Buzzer beater, παράνοια και Emma Stone: Πώς έζησα την πορεία του Ολυμπιακού μέχρι το Βελιγράδι
- 19 ΜΑΙ 2022
Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε. Έχω τεράστια αδυναμία στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Μεγαλώνοντας μέσα στα πέτρινα χρόνια του ποδοσφαίρου, τα συνεχόμενα πρωταθλήματα που πανηγυρίζαμε στο ΣΕΦ, οι νικηφόροι ημιτελικοί στα Final Four με τον Παναθηναϊκό και εν τέλει η κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού το 1997, ήταν αυτά που με κράτησαν και με έκαναν περήφανο.
Τα χρόνια πέρασαν, η ομάδα ποδοσφαίρου άρχισε την εγχώρια κυριαρχία της, όλα τα τμήματα του συλλόγου σάρωναν και έφερναν ευρωπαϊκούς τίτλους, αλλά το μαράζι μου ήταν πάντα ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Τα χρόνια της ανυποληψίας και των 50 πόντων μέσα στο ΣΕΦ από την Εφές, ήταν δύσκολα. Και η είσοδος των Αγγελόπουλων, λόγος για να χαμογελάσουμε ξανά, να αποκτήσουμε ελπίδα ότι οι μέρες δόξας είναι και πάλι χειροπιαστό όνειρο.
Θυμάμαι να πηγαίνουμε στο ΣΕΦ με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας και αρχηγό τον Μανώλη Παπαμακάριο με εισιτήριο 5 ευρώ σε αγώνες Ευρωλίγκας. Μετά, οι παχιές αγελάδες με Τσίλντρες, Κλέιζα και προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Οι μόνες σεζόν που είχα διαρκείας, φτάναμε πάντα στην πηγή, αλλά νερό δεν πίναμε. Έπειτα, η επιστροφή του τεράστιου Ντούντα, το σοκ με την Σιένα το 2011 και η ακόμα πιο σοκαριστική ανακοίνωση αποχώρησης των αφών το ίδιο καλοκαίρι.
Οι 50άρες από την Εφές και οι όγδοες θέσεις στο πρωτάθλημα, έμοιαζαν να επιστρέφουν. Το μπάτζετ μειώθηκε, ο Ντούντα έμεινε, όπως κι ο Σπανούλης και τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι: πεταχτάρι του Πρίντεζη και back to back Ευρωλίγκες, ένα χρόνο μετά με Μπαρτζώκα στο Λονδίνο.
Ο έρωτας με τον μπασκετικό Ολυμπιακό φούντωσε ξανά, η αδυναμία έγινε ακόμη μεγαλύτερη, οι αναμνήσεις που χτίστηκαν χαράχτηκαν στην καρδιά για πάντα. Η ομάδα που δεν τα παρατούσε ποτέ, κόντρα στις πιθανότητες, κόντρα στα μπάτζετ, the team of destiny, έγινε η αγαπημένη όλων των Ολυμπιακών και παρέμεινε στην ευρωπαϊκή κορυφογραμμή για χρόνια.
Ο ανένδοτος του «μέχρι τέλους» έμοιαζε να απειλεί εκ νέου την παρουσία του συλλόγου στα σαλόνια των κορυφαίων, όμως από τις αρχές του 2020 και την επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα, το νερό μπήκε στο αυλάκι και από το καλοκαίρι του 2021, φαινόταν ότι κάτι έχει αλλάξει.
Επιστροφή στην κανονικότητα
Την πρώτη μέρα του Οκτώβρη, συνέβη η μεγάλη επιστροφή στο ΣΕΦ, έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια. Η απουσία του κόσμου φυσικά και στοίχισε στην ομάδα, αλλά δεν ήταν αυτό το μοναδικό πρόβλημα. Οι προσθήκες παικτών όπως ο Ντόρσεϊ, ο Φαλ και ο Γουόκαπ, έδεσαν και ανέβασαν επίπεδο το δημιούργημα του κορυφαίου προπονητή της σεζόν και αυτό φάνηκε ήδη από την πρεμιέρα.
Το κλίμα στο γήπεδο στο τέλος του αγώνα, παρά τη μεγάλη στεναχώρια που έβλεπες παντού λόγω του πολύ πρόσφατου απρόσμενου θανάτου του Ντούσαν Ίβκοβιτς, ήταν γιορτινό και αισιόδοξο. Όχι λόγω της άνετης νίκης επί της Μπασκόνια με το εμφατικό 75-50, αλλά επειδή για πρώτη φορά μετά από αρκετές σεζόν, η ομάδα έβγαζε υγεία.
Αποχωρώντας με τον Θοδωρή Κανελλόπουλο από το ΣΕΦ εκείνο το βράδυ, μάς θυμάμαι να συζητάμε πως επιτέλους, είδαμε έναν κανονικό Ολυμπιακό. Έναν Ολυμπιακό που ανυπομονούσαμε να επιστρέψουμε να δούμε ξανά. Κι αυτό ήταν κάτι που μας είχε λείψει πολύ.
Οι στόχοι τόσο νωρίς δεν ήταν ούτε το πλεονέκτημα έδρας, ούτε το Final 4, παρά μόνο το να γίνει ο Ολυμπιακός η ομάδα που γουστάρουμε και ανυπομονούμε να δούμε, είτε χάσει, είτε κερδίσει. Η ομάδα που δεν τα παρατάει ποτέ. Κι αυτό το κατάφερε από πολύ νωρίς, καθιστώντας τη σεζόν επιτυχημένη.
Από τότε, οι συζητήσεις με τον Σπύρο Καβαλιεράτο στο γραφείο έγιναν ιεροτελεστία. «Τα λέμε στο επόμενο;» ρωτούσε τον Θοδωρή κι εμένα και έπαιρνε την ενθουσιώδη απάντηση: «Ε ναι ρε Σπύρο, γίνεται να λείπουμε;». Από τη Δευτέρα αναλύαμε με τον κύριο Γιάννη (Φιλέρη) το επερχόμενο παιχνίδι, ενθουσιαζόμασταν στις νίκες, γκρινιάζαμε στις -λιγοστές- ήττες και βλέπαμε την οκτάδα να πλησιάζει.
Κάθε φορά που περνούσαμε τις πύλες του ΣΕΦ, νιώθαμε την ομάδα να χτίζει ξανά αυτή την ερωτική σχέση με τον κόσμο της και η έξαρση του κορονοϊού στις αρχές του 2022 απείλησε να σαμποτάρει αυτήν την προσπάθεια. Κόλλησαν άπαντες, η χωρητικότητα στο γήπεδο έπεσε στο 10% και η πρώτη κοιλιά με τις συνεχόμενες ήττες έφερε προβληματισμό. Η πίστη βέβαια στην ομάδα δεν χάθηκε ποτέ.
Το σουτ που τα άλλαξε όλα
Και φτάνουμε στο βράδυ της 10ης Φεβρουαρίου. Στο σχεδόν άδειο λόγω των μέτρων για την πανδημία ΣΕΦ, καταφτάνει η πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές. Η ατμόσφαιρα παράξενη, παγωμένη, άκουγες κάθε κουβέντα των παικτών και το τρίξιμο των παπουτσιών στο παρκέ. Το παιχνίδι ζόρικο, μια ήττα θα έθετε σε αμφισβήτηση την πορεία προς την τετράδα και οι εναλλαγές στο σκορ συνεχείς.
Ο αγώνας οδηγείται στην παράταση, το άγχος έχει βαρέσει κόκκινο καθώς καθόμαστε στα δημοσιογραφικά, πίσω από την μπασκέτα που σουτάρει ο Ολυμπιακός. Με το σκορ στο 84-85 και ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν, η μπάλα φτάνει στα χέρια του Μακίσικ, ο οποίος προτιμάει να πασάρει στον Κώστα Σλούκα. Ο ηγέτης της ομάδας προσποιείται, σηκώνεται, εκτελεί και μάς χαρίζει τη μαγική στιγμή της σεζόν για την Ευρωλίγκα, όπως ψηφίστηκε από την ίδια τη διοργάνωση.
Το κλίμα πανηγυρικό, την επόμενη μέρα στο γραφείο συζητάμε με τις ώρες τη φάση που είδαμε από απόσταση αναπνοής (αν δεις προσεκτικά στο ριπλέι θα μας παρατηρήσεις), αλλά κάτι μας χαλούσε. «Σκέψου αυτό το τρίποντο να είχε μπει σε κατάμεστο ΣΕΦ τι θα ζούσαμε».
Από εκείνο το σημείο πάντως, η ομάδα πήρε και πάλι μπροστά, κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας, διέλυσε τον Παναθηναϊκό σε ένα φλεγόμενο ΣΕΦ (που είχε αποκτήσει πια πληρότητα στο 100%) και μετά τον αγώνα έπος με την Μπαρτσελόνα, εξασφάλισε και τη δεύτερη θέση στην κανονική περίοδο.
Και ύστερα ήρθε ο Μάικ Τζέιμς
Το διασταύρωμα με τη Μονακό φάνηκε εύκολο στα χαρτιά, αλλά αν είχες δει την ομάδα του Τζέιμς στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν, καταλάβαινες ότι δεν θα είναι καθόλου απλά τα πράγματα. Στο κατάμεστο ΣΕΦ ήρθε άνετα το 1-0, όμως δύο μέρες μετά, Μεγάλη Παρασκευή, το βαρύ 72-96 ήταν καμπανάκι, σε μία βραδιά που όλα πήγαν στραβά.
Ο Θοδωρής έλειπε στο χωριό, εγώ τσακώθηκα με ταξιτζή μετά το παιχνίδι και κατέβηκα, στη συνέχεια πέτυχα όλους τους επιτάφιους της Αθήνας στη διαδρομή προς το σπίτι, όμως στο τέλος της βραδιάς παρέμενα ψύχραιμος και αισιόδοξος. Η καλύτερη ομάδα θα περνούσε. Το 1-2 στο Μόντε Κάρλο ήρθε και μετά το οριακό 2-2, φτάσαμε στο ονειρικό σενάριο του Game 5 σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ.
Το βράδυ της 4ης Μαΐου θα κάνουμε πολύ καιρό να το ξεχάσουμε. Το ΣΕΦ ήταν κολαστήριο, αλλά ταυτόχρονα άπαντες ήταν πολύ ψύχραιμοι και υποστηρικτικοί ακόμα κι όταν το παιχνίδι στράβωνε. Στο κοινό βρισκόντουσαν η Emma Stone, ο Kevin Durant, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Γιώργος Λάνθιμος (κι εγώ με τον Θοδωρή) και το φινάλε εξελίχθηκε σε θρίλερ.
Σε μια μαγική ατμόσφαιρα, το φινάλε βρήκε τον Ολυμπιακό νικητή με 94-88 και 12.000 Ολυμπιακοί έτρεξαν να μπουν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν αγκαλιά με τους παίκτες. Τρέλα, παράνοια, παροξυσμός. Φύγαμε από το Φάληρο ιδρωμένοι, γεμάτοι υπερένταση και καταστρώνοντας σχέδια για παρουσία στο Βελιγράδι.
Στη Σερβία δεν κατάφερα τελικά να βρεθώ, αλλά μέχρι το τζάμπολ της Πέμπτης το μόνο που σκέφτομαι είναι το Final Four και οι νέες αναμνήσεις πάθους και αγάπης που θα φτιάξουμε με την ομάδα.
Και ακόμα κι αν δεν έρθει η κούπα, ξέρω ότι ο παλιός καλός Ολυμπιακός που απαγορεύεται να τον ξεγράψεις και θα αφήσει την ψυχή του στο γήπεδο, είναι και πάλι εδώ και θα παλέψει μέχρι θανάτου για το ευρωπαϊκό. Και αν δεν γίνει αυτό…
