Δημόσιο ή ιδιωτικό;

Κι από όταν ακόμα πηγαίναμε σχολείο, το δίλημμα αυτό μαινόταν πάνω από τα κεφάλια μας. Είχαν άποψη οι γονείς, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, εμείς οι ίδιοι. Οι “αλήτες” του δημοσίου και οι “φλώροι” του ιδιωτικού. Όμως τελικά, κοιτώντας πίσω, τι θα διαλέγαμε; Η σύνταξη αποφασίζει.

Δημόσιο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω κάνει τη θητεία μου και στα δύο. Και να πω την αλήθεια, όταν εγκατέλειψα το ιδιωτικό με τις αίθουσες βίντεο, το θέατρο, τα εργαστήρια μετά τα μαθήματα και την επιλογή ξένης γλώσσας, νόμιζα ότι τέλειωσε ο κόσμος. Την πρώτη ημέρα της Β’ Γυμνασίου που πέρασα την πόρτα του Δημοσίου της Βούλας νόμιζα ότι θα ζήσω το δικό μου Gangsta’s Paradise. Στην πρώτη προσευχή είδα δύο να πλακώνονται, η πρώτη υποδοχή καθηγητή έγινε με τα θρανία τούμπα και αλαλάζοντες Ούνους να περιμένουν τον καθηγητή – θήραμα. Εντάξει, το παρακάνω λίγο. Αλλά έτσι ένιωθα.

Το θέμα της εντοπιότητας όμως, το να πηγαινεις με τα πόδια στο σπίτι με την παρέα σου, το να μεγαλώνεις μέσα στην ίδια την κοινωνία στην οποία πηγαίνεις και σχολείο, είναι πολύ σημαντικά. Δεν θα κάτσω να πω ότι οι καθηγητές του Δημοσίου είναι καλύτεροι. Πρώτον γιατί η μητέρα μου ήταν εκπαιδευτικός σε ιδιωτικό και σας έχει όλους γατάκια του Δημοσίου και δεύτερον γιατί κανείς δεν μπορεί να συγκρίνει με βεβαιότητα. Το μόνο που ένιωσα στην μετάβαση από το ένα σχολείο στο άλλο είναι ότι στο ιδιωτικό μπορούσες να είσαι καλός μαθητής απλά επειδή ήσουν δραστήριος. Το αν θα μάθαινες πραγματικά ήταν σχεδόν θέμα επιλογής. Στο Δημόσιο για να επιβιώσεις και να πάρεις καλό βαθμό έπρεπε πραγματικά να τον αξίζεις.

Ιδιωτικό ο Πάνος Κοκκίνης

Μια χαρά πέρασα στα δημόσια σχολεία (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) της Καλλιθέας. Και μια χαρά μαθητής (σ.σ. Του 19,5 μ.ο.) βγήκα. Αλλά, αν έμενα ακόμη εκεί, δεν θα έστελνα την κόρη μου σε αυτά. Ακόμη και αν κατέληγα να δουλεύω όλο το χρόνο προκειμένου να έχω να πληρώνω μόνο την εφορία και το σχολείο της. Κάτι που προβλέπω ότι έτσι θα συμβεί, κρίνοντας από το ποσό που χρειάστηκε να πληρώσω για τον παιδικό σταθμό στον οποίο ξεκινά να πηγαίνει από τον Σεπτέμβριο.

Ο λόγος διπλός και απλός. Το ότι θα φοβόμουν για την ασφάλειά της, αφού τα πράγματα στην (συγκεκριμένη) περιοχή έχουν αγριέψει σκιαχτικά. Και, το πιο σημαντικό, ότι θα αισθανόμουν ότι δεν κάνω το χρέος μου ως πατέρας αν δεν της προσφέρω ότι καλύτερο γίνεται σε ένα αγαθό που, στην πορεία της ζωής, είναι και το μόνο ικανό να την βοηθήσει να πάει ένα βήμα παραπέρα.

