Διαγωνισμός τριπόντων ή διαγωνισμός καρφωμάτων

Ναι, υπήρξε εκείνο το πρόσφατο “δίποντο ή τρίποντο”, μα εδώ είναι διαφορετικοί οι κανόνες. Αυτή τη φορά μιλάμε για διαγωνισμούς. Για θέαμα, για βαθμολογίες, για πρωτιές.

Στο all-star game του ΝΒΑ, τόσο ο διαγωνισμός καρφωμάτων όσο κι ο διαγωνισμός τριπόντων είναι απόλυτα συνυφασμένες έννοιες με το μπασκετικό υπερθέαμα του event. Όμως τι από τα δύο προτιμούμε πιο πολύ;

Λίγες ώρες πριν αρχίσει ο χαμός, η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ διαλέγει διαγωνισμό.

Πες μας τι προτιμάς εσύ και δες μετά τι επιλέξαμε εμείς.

Διαγωνισμό τριπόντων ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αυτό το μικρό αγχάκι κάνει τη διαφορά. Το αγχάκι που με πιάνει στα τρίποντα ώστε ο εκάστοτε Reggie from downtown Indianapolis Miller να καταφέρει να βγάλει σε έναν διαγωνισμό αυτό που βλέπω όλο το χρόνο στο παρκέ. Αυτό το παιχνίδι με το χρονόμετρο και την κίνηση στα πέντε σημεία της γραμμής. Τα καρφώματα όσο εντυπωσιακά κι αν είναι μου κάνουν αφόρητα βαρετά. Σαν διαδικασία, σαν διαγωνισμός, σαν θέαμα. Δεν θα πεταχτώ από τον καναπέ για κανένα κάρφωμα. Ούτε για κάποιο τρίποντο αλλά θα πανηγυρίσω για έναν που κατάφερε να κερδίσει ένα παιχνίδι. Γιατί αυτό είναι τα τρίποντα. Ένα παιχνίδι. Άσε που στα καρφώματα, μετά από κάθε καλή προσπάθεια βγαίνει ένα από τα λίγα πράγματα που αντιπαθώ στο NBA. Η υπεροψία ενός παίκτη, αυτό το Bryantικό εγώ είμαι και κανείς άλλος δεν είναι. Στα τρίποντα έχεις εργαλεία, έχεις παίκτες, έχεις παιχνίδι. Το παιχνίδι δεν λέει το tag line του NBA ότι αγαπάμε;

Διαγωνισμό τριπόντων ο Ηλίας Αναστασιάδης

Σαφώς επηρεασμένος από το κλίμα των ημερών και τις γενναίες εξομολογήσεις του Στέφανου Τριαντάφυλλου που δεν του αρέσει το χιόνι, θα έρθω να σημειώσω ότι εδώ και χρόνια, ο διαγωνισμός καρφωμάτων δεν έχει να μου πει τίποτα. Έχουν γίνει τα πάντα. Έχουν διαγωνιστεί σε αυτόν ένας MJ και ένας Dominique. Τι άλλο να συμβεί; Να πάρει φόρα κάποιος και να καρφώσει με ένα τρίτο χέρι που θα βγει από την κοιλιά του; Τα είδαμε όλα. Εννοείται ότι η συμμετοχή του Γιάννη ανάγει τον φετινό διαγωνισμό σε άχαστο must-watch, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είναι ο Γιάννης. Επιπλέον, η βαθμολόγηση είναι χάλια. 10άρια βάζει και ο Γιάννης Λάτσιος στο Dancing with the Stars, ήμαρτον. Ως κορυφαίος τρίποντος που διέλυε τις αντίπαλες ζώνες στα νιάτα μου, θα διαλέξω το τρίποντο. Το ‘μικρό αγχάκι’ που λέει κι ο Χρήστος, αυτή τη δόση αδρεναλίνης. Μπάλα με τη μπάλα, σουτ με το σουτ. Σαν μηχανή, σαν σωστή καλαθομηχανή. Εντάξει, χαζομαρούλα η χρωματιστή μπάλα που μετράει για δύο, αλλά δε βαριέσαι… Το αίσθημα της φωτιάς μέσα σου, ενώ τα στάζεις το ένα μετά το άλλο δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο του μπάσκετμπολ. Συγγνώμη για το στάζεις.

