Η αγαπημένη μου ταινία στο Δημοτικό ήταν αίσχος και το κατάλαβα σήμερα

Κανένας Κόναν δεν χάνει την πρώτη του θέση στις παιδικές επικές φαντασιώσεις μου, μην παρεξηγείς, εννοώ τον Κόναν του Σβαρτζενέγκερ, αλλά τον δεύτερο, όχι τον πρώτο. Ο πρώτος είναι ακόμα τρομερή ταινία, σκοτεινή, πιστή στον μύθο που έφτιαξε ο Robert Howard πριν αυτοκτονήσει και με επική μουσική από τον “δικό μας” (πόσο μισώ αυτήν την έκφραση) Basil Polydouris (αλλά δικός μας είναι, πώς αλλιώς να τον πω;).

Ο δεύτερος Κόναν όμως, ο ‘Κόναν ο Εξολοθρευτής’, το sequel του 1984 ήταν ένα τεράστιο αστείο, το οποίο άργησα πολλά χρόνια να το καταλάβω. 

Και μάλλον ήταν η αγαπημένη μου ταινία μαζί με κανά δυο του Bruce Lee, για όσο νοίκιαζα βιντεοκασέτες.

Ένα 11χρονο μπορεί να έχει οποιαδήποτε ταινία ως την αγαπημένη του -και θα βγάζει και απολύτως νόημα, κανείς δεν θα του πει τίποτα- όμως εγώ νιώθω την ανάγκη να δικαιολογηθώ.

Καταρχάς σκέψου ότι το ’92, ’93 δεν υπήρχαν πολλές επικές ταινίες, μη βλέπεις σήμερα, μην παίρνεις ως δεδομένο τον ‘Άρχοντα των Δαχτυλιδιών’. Τότε να υπήρχαν τα δύο Κόναν, το ‘Excalibur’, το ‘Highlander’ και δεν ξέρω ποιες ακόμα μπορεί να ξεχνάω, αλλά σίγουρα ελάχιστες ταινίες του είδους. Και εγώ ήθελα σπαθιά και μάγους, μπράτσα και τέρατα (όχι όμως και πάουερ μέταλ) το καταλαβαίνεις; Ήθελα ξιφομαχίες και μαλλιάδες, ήθελα να δω τις ιστορίες που διάβαζα στα κόμικς του Κόναν να ζωντανεύουν, ήθελα αίμα και βαρβαρότητες.

Αυτήν την ταινία, λοιπόν, όταν την είδα κάποια στιγμή “μεγάλος”, δεν μπορούσα να σταματήσω να κριντζάρω και να λέω “δεν μπορεί να είναι η κανονική κόπια αυτή. Αλλιώς τα θυμόμουνα”. Ακριβώς αυτά τα λόγια χρησιμοποίησε ο εσωτερικός μονόλογος μου, μπορώ να σου το επιβεβαιώσω κι εγώ, ήμουν μπροστά. (λίγο κριντζ και για σένα)

Δεν ήταν μόνο τα γραφικά που αναμενόμενα σήμερα θα φαίνονταν αστεία, ούτε η ηθοποιία του Σβαρτζενέγκερ, που μεταξύ μας τώρα, όσο χρονών και να ‘σαι, ψιλοϋποψιάζεσαι ότι δεν είναι κανονικός ηθοποιός. Είναι όλο το κλίμα της ταινίας, όλο αυτό το b-movie (αλλά με budget) που σου βγάζει, αυτή η καταστροφή του χαρακτήρα των ιστοριών του Κόναν, όπως τις ξέρω/ξέρουμε πια απ’ τα βιβλία.

Απ’ την άλλη βέβαια αυτή η αφέλεια της ταινίας τα εξηγεί όλα. Μου άρεσε γιατί ήταν μια ταινία για παιδιά.

Παιδική ταινία συν παιδάκι ίσον ωραία ταινία, ας την ξανανοικιάσω άλλες εκατό φορές. Όπως έκανα και ξανάκανα από το βιντεοκλάμπ που ήταν πιο κοντά στο σπίτι μου.

Πιο πολύ όμως στεναχωρήθηκα όταν είδα ξανά την απόλυτη σκηνή, αυτή που με γέμισε εφιάλτες, αυτή που με έκανε μικρό να παίρνω μία βέργα από το απέναντι δασάκι ή κάποιο σίδερο από οικοδομή και να βαράω τον αέρα, ξιφομαχώντας με τον μάγο που ήθελε το κακό όλων μας.

Άκου το στόρι της σκηνής αν δεν το θυμάσαι ή δεν το ‘χεις δει (ντροπή):

Ο Κόναν με την παρέα του πάνε στο κάστρο ενός μάγου -Θοθ Αμόν, ορκισμένου εχθρού του και στα κόμιξ- για να κλέψουν ένα διαμάντι, κάτι τέτοιο. Αυτός ο μάγος ξέρει ότι έρχεται ο τουμπανιασμένος Κιμμέριος και κάνει το εξής: σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες, μεταμορφώνεται σε γοριλόμορφο τέρας, το οποίο ο Κόναν δεν μπορεί να σκοτώσει, γιατί κάθε σπαθιά του το διαπερνά σαν αγέρας. Με έναν απροσδόκητο τρόπο όμως, μαθαίνει ότι σπάζοντας έναν έναν τους καθρέφτες, τού κα-τα-φέρ-νει θανάσιμες πληγές στο σώμα. Και έτσι τον σκοτώνει.

Δες ποια σκηνή μου γέννησε τους μεγαλύτερους εφιάλτες, ποιο τέρας έτρεμα μικρός:

Μπορεί να γέλασες αλλά μέσα σε όλο αυτόν τον παουερεντζικό ερασιτεχνισμό της, εμένα ακόμη και τώρα, κάτι με πιάνει όταν το βλέπω. Άσε που αυτή η σκηνή, παραπέμπει σε μία άλλη διάσημη ‘σκηνή με καθρέφτες’, αυτή στο φινάλε του ‘Κίτρινου Πράκτορα απ’ το Χονγκ Κονγκ’, με τον Bruce Lee.

Δες τώρα πώς σε βρίσκουν παιδάκι και τι μηνύματα σου περνάνε, απίστευτο, πού να το φανταστώ τότε ότι αυτή η σύνδεση με έκανε να αγαπάω αυτές τις δύο ταινίες. Και πώς να το φανταστώ τώρα, που μόλις το κατέβασα απ’ το κεφάλι μου και βγάζω αυθαίρετα συμπεράσματα. Απίστευτο ακόμα, ίσως να είναι έτσι ίσως και να μην είναι, ποιος ξέρει;

Όπως και να ‘χει, κρίμα, πίστευα ότι είναι μία καλή ταινία για την εποχή της, αλλά αν δεις το ‘Excalibur’ ή το ‘Κόναν ο Βάρβαρος’, καταλαβαίνεις ότι ούτε για τότε ήταν.

Άσε που μου πήρε χρόνια για να πιστέψω ότι η Grace Jones ήταν τραγουδίστρια και ο Wilt Chamberlain καλαθοσφαιριστής και μάλιστα σπουδαίος. Όλη η ζωή μου πέρασε με ένα ‘αυτοί έπαιζαν στο Κόναν ρε, τι λες;”.

Κρίμα.