Δεν έχεις ζήσει αν δεν έχεις μπει σε Τούρκο ταξιτζή

Στο αεροπλάνο με προορισμό το αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ, σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας μέχρι τον έλεγχο διαβατηρίων, στο λεωφορείο για το ξενοδοχείο αλλά και σε αυτό για το γήπεδο, ο Χάρης πρέπει να σχολίασε γύρω στις εξακόσιες χιλιάδες φορές την κίνηση της Κωνσταντινούπολης.

Ξεκινώντας απ’ το γεγονός ότι τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα φαίνονται μέχρι και απ’ το αεροπλάνο και συνεχίζοντας με κινδυνολογίες ότι για την απόσταση ξενοδοχείο – γήπεδο, η οποία σύμφωνα με το gps ήταν 9 χιλιόμετρα, μπορεί να κάναμε παραπάνω από ώρα, η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να με κάνει να φοβηθώ. Δεν ήταν άλλωστε ο πρώτος που άκουγα να αναφέρει τη θρυλική κίνηση της Πόλης.

Ήταν Πέμπτη όταν φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και μεσημέρι πια όταν μπήκαμε στο χώρο του γηπέδου για να παραλάβουμε τις διαπιστεύσεις μας για το Final 4. Μετά από μια σύντομη αναγνωριστική βόλτα στους χώρους του Sinan Erdem, αποφάσισα να ζήσω επικίνδυνα και να πάω μια βόλτα στο κέντρο της Πόλης, με ταξί. Σύμφωνα με το Google Maps, η χρονική διάρκεια αυτής της διαδρομής ήταν κάτι περισσότερο από 30 λεπτά. Είπα στον φίλο μου τον Βίκτωρα, που με περίμενε στην Ταξίμ, ότι θα είμαι εκεί σε 1 ώρα για να είμαι σίγουρος και 3 λεπτά μετά, σταμάτησα έναν ταξιτζή ακριβώς έξω από το γήπεδο.

Κάναμε τα παζάρια μας, τα βρήκαμε στις 60 λίρες (15 ευρώ περίπου) για τη διαδρομή (ξεκίνησε από 80, οπότε μάλλον πήγε καλά η διαπραγμάτευση), μπήκα μέσα έτοιμος για όλα και μισή ώρα, δώδεκα τηλεφωνήματα του ταξιτζή και περίπου 20 σφήνες αργότερα, με την μοναδική μας συνομιλία να συμβαίνει για να με ρωτήσει από πού είμαι, ήμασταν στην Ταξίμ. Επειδή του είχα απαντήσει ‘Yunanistan’ (το Greece δεν το καταλάβαινε με τίποτα) μου έσφιξε όλο χαμόγελο το χέρι, τον πλήρωσα και ξεκίνησα για βόλτες. Ποια κίνηση και υπερβολές, όλα έγιναν εύκολα και γρήγορα.

Πήγα τις βόλτες μου, έκανα τα ψώνια μου, ήπια τον καφέ μου κι επειδή ήθελα να προλάβω την προπόνηση του Ολυμπιακού που ξεκινούσε τις 18:30, αποφάσισα να ξεκινήσω για το γήπεδο στις 17:00 (πέντε!), δηλαδή 1,5 ώρα νωρίτερα, για να είμαι σίγουρος. Ακόμα γελάνε τα τσιμέντα της Κωνσταντινούπολης.

Περπάτησα ξανά προς την πλατεία και προσέγγισα τον πρώτο ταξιτζή που πέτυχα. Αν ήξερα ότι θα περνούσαμε τις επόμενες 2,5 ώρες μαζί, θα ζητούσα να μάθω πώς τον λένε, τι ψηφίζει, τι μουσική ακούει, ποια ομάδα υποστηρίζει και ποιο είναι το αγαπημένο του χρώμα. Αλλά ο χαζός πίστεψα ότι η διαδρομή θα κρατήσει πάλι μισή ωρίτσα κι έτσι περιορίστηκα απλά στο παζάρι. Αυτή τη φορά ξεκίνησα από 50, ο ταξιτζής από τα 70 και στα 60 ήμασταν κι οι δύο ικανοποιημένοι, παρ’ ότι επέμεινε αρκετά στο δικό του ποσό. Δεν υπέκυψα και λίγα λεπτά μετά τις 17:00, ξεκίνησε το υπέροχο ταξίδι, το οποίο θα σου αναμεταδώσω όπως ακριβώς το σκεφτόμουν εκείνες τις στιγμές.

17.02: Κάθομαι στη μπροστινή θέση και φοράω ζώνη. Ο ταξιτζής μου χαμογελάει και μου λέει κάτι στα τούρκικα. Του απαντάω στα αγγλικά ότι δεν μιλάω τούρκικα, ανταπαντάει κάτι και πάλι στα τούρκικα, χαμογελάμε και βάζει μπροστά.

17.03: Παίρνει το κινητό του στο χέρι και όπως και ο προηγούμενος, περιμένω ότι θα τηλεφωνήσει σε όλο του τον τηλεφωνικό κατάλογο. Τελικά, τσεκάρει απλά τη διαδρομή μέχρι το γήπεδο. Λοξοκοιτάω και βλέπω το χάρτη να προβλέπει 1 ώρα και την οθόνη να έχει γεμίσει κοκκινίλες. Κακό σημάδι. Λέει κάτι για ‘τραφίκ’, γνέφω συγκαταβατικά και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μποτιλιάρισμα.

17.07: Πρέπει να έχουμε διασχίσει 50 μέτρα σε 5 λεπτά. Ο ταξιτζής βάζει και ξαναβάζει τη διαδρομή στο χάρτη του κινητού, λέγοντας τον προορισμό δυνατά, με την ηχογραφημένη γυναικεία φωνή του gps, απλά να τον επαναλαμβάνει. Όσο αποφασιστικά κι αν λέει όμως ‘Sinan Erdem’, η κίνηση παραμένει ίδια.

17.09: Ο ταξιτζής πιάνει ένα δεύτερο κινητό, από αυτά που δεν έχουν ίντερνετ και διαθέτουν όλοι οι φαντάροι, και τηλεφωνεί σε κάποιον. Μιλάνε για μερικά λεπτά και επαναλαμβάνει αρκετές φορές τη λέξη ‘τραφίκ’. Βγάζω κι εγώ το κινητό μου, κι επειδή δεν έχω ενεργοποιήσει πακέτο εξωτερικού και δεν έχω δεδομένα, ξεκινάω να παίζω ‘2 dots’.

17.15: Βρισκόμαστε σε έναν παράλληλο του κεντρικού δρόμου που βρίσκεται πάνω στο Βόσπορο, με την Ταξίμ να απέχει λογικά μερικά λεπτά περπάτημα. Το μποτιλιάρισμα παραμένει κι εγώ ακούω στα αυτιά μου τον ταξιτζή να λέει ‘Sinan Erdem Sports Complex’, την κοπελιά στο gps να το επαναλαμβάνει και κάθε φορά που βλέπει την κίνηση, να κοιτάει προς το μέρος μου απεγνωσμένος. Εγώ τι να πω ρε μεγάλε που έχασα όλες μου τις ζωές στο ‘2 dots’ και τώρα πρέπει απλά να κάνω υπομονή;

17.20: Ο ταξιτζής συνεχίζει να το παλεύει με το κινητό και μέσα σε είκοσι λεπτά, πρέπει να έχω ακούσει τις λέξεις ‘Sinan Erdem’ περισσότερες φορές απ’ όσες μου έχουν πει ότι με αγαπάνε σε όλη μου τη ζωή. Κάθε φορά που κοιτάει το κινητό, σταματάει το ταξί και από πίσω μας κορνάρουν. Κάθε φορά που μας κορνάρουν, κάνει μια σφήνα που με κάνει να απορώ πώς διάολο δεν τράκαρε. Γενικά, ο μέσος όρος σφήνας ανά οδηγό, πρέπει να είναι μία ανά τρία δευτερόλεπτα.

17.25: Μετά από μερικά μέτρα τα οποία μπουσουλώντας ανάποδα με κλειστά τα μάτια θα τα είχα κάνει σίγουρα πιο γρήγορα, φτάνουμε σε μία διχάλα. Ο γάτος οδηγός, στρίβει σε δευτερόλεπτα, αδιαφορώντας φυσικά για το αν έρχεται αυτοκίνητο από δεξιά. Γενικά, κανείς δεν νοιάζεται για το τι συμβαίνει στο δρόμο. Θα πάει εκεί που θέλει, από εκεί που θέλει, ο κόσμος να χαλάσει. Και ως εκ θαύματος, όλα τα τρακαρίσματα αποφεύγονται στις λεπτομέρειες.