Διαγωνισμός καρφωμάτων (φυσικά) ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Το τρίποντο μετράει για τρεις. Το κάρφωμα για δύο. Ως νεαρός μεγάλωσα με την εικόνα των κλασσικών σουτέρ να κρύβονται πίσω από τα σκριν και να παγώνουν αντίπαλα γήπεδα, οπότε η αγάπη για το τρίποντο είναι δεδομένη. Χωρίς καν να μιλήσουμε για το ομώνυμο περιοδικό. Αλλά, ΑΛΛΑ, Α-Λ-Λ-Α… σε ότι αφορά τα All-Star Weekends του ΝΒΑ, δεν υπάρχει κάτι πιο θεαματικό από τον διαγωνισμό καρφωμάτων. Τους έχω δει όλους από 100 φορές, ενώ ζήτημα να έχω πατήσει ένα replay στους αντίστοιχους των τριπόντων. Εξαίρεση αυτός με τον Λάρι Μπερντ να κάνει το threepeat και να μένει με το δάχτυλο προτεταμένο δείχνοντας τον ουρανό. Το All-Star Game, όμως, είναι θέαμα. Θέαμα όπως αυτό που έχει προσφέρει ο Σπαντ Ουέμπ του 1.71, ο Ουίλκινς, ο Τζόρνταν, ο Γκριν, ο Ράιντερ, ο Χάουαρντ και οι άλλοι showmen που δεν προσπαθούν απλά να κάνουν το πιο δύσκολο κάρφωμα, αλλά να αφήσουν τον κόσμο με το στόμα ανοιχτό δίνοντας μια παράσταση, πραγματοποιώντας δηλαδή την πιο ενδιαφέρουσα προσπάθεια. Δίλημμα προφανώς και δεν υπάρχει, δεδομένου ότι αυτόν τον συγκεκριμένο διαγωνισμό τον αγαπάμε λίγο παραπάνω, αφού θα πάρει για πρώτη φορά μέρος Έλληνας παίκτης, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο!

Διαγωνισμός τριπόντων ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Καλά εντάξει, ο άλλος κάθεται και βλέπει ριπλέι τους διαγωνισμούς καρφωμάτων λες κι είναι το “Avengers” και βάζουμε να το ξαναδούμε με πίτσες και μπύρες. Ο διαγωνισμός τριπόντων είναι τέλειος γιατί έχεις αληθινή αγωνία. Τέλειο το θέαμα, αλλά το πρόβλημα στα καρφώματα είναι ότι δεν είναι άμεσα μετρήσιμο αυτό που συμβαίνει, κι εγώ εκτός από άνθρωπος των συναισθημάτων είμαι και ρομπότ της λογικής. Θέλω όταν βλέπω κάτι ανταγωνιστικό, να καταλαβαίνω εκείνη ακριβώς τη στιγμή τι σημαίνει. Διαμαντίδης για τρεις, Καμπούρης στη βολή, και λοιπά. Το κάρφωμα στον διαγωνισμό για πόσο μετράει; Α, θα το αναλύσουμε σε λίγο αφού διαβουλευτούμε. Ενθουσιάστηκες με αυτό που συνέβη μόλις τώρα; Μπράβο, μπορεί και να ήταν αρκετό για τη νίκη αλλά μπορεί και όχι. Θα δούμε σε λίγο. ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ. Τα τρίποντα από την άλλη έχουν αυτή την αγνή βιντεογκεϊμική ποιότητα, έχεις ζωές, έχεις ευκαιρίες, έχεις χρόνο που απομένει, έχεις σκορ που κυνηγάς. Αγωνία, άγχος, ταχύτητα, μπάλες-τζόκερ, το περιστασιακό τρίποντο-με-ταμπλό, το να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου έναν σουτέρ να παίρνει φωτιά και να τα καρφώνει (αααπ) το ένα μετά το άλλο, δηλαδή πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι άλλο θα θελήσει κανείς από μια μάχη ταχύτητας, ευστοχίας και δεξιοτεχνίας. Ξέρω, ξέρω! Κάποιον να λέει “ααα, ωραίο αυτό το τρίποντο που πέτυχες από τη γωνία αλλά δεν έσπασε σωστά ο καρπός. Θα του δώσουμε 2.43 πόντους αντί για 3.” Είπε κανένας, ποτέ.

(Αν και ομολογώ δε θα με ενοχλούσε καθόλου αν μπορούσαμε να απονέμουμε μόλις 2.43 πόντους σε αυτά τα εξοργιστικά τρίποντα με ταμπλό του Τεόντοσιτς. Άλλη κουβέντα αυτή, για το μελλοντικό δίλημμα, Τρίποντο Με Ταμπλό Ή Χλατσί;. Σύντομα στο ΟΝΕΜΑΝ.)

Διαγωνισμός τριπόντων η Έρρικα Ρούσσου

Όταν ήμουν στο δημοτικό, ως το πιο ψηλό κοριτσάκι του σχολείου (οι συμμαθητές μου δεν ήταν μόνο μπλε, το ορκίζομαι) έπαιζα μπάσκετ. Έκτοτε, άντε να χω παίξει δυο τρεις φορές από σπόντα ή επειδή έχασα κάποιο στοίχημα (αν και έχει μικρή απόδοση, στο δεύτερο πόνταρε).