Ιδιωτικό η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Όσοι πηγαίναμε σε ιδιωτικό είχαμε για πολλά χρόνια μια διαστρεβλωμένη εικόνα για το τι είναι δημόσιο. Φανταζόμασταν μια ghetto κατάσταση με βία, ναρκωτικά, σεξ, κοπάνες, αποβολές και μέσο όρο επίδοσης τάξης 11,3. Έτσι μας έλεγαν, έτσι πιστεύαμε, γιατί έτσι μόνο μπορούσαμε να φάμε τη σκληρή πειθαρχία και τον ακραίο εκπαιδευτικό τραμπουκισμό – τύπου έγραψες 17; ψάξε τρύπα να κρυφτείς. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν είναι όλα τα δημόσια Gangsta’s Paradise και δεν ειναι όλα τα ιδιωτικά ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών. Και πραγματικά, η σωστή απάντηση είναι “εξαρτάται το ιδιωτικό/ εξαρτάται το δημόσιο”. Αλλά δεν σας κρύβω πως θα μου άρεσε το παιδί μου να πηγαίνει σε ενα σχολείο με 80% ποσοστό επιτυχίας σε ΑΕΙ.

Ιδιωτικό ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Είναι προφανώς λειψή η οπτική του καθενός από εμάς που έχει πάει στο ένα από τα δύο, γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φαντάζεται το άλλο ως το ακραίο στερεότυπο που πάντα το αντίπαλο ‘στρατόπεδο’ υποστήριζε πως είναι. Κατάλαβα ευτυχώς σχετικά γρήγορα πως τέτοια μανιχαϊστικά δεν έχουν θέση στην αγνότερη έκφραση κοινωνικού χτισίματος: αφενός μπορούσα με ευκολία να διακρίνω πως και στο ‘ασφαλές περιβάλλον’ του ιδιωτικού οι ενοχλήσεις και τα προβλήματα δεν ήταν καθόλου λίγα, αφετέρου η είσοδος ενός κύματος μαθητών από τα δημόσια κατά την περίοδο των καταλήψεων επί Αρσένη, με έκαναν να επαναπροσδιορίσω πολλά από αυτά που πίστευα. Αν εμείς ήμασταν οι καλοί και οι άλλοι ήταν οι κακοί, τότε γιατί στα κομμάτια ξαφνικά οι 10 καλύτεροι μαθητές της τάξης μου ήταν παιδιά που ήρθαν από το δημόσιο; Αν εκείνος ο συμβολισμός με δίδαξε τίποτα, ήταν πως η απάντηση σε τέτοια διλήμματα είναι πάντα ‘ένας ιδανικός συνδυασμός των δύο’ καθώς μόνο έτσι πάνε μπροστά οι κοινωνίες- πράγματι, το πόσο γίναμε όλοι συλλογικά καλύτεροι εκείνη τη χρονιά, δεν περιγράφεται με λόγια κι αριθμούς. Έπρεπε να ήσουν εκεί για να το ζήσεις. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ήταν οι γονείς μου που στερούνταν τα πάντα για μια ντουζίνα χρόνια για να έχω την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση (όχι μάθηση– εκπαίδευση) στο καλύτερο δυνατό περιβάλλον. Και όσο κι αν προσπαθήσω να τα ζυγίσω, νομίζω πως αυτό συνέβη επειδή πήγα στο σχολείο που πήγα. Προστατευόμενο περιβάλλον; Ναι. Όχι ακριβώς καθρέφτης του πραγματικού κόσμου εκεί έξω; Πράγματι. Όμως έτσι κι αλλιώς, και τώρα που είμαστε ενήλικες, αυτό δεν κάνουμε; Δεν επιλέγουμε/χτίζουμε ο καθένας το περιβάλλον στο οποίο θεωρεί πως μπορεί να ευδοκιμήσει; Είναι όλα καλά, όσο έχεις συναίσθηση του τι συμβαίνει απέξω.