17.26: Για πρώτη φορά, ο δρόμος μοιάζει άδειος κι έχουμε μπροστά μας μία ολόκληρη ώρα για την προπόνηση. Ο ταξιτζής μάλλον ανακάλυψε άλλη διαδρομή χωρίς κίνηση. Γίναμε.

17.28: Στρίβουμε προς τον αυτοκινητόδρομο. Το μποτιλιάρισμα του δρόμου κοντά στην Ταξίμ  μοιάζει με παιδική χαρά. ‘Sinan Erdem Sports Complex’ ο ταξιτζής, ‘Sinan Erdem Sports Complex’ απαντάει το gps. Θέλω να βάλω τα κλάμματα.

17.35: Εξακολουθώ να θέλω να κλάψω

17.37: Ο ταξιτζής μου λέει κάτι στα τούρκικα. Συνεχίζω να του απαντάω ότι δεν καταλαβαίνω και αισθάνομαι ότι τον απογοητεύω κάπως, αφού τα 37 λεπτά είναι όντως ικανός χρόνος να μάθω μια ξένη γλώσσα.

17:40: Ο οδηγός βρίσκει τη λύση. Υπαγορεύει στο google translate κι αυτό μεταφράζει. Βλέπω τη μετάφραση στην οθόνη αλλά εκείνος προσπαθεί να την υπαγορεύσει στα αγγλικά. Αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα, αλλά τον αφήνω γιατί ακούγεται αστείος.

17.42: Ο ταξιτζής ήθελε να με ρωτήσει αν πεινάω. Του απαντάω όχι, αλλά δεν πτοείται. Βγαίνει (με σφήνες, προφανώς) από τον αυτοκινητόδρομο και επιστρέφει προς τη μεριά της θάλασσας.

17.50: Φτάνουμε σε μια διχάλα. Αφού έχουμε περάσει την δεξιά έξοδο, συνειδητοποιεί ότι εκεί έπρεπε να στρίψει. Κάνει όπισθεν, αγνοώντας την κίνηση. Του κορνάρουν, αλλά συνεχίζει απτόητος.

17.51: Παρκάρει. Με ρωτάει ξανά αν πεινάω, εξακολουθώ να μην πεινάω και να μην ξέρω τούρκικα, παρ’ ότι πέρασαν 9 λεπτά. Κατεβαίνει, με κλειδώνει μέσα και περιμένω. Αρχίζω να συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι θα χάσω την προπόνηση. Αν προλάβω έστω τον ημιτελικό, θα είμαι ευχαριστημένος.

17.53: Για να μη χαλάσω από τώρα τις ζωές μου στο ‘2 dots’, κοιτάω τις φωτογραφίες του κινητού μου. Απλά κάθομαι και κοιτάω, κλειδωμένος σε ένα παρκαρισμένο ταξί πάνω στο Βόσπορο, φωτογραφίες που έχω τραβήξει εγώ. Με ζηλεύω σε όλες, ακόμη και σε μία που είμαι απλά στον οδοντίατρο.

17.55: Επιστρέφει, κρατώντας ένα σάντουιτς και μια αηδία που μοιάζει με υγρό γιαούρτι σε κυπελλάκι. Με ρωτάει αν θέλω από την αηδία, κάνοντας χειρονομίες. Απαντάω -προφανώς- και πάλι αρνητικά και ξεκινάμε, αφού πρώτα φυσικά κοιτάει το χάρτη. Δείχνει ότι για το γήπεδο θέλουμε περίπου 50 λεπτά. Εκνευρίζεται περισσότερο κι από μένα.

17.57: Μετά από αρκετή ώρα τούρκικης μουσικής, ο οδηγός βάζει έναν σταθμό ο οποίος μεταδίδει την κίνηση. Ναι, στην Κωνσταντινούπολη υπάρχει σταθμός ειδικά για την κίνηση, αφού η λέξη ‘τραφίκ’ επαναλαμβανόταν κάθε 10 δευτερόλεπτα. Πλέον, εκτός απ’ το να βλέπουμε μπροστά μας την κίνηση, την ακούμε και στα τούρκικα.

18.00: Βγαίνουμε πάλι στον αυτοκινητόδρομο.  Αμάξια παντού, σφήνες χωρίς νόημα κι ο ταξιτζής να κοιτάει απλά την κίνηση στο χάρτη. Πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το κάνει επειδή γουστάρει να τη βλέπει.

18.03: Ο ταξιτζής υπαγορεύει κάτι στο translate και προσπαθεί να μου το διαβάσει. Το βλέπω από την οθόνη του. Ήθελε απλά να μου πει ότι έχει κίνηση.

18.05: Έχω συμμετάσχει σε ραντεβού που έχουν κρατήσει λιγότερο. Κι έχω δεθεί λιγότερο με ανθρώπους απ’ ότι με τον ταξιτζή

18.07: Ο ταξιτζής μου ξαναλέει για την κίνηση. Κάπου το πάει. Κάνω το μαλάκα, παίζοντας το χαρτί ότι δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα.

18.25: Θυμάμαι ότι έχω όλες μου τις ζωές στο ‘2 dots’. Δίνω όρκο νίκης για να τις κρατήσω όσο περισσότερο γίνεται.

18.31: Χάνω όλες τις ζωές μου στην πίστα 152, την ώρα που αρχίζει η προπόνηση του Ολυμπιακού.

18.33: Ο οδηγός πιάνει τη Λ.Ε.Α και πάει. Υπό άλλες συνθήκες θα μου κακοφαινόταν. Τώρα και πάνω σε προσκόπους να πατούσε μπράβο θα του έλεγα. Κερδίζουμε τουλάχιστον 15 λεπτά.

18.49: Η Λ.Ε.Α τελειώνει. Όλα τα ωραία στη ζωή κάποια στιγμή τελειώνουν.

18.55: Μου ξαναλέει για την κίνηση και πετάει τη λέξη-κλειδί ‘70’. Εκεί το πήγαινε. Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω.

18.57: Επιμένει. Ζητάει 70 λίρες επειδή έχει κίνηση. Αρχίζω να του απαντάω στα αγγλικά, πετώντας ένα ‘no’ κάθε τρεις λέξεις.

19.02: Μου λείπει η εποχή που με ρωτούσε απλά αν πεινάω. Πλέον, επαναφέρει το θέμα των λεφτών διαρκώς. Παραμένει πάντως χαμογελαστός κι ευγενικός, κάνοντας τις σφήνες του, φρενάροντας τελευταία στιγμή και μιλώντας στο gps. Έχω αρχίσει να νιώθω οικεία.

19.15: Για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλή ώρα, αρχίζουμε να κινούμαστε και πάλι με σταθερή ταχύτητα μεγαλύτερη των 20 χιλιομέτρων. Πλησιάζουμε στο γήπεδο. Στεναχωριέμαι λίγο, απόρροια συμπτωμάτων συνδρόμου Στοκχόλμης προφανώς.

19.25: Βλέπουμε το γήπεδο από απέναντι. Για να φτάσουμε στην πλατεία που θα κάνει αναστροφή ο ταξιτζής, θα χρειαστούμε τουλάχιστον άλλα 20 λεπτά. Του ζητάει να με κατεβάσει απέναντι. Αν χρειαστεί θα σκάψω λαγούμι για να φτάσω στο γήπεδο.

19.26: Πριν πληρώσω, αξιώνει πάλι 70 λίρες. Τα βρίσκουμε στις 65. Πληρώνω και κατεβαίνω. Νιώθω ότι αποχαιρετώ φίλο και όχι ταξιτζή. 2,5 ώρες ήταν αυτές. Με χαμόγελα, καυγάδες, παρεξηγήσεις, κουβέντες, φαγητό. Η σχέση μας πέρασε απ’ όλους τους κύκλους, αλλά έπρεπε να κλείσει.

19.28: Φτάνω στο γήπεδο, περνώντας από τη γέφυρα, χωρίς να χρειαστεί να σκάψω λαγούμι

19.30: Ορκίζομαι ότι δεν θα ξαναγκρινιάξω ποτέ για την κίνηση στην Αθήνα και αναρωτιέμαι αν ο ταξιτζής με σκέφτεται.