Η γνωστή τοις πάσι πια κακή μου μνήμη μπορεί να μην αποτελεί τρελά φερέγγυο επιχείρημα ωστόσο θα την επικαλεστώ: Σε καμία από τις φάσεις που προανέφερα δεν με θυμάμαι να έχω ακουμπήσει την μπασκέτα. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η είκονα που στο πρώτο καρέ με έχει να πηδάω στον αέρα (αλλού πόδια αλλού χέρια) και στο δευτέρο να προσγειώνομαι εννοείται ανώμαλα στο έδαφος (το “όρθια” μην το παίξεις: μεγάλη απόδοση-απίθανη νίκη) δεν με έψηνε ιδιαίτερα. Ούτε τώρα με ψήνει τώρα που σκέφτομαι.

Την έχεις λοιπόν την απάντησή σου.

ΥΓ: Ο όρος κάρφωμα εννοείται ότι μου αρέσει περισσότερο. Αλλά σε αντρικό poll, η μόνη γυναίκα που πιστεύω ότι θα ψήφιζε με βάση τα γλωσσικά κριτήρια είναι η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ. Enough is enough.

Διαγωνισμό τριπόντων ο Στέλιος Αρτεμάκης

Τα τρίποντα μετράνε για τρεις, ενώ τα δίποντα για δύο. Κανόνας. Που σημαίνει ότι ο καλός ο τριποντιέρης είναι πιο σημαντικός από τον καλό των καρφωματάκια. Άσε που ο καλός ο καρφωματάκιας είναι ένας επιδειξιομανής τύπος. Θέλω να πω ότι αντί για κάρφωμα κάνεις και ένα λέι απ ακουμπάς τη μπάλα στο ταμπλό που είναι και πιο σίγουρο δίποντο. Θυμάστε τι έπαθε ο Άλεξ ο Τάκερ που ήθελε να κάνει το μάγκα. Ενα πρωτάθλημα έχασε τρώγοντας την τάπα από το Διαμαντίδη. Γι’ αυτό σου λέω δεν υπάρχει κάρφωμα. Εντάξει και αυτός που σουτάρει τρίποντα δε θα σουτάρει ποτέ 25 ελεύθερα αλλά άμα βρει κωλόχερο 6-7 τα έχει σίγουρα. Είναι κάτι που βλέπουμε ξανά και ξανά. Οπότε ιn your face σουτάρω τριποντάκια.

Διαγωνισμό καρφωμάτων ο Χρήστος Δεμέτης

Ναι εντάξει, το τρίποντο μετράει για τρεις ενώ το κάρφωμα για δύο και το κάρφωμα είναι απλώς δυο πόντοι που έλεγε ο Γκάλης και η κερκίδα χαίρεται περισσότερο με τους τρεις παρά με τους δύο πόντους. Σύμφωνοι, ισχύουν τα παραπάνω και είναι σεβαστά. Μιλάμε όμως για μπάσκετ και το μπάσκετ είναι θέαμα. Και όσο θεαματικά ήταν τα σπασίματα της μέσης του Γκάλη, άλλο τόσο θεαματικά και περισσότερο ήταν τα tomahawk του Jordan και τα ζογκλερικά του Ντομινίκ. Πάντα συμπαθούσα τους dunkers και πάντα θα ήθελα έναν τέτοιο στην ομάδα μου. Οκ, δεν μπορώ να πω, διασκεδάζω με τη διαδικασία του διαγωνισμού τριπόντων αράζοντας στον καναπέ μου και έχοντας μια μικρή, ελάχιστη, λέμε τώρα αγωνία για να δω πόσα θα βάλει ο παίκτης που για κάποιον λόγο αποφάσισα ότι υποστηρίζω μέσα στον προβλεπόμενο χρόνο. Αλλά με ένα Windmill  αλα Vince Carter, θα αφήσω τον καναπέ μου για να σηκωθώ όρθιος σε ένα μοναχικό standing ovation μέσα στο σαλόνι.

Αυτό.

