Casino ή Goodfellas;

Σκορσεζικό το σημερινό δίλημμα, με τον σκηνοθέτης της καρδιάς μας να έχει πρόσφατα αρχίσει να δουλεύει την επόμενη ταινία του κι εμείς να περιμένουμε με κομμένη την ανάσα. Έτσι, ύστερα από πυρετώδεις διαβουλεύσεις και συζητήσεις, αποφασίσαμε να το ρίξουμε στο κρας τεστ και να συγκρίνουμε δύο από τις μεγάλες δουλειές του στα ’90s. “Casino” ή “Goodfellas”;

Ψήφισε την προτίμησή σου και ύστερα δες τι διάλεξε η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ.

Goodfellas ο Πάνος Κοκκίνης

Και τα δυο τα έφτιαξε ο Scorsese. Και τα δυο βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, όπως τα αποτύπωσε ο Pileggi στα βιβλία του. Και τα δυο διαθέτουν σχεδόν πανομοιότυπο βασικό cast (De Niro, Joe Pesci). Αλλά δεν θα μπορούσαν να είναι, στην ουσία τους, πιο διαφορετικά. To καζίνο είναι πιο γκλαμουράτο. Και διαθέτει και την Sharon Stone στα ντουζένια της. Αλλά το Goodfellas κερδίζει με διαφορά. Για το ανεπανάληπτα παρανοημένο βλέμμα του κυνηγημένου Ray Liotta. Για τον εξαίσιο κοντοπίθαρο ψυχοπαθή πρώην λουστράκο Joe Pesci (αλήθεια, που χάθηκε αυτή η ψυχή;), σε ένα ρόλο που του χάρισε μέχρι και Όσκαρ. Γιατί ήταν το Reservoir Dogs της εποχής του. Κουλ. Και βρώμικο.

Casino ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τσαντίζομαι που δεν επιλέγω την ταινία με τον Liotta. Με αυτόν τον μικρό μάγο που απογειώνει οιαδήποτε σκηνή κι αν του δώσουν. Αλλά με θυμάμαι να είμαι τόσο παθιασμένος με το Casino που δεν μπορεί καν το χέρι να ψηφίσει Goodfellas. Η κασέτα είχε νοικιαστεί και πρέπει να είχε κλείσει μήνα στο σπίτι. Με ό,τι αυτό σήμαινε τότε για τις κασέτες “ημέρας” που επέστρεφες ξεχασμένες μετά από καιρό. Αλλά ήμουν πορωμένος με τον Ace. Και για κάποιο λόγο μου φαινόταν πιο cool και γαμάτο να είμαι νονός μέσα σε ένα καζίνο από το να είμαι ο παραδοσιακός gangster της πόλης όπως ο Jimmy th Gent. (Ωραία πρότυπα ε;). Ποια Sharon Stone; Στο πέμπτο, το δέκατο, το εικοστό repeat της ταινίας πήγαινα κατευθείαν με το Fast Forward στη σκηνή που ο Nicky παίρνει το στυλό και καρφώνει τον τύπο απλά επειδή προσέβαλε τον Ace. Τη σκηνή που ο Ace κατάλαβε ότι ο Nicky δεν σταματούσε σε τίποτα κι ότι δεν θα έφερνε μόνο καλό και προστασία στο καζίνο του. Και είναι μία σκηνή σε όλη την ταινία που με έπιαναν κάθε φορά τα δάκρυα. Με τον Nicky να κοιτάει να σπάνε τον Dominick στο ξύλο με τα ρόπαλα και να τον στέλνουν στον τάφο πριν στείλουν και τον ίδιο και τους δυο έχοντας ακόμα μερικές ανάσες να σπαταλήσουν. Ρεαλισμός σε όλο του το μεγαλείο για μια ταινία που δύσκολα θα ξεπεραστεί στο δικό μου μυαλό.

Goodfellas, η Έρρικα Ρούσσου

Κανένα δίλημμα. Το Goodfellas κατά τη γνώμη μου, δεν είναι απλώς η εμβληματική ταινία του έργου ενός σκηνοθέτη (συγκεκριμένα του Scorsese), αλλά εντάσσεται σε αυτές που χαρακτηρίζουν ολόκληρο το κινηματογραφικό γίγνεσθαι. Ήθελα να ξεκινήσω με την απίστευτη παράνοια στο βλέμμα του Liotta και να ολοκληρώσω με το μοναδικό κουτοπόνηρο ύφος του Pesci. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν κάπως άδικο. Μιλάμε για μία ταινία ορόσημο της εποχής της -κατάφερε το μέχρι τότε αδιανόητο: Να συγκριθεί με το Νονό και να αναμετρηθεί μαζί του ως ίσος προς ίσο. Εντάξει, πράγματι τα πρώτα δύο κομμάτια της τριλογίας του Coppola δεν ηττώνται, αλλά το τρίτο, τα Καλά Παιδιά το «έχουν» άνετα. Δεν είναι και λίγο αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο ο Scorsese αποφασίζει να παρουσιάσει τη γκανγκστερική φιλοσοφία στη Μεγάλη Οθόνη (εκμεταλλευόμενος άψογα κατά τη γνώμη μου την πένα του Nicholas Pileggi) είναι απλά εξαιρετικός. Τελεία και παύλα (και πολλά θαυμαστικά).

Goodfellas ο Στέλιος Αρτεμάκης

Για να πω την αμαρτία μου, δεν θυμάμαι πολλά πράγματα ούτε από τη μία ούτε από την άλλη ταινία. Το “Goodfellas” μόνο μου έχει αφήσει μια πιο έντονη ανάμνηση γιατί είναι πιο προσωπική ταινία, του τύπου πως μπλέκεις με τα σκατά και δεν μπορείς να ξεφύγεις ποτέ. Στο δικό μου μυαλό γεννάει ερωτήματα του τύπου “αξίζει όλη αυτή η κοινωνικοποίηση όταν πρόκειται να σε φέρει σε αυτό το σημείο;” Υποτίθεται ότι ο πρωταγωνιστης είναι “γεννημένος” για τη ζωή που ακολουθεί, ο πατέρας του προσπαθεί να τον αποτρέψει, δεν τα καταφέρνει και τελικά κρατάει την ηθική δικαίωση όπως εξελίσσονται τα πράγματα. Αλλά τι θα γινόταν αν ο Ρέι Λιότα είχε ακούσει τον πατέρα του; Ένας δυστυχισμένος υπάλληλος που θα ονειρευόταν μια άλλη ζωή; Όχι τόσο γιατί θα ήταν υπάλληλος αλλά γιατί δεν θα μπορούσε να ξεδιπλώσει το “ταλέντο” του. Ο Λιότα ήταν “γεννημένος” για να ντιλάρει καταστάσεις. Από τη στιγμή που δεν είχε τη μόχλευση για γερουσιαστής ή επιχειρηματίας, τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Στα σκατά γεννήθηκε, εκεί θα ξεδίπλωνε το ταλέντο του. Τέλος πάντων, μεγάλη πραγματεία πάνω στη ζωή το Goodfellas.

Casino ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

“Listen to me very carefully. There are three ways of doing things around here: the right way, the wrong way, and the way that I do it. You understand?” Κατάλαβες; Πολύ απλά και ξάστερα. Κατάλαβες; Και αυτή η ατάκα μαζί με το “I’m gonna make him an offer he can’t refuse.” είναι οι κορυφαίες ατάκες γκανγκστερικών ταινιών. Στο Goodfellas τα πράγματα ήταν λίγο σκοτεινά, υπόγεια. Αλλά το Casino είχε κάτι παραπάνω. Είχε τρέλα, τζόγο, καζίνο, ομορφιά, γκλάμουρ. Όπου τρέλα βάλε τον Joe Pesci, όπου τζόγο και καζίνο βάλε το “In Vegas everybody’s gotta watch everybody else” και όπου ομορφιά βάλε την Sharon Stone στα καλύτερα -και στα χειρότερα) της. Στο Casino μαθαίνεις πως μια γυναίκα μπορεί να τα καταστρέψει όλα αρκεί να είναι όμορφη και να της έχεις αδυναμία. Στο Casino μαθαίνεις πως όπου μπλέκονται βρώμικα λεφτά υπάρχουν μόνο εχθροί και κανένας φίλος. Και στο τέλος απόλυτη καταστροφή. Ολοκληρωτική αποκαθήλωση. Κανονική νέμεσις για όλες τις ύβρις και τα λάθη.

Υ.Γ.: Φορές που ακούγεται η λέξη “fuck” στις ταινίες: Casino 422 > Goodfellas 300

Goodfellas ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Έκανα πρόσφατα μια λιστούλα με 20 ταινίες που κλείνουν τα 20 φέτος και αυτό που διαπίστωσα διαβάζοντας τα σχόλια ήταν πως υπάρχει όντως ένθερμο κοινό για το “Casino”. Ειλικρινά δεν το ήξερα ούτε το φανταζόμουν. Έχει ενδιαφέρον και μου δίνει ένα παραπάνω λόγο να περιμένω τη στιγμή που θα το ξαναδώ στο Μεγάλο Rewatch Του Σκορσέζε που ξεκάθαρα θα κάνω μες στο 2015.

Ως τότε, “Goodfellas” -που το έβαλα και πρώτη μούρη στο κείμενο με τις μεγαλύτερες Οσκαρικές αδικίες της 25ετίας– χωρίς δεύτερη σκέψη. Αξίζει κάθε σπιθαμή φήμης που διαθέτει.

Goodfellas, ο Θέμης Καίσαρης

Καταλαβαίνω πως το Casino έχει το ατού του να έχει πολύ περισσότερο Ντε Νίρο και μια Σάρον Στόουν που δεν χορταίνεις να τη βλέπεις. Κατανοώ πως από μόνο του το σταθερό περιβάλλον της αίθουσας στο Βέγκας και της ερήμου με τις τρύπες φτιάχνουν ατμόσφαιρα μοναδική. Πεθαίνω για τις σκηνές του Τζέιμς Γουντς ως Λέστερ Ντάιμοντ και για το γεγονός πως ο Ντε Νίρο εμφανίζεται μονίμως με δύο τύπους δίπλα του, σαν εξαπτέρυγα. Αλλά όχι, δώστε μου τα Καλά παιδιά anytime. Να μη χορταίνω τις σκηνές.

Την είσοδο στο Τροπικάνα, το όπλο να διαλύει τη φάτσα του τύπου που τόλμησε να πειράξει τη γυναίκα του, τον Πέσι και το κασελάκι του, τον πίνακα της μητέρας του που είναι η μητέρα του Σκορτσέζε, τον Ντε Νίρο να τους βάζει χέρι που αγόρασαν αμάξι και γούνες με τα λεφτά της ληστείας, την περούκα του Μορίς, τον Σπάιντερ που έφυγε για να “αναστηθεί” στους Σοπράνος, τον Πόλι και το βλέμμα του, το σύστημα για το σκόρδο στη φυλακή, το soundtrack που τότε ήταν το ακριβότερο όλων των εποχών.

What the fuck is so funny about me, tell me.

Goodfellas ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν θα είμαι αντικειμενικός. Το ομολογώ. Όταν τα παιδάκια απαντούσαν στην ερώτηση ” τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις ” με κάτι σαν ποδοσφαιριστής, αστροναύτης και γιατρός, εγώ έλεγα “μαφιόζος”. Φανερά επηρεασμένος προφανώς από τον Νονό, αλλά κυρίως από τα “Καλά Παιδιά”, τους Goodfellas. Η λόξα για σταδιοδρομία στα δίχτυα της Μαφίας μου πέρασε, αλλά τώρα που το σκέφτομαι η μοναδική αφίσα ταινίας που αναρτήθηκε στο δωμάτιο μου (κάνοντας στην μπάντα τους μπασκετμπολίστες και κάνοντας στους μπασκετμπολίστες την μπάντα – κακό δεν είχα ποτέ αφίσα με συγκροτήματα, ήταν εφέ για το αστείο) ήταν αυτή από τους “Goodfellas”, με το σκοτεινό βλέμμα του Τζο Πέρσι, τη κλασσική φάτσα Ρόμπερτ Ντενίρο και τη φράση “από όσο καιρό θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω γκάνγκστερ”. Thug life κι έτσι από μικρός ο δικός σου, μεγαλωμένος στις αιματοβαμμένες γωνίες του γκέτο της Γλυφάδας. Το Καζίνο το έχω δει μια φορά, κάτι που λέει πολλά από μόνο του, δεδομένου ότι θα κατέβαζα τουλάχιστον μπιρίμπα σε ότι αφορά τις επαναλήψεις του Νονού, ενώ θα έπαιρνα και μπιριμπάκι με τα “Καλά Παιδιά”. Τα οποία -εκτός των άλλων- τα έχω χρησιμοποιήσει πολλάκις και στα διλήμματα, με άσχετες αφορμές. Διότι όπως και να το κάνουμε το “κατσαβίδωμα” του Πέσι και η σκηνή του “I’m funny how, I mean funny like I’m a clown” με έχουν σημαδέψει περισσότερο και από το θάμνο που μου έσκισε το πόδι στην Πέμπτη Δημοτικού.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… GOODFELLAS ΜΕ 75%

Always keep your mouth shut εκτός αν είναι να υμνήσεις αυτή την ταινία. Fucking Goodfellas ρε παιδιά.