Δρακουλίνια ή Πακοτίνια;

Τι θα ήταν τα παιδικά μας χρόνια χωρίς τα αγαπημένα μας τυρογαριδάκια; Αυτά τα μαγικά σνακ που δεν έλειπαν ποτέ από τα πάρτυ, τις προβολές ταινιών και τις μαζώξεις και αποτελούσαν τον εφιάλτη των μανάδων και των διαιτολόγων.

Δεν ήταν εύκολο να διαλέξουμε μόνο δυο για το τελικό αιώνιο δίλημμα. Ίσως να αδικήσαμε τα πιτσίνια και τα φουντούνια. Μετά από ώριμη σκέψη όμως, οι δημοσιογράφοι του Oneman αποφάσισαν πως η τελική επιλογή πρέπει να γίνει ανάμεσα στα δρακουλίνια και τα πακοτίνια. Ας κερδίσει το νοστιμότερο. 

Πριν δεις ποιο ψήφισαν, μπορείς να διαλέξεις κι εσύ το δικό σου αγαπημένο.

Δρακουλίνια ο Γιώργος Μυλωνάς

Με το που είδα το δίλημμα με σκέφτηκα να είμαι έτσι (photo) έχοντας όμως άλλο ένα δρακουλίνι από κάτω, ενώ ταυτόχρονα στον ουρανίσκο μου δημιουργήθηκε η γεύση από μια χούφτα πακοτίνια. Αυτό πρέπει να είναι το πιο δύσκολο δίλημμα που έχω μπει στη ζωή μου. Ό,τι και να διαλέξω θα έχω διαπράξει ύβρι. Με πραγματικά βαριά καρδιά επιλέγω τα δρακουλίνια, επειδή είναι πιο “μανιτζέβελα”, αφού πέρα από μασέλες, μπορούν να φορεθούν και σαν δαχτυλίδια μέχρι να τα καταβροχθίσω. Το σχήμα τους είναι ο,τι πιο επιτυχημένο έχει δημιουργηθεί σε σνακ -μπράβο στον σχεδιαστή!-, ενώ ακόμα και το χρώμα τους είναι αρκετό να κάνουν τα σάλια μου να φτάσουν στο πάτωμα. (Όσο γράφω αυτές τις λέξεις έχω καταπιεί τα σάλια μου πάνω από 15 φορές). Δρακουλίνια, λοιπόν, και για το μικρό πρήξιμο που σου αφήνουν από το γλυκό κάψιμο στα χείλη.

Πακοτίνια ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το τέλειο δίλημμα περιτυλίγματος και ουσίας. Τα δρακουλίνια είναι φανταστικά για όταν θες να κάνει πλακίτσα (και πας δημοτικό) αλλά μετά τα τρία πρώτα δεν έχουν νόημα ύπαρξης. Εννοώ οκ, θα ανοίξεις τη σακούλα, θα βάλεις ένα-δύο στα δόντια σου, θα κάνεις γκρρρρ στους άλλους, θα γελάσετε, εντάξει, είναι και κάπως υποχρεωτικό, αναμενόμενο, σαν τα ποσταρίσματα του “Wake Me Up When September Ends” κάθε 1η Σεπτέμβρη. Γίνονται και προχωράμε με τις ζωές μας. Αλλά μόλις περάσει το αστειάκι, έχεις μείνει με άβολου σχήματος φαγητό που από ένα σημείο της σακούλας και μετά είναι τόσο διαλυμένα σε απειροελάχιστα κομματάκια που είναι σα να μαζεύεις τα τελευταία απομεινάρια τριμμένου τυριού από τη σακούλα επειδή ξέχασες να πάρει καινούριο και το φαγητό είναι έτοιμο και δεν προλαβαίνεις τώρα να πεταχτείς. Τα Δρακουλίνια είναι σπατάλη του χρόνου και της ενέργειάς μας. Ενώ τα Pacotinia είναι η αληθινή ποιοτική σαπίλα. Το τέλειο σχήμα, ούτε εξυπνάδες, ούτε χρώματα, ούτε αστειάκια, τίποτα. Στικάκια τυρίλας, κραντς κραντς, νομ νομ, και μερικές χούφτες μετά που έχει μαζευτεί στα δόντια κάνεις και ένα πέρασμα με τη γλώσσα, μαζεύεις ότι έχει απομείνει (η καλύτερη μπουκιά). Με τα Δρακουλίνια αυτό δε γίνεται γιατί ψάχνεις ένα-ένα τα σπασμένα δοντάκια μέσα στη σακούλα. Απλά όχι.