Slam Dunk Contest ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Πριν λίγο καιρό είχαμε απαντήσει στο δίλημμα τρίποντο ή κάρφωμα. Αυτό είναι άλλο τώρα. Είναι allstarικό δίλημμα. Είναι διαγωνισμός. Και οι διαγωνισμοί είναι για να περνάμε καλά. Για να βγαίνει ο Σακίλ, να κάνει τις καραγκιοζιές του και να γελάμε. Ο διαγωνισμός τριπόντων είναι λίγο μίζερος. Αν δεν γίνει κάποια ανατροπή τότε δεν έχει και πολύ νόημα. Βλέπεις τον άλλον να βαράει και μόλις ζεσταθεί να τα βάζει όλα. Βέβαια φέτος έχει ζουμί το θέμα αφού οι καλύτεροι σουτέρ είναι αντίπαλοι. Βασικά ο καλύτερος απέναντι στους καλούς. #team_curry Αλλά στον διαγωνισμό καρφωμάτων περνάς καλά. Έχει πλάκα, βλέπεις εντυπωσιακά πράγματα, θυμάσαι τις μονομαχίες Jordan με Wilkins, θυμάσαι τον Howard να κολλάει αυτοκόλλητα και να φοράει μπέρτες superman, τον Steve Nash να παίζει κεφαλιές με τον Stoudamire, τον Vince Carter να βάζει το χέρι του μέσα στο καλάθι και άλλα πόσα. Ταυτόχρονα προσπαθείς να ξεχάσεις τον Griffin να αντιγράφει τον Carter, τον Robinson να προσπαθεί να αποδείξει ότι και τα στρουμφάκια μπορούν να καρφώσουν και φυσικά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τον περσινό διαγωνισμό που ήταν μια παρωδία. Άσε που φέτος έχει και τον Greek Freak και θα κολλήσουμε στην τηλεόραση λες και βλέπουμε τελικό του euro 2004.

Διαγωνισμό καρφωμάτων ο Γρηγόρης Μπάτης

Δεν είναι εύκολη η απόφαση-απάντηση. Και γίνεται ακόμα δυσκολότερη επειδή θα συμφωνήσω με τον άνθρωπο, που μισεί το χιόνι, την Πρωτοχρονιά, τις Απόκριες και γενικά ό,τι χαροποιεί τους ανθρώπους. Πάμε παρακάτω.. Προφανώς στη διάρκεια ενός αγώνας, ένα εύστοχο τρίποντο προσφέρει ανείπωτη χαρά (αν δεν καταλήξει στο καλάθι της ομάδας σου) και ουσία, ενώ το κάρφωμα κυρίως θέαμα, όμως στη φάση των διαγωνισμών, χίλιες φορές κάρφωμα! Βασικά τι να λέμε; Η μοναδική φορά που το κάρφωμα αποκτά ουσία είναι το all star. Τι σε νοιάζει να δεις πόσα τρίποντα θα καταλήξουν στο καλάθι, όταν μπορείς να επιλέξεις εντυπωσιακά αεροπλανικά και πρωτότυπα καρφώματα; Και στο φινάλε, τι πρωτότυπο μπορεί να σου προσφέρει ένα εύστοχο τρίποντο;

Διαγωνισμός τριπόντων ο Θέμης Καίσαρης

Πραγματικά απορώ πως ο Στέφανος απαξίωσε ένα τόσο γαμάτο δίλημμα. Γιατί είναι απ’αυτά που εν πρώτοις λες πως η απάντηση είναι προφανής, αλλά γρήγορα λες “κάτσε να το σκεφτώ άλλη μία”. Οι διαγωνισμοί καρφωμάτων της δεκαετίας του 80 σημαδέψαν όλους εμάς που τους παρακολούθησαμε μικροί. Η κόντρα Ντόμινικ-Τζόρνταν, η πλαστικότητα του Μάικλ και ο Σπάντ Γουέμπ, να μοιάζει σαν να έχει ελατήρια κάτω απ’τα παπούτσια του. Πολύ γρήγορα ο διαγωνισμός έγινε στην ουσία διαγωνισμός εφευρετικότητας: τι τρομερό θα σκεφτεί κάποιος ώστε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να νικήσει. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι πλέον μπορούν να κάνουν τα πάντα, δεν υπάρχει τίποτα που μόνο ένας μπορεί να κάνει, απλώς αυτό που “μόνο εκείνος σκέφτηκε και προπονήθηκε σ’αυτό”.

Και μετά θυμήθηκα πως εκείνα τα All-Star Game του 80 μας είχαν χαρίσει κι άλλη μία ανεπανάληπτη στιγμή. Την κόντρα του Ντέιλ Έλις με τον Λάρι Μπερντ και τον άσο των Σέλτις να πανηγυρίζει πριν καν νικήσει. Γιατί ήξερε.

Κι αυτή η στιγμή θα ήταν σπουδαία ακόμα και τώρα, ενώ τα παλιά καρφώματα είναι πλέον ξεπερασμένα.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΡΙΠΟΝΤΩΝ ΜΕ 60%

Με ένα τελευταίο τρίποντο από τη γωνία ο διαγωνισμός των διαγωνισμών έληξε και βρήκε πως ναι, αυτό το ένα τελευταίο χλάτσωμα μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά.