Δεν θα καταλάβω ποτέ πώς κάποιος φλερτάρει σε ένα μπαρ

Θα ξεκινήσω με μια ιστορία. Ήταν μια φορά, βράδυ καλοκαιριού, που είχαμε πάει με την παρέα μου σε ένα club στην παραλιακή. Νομίζω πρέπει να ήταν το 2017. Η Αθήνα είχε αδειάσει. Στο πάρτι αυτό, λοιπόν, ήμασταν σπαστά παρέες. Συνολικά όχι πάνω από 100 άτομα. Τα πάντα εκεί γύρω φανέρωναν ότι τα πράγματα τα περίμεναν αλλιώς οι διοργανωτές. Σίγουρα πάντως πολύ καλύτερα από αυτό που έγινε.

Ανάμεσα στους όχι και αναρίθμητους πελάτες του μαγαζιού, υπήρχε και μια παρέα αντρών αποτελούμενη από 7-8 άτομα. Όλοι τους -κυριολεκτικά όλοι τους- είχαν έναν σκοπό:  Να την πέσουν σε κάθε κοπέλα που υπήρχε στο μπαρ. Κυριολεκτικά, αν το βλέπατε σε fast-forward, θα τους βλέπατε να κινούνται σε κάθε τραπέζι με κοπέλες και αυτές να φεύγουν από το μαγαζί, ώστε σε λιγότερο από μια ώρα, το club είχε γίνει ΚΨΜ.

Να μην είμαστε και απόλυτοι. Δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι κάθε φλερτ σε μαγαζί είναι σαν αυτό το πρωτόγονο θέαμα και μαζί την αποτυχία του ανθρώπινου πολιτισμού που σας περιέγραψα. Για παράδειγμα, την ίδια βραδιά, μια άλλη παρέα αγοριών -αυτή τη φορά ήταν δύο- πλησίασαν χαμογελαστοί, και όχι σαν να πάνε να δείρουν κόσμο στο τοπικό ντέρμπι της Πρέβεζας, μια παρέα δίπλα μας. Ε, αυτοί ίσως βρήκαν και τον έρωτα εκείνο το βράδυ. Τουλάχιστον έτσι φάνηκε. Και μπράβο στα παιδιά. Ελπίζω να τους συνδέουν και τους τέσσερις δεσμοί ζωής. Αυτή η διάκριση όμως είναι και που δεν καταλαβαίνω.

Το πέσιμο στα μαγαζιά (στα μπαρ, γιατί το πέσιμο στα καφενεία γίνεται για τον Παπάγο) είναι ένα από τα πράγματα που ποτέ δεν κατάλαβα, ποτέ δεν καταλαβαίνω και ποτέ δεν θα καταλάβω. Όσο περνάει μάλιστα ο καιρός γίνεται ακόμα πιο ακατανόητο. Προσέχτε βέβαια! Δεν υποτιμώ το γεγονός ότι μπορείς να δεις κάποιον ή κάποια και ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο της να σε κάνει να θες να τη γνωρίσεις. Ίσως κιόλας αυτή να είναι και η τελευταία μαγική στιγμή άγνοιας σε έναν κόσμο που έχεις πρόσβαση σε κάθε είδους πληροφορία.

Είναι ίσως που και η ζωή και η τύχη δεν με οδήγησαν ποτέ σε αυτή τη διαδικασία. Είναι και που είμαι εγγενώς ντροπαλός άνθρωπος. Είναι και τελικά, ευτυχώς για πολλούς λόγους, που ζούμε στην εποχή που αναλαμβάνουν το φλερτ και οι γυναίκες. Και πάλι όμως. Η κίνηση του να παίρνω το ποτό μου, να διασχίζω σπρώχνοντας διάφορους τύπους για να το ακουμπήσω στο απέναντι τραπέζι πλησιάζοντας έτσι μια παρέα από γυναίκες μου φαίνεται η πιο αδιανόητη αστική χορογραφία.

Αλλά πες, οκ, το ξεπερνάμε αυτό. Μετά; Πας και λες τι; Για έναν άνθρωπο όπως εγώ που δεν τα πηγαίνει καθόλου καλά με το small talk, εδώ ξεκινάει ο εφιάλτης. Το ένα pick-up line μου φαίνεται χειρότερο από το άλλο. Πραγματικά, το στιγματισμένο ως άθλιο “ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου” μου φαίνεται εξίσου ηλίθιο με το “έρχεσαι συχνά εδώ;”. Να πούμε και ένα καλαμπουράκι μωρέ να σπάσει ο πάγος. Αλλά άσ’το και αυτό να πάει στο διάολο.

Σε περίπτωση που είσαι με το ποτό και η άλλη δεν θέλει καν να σου μιλήσει, τι κάνεις; Τα δευτερόλεπτα που θα στέκεσαι με το ποτό στο χέρι θα είναι πιο άβολα και από παρουσιαστή ειδήσεων που δεν καταλαβαίνει ότι είναι στον αέρα και γαμωσταυρίζει. Από τη στιγμή που το καταλαβαίνεις, μέχρι να πεις “αλλάζουμε τελείως κλίμα και πάμε στο επόμενο θέμα των ειδήσεων”, νομίζεις ότι έχουν περάσει 3 γενιές ανθρώπων. Ευτυχώς δεν έχω ζήσει κανένα από τα δύο.

Και στην τελική έρχεται το γιατί; Ναι, οκ. Ξέρω. Τα social media έχουν καταστρέψει τον κόσμο μας. Ναι, οκ ξέρω. Όλοι οι νεολαίοι διασκεδάζουν (από το ρήμα διασκεδάννυμι που σημαίνει ‘διασκορπίζομαι’) με τούτα τα μαραφέτια και δεν χαίρονται τη φύση. Δεν λένε να αφήσουν το κινητό τους, για να ζήσουν τη στιγμή και όλα αυτά τα κλισέ χαμηλής συναισθηματικής έντασης.

Αλλά έλα που αυτά τα social media έχουν δώσει στον άνθρωπο ένα πολύ βασικό πλεονέκτημα. Να ξέρει τι συμβαίνει με τον άλλον. Να σχηματίζει μια γνώμη. Να μην κινδυνεύει να ακούσει ας πούμε στο 3ο ραντεβού, αφού έχει σπαταλήσει ώρες και ελπίδες ότι η Γη είναι επίπεδη ή ότι το Casa de Papel είναι σειράρα. Σε ακούω. Πιστεύω στο δικαίωμά σου να εκφράζεις ελεύθερα την άποψή σου. Μάλλον όμως δεν θα τα βρούμε.

Σε κάθε περίπτωση, οι καιροί είναι πολύ περίεργοι για να εμπιστεύεται κανείς την πρώτη εντύπωση. Ακόμα και αν το κάνει όμως, και αυτό αφορά κατά βάση τους άντρες- ας έχει ένα πολύ βασικό επικοινωνιακό skill: Nα ξέρει να διαβάζει το δωμάτιο. Να μην ενοχλεί και να μην πιέζει. Αν τα κάνει όλα αυτά, τα καθόλου δύσκολα, είναι ελεύθερος να ζήσει τη ζωή του. Γι’ αυτόν είναι η ζωή.