Δόξα ή χρήμα

Μπατίρης Βανγκ Γκονγκ που πεθαίνει στο δρόμο ή ζεν πρεμιέ με ακίνητα στο Παγκράτι; Grandeur φιλοδοξίες ή σαφάρι στην Τανζανία και βουτιές στις Μαλβίδες; Παιδευτήκαμε αλλά την βρήκαμε την άκρη! Εσύ;

Χρήμα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Αυτό είναι δύσκολο δίλημμα. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Δίλημμα θα ήταν δόξα-χρήμα vs αυτό που κάνεις να είναι τρελά ενδιαφέρον, να συγκλονίζει τον εγκέφαλο σου! Και η απάντηση σε ότι με αφορά θα ήταν προφανής.

Να στο πω αλλιώς. Μπαίνεις στην πολιτική, ας πούμε, γίνεσαι γνωστός, μετά έρχεται και το χρήμα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μπαίνεις στην τηλεόραση, τα ίδια!

Έχεις χρήμα να φάνε και οι κότες; Λαμπρά, αγοράζεις μια ομάδα, φέρνεις δύο μεγάλα ονόματα, σε αποθεώνει όλο το πέταλο. Αν πάρεις και μερικά πρωταθλήματα -επειδή φυσικά είσαι ο πρόεδρος και δεν περιμένεις κανένα Αντωνίου- είσαι από τους αρχιτέκτονες της επιτυχίας.

Στο μυαλό μου αυτά τα δύο ήταν πάντα ένα. Αλλά, επειδή πρέπει να απαντήσω και το πρώτο μου είναι εντελώς άχρηστο θα πω χρήμα!

Δόξα η Ρομίνα Δερβεντλή

Όσες φορές κι αν έθεσα μόνη μου στον εαυτό μου αυτό το δίλημμα, η απάντηση ήταν πάντα η ίδια. Δόξα. Όχι όμως με την έννοια που το εννούν οι wannabe Paris Hilton αυτού του κόσμου. Όχι δόξα για τη δόξα, αλλά για κάτι που μοιάζει περισσότερο με κληρονομιά και υστεροφημία.

Χίλιες φορές να ήμουν ο Βανγκ Γκονγκ που πέθανε στο δρόμο και με ένα αυτί ο τρίσμοιρος, παρά μία multimillionaire που δεν άφησα τίποτα πίσω μου εκτός από λεφτά στα κακομαθημένα παιδιά μου. Όπως είχα διαβάσει κάποτε, όταν εσύ και όλοι όσοι σε γνώρισαν σε αυτή τη ζωή πεθάνουν, θα είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ…

Το βαρύναμε το κλίμα, Παρασκευιάτικα…

Υ.Γ. Για να το ελαφρύνω,όμως, υπάρχουν παραδείγματα τύπου Steve Jobs ο οποίος και κάτι αξιόλογο άφησε πίσω του και $$$ είχε. Κρίμα που πέθανε στα 56… Γαμώτο, δεν το σώζω με τίποτα…

Ξεκάθαρα χρήμα ο Πάνος Κοκκίνης

Σε ένα ντέκα διαμέρισμα στον Άγιο Δημήτριο, ένας χρεοκοπημένος ζεν πρεμιέ της δεκαετίας του 90 μου δείχνει το άλμπουμ με τις φωτογραφίες του. Και κλαίει. Γοερά. Στον ώμο μου. Γιατί δεν έχει ευρώ στην τσέπη. Γιατί η γυναίκα του τον έχει χωρίσει. Και οι κόρες του στο σχολείο ντρέπονται να παραδεχτούν ότι είναι παιδιά του. Ο ίδιος άνθρωπος που επί δέκα χρόνια ήταν αφίσα σε εφηβικά δωμάτια. Που αγόραζε τριάρι στο Παγκράτι με κάθε μηνιατικό του.