Δημόσιο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Σαν μαθητής δημόσιου πειραματικού σχολείου υποτίθεται ότι είχα τα καλά και των δύο κόσμων. Επιλέγμένους καθηγητές, εργαστήρια, αθλητικές εγκαταστάσεις, σχολικούς ψυχολόγους και ισότητα στη μεταχείριση. Υποτίθεται. Γιατί για χρόνια έκανα μάθημα σε τροχόσπιτο, χωρίς θέρμανση αν εξαιρέσεις δύο μικρά ηλεκτρικά σώματα, με καθηγητές που τους πετούσαν χαλίκια την ώρα του μαθήματος χωρίς να αντιδρούν, καταλήψεις για black jack και τσιγάρο, bullying (στο οποίο υπήρξα και θύτης και θύμα) και σε έξι χρόνια έκανα ένα μόνο πείραμα οξειδοαναγωγής στη Χημεία για 15 λεπτά. Τώρα που τα σκέφτομαι θυμάμαι στον καθηγητή με τα χαλίκια είχαν πετάξει και ακόντιο. Κανονικό. Σίγουρα η καλλιτεχνικού και ο χημικός ξεχώριζαν προσπαθώντας να κάνουν τη διαφορά. Και μία φιλόλογος εφαρμόζωντας, όμως, σταλινικές μεθόδους πειθαρχίας. Οπότε, μόνο να φανταστώ μπορώ το πως είναι στα κανονικά δημόσια. Οπότε νομίζω ότι το ιδιωτικό σχολείο είναι μια καλύτερη επιλογή. Απλά να ήταν περισσότερα για να αποφορτιστεί το δημόσιο σχολείο και να δουλέψει όπως πρέπει.

ΥΓ. Εσείς φλωράκια των ιδιωτικών, εδώ μέσα, τρία μπουφάν και κράνος θα θέλατε για να βγείτε διάλλειμα στο δημόσιο.

Δημόσιο η Ρομίνα Δερβεντλή

Η επιλογή καθαρά βιωματική και όχι με κριτήριο το που θα στείλω το παιδί μου. Γιατί έχοντας αποφοιτήσει εδώ και δέκα χρόνια (ΟΚ, πάνω από δέκα, αλλά για τέτοιες περιπτώσεις μας μάθανε στρογγυλοποίηση) τα πράγματα έχουν αλλάξει και δεν θα υποστηρίξω κάτι το οποίο δεν γνωρίζω. Θυμάμαι ότι έφυγα με κλάμματα απο το ιδιωτικό. Όχι επειδή έφευγα, αλλά επειδή ήθελα να φύγω. Και πέρασα μια απο τις καλύτερες χρονιές της ζωής μου στο δημόσιο (σ.σ. Τρίτη γυμνασίου, απεργίες, καταλήψεις, τιμή και δόξα στον Αρσένη) και έκλαιγα εκ νέου όταν αποφάσισαν οι γονείς μου να με (ξανα)στείλουν στο ιδιωτικό. Άντεξα 2 ημέρες και μετά απο ανελέητους ντραμακουινισμούς, ξαναγύρισα στο δημόσιο. Γιατί ατ δι εντ οφ δε ντέι οι στιγμές και οι αστείες ιστορίες σου μένουν και όχι πόσο πήρες μαθηματικά.

Υ.Γ. Το κείμενο θα αυτοκαταστραφεί σε καμιά δεκαριά χρόνια. Γιατί ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως έχει σημασία πόσο πήρες μαθηματικά και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι πρέπει να κάνεις όλα τα μαθήματα σου για αύριο αν θες να πάμε βόλτα για παγωτό!

Ιδιωτικό ο Άλκης Βασιλείου

Δεν είμαι αντικειμενικός δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς! Πήγα σε ιδιωτικό από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Λύκειο, οπότε οι αναμνήσεις μου είναι μονόπλευρες. Πέρασα εκπληκτικά σχολικά χρόνια, ουδέποτε ένιωσα καταπιεσμένος για να βγάλω 19 (ήμουν το 16, άντε και 17 γιατί με συμπαθούσαν οι καθηγητάδες)! Και κοπάνες έκανα, και αποβολές πήρα και με κοσμία με απείλησαν (σώθηκα γιατί η γιαγιά μου ως γυναικολόγος είχε ξεγεννήσει τις μισές καθηγήτριες) και “αποχή” κάναμε (κατάληψη σε ιδιωτική περιουσία δεν “παίζει” γενικά), αλλά πήγαμε και πολλά ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πήγαμε σε θέατρα, σε μουσεία, σε εκθέσεις, είχαμε 8 γήπεδα μπάσκετ, ένα ποδοσφαίρου κανονικών διαστάσεων, ένα 5×5 και κλειστό γυμναστήριο, είχαμε καθαρές τουαλέτες όλη τη μέρα, κυλικείο με 5 διαφορετικές τυρόπιτες και παγωτά Δέλτα και Algida (είχε γίνει ζήτημα στο 15μελές να μπει και η Algida) και γενικά δεν είχα κανένα παράπονο, εκτός από το ότι δεν με άφηναν να μακρύνω πολύ τα μαλλιά μου, αλλά επειδή όπως ήδη είπα ήμουν κάπως… προνομιούχος, έκαναν τα στραβά μάτια.

Α, είχαμε και κάτι ακόμα 2 απίστευτες MILFάρες στα μαθηματικά στο γυμνάσιο και στα αρχαία στο Λύκειο! Ωραίες γκόμενες ναι, καλές καθηγήτριες, όχι…

Ευθαρσώς δημόσιο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ως ο πλέον κατάλληλος να απαντήσω στο δίλημμα (και μεταξύ μας – κάθε δίλημμα) θα πω ευθαρσώς δημόσιο. Πήγα σε ιδιωτικό γυμνάσιο και δημόσιο λύκειο και έχω να πω ότι συνάντησα τρομακτικές διαφορές. Πρώτο και κυριότερο οι ώρες. Στο ιδιωτικό, που με έναν μαγικό τρόπο είναι πάντα μακριά από εκεί που μένεις, γυρνάς πάντα αργά στο σπίτι σου, κάτι που δεν βολεύει ιδιαίτερα αν δίνεις Πανελλήνιες ή γενικότερα θέλεις να κάνεις κάτι σοβαρό με τον ελεύθερο χρόνο σου. Δεύτερον, η διαφορά στο επίπεδο εκπαίδευσης δεν είναι μεγάλη. Ναι, μεν συναντάς μια καλύτερη οργάνωση, αλλά από την άλλη σίγουρα η σύγκριση χρήμα vs σπουδές, δεν βγάζει θετικό πρόσημο. Είναι και τι θα σου τύχει για να λέμε την αλήθεια, διότι καλοί/κακοί καθηγητές υπάρχουν και στα δύο. Τρίτον, ΟΚ είναι προσωπική εμπειρία και μπορεί να έτυχε σε μένα (αμφιβάλλω), αλλά δεν μπορώ να συνέλθω ακόμη από την ψευτοεπαναστατική τάση (τότε τη λέγαμε “βάζω το Chevignon ανάποδα” , γιατί και-καλά υπήρχε μια μόδα να φοράς ανάποδα τα ρούχα για να μη φαίνεται η μάρκα, ή κάτι τέτοιο τσεγκεβαρίστικο), γενικότερα αυτή την αγελαία συμπεριφορά που με την πάροδο των χρόνων ονομάστηκε “κλέγιο”. Όχι κολέγιο. Κλέγιο. Ναι, ναι ξέρω… Κομπλεξικός. Τελευταίο και σημαντικότερο: το στοιχείο της εντοπιότητας. Έκανα (πολύ) καλούς φίλους στο ιδιωτικό, με τους οποίους κρατάμε στενές επαφές 20 χρόνια μετά, έστω κι αν δεν μένουν δίπλα στο σπίτι μου, αλλά στο σχολείο της Γλυφάδας ο αριθμός ήταν πολύ μεγαλύτερος. Οπότε νομίζω ότι είναι γενικός κανόνας ότι στο Δημόσιο γνωρίζεις άτομα που μένουν κοντά σου και το τελευταίο είναι αυτό που λέμε “διπλής ανάγνωσης”.

Δημόσιο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αναγνωρίζω ότι περνώντας έξω από μπόλικα ιδιωτικά στα μαθητικά μου χρόνια, έβλεπα τις μπασκέτες με το διχτάκι και ήθελα να μπω σε ένα καλάθι (ψάθινο) και να παρκάρω τον εαυτό μου έξω από την πόρτα του, μπας και με πάρουν χαριστικά intern. Το διχτάκι στην μπασκέτα ήταν πάντα σημαντική υπόθεση. Εξίσου σημαντική, όμως, ήταν και τα χρήματα που θα έπρεπε να σκάνε οι γονείς μου, αλλά και γενικότερα το προφίλ της πληρωμένης εκπαίδευσης, που -για κάποια λόγο- μεγαλώσαμε για να αποδοκιμάζουμε ή/και αποδοκιμάζοντας.

Θα έλεγα την επική παπάτζα ότι αν πήγαινα σε ιδιωτικό, δεν θα γνώριζα ποτέ τους κολλητούς μου, αλλά δεν τη λέω γιατί κι εκεί άνθρωποι πάνε κι όχι συγγενείς των πρωταγωνιστών του Καρουζέλ, οπότε απλά θα είχα άλλους κολλητούς. Επειδή τα επιχειρήματά μου σώνονται, θα μείνω στο πατροπαράδοτο, ‘αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι’, χωρίς να εννοώ καθόλου αυτό το ‘εμπιστεύομαι’ βραχυπρόθεσμα, αλλά να το εννοώ μακροπρόθεσμα, δηλαδή 12 χρόνια μετά το σχολείο. Αυτά.

Δημόσιο ο Μάνος Μίχαλος

“Είσαι Νότιος; Α, εσύ έχεις λεφτά και πηγαίνεις σε ιδιωτικό σχολείο και τέτοια ε;”. Νομίζω ότι ο κοινωνικός ρατσισμός ξεκινάει από τόσο μικρή ηλικία, που είναι κάπως τρομακτικό παιδιά 12-13 ετών να σκέφτονται έτσι, να σε βλέπουν σαν κάτι απειλητικό, σαν κάτι ζηλευτό, ενώ δεν έχουν ιδέα την πραγματική καθημερινότητά σου. Νότιος είμαι, λεφτά δεν έχω (πάνω μου έχω, στα Κέιμαν δεν έχω), σε ιδιωτικό δεν πήγα ποτέ. Και ούτε ο γιος μου θα πάει, τουλάχιστον δεν θα ήθελα να πάει. Εκτός του ότι το ιδιωτικό είναι μια μεγάλη οικονομική θυσία που κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους επειδή πιστεύουν ότι στο δημόσιο δεν θα διαβάζουν (ένα παιδί διαβάζει ακόμη και στον πλανήτη Άρη, αν καταλάβει γιατί να το κάνει), νιώθω (έστω και χωρίς διαφορετική εμπειρία) ότι τα χρόνια μου στο δημόσιο είναι αυτά που πάντα θα θέλω να γυρίσω πίσω τους.

Στους καθηγητές που μπορεί να ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά υπήρχαν κάποιοι που έκαναν πραγματικό λειτούργημα, στις καταλήψεις, στο προεδρείο του 15μελους, στην κερκίδα, στα μπασκετικά σχολικά πρωταθλήματα, στην και καλά “αλητεία”, στο κυλικείο που είχε τραπεζάκια να κάθεσαι αλλά στην τελική, έκανες μια κοπάνα και πήγαινες Correto, στις φάρσες, στις φασαρίες, στο άδειασμα μιας αίθουσας από όλα τα θρανία ως πρωταπριλιάτικο αστείο στη αγαπημένη μας φιλόλογο.

Και όπως κάποιοι αλλάζουν τα ιδιωτικά σαν τα πουκάμισα, εγώ άλλαξα τα δημόσια (δεν με έδιωχναν) σαν βερμούδες. Από το γεμάτο αναμνήσεις και νηπιακούς έρωτες 9ο Δημοτικό Γλυφάδας, στο 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο Βούλας (όπου έκανα τους καλύτερους φίλους της ζωής μου, Στέφανο, Αντώνη, Ηλία και Αντώνη – δέθηκα με παράταιρους τύπους όπως ο Φάνης η νυφίτσα, ο Σπύρος, ο Βασίλης) και από εκεί στο Πολυκλαδικό του Αιγάλεω (όπου το μπάσκετ με βοήθησε να γνωρίσω ακόμη κάτι διαφορετικό) και στο 1ο Λύκειο Γλυφάδας όπου βρήκα τους φίλους που μου έλειπαν, τον Γιάννη, τον Άρη, τον Άρη και τον Πάνο και τη γυναίκα-φατάλιτυ που με περιμένει με υπομονετικά νεύρα (δική της πατέντα) κάθε βράδυ σπίτι. Σόρι για το μεγάλο κείμενο, αλλά προσπαθώ να έχω γραπτά επιχειρήματα, σε 5-6 χρόνια, για να γλιτώσω τα έξοδα και να συνεχιστεί η παράδοση των Μίχαλων του δημοσίου (σχολείου).

Δημόσιο η Ιωάννα Μαμάη

Όταν έχεις αποφοιτήσει από την τιμημένη Γκράβα, δεν νομίζω πως τίθεται δίλημμα. Κανένα δίλημμα, όμως. Όσο χάλια και αν πέρασα, όσο παρτάκηδες και αν ήταν η γενιά μου στα γυμνασιακά – λυκειακά χρόνια, πραγματικά δεν πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερη λύση το ιδιωτικό.

Από πολύ νωρίς λόγω του κύματος μεταναστών μάθαμε να ζούμε σε μια κοινωνία πολυπολιτισμική με συμμαθητές από την Αλβανία, τη Ρωσία, την Αφρική. Θυμάμαι μια χρόνια, τελευταίες τάξεις του δημοτικού, είχαμε περισσότερους συμμαθητές από άλλα κράτη από ομοεθνείς μου. Και δεν είχαμε προβλήματα, συμβιώναμε και συνεργαζόμασταν μια χαρά.

Μάθαμε να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, να γνωρίζουμε τα έθιμα του συμμαθητή μας ο οποίος ήταν από άλλη χώρα και να τους βοηθάμε όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα με τη γλώσσα.

Ίσως και για αυτόν τον λόγο δεν “έπιασε” σε εμάς η “καραμέλα” διάφορων κομμάτων που θεωρούν ότι για όλα φταίνε οι αλλοδαποί, οι ομοφυλόφιλοι, όσοι τέλος πάντων είναι διαφορετικοί. Γιατί είδαμε και ζήσαμε από κοντά το διαφορετικό, το οποίο δεν μας έβλαψε σε τίποτα. Και για αυτόν τον λόγο είμαι ευγνώμων που φοίτησα σε δημόσιο σχολείο.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΕ 64%

Αυτός ο μίνι ταξικός πόλεμος έλαβε ειρηνευτική λύση. Την εκεχειρία θα υπογράψουν στο προαύλιο οι αλήτες με τους φλώρους, αλλά το δημόσιο πέτυχε σαφή νίκη.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή