά χρόνια υπερεκτιμημένους. Όλες αυτές οι φιλοσοφίες πως οι Beatles τα ξεκίνησαν όλα. πως διαμόρφωσαν τη σύγχρονη μουσική, πως μπλα μπλα μπλα, ε όλα αυτά μου έσπαγαν τα νεύρα, γιατί η σύγχρονη μουσική είναι τόσο πολυδιάστατη που είναι πρακτικώς αδύνατη να διαμορφώθηκε από ένα συγκρότημα και μόνο, το οποίο μάλιστα δεν είχε και την μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.

 

Έτσι πίστευα, έτσι μου είχε καρφωθεί το όλο θέμα στο μυαλό. Μέχρι που κάθισα και τους άκουσα. Πραγματικά. Δε χρειάστηκε τίποτα τρελό, μια lifechanging εμπειρία που στο βάθος έπαιζε το paperback writer (I want to be one too, dammit!)!

Μια διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα με όλη τη δισκογραφία τους να παίζει ήταν αρκετή. Τα είπαν και άλλοι για μένα, εκθείασαν κομματάρες, την ίδια την μαγεία που ήταν η μουσική τους, οπότε θα πω ένα τελευταίο: Είναι τυχαίο που η πιο σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της ανθρωπολογίας, της ιστορίας της ανθρωπότητας γενικά, ονομάζεται Lucy. Lucy κύριοι! Όχι Angie…

Όποτε αφήστε εμάς τους beatlικούς στην ησυχία μας, μέσα στο κίτρινο υποβρύχιο στην αυλή του χταποδιού…

 

Beatles ο Στέλιος Αρτεμάκης

Το ροκ δεν είναι επάγγελμα.

Κάθε συγκρότημα πρέπει να κάνει δύο δίσκους και μετά να διαλύεται!

Δεν είναι δικά μου τα ρητά, είναι γραμμένα με κεφαλαία γράμματα στο ευαγγέλιο του ροκ. Θες γιατί όταν πέσουν τα φράγκα πέφτουν και μπουνιές, θες γιατί όσο όταν περνάνε τα χρόνια δεν μπορείς να είσαι ροκ όσο και να παλιμπαιδίζεις, θες γιατί, αν έχεις το σαράκι της μουσικής, κάποια στιγμή την ψάχνεις αλλιώς; Εδώ ολόκληρη Κρίσι Χάιντ έχει πει ότι το πανκ πέθανε γιατί κάποια στιγμή όλοι εκείνοι οι τύποι έγιναν καλύτεροι μουσικοί.

Οι Beatles, λοιπόν, έκαναν την παιδική τους καβλάντα, στην πορεία έγραψαν δισκάρες, γνώρισαν την αποθέωση και έπαιξαν μπουνιές όταν έπρεπε. Ευτυχώς διαλύθηκαν όταν είδαν ότι δεν είναι πλέον Beatles. Έψαξαν ο καθείς τον προσωπικό του δρόμου, άφησαν πίσω τραγούδια και ως σόλο καλλιτέχνες! Ήταν πιο τίμιοι βρε αδερφέ!

Οι άλλοι, δε λέω, έγραψαν τραγουδάρες, αλλά ώρες ώρες μου φέρνουν στο μυαλό ροκ δημοσιουπαλληλίκι του χειρίστου είδους.

Και το ροκ δεν είναι επάγγελμα!

 

 

 

Beatles ο Μάνος Μίχαλος

Ο Timothy Leary (Αμερικανός συγγραφέας, ψυχολόγος, από τους ανθρώπους που πήγαν στο διάστημα και γενικώς τύπος που όταν μιλούσε, οι άλλοι σημείωναν) έχει πει: “Οι Beatles είναι μεταλλαγμένοι. Είναι κάποιοι που στάλθηκαν αρχικά από το Θεό για να εξελιχθούν σε μια νέα φυλή ανθρώπων, με μια μυστήρια δική τους δύναμη. Σε μια νέα γενιά, ελεύθερων ανθρώπων που γελούν”. Πιθανότατα το μουσικό και ιστορικό ταξίδι των Beatles δεν είχε μόνο χαμόγελα (όπως φάνηκε και στον σχετικά γρήγορο σκόρπισμα στους 4 solo ανέμους, ούτε μόνο φωτογραφίες με μαξιλαροπόλεμους σε περιοδείες όπως η classic πλέον (του φωτογραφικού μύθου Harry Benson) που ακολουθεί παρακάτω. Αλλά στη φράση του Leary περιγράφεται κατά μία έννοια, αυτή η -δεν γίνεται αλλιώς- θεόσταλτη μπάντα που κατάφερε να χωρέσει μια αιωνιότητα μέσα σε 8 μόλις χρόνια.

 

Και μπορώ να καταλάβω το βάρος του ονόματος του Jagger (παρά την κόρη που έχει για να του το βεβηλώνει), όπως πολύ θα ήθελα να ταίριαζα σε κάποιο παράλληλο σύμπαν σε μια ζωή Like A Rolling Stone. Όμως, έχω μάθει να σέβομαι την ιστορία και όσους την άλλαξαν. Α, όσο για το τι στείλαμε στο διάστημα και την στιχουργική απληστία που βγάζει το Satisfaction, θα πω ότι αν είχαμε στείλει τους παρακάτω στίχους, ίσως να είχαμε καλύτερη τύχη σε ενδεχόμενη συνάντηση με εξωγήινους. Μπορεί και να μας συμπαθούσαν.

And when the broken hearted people living in the world agree,
there will be an answer, let it be.
For though they may be parted there is still a chance that they will see,
there will be an answer. let it be.

 

Beatles η Ρομίνα Δερβεντλή

Μισό, γιατί θα τρελαθώ… Μα τι καθόμαστε και αναλύουμε; Τι γιατί; Είναι δυνατόν να χρειάζεται και αιτιολόγηση; Και στην περίπτωση που κάποιοι όντως έχουν αυτό το δίλημμα στο μυαλό τους, νομίζω με έχουν καλύψει οι παραπάνω. Τι να κάνω δηλαδή; Να αρχίζω να αραδιάζω κι εγώ ρεκόρ που έσπασαν, και να αναπολώ τραγούδια;

 

Ναι,δεν είμαι 60 χρονών και δεν μεγάλωσα με τη μουσική τους, αλλά ούτε και συνομήλικη με τον Μπετόβεν και τον Μπαχ είμαι. Τι σημαίνει δηλαδή αυτό; Ότι ο instrumental Τζον Γουίλιαμς “μετράει” περισσότερο από αυτούς, επειδή είναι ενεργός; Σόρι, αλλά η μαγκιά έγκειται σε αυτό ακριβώς: να έχεις φύγει προ πολλού και ακόμα να “μετράς” περισσότερο από τον καθένα.  Ναι, μπορεί να είναι λίγο soft συγκριτικά με τους Stones, αλλά σόρι κιόλας, είναι οι Beatles! Άσε που η φιγούρα ενός ρυτιδιασμένου Μικ Τζάγκερ να ροκάρει εν έτει 2012 δεν με ελκύει, από αισθητικής πλευράς και μόνο.

 

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… BEATLES ΜΕ 66.6%

Επί της ουσίας επικράτησε η λογική. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Παρά το μισό αιώνα ζής των Stones, οι Beatles επικράτησαν ακόμη και μετά θάνατον όχι μόνο στο Αιώνιο Δίλημμα αλλά και στη μουσική κληρονομιά. Και αν πει κάποιος ότι το ποσοστό είναι αρκετά σατανικό σαν νούμερο, σόρι αλλά ποιος μπορεί να πει με σιγουριά ότι δεν ήταν ατζέντης τους ο διάβολος;