Αυτή είναι η εικόνα που χτυπάει ως προειδοποιητικό καμπανάκι στον εγκεφαλό μου κάθε φορά που νοιώθω ότι ψωνίζομαι. Γιατί η δόξα είναι εφήμερη. Και το χρήμα ακόμη περισσότερο. Η διαφορά είναι ότι το χρήμα είναι πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστείς με τρόπο ώστε να σου αγοράσει τα εργαλεία για να περιχαρακώσεις (έστω στην άμμο του χρόνου) το δικό σου καστράκι ευτυχίας.

Αν και, μεταξύ μας, τίποτα από αυτά δεν με νοιάζει. Το ‘Μπαμπά είσαι γλυκούλης’, βγαλμένο από τα χείλη της κόρης μου, με κάνει να θεωρώ τέτοια διλήμματα κενά νοήματος. Στο τέλος, στο νεκροκρέβατο, το μόνο που έχει σημασία είναι πόση αγάπη έδωσες και πόση πήρες πίσω.

Δόξα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το μόνο που μετράει είναι να έχεις κάνει αρκετή διαφορά. Είναι ένας στόχος ρεαλιστικά άπιαστος (σκεφτείτε πόσοι πολλοί είμαστε σε αυτό τον κόσμο, και πόσα λίγα πράγματα είναι αυτά που όντως αφήνουν το στίγμα τους), αλλά αν δεν κυνηγάς το άπιαστο, αν δεν έχεις μια μικρή έστω διάθεση για αληθινή ύβρη προς τους θεούς, ότι εσύ θα κάνεις μια κάποια διαφορά, αν εν εν ολίγοις δεν τρέχεις προς κάτι που δε μπορείς καν να πλησιάσεις, τότε ξέρωγω; Τότε γιατί να κινηθείς καν; Εγώ δε βρίσκω κανένα λόγο.

Δόξα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αν ήξερα καλά από ζώδια, θα έλεγα ότι οφείλεται στο ότι είμαι Λέων και με αυτήν την επίκληση στην αστρολογική αυθεντία, δεν θα χρειαζόταν να πω κάτι παραπάνω. Δεν ξέρω όμως από ζώδια. Λόγω διάφορων ιδιαιτεροτήτων στην ιδιοσυγκρασία μου (πιο sic δε γίνεται), εγώ και το χρήμα έχουμε από καιρό τραβήξει άλλους δρόμους. Δηλαδή και να είχα υπερβολικά πολλά λεφτά, θα κατάφερνα (ΜΕΓΑ κατόρθωμα) να ξοδεύω περισσότερα, οπότε τι τη θες τη στεναχώρια…

Ενώ με την δόξα, έχεις πιάσει τη λευκή σελίδα της ιστορίας και έχεις σχεδόν καταφέρει να μπεις μέσα της. Ποιος θα σε θυμάται μετά από 100 χρόνια για τα λεφτά σου; Κανείς. Σίγουρα θα υπάρξουν εκατοντάδες χιλιάδες πιο πλούσιοι από σένα μετά το θάνατό σου. Για τους δοξασμένους, όμως, υπάρχει πάντα μια γωνίτσα στο πάνθεον. Κατά το “όλοι οι καλοί χωράνε”. Faaame, I’m gonna live forever κατάσταση.

Δόξα η Αμαλία Κουλακιώτη

Η δόξα έχει πολλές μορφές. Όπως είπε και η Ρομίνα, η δόξα για τη δόξα είναι η χειρότερη. Υπάρχει όμως και η άλλη μορφή, αυτή που έρχεται όταν καταφέρνεις να επηρεάσεις έστω και στο απειροελάχιστο τις ζωές των ανθρώπων (προς το καλύτερο, φυσικά). Όταν αποτελείς έμπνευση, όταν στο τέλος θα σε θυμούνται όχι για το πόσα λεφτά έβγαλες, όχι για τα παραμυθένια σπίτια και τα χλιδάτα αυτοκίνητα που είχες, αλλά για κάτι που δημιούργησες και με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο άλλαξε τη ζωή τους…

Χρήμα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Δύσκολο το σημερινό, θα ήθελα διευκρινίσεις: για πόσο χρήμα μιλάμε; Λίγο χρήμα (βίλα, κότερο, να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο) ή πολύ χρήμα (όλα τα παραπάνω και παράλληλα να σώζω, έστω ανώνυμα, ένα μικρό κρατίδιο στην Αφρική); Και τι είδους δόξα; Αυτή που κρέμεται η φάτσα σου στα περίπτερα ή αυτή που βρίσκεις το φάρμακο κατά του καρκίνου;

Τη δόξα την εξιδανικεύουμε, αναφερόμαστε σε αυτή που γράφει ιστορία, ενώ το χρήμα το απαξιώνουμε, σαν να ανήκει μόνο σε ματαιόδοξους, κενούς (και ίσως διεφθαρμένους) τύπους. Επειδή λοιπόν δεν μπορεί να τηρηθεί αναλογία, αναγκαστικά θα σκεφτώ ανάποδα: χωρίς ποιο από τα δύο δεν μπορώ να ζήσω; Σαν να ξεκαθαρίζει κάπως το τοπίο.

Διαλέγω το εφήμερο χρήμα γιατί εφήμερη είναι η ζωή μου, ένα κομπλικέ ταξίδι γεμάτο θλίψη, δυσκολίες, απογοητεύσεις και προβλήματα – οπότε καλά θα ήταν να μην έχω να λύσω και το οικονομικό μέσα σε όλα. Grandeur αυταπάτες δεν έχω, είμαι απολύτως συμφιλιωμένη με την ιδέα πως δεν θα αφήσω τίποτα πίσω μου – αν είμαι τυχερή, ίσως αφήσω αξιόλογους απογόνους.

Άσε που έχω την υποψία πως, αυτοί που πραγματικά δοξάστηκαν, δεν είχαν σκοπό να δοξαστούν. Έκαναν απλά καλά τη δουλειά τους, το χόμπι τους ή το πάθος τους.

Και κάτι τελευταίο. Ζούμε σε μια χώρα ένδοξη. Η οποία αυτή τη στιγμή, επειδή δεν έχει χρήμα, η μόνη δόξα που γνωρίζει είναι η Δόξα Δράμας. Such a drama.

Δόξα ο Άλκης Βασιλείου

αλλά… με μία προϋπόθεση. Δόξα παντοτινή, αδιαμφισβήτητη και τεράστια! Και θα είμαι ακόμα πιο ακριβής. Δόξα σαν αυτήν που απολαμβάνει ένας τύπος που έχει 5-6 champions league (ή τίτλους στην Euroleague), ή 3-4 Όσκαρ ή καμιά δεκαριά Grammy ή 4-5 “Wimbledon” κι άλλα τόσα “Rolladn Garros” ή ένα -ταπεινό- Νόμπελ. Ναι, καλά το καταλάβατε. Η δόξα που επιλέγω, πάει παρέα με το πολύ χρήμα, καθώς είχα φροντίσει (δική μου ιστορία είναι, ό,τι θέλω κάνω) παράλληλα με τη δόξα που απέκτησα να φουσκώσω με κάμποσα μηδενικά τον τραπεζικό μου λογαριασμό.

Όλοι λένε και εν μέρη συμφωνώ ότι η δόξα, στα γεράμαται ιδίως, δεν τρώγεται. Έτσι είναι, αλλά και το χρήμα τι να το κάνεις, αν ουδείς ασχολείται μαζί σου, έστω για μια… παπαρατσική φωτογραφία βρε αδερφέ, στα ανοιχτά των Ιταλικής Ριβιέρα. Δόξα λοιπόν και… εμπιστευτείτε με! Τόσο δοξασμένος και φτωχός δεν γίνεται, εκτός αν τα φάω στο καζίνο και στο καζίνο ως γνωστόν, έχω σύμβουλο επενδύσεων τον Τριαντάφυλλο, που δεν χάνει ΠΟΤΕ κι ας… παίρνω εγώ όλη τη δόξα!

Χρήμα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Ωραία η δόξα. Ειδικά αν είναι μετά θάνατον και είναι τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου περήφανα για εσένα. Το τελευταίο σου αποσυντεθιμένο κύτταρο θα το χαίρεται πολύ. Οκ υπάρχει και η δόξα εν ζωή. Που μπορεί να φέρει και χρήμα. Αλλά σε έναν (ελληνικό) κόσμο που αγαπά περισσότερο το να χλευάζει από το να θαυμάζει, δεν ξέρω πώς οδηγείται κάποιος στη δόξα και αν θα την εκτιμήσει ο ίδιος τελικά (πέρα από το τι θα λένε οι γύρω του).

Ενώ το χρήμα το οποίο θα μου επιτρέψει να κάνω road trip στην Αμερική, σαφάρι στην Τανζανία και μακροβούτια στις Μαλδίβες θα το εκτιμούσα προσωπικά και ιδιαίτερα. Μια ζωή την έχουμε δεν έλεγε ο λαικός βάρδος;

Χρήμα η Έλενα Μπουζαλά

Φυσικά και θα ήθελα να είμαι δοξασμένη. Μια φορά ή συνέχεια (θα το αντέξω). Σε αυτή την ζωή, διότι στην άλλη δεν ξέρω τι με περιμένει. Αλλά αυτό, είναι κάτι που μπορώ να το προσπαθήσω. Ξέρω από πού να το πιάσω ή με οδηγούν οι επιθυμίες μου κάθε τόσο, διότι (αν θέλετε να ξέρετε και μην με παρεξηγήσετε) μου συμβαίνει να θέλω και στο τέλος μια μέρας να δοξαστώ.

Όσον αφορά στο χρήμα, από την άλλη καλύτερα να μου έρθει από κάπου, διότι μόνη μου δεν το έχω. Δεν είμαι ούτε επιχειρηματικό μυαλό τρομάρα μου, ούτε τυχερή να σκοντάψω πάνω του. Αφού δεν είμαι ήδη πλούσια ή κάτι τέτοιο, μπορώ να έχω λίγη βοήθεια παρακαλώ;

Χρήμα με τη σέσουλα ο Θανάσης Κρεκούκιας

Και όχι απλά χρήμα. Χρήμα με τη σέσουλα. Με ουρά. Μπαγιόκο τρελό. Ανεξάντλητο. Ποια δόξα; Με ή χωρίς προϋποθέσεις; Άσε ρε φίλε, βαριέμαι να περιμένω, να αναλύω, να χάνω την ώρα μου. Μη σώσει και έρθει. Το άλλο όμως, να έρθει γιατί έχει σωθεί εδώ και καιρό. Μπας και σωθούμε δηλαδή. Γιατί το τοπίο έχει χλωμιάσει. Και όταν έρθει, επειδή είμαι και γενναιόδωρος, θα σας χαρίσω κι εκείνη την παπαριά την καμαρωτή που μας μάθαιναν όταν ήμασταν πιτσιρικάδες στο σχολείο, να την έχετε και να την χαίρεστε. «Τον πλούτο πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς».

Στην οποία απαντώ με μια άλλη ελληνική παροιμία, που έλεγε ο συγχωρεμένος ο μπάρμπα Νιόνιος ο Αρούκατος στο χωριό μου: «Χεστήκαμε κι η βάρκα έγειρε». Και αν δεν σας πείθει η λαϊκή σοφία ενός μεγάλου Μαραθοπολίτη, τότε σας παραπέμπω στον Δημοσθένη – και τον πρώτο «Ολυνθιακό» του – , ο οποίος μέσα σε μια φράση, συνοψίζει όλη την αλήθεια: «Δει δε χρημάτων ώ άνδρες Αθηναίοι και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων». Και δεν ξέρω για σας, αλλά ναι, εγώ είμαι άνδρας Αθηναίος και ο ρήτορας είναι σαφής. Χωρίς φράγκα φίλε μου Αθηναίε (θα μπορούσε κάλλιστα να λέει φίλε μου Θανάση, αλλά δεν θέλω να φανώ υπερβολικός) δεν πας πουθενά. Απλά πράγματα.