Δρακουλίνια ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Ας ξεκινήσουμε με ένα γεγονός. Δεν έχω φάει ποτέ πακοτίνια. Γενικά με όλα αυτά τα σακουλοειδή δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Ούτε με τα πατατάκια καν. Υπάρχει ένα όμως, ένα αλλά και όλοι οι εναντιωματικοί σύνδεσμοι μαζί. Τα δρακουλίνια ήταν πάντα μια εξαίρεση. Αυτά τα διαολεμένα κίτρινα πραγματάκια με τα δοντάκια είναι το κάτι άλλο. Κάτι μοναδικό. Δεν ξέρω ποιος τα σκέφτηκε αλλά του αξίζει ένα τεράστιο μπράβο. Μπράβο του για το σχήμα που τα βάζαμε στο στόμα για να κάνουμε τον δράκουλα. Μπράβο του για την γεύση. Μπράβο του για το κάψιμο που σου αφήνει στο τέλος. Μπράβο στα δρακουλίνια που μπορούν και μένουν αξέχαστα σε κάθε μπουκιά. Και στην τελική δεν υπάρχει κάποιος που να μην έχει κάνει στην κοπέλα του αυτό που προσπαθείς να μιλήσεις με το δρακουλίνι στο στόμα. Είναι κάτι ανάλογο με τα δύο pringles στο στόμα που κάνεις την πάπια. Μόνο που με τα δρακουλίνια είναι πιο απογειωτικό.

Πακοτίνια η Έρρικα Ρούσσου

Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να απαρνηθώ τα δρακουλίνια. Αφενός γιατί ποιος μπορεί να το κάνει και αφετέρου γιατί είναι με δυο λέξεις, φανταστικοτέλεια. Οι μέρες γουρουνιάς με ή χωρίς ταινίας σπίτι, έχουν οπωσδήποτε ένα μπωλ με δρακουλίνια. Ειδικά όταν παίζει θρίλερ, γίνονται ανάρπαστα. Ούτε πατατάκια ούτε γαριδάκια. Σκανάρω τα μπωλ στο τραπέζι και ρίχνομαι με τη μία δρακουλίνια. Θα μου πεις με το δίκιο σου, “τότε τι φάση με τα πακοτίνια”; Πφ έχεις δίκιο, ξέχασα κάτι σημαντικό: Με όλα τα προηγούμενα ασχολούμαι αφού τελειώσουν τα πακοτίνια.

Δρακουλίνια η Δώρα Τσαμπάζη

Μα τι μου κάνετε τώρα; Τι δίλημμα είναι αυτό; Πώς θα διαλέξω ένα και να απαρνηθώ το άλλο; Αφού ποτέ κανένα από τα δύο δεν τα τρώω μόνα του. Γεμίζω ένα τεράστιο μπωλ και με δρακουλίνια και με πακοτίνια και καμιά φορά με πιτσίνια ή πίτσα. Και ένα τεράστιο μπωλ απόλαυσης απλώνεται μπροστά μου ικανό να μου κρατήσει συντροφιά μέχρι να τελειώσει η ταινία. Ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξω, αν κατεβαίνοντας στο περίπτερο είχα πάνω μου μόνο ένα ευρώ, άρα θα μπορούσα να πάρω μόνο ένα σακουλάκι, αυτό θα ήταν σίγουρα τα δρακουλίνια. Δεν νομίζω ότι μπορεί γευστικά κάποιο άλλο γαριδάκι να το ξεπεράσει. Ελαφρώς πικάντικο, με δυνατή γεύση πάπρικα, το πρώτο δρακουλίνι από ένα σακουλάκι που μόλις άνοιξε, σου τρυπάει με την δύναμη της γεύσης του τον εγκέφαλο. Επίσης τα δρακουλίνια όταν ήμασταν μικροί, τα κάναμε μασέλες και φοβερίζαμε τους φίλους μας πριν κάθε μπουκιά. Πώς μπορώ να αγνοήσω τη χρησιμότητα του δρακουλινίου και ως gadget λοιπόν;

