Day 3: Όταν χτίζεις το μέλλον των παιδιών

Το σημερινό κείμενο θα είναι σχετικά σύντομο. Κι αυτό γιατί ο χρόνος που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας με ρεύμα και ίντερνετ είναι πάρα πολύ περιορισμένος. Η χθεσινή ημέρα, Τρίτη, ήταν σίγουρα η πιο σημαντική αυτού του ταξιδιού καθώς το βράδυ βρήκε σχεδόν όλους τους αναδόχους να κοιμούνται στις καλύβες του χωριού Γκαλαγκάλα. 30 χιλιόμετρα μακριά από τα ξενοδοχεία μας στο Παντέρ.

Την περιγραφή όμως αυτής της νύχτας και πώς την βιώσαμε, θα την αφήσω για το αυριανό κείμενο για να προλάβουμε να επεξεργαστούμε τις φωτογραφίες και να σας δώσω μια ρεαλιστική εικόνα του τι ζήσαμε. Spoiler alert, ήταν για όλους μας ένα πραγματικά μαγικό βράδυ.

Προς το παρόν, θέλω να γράψω δυο λόγια για τους αναδόχους που είναι οι συνταξιδιώτες μου σε αυτή την αποστολή της ActionAid Hellas. Για τους ανθρώπους που με απεριόριστη όρεξη φορούν γαλότσες και γάντια για να οικοδομήσουν ένα καλύτερο μέλλον για την μικρή κοινότητα του Γκαλαγκάλα. Όταν λέω μικρή, εννοώ μια κοινότητα 900 κατοίκων από τους οποίους πάνω από τα 300 είναι παιδιά, παιδιά που χρειάζονται ένα σχολείο.

Βλέπεις, πριν από ένα χρόνο μπήκαν τα θεμέλια για την εκπαιδευτική ενδυνάμωση της περιοχής με δύο κτίρια τα οποία χτίστηκαν. Δόθηκε στέγη σε δασκάλους και παιδιά, που προηγουμένως κλείνονταν σε κάτι αυτοσχέδιες κατασκευές με μπαμπού για να μην μπαίνει η βροχή. Πλέον έχουν τις δικές τους αίθουσες οι οποίες όμως και πάλι δεν είναι αρκετές. Γι’ αυτό και φέτος είναι ώρα για ακόμα ένα κτίριο. Αλλά και ένα πηγάδι ώστε να μην χρειάζεται να περπατήσουν ένα χιλιόμετρο για να βρουν νερό.

Οι ανάγκες της κοινότητας δεν θα σταματήσουν εδώ. Χρειάζονται ακόμα θρανία, καρέκλες και πολλά πολλά αναλώσιμα για να μπορούν να πουν ότι έχουν ένα λειτουργικό σχολείο σαν εκείνα στις μεγαλύτερες πόλεις της περιοχής. Το πιο σημαντικό όμως που συμβαίνει εδώ είναι ότι η πρωτοβουλία της Actionaid κινητοποιεί τις Αρχές να ενδιαφερθούν περισσότερο για την περιοχή, να κάνουν κι άλλα έργα, να επενδύσουν χρήματα δικά τους για να ενδυναμώσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους τους ντόπιους.

Η εκπαίδευση είναι η μεγαλύτερη ανάγκη των ανθρώπων στη χώρα. Είναι εκείνη που θα τους βοηθήσει να προστατευθούν από τις ασθένειες, εκείνη που θα ενδυναμώσει το ρόλο και τη θέση των γυναικών στην κοινωνία, εκείνη που θα εμποδίζει τους τσαρλατάνους να τους πωλούν “αλεξίσφαιρα λάδια” στέλνοντας τους στο θάνατο, εκείνη που θα εκείνη που θα τους δώσει την απαραίτητη γνώση για να καλλιεργήσουν τη γη τους καλύτερα και να χτίσουν με την σειρά τους ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.

Στις φωτογραφίες βλέπεις τους αναδόχους να βοηθούν στις δουλειές. Να αναμειγνύουν τσιμέντο, να χτίζουν τοίχους, να κουβαλούν νερό και να βάζουν τους σωλήνες για το νέο πηγάδι. Δεν είναι φυσικά μόνοι τους. Δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας να τα κάνουμε όλα αυτά. Υπάρχουν εργάτες από τις γύρω περιοχές οι οποίοι θα ολοκληρώσουν τη δουλειά, καιρού θέλοντος, μέχρι την αναχώρησή μας την Πέμπτη.

Το ταξίδι αυτό όπως και κάθε ταξίδι της ActionAid, γίνεται για να αντιλαμβάνονται οι ανάδοχοι ότι τα χρήματα τα οποία δαπανούν κάθε μήνα από το υστέρημά τους, πηγαίνουν πράγματι σε κάποιον καλό σκοπό. Είναι πολύ εύκολο για κάποιον να περάσει από την οδό Πέτρας στον Κολωνό για να δει το “Επίκεντρο”, αυτή την υπέροχη πρωτοβουλία της ActionAid για τους κατοικούντες στην πρωτεύουσα. Αλλά είναι ιδιαίτερα δύσκολο για κάποιον να ταξιδέψει όπως εμείς σε μια χώρα στην Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή ή την Κεντρική Αμερική και να συναντήσει τους ωφελούμενους.

Δεν χρειάστηκα πάνω από μερικές ώρες και λίγες συνεντεύξεις με τους ανθρώπους στην περιοχή για να καταλάβω πόση επίδραση έχει το έργο της ActionAid εδώ. Για να αντιληφθώ πόσο μικρή είναι η συνεισφορά καθενός από εμάς κάθε μήνα μπροστά στην αλλαγή που προσφέρουμε σε αυτές τις μικρές γωνιές της γης που την έχουν ανάγκη.

Δεν μπορεί κανένας να αλλάξει ζωή αν ο ίδιος πρώτα δεν το ποθήσει. Και οι άνθρωποι του Γκαλαγκάλα έχουν ανοιχτά μάτια, αυτιά και αγκαλιές για τους 45 ανθρώπους που ταξίδεψαν μισή υψήλιο για να τους συναντήσουν.

Μείνετε συντονισμένοι. Αύριο θα διαβάσετε για αυτό το υπέροχο βράδυ που περάσαμε χορεύοντας κάτω από τον έναστρο αφρικανικό ουρανό.

Φωτογραφίες: Νικόλας Μάστορας