Brandon ή Dylan;

Αυτά είναι τα διλήμματα τα ιερά. Όλα τα τα παιδιά των ’90s πάντα προτιμούσαν τον έναν ή τον άλλον. Είναι δύο εντελώς διαφορετικές πτυχές του τι σημαίνει ‘αγόρι στα ’90s’, εξ ου και κάνουν τόσο δυνατό δίλημμα. Η 90210-ική δημοσιογραφική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ ξεθάβει αναμνήσεις και επιλέγει ανάμεσα σε Μπράντον και Ντύλαν.

Ψήφισε εσύ και μετά δες τι επιλέξαμε εμείς.

Μπράντον ασυζητητί ο Γιώργος Μυλωνάς

Μόνο που είδα το δίλημμα συγχύστηκα. Ποιος Ντίλαν ρε παιδιά;;; Ο τύπος που για να το παίξει γόης έσερνε τις λέξεις απο το Μπέβερλι Χιλς μέχρι το Διδυμότειχο; κυκλοφορούσε με μισόκλειστα μάτια λόγω και καλά μαγκιάς και όχι επειδή ήταν φαν του Θέμη Γεωργαντά; Έπαιρνε πρέζα, χρωστούσε σε όποιον μιλούσε αγγλικά και είχε προβλήματα με τον πατέρα του όπως δήθεν πρέπει να έχει ο κάθε σωστός καταραμένος γκόμενος; Όταν έβλεπα Μπέβερλι Χιλς με εκνεύριζε τόσο πολύ που κάθε φορά που τον έδειχνε η τηλεόραση ήθελα να αλλάξω κανάλι. Αν με ρωτουσες χθες ποιον τηλεοπτικό χαρακτήρα μισούσα περισσότερο στη ζωή μου, θα σου απαντούσα “κανέναν”, μόνο και μόνο επειδή η μνήμη μου είχε απωθήσει τον Ντιλαν. Χάρη στο Oneman, βρήκα επιτέλους μια ενδιαφέρουσα απάντηση να δίνω. Μπράντον μη χαίρεσαι που ψηφίζω εσένα,  δεν έχεις κάτι ιδιαίτερο,  απλώς μου προκαλεί εμετό ο Ντίλαν.

Ντίλαν ο Πάνος Κοκκίνης

Σε καμία περίπτωση το αγόρι με τα μισόκλειστα μάτια δεν ήταν, όπως νόμιζαν κάποιοι και όπως νόμιζε και ο ίδιος, ο James Dean της γενιάς του. Κάτι που αποδείχθηκε από την μετέπειτα άθλια πορεία. Τόσο του ίδιου, όσο και των υπολοίπων. Επίσης, αν ο συγκεκριμένος χαρακτήρας εμφανιζόταν σε οποιαδήποτε σειρά σήμερα, θα ήταν ο δακτυλοδεικτούμενος φλώρος. Εκείνος που τον δέρνουν οι υπόλοιποι Sons of Anarchy όταν βαριούνται. Εκείνος που κατουριέται πάνω του όταν τον στραβοκοιτάξει ο Walter White. Με άλλα λόγια, εντελώς ψεύτικος, λίγος και ανεπαρκής. Όμως, εκείνη την εποχή, με αυτόν ήθελα να κάνω παρέα στο Peach Pit και όχι με τον ‘πιο φλώρος πεθαίνεις’ Brandon. Τουλάχιστον θα είχε καμία ωραία ιστορία να μου πει. 