Δόξα (εύκολα) ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Τα κλισέ με κατακλύζουν, αλλά η απάντηση είναι μια και εύκολη: δόξα. Πρώτον διότι η δόξα μπορεί να φέρει χρήμα, ενώ από την άλλη το χρήμα πρέπει να είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για να φέρει δόξα. Δεύτερον, διότι “έλα μωρέ τι να τα κάνεις τα χρήματα, δεν θα τα πάρεις και μαζί σου”, ενώ η δόξα είναι αθάνατη όπως έλεγε ο Λεωνίδας. Ή ο Αχιλλέας. Ή ο Θουκυδίδης. Δεν θυμάμαι ποιος. Τρίτον και σημαντικότερον: αν είχα δόξα και ήμουν τύπου πασίγνωστος θα εκπλήρωνα το μεγάλο μου όνειρο: να μη μιλάω σ’ άνθρωπο.

Δόξα ο Μάνος Μίχαλος

Το χρήμα φέρνει χρήμα, αλλά φέρνει και απληστία. Η δόξα φέρνει χειροκρότημα, αλλά φέρνει και ματαιδοξία. Κανένα από τα δύο δεν είναι 100% καλό για τον οργανισμό σου και ακόμη περισσότερο για το “χαρακτήρα” σου που είναι και αυτό που καθορίζει τον άνθρωπο, είναι αυτό που επί της ουσίας “σφραγίζει” την υστεροφημία σου όταν αναχωρήσεις για την αντίπερα όχθη. “Είχε πολλά λεφτά, αλλά ήταν πολύ μαλάκας” θα ακούσεις για τους 9/10 έχοντες, “είχε καταφέρει πολλά πράγματα στη ζωή του, αλλά δεν είχε ούτε ένα φίλο” θα σου πουν για εκείνους που ανεβαίνοντας τρία-τρία τα σκαλιά της δόξας, δεν πρόσεξαν και προσπέρασαν όσους βρίσκονταν δίπλα τους.

Προσωπικά θα ήθελα τη δόξα και όχι το χρήμα. Σόρι. Να το διορθώσω. Μου αρέσει η δόξα, όχι “δεν θέλω το χρήμα”. Προφανώς και το χρήμα είναι κάτι που σου διευκολύνει από την καθημερινότητα του σούπερ μάρκετ, μέχρι τη ζωή ολόκληρη και το πώς θα την περάσεις, αλλά όσο ρεαλιστή και κυνικό λέω τον εαυτό μου, αλλά τόσο ενστερνίζομαι τη ματαιότητα αυτού του κόσμου. Υπάρχει ένας και μοναδικός προορισμός, στον οποίο δεν θα μπορώ να αγοράσω ούτε να ένα μπουκαλάκι νερό, γιατί πολύ απλά δεν θα διψάω. Αλλά τουλάχιστον, αν μπορώ να δω προς τα πίσω, εκεί που ήμουν, θέλω να ξέρω ότι “άφησα” κάτι. Έστω πέντε ανθρώπους που θα λένε “ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος”. Δόξα είναι κι αυτή.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΔΟΞΑ ΜΕ 53.8%

Το ONEMAN είναι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσει, ότι στην Ελλάδα της κρίσης, της ανεργίας και της αγανάκτησης, υπάρχουν 7 άνθρωποι (στους 13) που παραμένουν ρομαντικοί. Βέβαια, αν κάποια στιγμή χρειαστούν χρήματα για να τη βγάλουν, θα απευθυνθούν στους υπόλοιπους 6 που θα τα έχουν μαζέψει. Τότε θα φανεί, αν οι μεν κράτησαν τους φίλους τους για να ζητήσουν κι αν οι δε κράτησαν το χαρακτήρα τους για να τους δώσουν. Μελό το κάναμε. Glory, glory…