Δεν μπόρεσαν όλοι να συλλάβουν το έπος του Choco

Παιδικές αναμνήσεις. Ο πιο παράξενος λαβύρινθος που θα βρεις εκεί έξω. Χωρίς κανένα (προφανές) νόημα σε ότι αφορά την επιλογή των εικόνων, των αρωμάτων και των γεύσεων που μένουν για πάντα αποτυπωμένες σε ένα μυαλό. Ξυπνήστε λίγο τον Φρόιντ μπας και βγάλουμε καμιά άκρη.

Γυρίζω το χρόνο πίσω και ξεπετάγονται άσχετες εικόνες. Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να γυρίζουμε την Κρήτη υπό τους ήχους κασέτας με τίτλο “Για μπαμπάδες και ροκάδες” που περιείχε τραγούδια όπως το “Μια βραδιά στο Λούκι” και το “Μπανάκι Μανάκι”. Τα βουτήματα-καρδούλες από το Κάραβαν. O Λοχίας Σλότερ από τα GiJoe. Το γερμανικό στην αυλή του δημοτικού. Οι ήχοι του A la la long να φτάνουν από την ντισκοτέκ του Cap D’ Or στη βεράντα. Το μπακάλικο του Μαστροκόλια με τα παγωμένα σοκολατούχα της ΦΑΓΕ.

Ώπα, ώπα, ώπα… Τι ‘πα τώρα. “Τι ‘πες τώρα” —> και ξαφνική ανάμνηση από Λορέντζο στο Μπαρ. ΟΚ, αυτή πρέπει να Από που κλείνει αυτό το πράγμα με τις αναμνήσεις.

Δεν ήμουν φαν του Carnation και των ηλίθιων διαφημίσεων του. Ήμουν παιδί του Choco και παρέμεινα πιστός έστω κι αν ήταν η εποχή που είχε κάνει το δυναμικό του μπάσιμο το Milko. Γενικά ήταν μια εποχή γεμάτη γάλα με σοκολάτα. Φαντάζομαι ότι ακόμη έτσι είναι, απλά εμείς μεγαλώσαμε και γίναμε καφεϊνομανείς. Εντάξει, όχι όλοι μας. Ο Ηλίας (Αναστασιάδης) ακόμη εμφανίζεται στο γραφείο πίνοντας σοκολατούχο γάλα. Σε λίγο ίσως να έρθει και με το πατίνι του.

Μεγαλώνοντας είχα το ρεκόρ κατανάλωσης Hemo ανά την επικράτεια. Εθισμένος κανονικά. Και με το νόμο. Τα βαριά γυάλινα μπουκάλια του Hemo ερχόντουσαν με κούτες στο σπίτι, λες και κάναμε διακίνηση. Πέντε-έξι κουταλιές και μπόλικο γάλα για να φτιαχτεί το ίζημα που ονόμαζα πρωινό. Ακόμη και για μένα, όμως, το Choco ήταν μια άλλη κατηγορία. Ήταν το λάφυρο κάθε επίσκεψης σε περίπτερο ή μπακάλικο. Το απόλυτο σοκολατούχο. Αυτό με την πιο γεμάτη γεύση. Αυτό με την πιο έντονη υφή. Παχύ σαν παχύρευστο σοκολατούχο γάλα (κακό). Παχύ σαν αμαρτία (άσχετο). Παχύ σαν τον παπά τον παχύ (μήπως δεν είμαι σε καλή μέρα, μήπως πρέπει να σταματήσω αυτό το κείμενο). Παχύ σαν το πρωινό πούσι του Νοέμβρη (τώρα μάλιστα).

Υπέροχο. Πραγματικά υπέροχο. Το Choco, όχι οι παρομοιώσεις μου.

Και μετά ήρθε το Milko. Και το N’joy. Και τα άλλα φρέσκα σοκολατούχα γάλατα, που έκλεψαν την παράσταση. Και έμεινε το Choco να είναι για τους σκληροπυρηνικούς. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα, διότι η σοκολατίλα του ήταν χαρακτηριστικά πιο έντονη από τα υπόλοιπα. Συν του ότι δεν είχε κάποια εντυπωσιακή συσκευασία. Χωρίς φιοριτούρες. Ένα ταπεινό ημιδιάφανο πλαστικό μπουκάλι. Ένα τσικ πιο εξελιγμένο από τα γυάλινα μπουκάλια γάλα που άφηνε ο γαλατάς στην γειτονιά. Αλλά μήπως έτσι δεν είναι όλα τα αληθινά και τα αυθεντικά; Δεν είναι αυτά που δίνουν σημασία στο περιεχόμενο και όχι στο περιτύλιγμα;

Για αυτό και ένιωθα αυτή τη συνενοχή κάθε φορά που έσκιζα με κόπο (το τίμημα του να τρως τα νύχια σου σαν να μην υπάρχει αύριο) για να γκλουγκλάρω (εκ του γκλου-γκλου όχι του google) το σοκολατούχο γάλα. Σαν να ήμουν ένας από τους λίγους που ήξεραν. Μέλος μιας παράνομης κάστας που γνώριζε το μυστικό της γεύσης. Καλά ακόμη το πιστεύω αυτό, αλλά μην μπλέκουμε τώρα τον Φρόιντ με περισσότερα από ένα ζητήματα.

Η εποχή του Milko. Για την ακρίβεια του κρουασάν σοκολάτας και του Milko. Ο ακαταμάχητος εκείνος συνδυασμός, το ανίκητο δίδυμο πιο ταιριαστό και από το pick-n-roll του Στόκτον με τον Μαλόουν. Το πρωινό των πρωταθλητών.

Και μετά ήρθε το Milko Φράουλα. Σχιζοφρενικά υπέροχος συνδυασμός για όσους ξέρουν να εκτιμούν. Προσωπικά ήταν και η μοναδική εξαίρεση του χρυσού κανόνα που λέει ότι δεν μπερδεύω τη σοκολάτα με τα φρούτα. Τόσο καλό που δεν θαμπορούσε να είναι για πάντα. Όπως οι Nirvana. Και η κοακόλα βανίλια.

Τι εννοείς αυτά άρεσαν μόνο σε μένα;

Το Milcafe; Το θυμάστε το Milcafe; Μιλάμε για επική γελοιότητα. Στη διαφήμιση κάτι τύποι που φορούσαν τζιν μπουφάν, κόκκινη μπαντάνα και ασοστί μαγκιά προσπαθούσαν να μας μυήσουν στον μασκαρεμένο κόσμο του καφέ. Και να σου οι μεγαλύτεροι, επαναστάτες σωστοί, να παίρνουν Milcafe, ότι τάχα έκαναν κάτι.

Και το Choco; Το Choco πάντα εκεί. Με την ετικέτα γεμάτη περίεργες λέξεις. Κάτι παστερίωση και δεν είμαι καλά. Δυνατό. Μεστό. Το σοκολατούχο γάλα στα καλύτερα του.