Ντίλαν ο Μάνος Μίχαλος

Πρέπει να βγω από την ντουλάπα μου και να πω ότι εκείνη την περίεργη, προεφηβική εποχή που με πέτυχε κατακούτελα το “Μπέβερλι Χιλς”, ο Ντίλαν ήταν κάτι σαν ήρωας. Αντισυμβατικός (έστω και καλά) και έτσι περίεργος ήταν όσα δεν ήμουν εγώ στην πραγματικότητα. Γιατί προφανώς και δεν πέρασα τα σχολικά μου χρόνια οδηγώντας μια ανοιχτή πόρσε-αντίκα, δεν είχα χαθεί σε τόνους ναρκωτικών και δεν κυκλοφορούσα μεθυσμένος στο Queen (=Peach Pit) της Γλυφάδας γιατί έτσι θα έριχνα τη γυναίκα των ονείρων μου. Όμως, ανέκαθεν ήμουν μαζί του και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς και αν θα συνεχιζόταν η εμμονή μου με τη συγκεκριμένη σειρά, αν οι δημιουργοί της δεν αποφάσιζαν να κρατήσουν το ρόλο του Ντίλαν (trivia: θα έπαιζε μόνο εκείνα τα πρώτα 2-3 επεισόδια στο ξενοδοχείο όπου έμενε). Η Κέλι, αυτή η γυναίκα μάστιγα για τον Μπράντον και τον Ντίλαν, που εν τέλει άφησε να εννοηθεί ότι διαλέγει ΜακΚέι (ίσως γιατί είχε φύγει ο Μπράντον και δεν συνεχίστηκε αιώνια η σειρά και το δίλημμα της) ήταν το μήλον της έριδος ανάμεσα σε δύο φίλους. Και όσο και αν ήθελα να κερδίσει ο Ντίλαν το κορίτσι, κατά βάθος ήθελα να την αφήσουν στο κενό και να προχωρήσουν αντρικά και ξάστερα προς κάτι άλλο. Τέλος πάντων, πάμε αλλού τώρα. Ντίλαν μόνο. Σκέτος, χωρίς πατέρα, με λεφτά που του φάγανε και με τη γυναίκα-κόσμημα που του έκλεψαν/φάγανε κι αυτή. @Dark_Tyler είσαι για ένα μαραθώνιο από την αρχή;

Μπράντον ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι με τους Tim Riggins αυτής της ζωής. Προτιμώ τους άλλους που έπρεπε να κάνουν κάτι στη ζωή τους για να αξίζουν το μπράβο του δασκάλου, το πατ πατ του γονιού, την πέραση στις γυναίκες, την επιτυχία στην κοινωνία. Έτσι που τα απαρίθμησα, νομίζω ο Dylan είχε μόνο το τρίτο και αυτό γιατί από την κορυφή ως τα νύχια ήταν πασπαλισμένος με την εικόνα του κακού παιδιού με την αγγελική ψυχή. Μπορεί να είμαι άδικος με τον Dylan γιατί ήταν το πρώτο τέτοιο τηλεοπτικό πρότυπο, ήταν εκείνος που χάραξε το δρόμο για τους επόμενους. Αλλά όσο φλώρος κι αν ήταν ο Μπράντον, όσο ανυπέρβλητα βουτυρένιος κι αν ήταν, θυμάμαι να με απασχολούν περισσότερο τα δικά του στόρι. Τον Dylan τον βαριόμουν. Γιατί όσο διαφορετικοί κι αν ήταν οι σκόπελοι που αντιμετώπιζε, μου έμοιαζαν ανυπέρβλητα ίδια τα προβλήματά του και οι ανησυχείς του. Ήμουν με τον φλώρο, τι να κάνω; Ψέμματα να πω;

Dylan o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Με καλύπτει απόλυτα η απάντηση του Μάνου. Παρακολουθώντας μια σειρά σε προ-εφηβική ηλικία, είναι προφανές πως δεν θα ταυτιστείς με το καλό παιδί, που μένει ακόμα με τους γονείς του και παίρνει τους καλύτερους βαθμούς. Θα ταυτιστείς με τον μάγκα, που έχει αφήσει το σπίτι του, καβαλάει το αμάξι του και κερδίζει το κορίτσι, επειδή όλα αυτά σου μοιάζουν εξωπραγματικά και γι’ αυτό άκρως ελκυστικά. Το πιο πιθανό είναι πως στη ζωή όλοι Brandon θα καταλήξουμε και θα γυρνάνε οι διάφοροι Dylan μετά από κάποιες σεζόν απουσίας να μας κλέβουν τις Kelly. Ε στην τηλεόραση, ας το ζήσουμε λίγο σαν Dylan.

