ORIGINALS

Day 5: Πόση αγάπη χωρά μια βαλίτσα;

Όσα ζήσαμε τη μέρα που αποχαιρετήσαμε τους νέους φίλους μας στο Γκαλαγκάλα της Ουγκάντα.

Η ώρα ήταν 9 το βράδυ στην περιοχή Pader, 30 χιλιόμετρα και μερικές ώρες μακριά από το τελευταίο αντίο στους ανθρώπους του Γκαλαγκάλα. Τελευταίο μέχρι το επόμενο όπως δίδαξε όλους μας το γεγονός ότι 17 από τους ανθρώπους που βρίσκονταν μαζί μας φέτος στην αποστολή της ActionAid Hellas, ήταν και πέρυσι εδώ.

Στην αυλή ενός από τα ξενοδοχεία στα οποία διαμέναμε, είχαν ανάψει μια μεγάλη φωτιά. Η ερώτηση από την Σαλώμη, Marketing and Communications Director της ActionAid Hellas και αρχηγό της αποστολής μας εδώ στην Ουγκάντα, ήταν απλή. “Τι παίρνετε μαζί σας στη βαλίτσα και τι ρίχνετε στη φωτιά;”. Ομολογώ ότι δεν είμαι ιδιαίτερα φαν των κύκλων συζητήσεων ή των φωναχτών εξομολογήσεων αλλά  ήταν τουλάχιστον λυτρωτικό να βλέπω 44 ανθρώπους να ξεφορτώνουν ο καθένας εκείνα που κουβαλούσε τόσες ημέρες μέσα του.

Οι περισσότεροι πέταξαν στη φωτιά το άγχος, τους φόβους πριν το ταξίδι, τις παλιές συνήθειες και νοοτροπίες. Και παίρνουν στη βαλίτσα τους μαζί, όλα τα συναισθήματα που βιώσαμε τόσες ημέρες, όλα τα παιδικά χαμόγελα, τις ιστορίες των κατοίκων και το τεράστιο έργο ενδυνάμωσης της μικρής αυτής κοινότητας από την ActionAid. Παίρνουν μαζί τους τις τελευταίες εικόνες στο χωριό.

 

Νιώθω πολύ μικρός να περιγράψω το συναίσθημα του αποχωρισμού χθες το μεσημέρι. Ένας κόμπος στο στομάχι και το λαιμό. Κοιτούσα τριγύρω μου κι έβλεπα ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να ανταλλάσουν ευχές, να δακρύζουν και να χαμογελούν όπως πιθανότατα δεν έχουν ξαναχαμογελάσει ποτέ στη ζωή τους. Γεμάτοι χαρά για όσα προσέφεραν, γεμάτοι συγκίνηση για όσα αφήνουν πίσω, γεμάτοι ελπίδα για το μέλλον αυτών των ανθρώπων που μας έβαλαν στις ζωές και τις καλύβες τους.

Η μέρα ήταν μια μεγάλη γιορτή στην οποία δεν σταματούσαν να έρχονται μεγάλοι και παιδιά να σου σφίγγουν το χέρι και να σε ευχαριστούν. όχι όμως με εκείνο τον πονεμένο τρόπο που σε ευχαριστεί κάποιος που του έχεις δώσει ένα πιάτο φαγητό ή λίγα χρήματα στο φανάρι. Αλλά με ένα τεράστιο χαμόγελο να φωνάζει “ευχαριστώ”, με λόγια απλά και όμορφα. Οι άνθρωποι του Γκαλαγκάλα άνοιξαν τις καρδιές τους και ο καθένας από εμάς απέκτησε μερικούς νέους φίλους. Όχι από εκείνους που θα τους βλέπεις συχνά ή θα ξέρεις τι κάνουν. Αλλά από εκείνους που θα τους έχεις πάντα στο μυαλό και την ψυχή σου.

 

Η τοπική κοινότητα είχε στήσει μια μεγάλη παράσταση για να μας αποχαιρετήσει, μπροστά στο κτίριο που εγείρεται, μπροστά στο νέο πηγάδι, μπροστά στη νέα παιδική χαρά. Με υποσχέσεις από τους ντόπιους προύχοντες ότι θα συνεχίσουν το δικό μας έργο, κάτι που είναι και η ουσιαστικότερη συμβολή που θα μπορούσαμε να έχουμε. Κάτι που είναι η ουσία του έργου της ActionAid. Να κινητοποιεί τους ανθρώπους να οικοδομήσουν το δικό τους μέλλον.

 

Κι όταν τελείωσε το εθιμοτυπικό των ομιιλιών και των συντονισμένων προγραμμάτων από μαθητές και μεγάλους, στήθηκε ένας μεγάλος χορός. Κόκκινα μπλουζάκια της ActionAid Hellas ανάμεσα στα υπέροχα πολύχρωμα ρούχα μικρών και μεγάλων. Κι όλοι να χορεύουμε στους δικούς τους αγαπημένους ρυθμούς, σε ένα party που νιώθω ότι μπορείς να ζήσεις μόνο σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Αφρικής.

Κάποια στιγμή κι ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στο πλήθος, σταμάτησα να χορεύω και κοιτούσα απλά τριγύρω ανθρώπους παραδομένους σε έναν ξέφρενο χορό. Προσπαθούσα να χωρέσω στο κεφάλι μου – γιατί αργότερα θα έπρεπε να το χωρέσω και στη βαλίτσα μου – το τι βίωνα εκείνη τη στιγμή. Γυρισα αριστερά μου και είδα τον Χρυσοβαλάντη να στέκεται κι εκείνος ακίνητος με το βλέμμα στους ανθρώπους και ένα πιτσιρίκι γραπωμένο πάνω του. Δεν θυμάμαι τα ακριβή του λόγια αλλά μου είπε κάτι σαν “είναι τρέλα αυτό που ζούμε”. Αυτό ακριβώς που σκεφτόμουν κι εγώ.  Ήμασταν στη μέση της Αφρικής, έξω από ένα σχολείο και χορεύαμε αγκαλιά με ανθρώπους που πριν μερικές ημέρες δεν τους ξέραμε καν.

 

Οι “παλιοί” της αποστολής αποχαιρετούσαν τους φίλους τους για δεύτερη φορά, εμείς για πρώτη. Κι ακόμα κι αν υπήρχαν δάκρυα στο αντίο, τα κέρδιζε όλα η χαρά για εκείνες τις στιγμές που ξεπερνούν τον χρόνο. Οι άνθρωποι που μας είχαν φιλοξενήσει μας έψαχναν για να μας αποχαιρετήσουν. Είδα ανθρώπους να μου σφίγγουν το χέρι σαν να αποχαιρετούν κάποιον χρόνια αγαπημένο. Άκουσα ανθρώπους να μου λένε ότι το σπίτι τους είναι πάντα ανοιχτό για εμένα. Είδα την μικρούλα Nancy να βάζει μια καρέκλα δίπλα στο λεωφορείο για να σκαρφαλώσει πάνω της και να μου δώσει το χέρι της μια τελευταία φορά πριν πατήσει ο οδηγός το γκάζι κι αφήσουμε πίσω μας για τα καλά τον τόπο αυτό.

Τους μήνες που θα ακολουθήσουν θα διαβάσετε αρκετά αφιερώματα για αυτό το ταξίδι. Στο Ladylike, το News247.gr, την HuffPost Greece. Και εκεί θα έχω περισσότερη άνεση να αφηγηθώ όχι απλά τα συναισθήματα και τις στιγμές αλλά την ουσία όσων ζήσαμε αυτές τις ημέρες.

 

Θα κλείσω με ένα σχόλιο για τους συγγενείς και τους αγαπημένους των αναδόχων που βρίσκονται πίσω στο σπίτι και ξέρω ότι διαβάζουν καθημερινά αυτά τα κείμενα για να μαθαίνουν νέα των δικών τους ανθρώπων. Θα πρέπει να είστε πολύ περήφανοι για αυτούς που θα γυρίσουν κοντά σας σε λίγες ημέρες ταλαιπωρημένοι αλλά γεμάτοι ιστορίες να διηγηθούν. Περήφανοι γιατί η αγάπη που πήραν και έδωσαν αυτοί οι πραγματικά υπέροχοι 44 ανάδοχοι στα παιδιά και τους ανθρώπους του Γκαλαγκάλα μάλλον δεν χωρά σε λέξεις και εικόνες.

Σίγουρα πάντως δεν χωρά σε καμία βαλίτσα.

Φωτογραφίες: Νικόλας Μάστορας