Δίποντο ή τρίποντο;

Υπάρχουν τα μέσης απόστασης σουτ του Ντιρκ Νοβίτσκι, τα καρφώματα του Αντετοκούνμπο, τα τρίποντα του Τζινόμπιλι. Κάθε καλάθι στο μπάσκετ έχει τη δική του γοητεία, αλλά για τον κάθε ένα από εμάς μπορεί και να κρύβει από πίσω μια στάση ζωής. Ή απλά, θαυμασμό. Τι μας εντυπωσιάζει περισσότερο. Τι θεωρούμε καλύτερο; Τι είναι τελικά η ζωή, φίλες και φίλοι; Τρίποντο ή δίποντο; Το μπασκετικό -και μη- πάνελ του ΟΝΕΜΑΝ απαντά.

Εδώ ψηφίζεις εσύ και μετά δες τι απαντήσαμε εμείς.

Τρίποντο ο Πάνος Κοκκίνης

Ζητώ, καθότι άσχετος, προκαταβολικά συγνώμη για τα ονόματα παικτών που θα κάνω λάθος παρακάτω. Πάντως, κάπου μέσα στην ομίχλη που επικρατεί στο κεφάλι μου, θυμάμαι με μέγιστο θαυμασμό τον τρόπο που τράβαγε χειρόφρενο στο άσχετο ο Γιαννάκης και βαρούσε τρίποντα από οπού να’ναι στο παρκέ. Θυμάμαι τον Μπάνε Πρέλεβιτς να δολοφονεί όποιον είχε απέναντί του. Τον Ρέτζι Μίλερ που έπαιρνα πάντα στο NBA Jam. Και τον Άγγελο Κορωνίο, την εποχή που ήταν στο Περιστέρι, να με κάνει -ως ΑΕΚτζή- σε ένα τελικό κυπέλλου να βάζω τα δάκρυα με την βροχή τριπόντων που μας έλουσε. Επίσης θυμάμαι τον φίλο μου Κώστα που, παρότι είχε ποσοστό καριέρας 10% από τη γραμμή του τριπόντου, δεν πρέπει να έχει βαρέσει ποτέ δίποντο στη ζωή του. Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι του τριπόντου. Εκείνοι που αψηφούν τη λογική και την εύκολη λύση. Μου αρέσουν παρόλο που συνήθως χάνουν παιχνίδια παρά τα κερδίζουν. Μου αρέσουν παρότι, σε προσωπικό επίπεδο, είχα και έχω μόνο μια καλή κίνηση. Την ραβέρσα. Όμως με τη ραβέρσα δεν γίνεσαι ήρωας. Ούτε με το δίποντο.

Τρίποντο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς το θέμα…; Τρεις πόντοι > δύο πόντοι, σωστά;

“Μα το τρίποντο είναι δυσκολότερο να μπει. Το δίποντο είναι ασφαλέστερο!” Πάντα να στοχεύεις για το ψηλότερο ταβάνι, υποθετικέ δικηγόρε του διαβόλου που εμφανίστηκες στην παράγραφό μου για να μου πας κόντρα. Εξυπνάκια.

Τρίποντο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Κακώς επικρατεί η σύγχυση ότι τάχα το τρίποντο είναι το κυνήγι των πολλών και συνεπώς η κατοχική λογική των γιαγιάδων μας που συνοψίζεται στο ναφθαλινικο “όποιος πάει για τα πολλά, χάνει και τα λίγα”. Το τρίποντο δεν είναι τιποτα λιγότερο από ένα άλμα προς την ελευθερία. Μια πράξη πέραν της γραμμής του γηπέδου και των γραμμών της κοινωνίας. Μια πιρουετα πάνω από την αδρεναλίνη και τα σώματα. Μια πράξη αθάνατη. Συμπαθή τα καρφώματα (ο κανακαρης της οικογένειας του Πέτρου Διποντου), αλλά απέναντι έχουμε έργα αγνης τέχνης. Το περιοδικό Τρίποντο. ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ λέμε. Τη μαχαιριά του Πέτζα στο ΣΕΦ. Την εξωγήινη σιγουραδα ενός Ρέι Άλεν, την ατσουμπαλια ενός Δημήτρη Ποδαρά, το φόβο του Θύμιου Μπακατσια πίσω απ’την γραμμή, τον ήρωα του Ντοστογιέφσκι Κουντελιν, τον τελεσίδικο Γιούρι Ζντοβτς, τον Νίκο Χατζή καμιά φορά, τον από σίδερο Μίλαν Τομιτς, τον εκνευριστικό Καιλ Κορβερ που με ξεφτιλίζει στο Fantasy. Τον Άιβαρ Κουσμα, τον Μπανε, τον Αλβέρτη. Όλους τους ποιητές των παρκέ. Όλους τους τολμηρούς. Έλα, σταματάω γιατί θα βάλω τα κλάματα.

Δίποντο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έχω πανηγυρίσει το τρίποντο του Πέτζα στο ΣΕΦ περισσότερο κι από το buzzer beater που είχα βάλει σε ένα μονό σε μια στραβή μπασκέτα στη γειτονιά μου όπου παιζόταν η υπόληψη της οδού Προμηθέως. Αλλά τα αντιπαθώ τα βρωμόχερα. Κυρίως αντιπαθώ την υπεροψία εκείνου που έχει πάνω από 50% έξω από τα 6,25. Είναι το σουτ που θα δώσει νίκες, ψυχολογικό αβαντάζ, φήμη για όλη σου τη ζωή. Είναι η φωτογραφία που θα μείνει για πάντα με το χέρι υψωμένο να δείχνει καλάθι και την μπάλα να πηγαίνει προς τα κει. Αλλά το δίποντο είναι η δουλειά, η φαντασία, ο μόχθος. Το δίποντο είναι η ουσία. Το τρίποντο είναι σαν να πηγαίνεις διακοπές στην Ζανζιβάρη, να βγάζεις μία φανταστική selfie και να φεύγεις. Έχεις άλλες 9 μέρες στο νησί Reggie, όλο selfie θα βγάζεις;

Δίποντο η Έρρικα Ρούσσου

Έστω ότι είμαστε σε ένα γήπεδο. Κατάμεστο. Με τις cheerleaders του, τα συνθήματά του, τον εκφωνητή που κάθε δύο δευτερόλεπτα υπενθυμίζει με τσιριχτή φωνή: «Φίλαθλοι, σβήστε τα καπνογόνα, δεν κάνουν καλό στην ομάδα μας» (ναι ότι τύπου, δεν το ξέρουν). Τα δευτερόλεπτα μέχρι τη λήξη και του τέταρτου δεκαλέπτου έχουν ήδη αρχίσει να μετρούν αντίστροφα και τα τάιμ άουτ διαδέχονται το ένα το άλλο με απίστευτη συχνότητα. Η διαφορά στο σκορ είναι στον ένα πόντο. Χάνουμε. Από τους φανατικούς μέχρι εκείνους που βρέθηκαν εκεί έτσι για την παρέα όλοι, μα όλοι περιμένουμε εναγωνίως το τελικό αποτέλεσμα. «Θα το γυρίσουμε;»

Ο υποθετικός μας -ψηλός πάντα- παίχτης (θέλω πολύ να βάλω το Λάσμε και ας μας άφησε φέτος) κλέβει την μπάλα. Ο συμπαίχτης του (εδώ βάλτε όποιον θέλετε -προτείνω Διαμαντίδη έτσι για το καλό) παίρνει την ασίστ. Σχεδόν αυτόματα στρέφουμε το βλέμμα προς το χρόνο: Απομένουν πέντε δευτερόλεπτα. Επιστροφή στον αγώνα. Δίποντο. Λήξη. Η ομάδα μας έχει κερδίσει με έναν πόντο διαφορά.

Εντάξει, δεν λέω καλό και το τρίποντο αλλά σαν την ευχαρίστηση του «σε πήρα στον πόντο» δεν έχει. Τέλος.

Τρίποντο ο Μάνος Μίχαλος

Το τρίποντο έχει περάσει, ιστορικά, πολύ δύσκολες και περίεργες στιγμές. Του έχουν αλλάξει τις γραμμές και τις αποστάσεις, στο ΝΒΑ είναι αλλιώς, στην Ευρώπη αλλιώς, στα ανοιχτά γήπεδα μπορεί να το βρεις στα πέντε και μισό μέτρα Ενώ παραλίγο να αφανιστεί όταν βγήκε εκείνη η διαφήμιση με το “έβαλες τρίποντο μαμά”, ατάκα μαχαιριά στο κύρος του αθλήματος. Το ερώτημα πάντως δεν είναι κάτι δύσκολο, εκτός αν είσαι από αυτούς τους προπονητές ή τους παίκτες, που πας για τα σίγουρα, πας για τα λίγα. Με τα λίγα, μεγάλε, δεν κέρδισε (=άλλο ρήμα) κανείς. Ανέκαθεν το τρίποντο είναι αυτό που ξεσηκώνει τα πλήθη αλλά και την ψυχολογία μιας ομάδας. Το τρίποντο, μπορεί να αλλάξει ακόμη και την ιστορία του αθλητικού Τύπου, αν βγει σε περιοδικό. Βέβαια, σημασία έχει να βάζεις, να μπορείς να στείλεις την μπάλα στο καλάθι από μακριά, ελεύθερος, μαρκαρισμένος, μετά από ντρίμπλα, χωρίς ντρίμπλα, βγαίνοντας από τα σκριν, αγκυροβολημένος σε κάποια γωνία. Δεν ήταν πολλοί οι παίκτες που έκαναν όλα τα παραπάνω, αλλά ξέρεις αρκετούς που έκαναν ορισμένα από αυτά. Δεν ξέρω βέβαια, εσύ ο ίδιος πόσα μπορείς να βάλεις, ούτε τώρα θα κάτσω να θυμηθώ πόσα έβαζα του λόγου μου. Άλλωστε, το τρίποντο δεν είναι απλώς ένα σουτ μέσα σε έναν αγώνα μπάσκετ, είναι μια αντιμετώπιση πολλών πραγμάτων στη ζωή γενικότερα. Και να θυμάσαι ότι η μεγαλύτερη μαγκιά στους σουτέρ, δεν είναι πόσα βάζουν, αλλά πότε ξεπερνούν ένα χαμένο σουτ. Μην κουράζεσαι: Οι μεγάλοι παίκτες, στην αμέσως επόμενη φάση οπλίζουν και εκτελούν ξανά.

Τρίποντο (χλατσωτό) ο Γρηγόρης Μπάτης

Το συγκεκριμένο δίλημμα είναι της συνομοταξίας: “καλό ή κακό”, “ζωή ή θάνατος”, “λευτεριά ή φυλακή”, “γέλιο ή κλάμα”. Έχω κάτι και σε παροιμία για να εκφράσω την οργή μου (λέμε τώρα): “τους χαρίζεις γάιδαρο και τον κοιτούν στα δόντια”. Δηλαδή έχεις την επιλογή να πετύχεις τρεις πόντους μ’ ένα σουτ, αλλά εσύ προτιμάς τους δύο; Στα σοβαρά τώρα, υπάρχει πιο έντονο συναίσθημα στο μπάσκετ, από τη στιγμή που η μπάλα φεύγει από τα 6.75μ και καταλήγει στο καλάθι; Και ειδικά αν είναι buzzer beater χλατσωτό! Για να μην χρησιμοποιήσω και εγώ υποθετικό σενάριο, έχω μια ωραία, πρόσφατη και πάνω απ’ όλα πραγματική ιστορία. 4:7 πριν το τέλος, το σκορ 65-65 και η μπάλα στον Σπανούλη. Δηλαδή η μπάλα στο καλάθι και ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό 68-65 στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Κι αν το καλάθι που θυμάμαι περισσότερο απ’ όλα είναι του Πρίντεζη στην Κωνσταντινούπολη και είναι δίποντο, δεν μπορώ να κρύψω την αδυναμία μου για τα μακρινά σουτ. Και στο φινάλε, αν το δίποντο άξιζε τη ψήφο μας, η παρακάτω διαφήμιση θα είχε σλόγκαν: “έβαλες δίποντο (και όχι τρίποντο) μαμά”.

For Threeeeee ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Η αλήθεια είναι ότι αν τα δεις συμβολικά έχουν δυο εντελώς διαφορετικές όψεις και δεν απέχουν απλά έναν πόντο. Το δίποντο από τότε που έπιασες μπάλα στα χέρια σου ήταν κάτι εύκολο. Κι ας την έπιανες σαν να ήταν ταψί. Το τρίποντο όμως. Το τρίποντο ήθελε δουλειά, ήθελε προσπάθεια, ήθελε να κάτσεις ώρες να κοιτάς πως βαράνε οι μεγαλύτεροι, ήθελε δύναμη οπότε έπρεπε να περιμένεις μερικά χρόνια. Και όταν τελικά το έβαλες για πρώτη φορά έκανες τον γύρο του γηπέδου τρεις φορές με ψηλά τα χέρια, δεν μπήκες για μάθημα την επόμενη ώρα, γονάτισες και κοίταξες ψηλά σαν τον Τζιοβάνι. Όλοι θυμούνται την πρώτη φορά που έβαλαν τρίποντο. Είναι τότε που επιτέλους μπορούσες να παίξεις με τους μεγαλύτερους και μεγάλο ρολόι. Όμως μετά γνωρίζεις τον Ζοτς και έρχεται και σου λέει ότι ένα ματς κερδίζεται από τα δίποντα και χάνεται από τα τρίποντα. Τα τρίποντα είναι δίκοπο μαχαίρι, μπορεί να μπούνε όλα και να σκοτώσεις τον αντίπαλο αλλά μπορεί να χάσεις πολλά και μετά ριμπάουντ με τίποτα. Εγώ τον Ζοτς γενικά τον ακούω σε ότι λέει και ειδικότερα όταν γίνεται μελιτζανής αλλά ρε Ζέλικο ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνη την πρώτη φορά που έβαλα τρίποντο. Άσε που κάθε φορά που σηκώνομαι από την γραμμή νιώθω λίγο διαφορετικά από όταν βρίσκομαι μέσα σε αυτήν. For threeeeeeeee YES.

Δίποντο ο Χρήστος Δεμέτης

Θα ξεκινήσω αναφέροντας το εξής. Είμαι κοντός. Όχι για τα δεδομένα του μπάσκετ, γενικά, είμαι κοντός. Ένα εβδομηντακάτι με το ζόρι ρε παιδί μου. Παρόλα αυτά, πάντα ήθελα να παίζω μπάσκετ ακόμα κι αν όλοι διατείνονταν πως θα ήμουν καλύτερος στο ποδόσφαιρο όταν τω καιρώ εκείνω μπορούσα και να τρέχω. Να τρέχω πολύ εννοώ. Ε λοιπόν, παρόλα αυτά, εγώ ήθελα να παίζω μπάσκετ. Και όντας τάπας, ένα πράγμα μπορούσα να κάνω καλά, στο οποίο εξασκήθηκα μέχρι και μέσα στο δωμάτιο μου με μπασκετούλες τοίχου. Να σουτάρω καλά. Και κάπως έτσι έγινα καλός στα τρίποντα. Τέλος πάντων, τα χρόνια πέρασαν, έπαιξα και μπάλα ποδοσφαιρική, μεγάλωσα και κατέληξα στο ότι παρότι αγαπώ τα τρίποντα, δυστυχώς, τα δίποντα είναι πιο χρήσιμα. Τα συνεχόμενα δίποντα μετά από πιεστικές άμυνες και τα καρφώματα στον αιφνιδιασμό. Πόσες “τρίποντες” run and gun ομάδες έφτασαν μέχρι τους τίτλους; Ομάδες εννοώ που βασίστηκαν μόνο στο σουτ από την περιφέρεια και δεν είχαν να επιδείξουν τίποτε άλλο. Το τρίποντο είναι χρήσιμο αλλά δεν μπορείς να βασιστείς μόνο σε αυτό. Και εν τέλει, πάντα προτιμούσα παίκτες τύπου Μποντιρόγκα ή Αντετοκούνμπο πλέον, από τον Steve Kerr (που σε πήγα τώρα ε;). Τους θες και τους τριποντάκηδες, σαφώς, αλλά δεν μπορείς να παίζεις μόνο με τρίποντα ρε αδερφέ, το είπαμε και παραπάνω. Κι άσε με μένα για να κάνω και τον προσωπικό μου αντίλογο, να φωνάζω “σήκω” κάθε φορά που ο Διαμαντίδης κρατάει την μπάλα στα όρια του 6,75.

Δίποντο ο Θέμης Καίσαρης

“Πρέπει να προσέξουμε μην κάνουν τρίποντο οι Σοβιετικοί. Ας τον αφήσουν να βάλει καλάθι. Όχι τρίποντο. Δεν μαρκάρουν εκεί. Όχι τρίποντο, όχι τρίποντο. 101-101. Έπρεπε να αφήσουν τους Σοβιετικούς να πάνε στο καλάθι, ανενόχλητους να πετύχουν καλάθι δύο πόντων. Αντ’αυτού, έκλεισαν μέσα κι ο Γιοβάισα ελευθερώθηκε για να κάνει το τρίποντο”.

Εγώ άνοιξα τα βιβλία. Η πρώτη, η βασική απ’τις δέκα εντολές που μας παρέδωσε εκείνο το καλοκαίρι του 1987 ο Μωυσής τους μπάσκετ Φίλιππος Συρίγος έλεγε “Όχι τρίποντο, όχι τρίποντο”. Θα τα βάλουμε και με τα βιβλία, με την παράδοση; Θα καταλύσουμε κάθε αρχή, θα τα γκρεμίσουμε όλα; Τα βιβλία λένε “όχι τρίποντο”. Τώρα εσείς, εντάξει, πείτε εσείς τα δικά σας, ξέρω γω.  Like you know. Θά’στε απ’αυτούς που όταν πάνε για μονό στήνονται στη γραμμή και μπουμπουνάνε για να βάλουν δύο στα δεκατέσσερα και να το παίξουν ο τριποντάς της γειτονιάς.

Τρίποντο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Το τρίποντο είναι το νέο κάρφωμα. Η ατάκα ανήκει σε επιτυχημένο προπονητή και έχει ειπωθεί σε Σεμινάριο Προπονητών. Κι είχε απόλυτο δίκιο. Το τρίποντο ομορφαίνει το μπάσκετ και πλέον ξεσηκώνει τα πλήθη, την εποχή που τα αθλητικά προσόντα έχουν αναπτυχθεί τόσο πολύ που το κάρφωμα είναι κάτι το συνηθισμένο. Το τρίποντο ήταν το περιοδικό με το οποίο μεγαλώσαμε. Το τρίποντο είναι αυτό που κάθε 15χρονος μπασεκετομπολίστας ονειρεύεται να πετύχει στη λήξη ενός αγώνα, όταν κλείνει τα μάτια του το βράδυ. Το τρίποντο είναι ο λόγος που κόβονται φλέβες για τον Ρέτζι Μίλερ. Το τρίποντο είναι η αιτία που θυμόμαστε παίκτες όπως ο Ιγκόρ Κουντέλιν, ο Ντένις Σκοτ και ο Γιώργος Μακαράς. Το τρίποντο υπερέχει του διπόντου, για τον απλούστατο λόγο ότι μετράει για τρεις.

Τρίποντο ο Θανάσης Κρεκούκιας

Τρίποντο μόνο και μόνο για αυτόν τον υπερπαίκτη! Που στον τρίτο σερί διαγωνισμό τριπόντων που κέρδισε, έγραψε ιστορία πανηγυρίζοντας με το που έφυγε από τα χέρια του η τελευταία μπάλα, χωρίς να περιμένει να δει την κατάληξή της. Λάρι Μπερντ μαν! Άντε, και για το τρίποντο του Φάνη στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ το 1989. Άντε, και για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο. Άντε, και για τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τα τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Άντε, και για το επικό τρίποντο που έβαλα πιτσιρικάς στο Παλαί ντε Προφί σε μονό μεταξύ φίλων, όντας τελείως αμπαλαέο. Αλλά μπήκε και κερδίσαμε. Με ταμπλό. Με τρέλα και με κορδέλα. Λάρι Μπερντ είπαμε; Όχι; Λάραρος Μπέρνταρος λοιπόν. Και καλή χρονιά!

Τρίποντο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Το τρίποντο γράφει ιστορία, το τρίποντο έγινε τίτλος περιοδικού, το τρίποντο κλέβει τα ματς. Όλα αυτά καλά και λίγο πολύ γνωστά. Το θέμα είναι πως ενώ είναι οι ίδιες συλλαβές, το τρίποντο γεμίζει το στόμα. Για σκέψου το. Το “δι” στο δίποντο είναι ξεψυχισμένο, και να το μασήσεις δεν πρόκειται να καταλάβει κανείς τη διαφορά. Αν σου έρθει να ξεροβήξεις τη στιγμή που το προφέρεις δεν έγινε και κάτι. Για το τρίποντο παίρνεις γερή ανάσα. Τρίβεις τη γλώσσα πίσω από τα δόντια, εκπνέεις  με δύναμη. Μεγάλη διαφορά.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΜΕ 9-4

Το δίλημμα ξεκίνησε με ένα τρίποντο από τον πάγκο για το Τρίποντο. Το Δίποντο μείωσε με ένα δίποντο, αλλά το Τρίποντο γρήγορα απάντησε με μαι ακόμα απάντηση τριών πόντων. Με ένα γρήγορο σκοράρισμα δύο απαντήσεων το Δίποντο έμεινε μέσα στο παιχνίδι, μα όλα τελείωσαν με το τρίποντο για το Τρίποντο στη λήξη. Εν τέλει, τα καλάθια των δύο πόντων πολύ απλά δεν αρκούσαν. Ίσως αν είχαν περιφερειακό σουτ κάτι να γινόταν.