Dylan η Έρρικα Ρούσσου

Παιδιά, ποιος Brandon; Άλλη μία. Ποιος Brandon; Ο τύπος που το μόνο που ουσιαστικά κατάφερε σε όλη τη διάρκεια της σειράς ήταν να μην του χαλάσει η γλυμμένη χωρίστρα στο μαλλί; Brandon fans με συγχωρείτε. Όντως δεν ήταν χωρίστρα αυτό που είχε αλλά δεν ξέρω πώς λέγεται. Ας το πούμε μαλλί Brandon και ας πάμε παρακάτω. Χωρίς πλάκα, από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από την άλλοτε αγαπημένη μου σειρά είναι ένας ατσαλάκωτος τύπος, στην πένα πάντα ντυμένος (πάντα) με ένα κλαψιάρικο σκυλίσιο βλέμμα-παράπονο  “Μαμά, γιατί όλες θέλουν το Dylan;”. Το ‘μαμά’ κράτα το. Παρότι στη σειρά δεν ήταν ιδιαιτέρως μαμάκιας για κάποιον λόγο είχε το ύφος του μαμάκια (δεν υπάρχει χειρότερο). Από την άλλη ο Dylan ήταν ο άπιαστος τύπος. Ο άντρας που οι γυναίκες θέλουν να τους τραγουδήσει το θα σε πάρω να φύγουμε σ άλλη γη σ άλλα μέρη (φάλτσα; Φάλτσα). Και διαφωνώ πλήρως στο θέμα κακό παιδί. Σας πληροφορώ όλους ότι εν αντιθέσει με τον Brandon που προσπαθούσε να φάει την γκόμενα του φίλου του παίζοντάς το wingman, εκείνος δεν του την έφερε ποτέ. Επίσης, το βλέμμα του ήταν πάντα καθαρό. Μη βρεθεί άνθρωπος με μηχανή και πέτσινο, αμέσως να τον βγάλουμε κακό παιδί.

ΥΓ: Μάνο Μίχαλε, δεν ξέρω αν ξέρει ο Dylan τάβλι πάντως ο Brandon δεν ξέρει σίγουρα. Άντε το πολύ πολύ καμιά κολτσίνα.

Brandon η Δώρα Τσαμπάζη

Τώρα που μεγάλωσα, τσάκωσα τον εαυτό μου να έχει άλλα γούστα σχετικά με το δίδυμο αυτό. Δηλαδή τώρα προτιμώ τον αλητάμπουρα Dylan, που ζούσε στα άκρα, ήταν καρδιοκατακτητής, έκανε καταχρήσεις, αλλά αγαπούσε και μέχρι θανάτου. Έριξα μαύρο δάκρυ στο επεισόδιο που η συμπαθητική σγουρομάλλα κοπέλα του έπεσε νεκρή στα χέρια του από σφαίρα που προοριζόταν για εκείνον, και μάλιστα με πληρωμένο δολοφόνο από τον πατέρα της που δεν τον ήθελε για γαμπρό. Ωστόσο, επέλεξα τον Brandon, γιατί όταν ήμουν κοριτσάκι, δεν μπορούσα να εκτιμήσω όλα αυτά σε έναν άντρα και φυσικά μου άρεσε ο φλώρος Brandon. Μου άρεσε γιατί είχε καψούρα με την Κέλλυ και εγώ έκοβα φλέβες για την Κέλλυ, είχα παντού αφίσες της στο δωμάτιο μου. Πάντα ήθελα να καταλήξουν μαζί Κέλλυ και Μπράντον, δεν ήθελα η Κέλλυ να είναι με τον Ντίλαν, αφού η Μπρέντα έπρεπε να είναι με τον Ντίλαν. Τελοσπάντων,καταλάβατε. Ντίλαν για το τώρα, Μπράντον για το τότε. Υπερισχύει το τότε και η παιδική αθωότητα.

Ντύλαν ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αυτού του είδους τα δίπολα στις σειρές είναι τέλεια γιατί πάντα ο ένας είναι αυτός που θα ήθελες να είσαι κι ο άλλος είναι αυτός που μάλλον τελικά είσαι. Στην περίπτωση του Μπέβερλι Χιλς εξετάζοντάς το σήμερα, αυτό καταλήγει να είναι λίγο πιο αστείο γιατί στις δεκαετίες που έχουν μεσολαβήσει η ιδέα του coolness έχει μετεξελιχθεί με τέτοιο τρόπο που το πιθανότερο είναι πως το περιθωριακό φρικιό θα ήταν ο Ντύλαν και ο κουλ της φάσης θα ήταν ο Μπράντον. Αλλά πριν χαθούμε σε διαδρόμους σχετικοποίησης του κουλ, θέλω να τραβήξω τη γραμμή εδώ, γιατί αυτό μου αρκεί. Ο Ντύλαν ήταν ο ιστορίας εκεί στα ’90s, με το σερφ, με τα λεφτά, με τις περιπέτειες, με το γάμο που τον έμπλεξε στη Μαφία(!), με τον πατέρα που του ανατίναξαν το αμάξι(!!), με την αξιολάτρευτη μικρή αδερφούλα της οποίας οι θετοί γονείς του φάγανε τα λεφτά και τη femme fatale που τον βοήθησε να τα πάρει πίσω. Παιδιά αυτή ήταν η φάση, τι να λέμε τώρα. Το ότι σήμερα ο Ντύλαν μοιάζει αστείος το κάνει ακόμα πιο αξιαγάπητο όλο αυτό. Από την άλλη ο Μπράντον. Ο Μπράντον με τη βαρετή καθημερινότητα, τη βαρετή δουλειά στην εφημερίδα του σχολείου, την Τέλεια Οικογένεια, δηλαδή κάντε μου τη χάρη. Σιγά μη βλέπουμε σαπουνόπερες για τους Μπράντον.

Επίσης ο Λουκ Πέρι στη μετέπειτα καριέρα του (που μαζί με όλων των υπολοίπων έχει εξερευνηθεί εξαντλητικά εδώ) έπαιξε στην ταινία “Buffy the Vampire Slayer” και σε σειρά του Ντέιβιντ Μιλτς (“John from Cincinnati”), οπότε λήγει και η συζήτηση.

Ντίλαν ο Ηλίας Αναστασιάδης

Ο Μπράντον, τουλάχιστον όπως το ένιωθα όταν η σειρά ήταν στον αέρα, ήταν όλα όσα δεν μου άρεσαν σε έναν νεαρό. Υπερβολική αυτοπεποίθηση, υπερβολικά γόης (λες και κανείς δεν έβλεπε ότι είναι 1.50), υπερβολικά πλουσιόπαιδο και υπερβολικά κακομαθημένος στη μορφή καλού παιδιού. Από την άλλη ο Ντίλαν μπορεί να παραήταν αλητάκος, μπορεί να μην είχε και πολλή σχέση με τους δικούς σου φίλους στο σχολείο, αλλά ήταν πιο αληθινός. Λιγότερο στρογγυλός, περισσότερο άνθρωπος. Η δε σκηνή που ο παραλίγο πεθερός του σκοτώνει την ίδια του την κόρη (κατά λάθος) σπαράζει την παιδική μου καρδιά (και την εφηβική και την ενήλικη) όσο λίγες σκηνές που γυρίστηκαν από ηθοποιούς. Ο άλλος τι έκανε εκείνη την ώρα; Βουτιές στην πισίνα του; Ή φλέρταρε την Άντρεα; Σε παρακαλώ.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… DYLAN ΜΕ 66.6 %

Σέρφαρε με σχετική ευκολία στη νίκη ο cool McKay. Brandon, πήγαινε πίσω στη Μινεσότα ρε φίλε.