Δρακουλίνια ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Λυπάμαι αληθινά και ειλικρινά για τα πακοτίνια. Τα έτρωγα (και τα τρώω ακόμα, τι νομίζεις, ότι κάνω καμια υγιεινή διατροφή;) με ιδιαίτερη απόλαυση και απέναντι στα φουντούνια και τα πιτσίνια ας πούμε, θα ήταν το μεγάλο φαβορί. Όχι όμως απέναντι στα αγαπημένα μου δρακουλίνια, ίσως τα αγαπημένα μου στην κατηγορία “τυρογαριδάκια” (αλήθεια, πόσο τέλεια λέξη) από όταν ήμουν μικρός. Τα οποία να σημειωθεί ότι δεν τα προτιμώ, ούτε για το παράξενο σχήμα και τα αστεία με τη μασέλα, ούτε για το χρώμα, ούτε για τίποτα. Τα ψηφίζω απλά και μόνο για τη γεύση τους. Ναι, γι’ αυτή τη φανταστική, υπέροχη γεύση η οποία δένει απίθανα με την κόκα κόλα. Μπορεί λοιπόν κάθε φορά να λερώνω το μισό σπίτι, να κοκκινίζουν τα δάχτυλα και τα μούσια μου και να δίνω αγώνα να ενώσω τα μικρά κομμάτια που μένουν στο τέλος της σακούλας, όμως πίστεψέ με, αξίζει.

Πακοτίνια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η καρδιά είναι στα Δρακουλίνια από παιδί, το έχω γράψει και σε σχετικό κείμενο στο Κάτι λίγο πιο ΠΟΠ. Ατελείωτα σακουλάκια τα απογεύματα. Πότε παρέα με Φουντούνια, πότε με Πιτσίνια, πότε μόνα τους. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα με έχει πιάσει μια διαστροφή και τα ρίχνω σε μια γαβάθα παρέα με ποπ κορν. Αλλά όταν έγραψα Δρακουλίνια σαν απάντηση, σκέφτηκα τα Πακοτίνια. Και σκέφτηκα πόσο μου έχει λείψει αυτή η τυρίλα να κολλάει στα δόντια. Τα χέρια να γίνονται κίτρινα σε κάθε βουτιά στο σακουλάκι. Αν σου φαίνονται αηδιαστικά τα παραπάνω, μάλλον έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήσουν ή απλά ένιωσες παιδί.

Πακοτίνια ο Χρήστος Δεμέτης

Κοίτα να δεις, τα δρακουλίνια είναι ωραία, δε λέω, αλλά μετά το μισό σακουλάκι γίνονται μονότονα στη γεύση. Επαναλαμβάνονται. Τα πακοτίνια από την άλλη, είναι πρέζα, εθισμός, δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Κανονικά η φράση “κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα”, θα έπρεπε να είχε γραφτεί αποκλειστικά και μόνο για τα πακοτίνια. Και τα έτρωγε και η Πέγκυ Καρά. Ναι, η Πέγκυ η Καρά.

Αν μπορούσα να διαλέξω κάτι καλύτερο από τα πακοτίνια, τότε θα διάλεγα πιτσίνια με γεύση μπέικον. Αλλά αφού δεν τα βάζετε στο δίλημμα, θα διαλέξω πακοτίνια. Είναι και πιο σέξι λέξη από τα δρακουλίνια όσο να το πεις. Τα έτρωγα και στον στρατό.

Α, ναι. Και τώρα που το θυμήθηκα. Τα τραγούδησε και ο Φοίβος ο Δεληβοριάς στον “Φώτη”. Να:

“Θα αγοράσεις το ΑΝΤΙ ή τα ΝΕΑ θα μυρίζεις after shave

Θα σε ρωτάω για τον Θησέα και θα προσπαθώ

Να σε πείσω να μου πάρεις πακοτίνια και θα σου βαράω μπουνιές

Και θα σε φωνάζω Φώτη και συ Φοίβο θα με λες“

Πακοτίνια ο Πάνος Κοκκίνης

Η ‘σύζυγός’ μου, εκείνη που υπάρχει μόνιμα στη ζωή μου, το ντουλάπι της κουζίνας και, από τότε που ξεκίνησα δίαιτα και προσπαθώ να κρυφτώ από τη γυναίκα μου, μέσα στο αυτοκίνητό μου (βλέπε το μόνο μέρος που μπορώ να τρώω ανενόχλητος) είναι τα φουντούνια. Τα πακοτίνια είναι, ωστόσο, η επίσημη ερωμένη μου. Εκείνη που θα πάω να αγοράσω όταν έχω μια πολύ καλή ταινία να δω ή ένα πολύ καλό βιβλίο να διαβάσω (αν και, παραδέχομαι, ότι δεν βοηθάει το να γυρίζω τη σελίδα στο iPad με ‘λερωμένα’ δάχτυλα). Όσον αφορά τα δρακουλίνια, από την άλλη, συμφωνώ απολύτως με τον Δημητρόπουλο. Τα έφαγα 2-3 φορές στο δημοτικό, ‘τρόμαξα’ την μάνα μου και μετά τα βαρέθηκα. Αν και το concept μου αρέσει. Ειδικά αν κάποιος βγάλει κάτι στη λογική ζομπι-λίνια. Ιδανικά sponsored by The Walking Dead.

Δρακουλίνια ο Ηλίας Αναστασιάδης

Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά με την περίπτωσή μου. Δεν γίνεται ένας νορμάλ ενήλικος να έχει καταναλώσει τέτοιες καραβιές από δρακουλινοπακοτινογαριδάκια και οι δείκτες του να είναι κανονικοί, λένε. Δεν ξέρω αν έχω φάει περισσότερα δρακουλίνια απ’ ό,τι πακοτίνια (ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες;), αλλά ξέρω ότι αυτή η σκέτη απλότητα των πακοτινίων, που γλαφυρά περιγράφει ο Θοδωρής, είναι ο λόγος που θα πάω με τα δρακουλίνια. Η γεύση των πακοτινίων είναι επίσης απλή. Στα δρακουλίνια τώρα. Δεν με απασχολεί η χρήση τους ως μασελάκι δράκουλα, ούτε τίποτα τέτοιο. Με απασχολεί η γεύση τους, μια από τις πιο πλήρεις τζανκογεύσεις από καταβολής τζανκογεύσεων. Μια κιτρινωπή μαεστρία με λίγες νότες κόκκινου (hint->η ‘ντομάτα’). Και να σου πω και το μέγιστο μυστικό για τα γαριδάκια για να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο; Το καλό το γαριδάκι φαίνεται στο μπαγιάτεμα. Τα πακοτίνια τρώγονται και μπαγιατικα, τα δρακουλίνια όχι. Προφανώς λοιπόν, θα πάω με την ποιότητα.

Δρακουλίνια ο Μάνος Μίχαλος

Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Δεν χρειάστηκε να ζυγίσω τις καταστάσεις. Τα δρακουλίνια είναι ο Μέσι των “γαριδακίων”. Ο Τζόρνταν του περιπτέρου. Ο Στιβ Τζομπς των snacks. Με αυτή τη ντοματί γεύση, την λίγο πικάντικη, σε κάποια στιγμή γλυκιά, με πάπρικα, με παιχνιδιάρικο χαρακτήρα (αν θες να τα βάλεις στο στόμα, όπως στις cult διαφημίσεις των 80’s). Πώς να σταθεί η οσμή από τα πακοτίνια δίπλα στο άρωμα από τα δρακουλίνια; Με συγχωρείτε, αλλά δεν υπάρχει τίποτα να συγκρίνουμε και τίποτα να δοκιμάσουμε, για να βγάλουμε συμπέρασμα. Η χρόνια εμπειρία μου σε αυτού του είδους το υποκατάστατο τροφής, μου έχει αποδείξει ότι τα δρακουλίνια αποτελούν μια μοναδική εφεύρεση και θα έπρεπε να πάρουν Νόμπελ. Όσκαρ. Τόνι. Δεν ξέρω, ένα βραβείο για την προσφορά τους στην παιδική ανθρωπότητα και τη μετεφηβική ανωριμότητα. Δρακουλίνια, με διαφήμιση με δράκουλα, κάσες και όλα τα κλισέ του κόσμου. Yeah.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ…ΔΡΑΚΟΥΛΙΝΙΑ ΜΕ 54,6%

Ήταν μια σκληρή μάχη, όμως τα δρακουλίνια κέρδισαν τη μερίδα του λέοντος στα μπολ των δημοσιογράφων του Oneman.