Blur ή Oasis;

Οι Blur με το indie cred, τον Ντέιμον Άλμπαρν και την μουσική του ευφυία, τα μυθικά live, τις τίμιες επιστροφές τους ακόμα και σήμερα. Από την άλλη οι Oasis και το Μάντσεστερ και τα αδέρφια Γκάλαχερ με την δική του μυθολογία και ένας κατάλογος διαχρονικών επιτυχιών. Δύο μπάντες, δύο ονόματα, δύο μουσικά lifestyle. Η ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ δε θα μπορούσε απλά να σιγοψιθυρίζει τα τραγούδια. Όφειλε να επιλέξει.

Ψήφισε εσύ και μετά δες τι διαλέξαμε εμείς.

Blur, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι μου είναι τρομερά δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στα δυο συγκροτήματα που καθόρισαν την Britpop της δεκαετίας του 90, καθώς μεγάλωσα με τις μουσικές και των δύο και απολαμβάνω εξίσου τα περισσότερα άλμπουμ τους.

Όμως. Αφού οφείλω να διαλέξω, η  ψήφος μου θα πάει στους Blur, για μια σειρά από απλούς λόγους. Αρχικά, λόγω του υπέροχου Damon Albarn, ο οποίος έδειξε πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης είναι, κάνοντας λαμπρή καριέρα και εκτός Blur, με τους Gorillaz και τα προσωπικά του άλμπουμ. Στη συνέχεια, λόγω της βαρετής και ανούσιας ενδοοικογενειακής κόντρας των Oasis, ανάμεσα στους αδερφούς Gallagher. Πραγματικά (τους) βαριέμαι.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Blur επέστρεψαν και απέδειξαν ότι ακόμα το έχουν, με το ικανοποιητικότατο The Magic Whip. Τέλος, οι Blur πάντα ήταν η μπάντα του ελάχιστα “πιο ψαγμένου”, αφού Oasis θα άκουγε ακόμα κι η ξαδέρφη σου η Κλειώ, ανάμεσα σε Πυξ Λαξ και Linkin Park.

Όταν έχουν μάλιστα και την παρακάτω τραγούδαρα, μπορώ να μην τους επιλέξω; Come on, Come on, Come on, Blur’s the greatest thing

Blur o Πάνος Κοκκίνης

Με κάλυψε -σχεδόν- απόλυτα ο συνάδελφος. Οι Blur μου αρέσουν ακόμη και στα χαζά τους. Ο Damon Albarn είναι μεγάλη περίπτωση καλλιτέχνη. Και Gorillaz παίζει να διάλεγα να παίξουν μέχρι και στην κηδεία μου. Αντιθέτως οι Oasis είναι, στα κιτάπια μου, δυο κάργα ξιπασμένα Αγγλάκια που νομίζουν -όντως, όχι απλώς για λόγους δημοσιότητας- ότι είναι καλύτεροι από τους Beatles, τους Rolling Stones και τους U2 μαζί. Δεν έχω μεγαλύτερο εφιάλτη από το να ήμουν ο τρίτος αδελφός και να μεγάλωνα μαζί τους σε ένα σπίτι. Άκρως αντιπαθητικοί. Οπότε Damon δαγκωτό. 

Blur ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ναι, μάλιστα, δίνουμε ένα καλό προβάδισμα στους Blur, το οποίο δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί, αλλά αν εξελιχθεί σε πανωλεθρία των Oasis το μισό μέσα μου θα πανηγυρίσει για το ράπισμα που αξίζει σε κάθε αλαζόνα (Gallagher) όσο ταλαντούχος κι αν είναι και το άλλο μισό θα συννεφιάσει, γιατί ε, παιδιά, συγγνώμη, αλλά οι Oasis έχουν γράψει anthems που θα τα ακούμε το 3020 και θα κλαίμε σαν μαθήτριες δημοτικού. Αν ζούμε. Θα προτιμήσω να αιτιολογήσω απλά και περιεκτικά την επιλογή μου. Οι Blur και ο σπουδαίος Albarn σε μια όχι και τόσο φαντασμαγορική στιγμή της Δημιουργίας, έγραψαν το Song 2, το οποίο μοιάζει με υπερβολικά ποπ επιχείρημα για να διαλέξει κανείς μεριά, αλλά το οφείλω στον ιδρώτα και τη στιγμιαία αδρεναλίνη κάθε φοράς που το έχω ακούσει, είτε παίρνοντας την Αγγλία στο FIFA είτε πίνοντας ένα ποτό κατά βάση αδιάφορο πριν ο άνθρωπος βάλει το Song 2. Να τα λέμε τα βασικά καμιά φορά, χρειάζεται.

Blur ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Εγώ είμαι με τον Robbie παιδιά.

Blur η Έρρικα Ρούσσου

Στον ποπ δρόμο που χάραξε ο Ηλίας οφείλω να ομολογήσω ότι δεν θα μπορούσα να μην διαλέξω το συγκρότημα με το Song 2. Έχω λατρέψει τα τραγούδια των Oasis. Το wonderwall παίζει να το έχω ακούσει σε 100 διαφορετικές εκτελέσεις και να μου αρέσουν όλες. Ωστόσο δεν ξέρω, όταν ήρθε κρίσιμη στιγμή να διαλέξω ανάμεσα σε αυτό και το συγκρότημα που έφτιαξε -μεταξύ άλλων- και το Song 2, λύγισα. Να φταίει που κάθε φορά που το ακούω το μόνο πράγμα που θέλω είναι να συναγωνιστώ τον διπλανό μου για το ποιος θα πηδήξει πιο ψηλά; Να φταίει που έχω μακριά μαλλιά και κάθε -μα κάθε- φορά που το παίζει ο εκάστοτε dj θέλω να κάνω σβούρες το κεφάλι μου λες και είμαι 15 χρονών στην πρώτη μου χοροεσπερίδα; Να φταίει ότι απλώς, είναι ένα από τα τραγούδια που ακόμα και στα πατώματα να είμαι μου φτιάχνει τη διάθεση; Μάλλον όλα μαζί.

ΥΓ: Ξέρω ότι θα με κράξετε όλοι αλλά μαζί με τους παραπάνω, ένας ακόμη λόγος που διαλέγω Μπλαιρ είναι και αυτός που ακολουθεί.

Oasis ο Χρήστος Δεμέτης

Στο δίλημμα Blur ή Oasis απαντούσα Radiohead, πίσω στα 90s, πίσω στα εφηβικά μου χρόνια. Επίσης στο δίλημμα Blur ή Oasis ομολογώ πως δυσκολεύομαι υπερβολικά πολύ να απαντήσω. Θα ψηφίσω Oasis ωστόσο, όχι για να κάνω τη διαφορά και να δώσω έναν πόντο στα αδέρφια Gallagher αλλά επειδή οι Oasis ήταν, είναι και θα είναι τα κακά παιδιά της Βρετανίας που έβγαλαν όμως διαχρονικές κομματάρες για να κάνεις crowd surf μέσα σε μπαρ. Σε μπαρ ξαναλέω.

Όσο και να έχω χορέψει με το boys and girls και να έχω κοπανηθεί με το song 2 που είναι το εμπορικότερο κομμάτι των Blur από τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο που έχουν βγάλει κατ’ εμε, δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα το γκάζι, τον πόνο και τη βρωμιά μαζί του Live Forever. Ίσως ένα από τα πιο τραγουδισμένα ρεφρέν στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής γενικότερα, σύνθημα στο γήπεδο για τους οπαδούς της Manchester City, και αυτό:

Maybe I will never be

All the things that I want to be

Now is not the time to cry

Now is the time to find out why

Οι Oasis χάθηκαν στην πορεία του χρόνου γιατί δεν προσαρμόστηκαν στους νέους ήχους. Κάτι που έκαναν οι Blur και οι Radiohead που σίγουρα είναι πιο ολοκληρωμένοι μουσικοί. Οι Oasis όμως χάρισαν σε όλους μας την αλητεία που θέλαμε στην britpop και ήταν true 101%. Και στην τελική μας έχουν δώσει δύο ατόφια αριστουργήματα. Definitely Maybe και What’s The Story, ολόκληρα, ατόφια, κομμάτι προς κομμάτι. Οι Blur πήραν τα σκήπτρα της britpop και συνεχίζουν (χαίρομαι για αυτό). Αλλά οι Oasis είναι η Βρετανίλα όλη.

Κοινώς:

Blur ο Γιώργος Μυλωνάς

Ξέρω μάξιμουμ δύο τραγούδια από το κάθε συγκρότημα και το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τα ονόματα αυτών των δύο γκρουπ είναι “Fifa 98” και “Wonderwall”. Οπότε για μένα το δίλημμα έχει ως εξής “Fifa 98” ή “Wonderwall”. Όσο και να ξινίζουν τα μούτρα τους οι “μύστες” της βρετανικής μουσικής σκηνής  για μένα το “Wonderwall” είναι το 2ο ξενόγλωσσο τραγούδι μετά το “every you, every me” των Placebo που δεν πρόκειται να βαρεθώ να ακούω μέχρι να πεθάνω. Από την άλλη, όμως, είναι το “Fifa 98”, ένα τμήμα από το τοτέμ που συμβολίζει την εφηβεία μου μαζί με το “Championship Manager”, τα δίπιτα σουβλάκια, τα X-Files, τους “Δυο ξένους”, τον Νότη Σφακιανάκη, τα Village Center στο Μαρούσι και το περιοδικό “Φάκελοι Χ”. Οπότε το “Fifa 98” υπερτερεί του “Wonderwall” άρα και οι Blur των Oasis. Απλή λογική.

Oasis ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Παιδιά όλα αυτά που λέτε είναι πολύ όμορφα και σωστά αλλά σε 100 χρόνια από σήμερα κάποιος κάπου κάπως θα παίζει ακόμα το “Wonderwall” και το “Don’t Look Back in Anger” και οι άνθρωποι ακόμα θα ψάχνουν τριγύρω να βρουν τους αγαπημένους τους, θα αγκαλιάζονται και θα τραγουδάνε μαζί βουρκωμένοι.

Oasis ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Ξέρω δεν ακούγεται πολύ ψαγμένο να διαλέξω Oasis, δεν είναι πολύ hipster, εναλλακτικό, γαμάτο. Δεν ρίχνεις γκόμενα αν πεις σήμερα ότι προτιμάς Oasis. Μπορεί να ξινίσει την μούρη με ύφος Ζωή Κωνσταντοπούλου, να σου πει “η επιλογή σου είναι επονείδιστη και απεχθής” και να σου πετάξει και ένα λάστιχο στο κεφάλι. Ναι φίλε, έχεις δίκιο, τη σήμερον ημέρα δεν ρίχνεις καμία με την μπάντα από το Manchester που διαλύθηκε για να πάρει η city πρωτάθλημα (αυτός είναι ο πραγματικός λόγος. Όλα τα άλλα περί τσακωμών είναι ψέμματα). Αλλά κάποτε έλεγες Oasis και έπεφταν τα κοριτσάκια, χάριζες mixtape που τέλειωνε με τo Wonderwall και σου έλεγε την άλλη μέρα στο σχολείο ότι θέλει να το χορέψετε μαζί. Και μετά στο επόμενο πάρτυ την έπιανες και το χορεύατε μόλις άκουγες “today is gonna be the day…”. Ε, μόνο και μόνο για αυτό, οι Oasis θα είναι πάντα στην καρδιά μου πιο ψηλά από τους Blur.

Blur ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Το γενικότερο πλαίσιο που πρέπει να οριστεί είναι το “ούτε κρύο, ούτε ζέστη”. Απέχω πολύ από το να παραδεχτώ ότι έχω μελετήσει τα δύο συγκροτήματα και ακόμη περισσότερο από το να θεωρηθώ φανατικός. Θα διαλέξω οπότε με το κριτήριο που δεν χάνει ποτέ. Κι αυτό είναι το “τι σόι αντίδραση προκαλούν οι νότες”. Μπορεί οι Oasis να έχουν περισσότερα τραγούδια που μου αρέσουν, αλλά συγγνώμη το Song 2 είναι μια κατηγορία από μόνο του. Ίσως τα πράγματα να μην ήταν ίδια αν δεν είχε “ντύσει” την έναρξη του FIFA ’98. Το έβαλα να το ξανακούσω και αμέσως μου ήρθε το Βραζιλία-Γαλλία στο μυαλό. Στο σπίτι του Διονύση, να είναι ακόμη με την πατερίτσα. Τον Βασίλη να με κοροϊδευει γιατί με είχε πελάτη. Τον Μάνο να συγκρατεί τα ξεσπάσματα του Blur σημαίνει αμέριμνα παιδικά χρόνια, τότε που μας ένοιαζε μόνο το αν θα κερδίσουμε για να κοροϊδέψουμε τον αντίπαλο, να μην πατήσουμε κατα λάθος replay with the same teams και να είναι παγωμένη η κοακόλα στο ψυγείο. Woo-hoo-hoo

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… BLUR ΜΕ 70 %

Οι Oasis το έκαναν το καθήκον τους στη μουσική ιστορία αλλά η αποδοχή των Blur είναι, εχμ, Universal.