Δράμα ή Κωμωδία;

Κάποιοι γελάνε την ώρα που ξεψυχούσε ο παγωμένος Τζακ στον Τιτανικό και κάποιοι γελάνε από την αξίωση μιας κωμωδίας να θεωρηθεί αστεία. Εσύ θα μας πεις στο Twitter.

Κωμωδία ο Μάνος Χωριανόπουλος

Δεν μου ταιριάζει το δράμα. Στον «Τιτανικό», είχα
ξεκαρδιστεί στη σκηνή που ο Τζακ πεθαίνει, κοιτάζοντας τον macho της παρέας
μου να δακρύζει. Οκ εντάξει δεν ήταν μόνο αυτό.

Ο παγωμένος Τζακ, για κάποιο περίεργο λόγο μου έφερε στο
μυαλό τα παγωμένα αρνιά που χτυπούσε ο Ρόκι, όταν ετοιμαζόταν για τον Απόλλο.
Αν στην κορύφωση του Τιτανικού, σκέφτεσαι “yo Andrea, I did it”,
δεν είσαι για δράμα.

Στο  «Άρωμα», όταν ο
πατέρας ενός από τα θύματα του Γκρενουίγ αναφώνησε «εμένα δεν με μαγεύει το
άρωμά σου», είπα χαμηλόφωνα στη φίλη μου «έχω μπούκωμα», χαλώντας τη δραματική
στιγμή.

Αναγνωρίζω ότι τα Όσκαρ θέλουν πόνο, αλλά η κωμωδία είναι
φάρμακο για την ψυχή και όπλο για να αντέχεις την καθημερινότητα.  Γι’ αυτό είναι και πιο δύσκολη. Γι’ αυτό και
οι καλές κωμωδίες είναι σπάνιες, αλλά όταν είναι πράγματι καλές σε
αναζωογονούν.

Ο Γούντι Άλεν στο “Μανχάταν”, ερωτηθείς για ποιους
λόγους αξίζει να ζεις, είχε βάλει πρώτο στη σειρά τον… Μαρξ. Όχι τον Κάρολο,
τον Γκραούτσο.  Εννοούσε την κωμωδία και
είχε δίκιο 100%.

Δράμα η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Ναι, ξέρω, ξέρω, η κωμωδία ειναι πιο δύσκολη απο το δράμα και σεναριακά και ερμηνευτικά και μπλα μπλα μπλα. Επίσης είναι γνωστό πως τα καλύτερα δραματα εμπεριέχουν κωμικά στοιχεία και πως οι καλύτερες κωμωδίες έχουν δραματική καρδιά. Αλλά αν πρέπει να διαλέξω μόνο ένα, θα πάρω δράμα. Και θα πάρω εκατοντάδες χλιαρά ή over dramatic μάπα δράματα, προκειμένου να πετύχω αυτό το ένα -μια στο τόσο- που συγκινεί, μαγεύει, καθηλώνει. Ξέρεις ποιο εννοώ. Αυτό που βάζει ένα σκουπιδάκι στο μάτι σου.

Κωμωδία ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όσοι με ξέρουν θα πίστευαν ότι θα ψηφίσω δράμα. Γιατί εκτιμώ απεριόριστα ένα τραγούδι, μία σκηνή, μία ομιλία, μία εικόνα που μπορεί να σε καθηλώσει, να σε κάνει να προβληματιστείς, να σε συγκινήσει. Και αναμφισβήτητα στην λίστα με τις καλύτερές μου ταινίες όλων των εποχών, υπάρχουν συντριπτικά περισσότερα δράματα από κωμωδίες.

Αλλά θεωρώ τεράστια μαγκιά ενός σεναριογράφου κι ενός ηθοποιού το να σε κάνουν να γελάσεις. Όχι με κάποιο χαζοαστείο, μια κωλοτούμπα και τον Jim Carrey (respect. αλλά.) να κάνει μούτες. Οι άνθρωποι αυτοί, ο Louis de Funes, οι πρωτεργάτες της ιταλικής κωμωδίας του 50 και του 60, ο Walter Matthau, ο Jim Carrey, ο Θανάσης Βέγγος αν θες, και πολλοί πολλοί άλλοι ήταν πρωτοπόροι. Πλέον όμως για να γελάσεις θες έξυπνο χιούμορ. Θες κάποιο αστείο που μπορεί να μην σε ρίξει από τον καναπέ αλλά θα το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή. Είτε θα το ακούσεις σε stand-up, είτε θα το βρεις σε μία από τις δεκάδες καλές κωμωδίες που ευτυχώς υπάρχουν στην αμερικανική τηλεόραση, είτε θα το ανακαλύψεις σε μία από τις ελάχιστες πλέον κωμωδίες που φτάνουν στους κινηματογράφους. Όχι δεν εννοώ το Hangover.

Συνέχισε αγαπητή Ακαδημία να βραβεύεις τα δράματα. Ο François Pignon είναι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο στο Παρίσι και σου χαμογελάει από τις πατούσες μέχρι την υπέροχη αυτή καράφλα.

Κωμωδία ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αφού πρώτα δηλώνω σοκαρισμένος από το γεγονός ότι το ερώτημα στάλθηκε σε όλους (ακόμη και στη Ρομίνα) και όχι μόνο σε μένα και τον Δημητρόπουλο, θα αποκαλύψω ότι το κορυφαίο είδος ήταν, είναι και θα είναι η κωμωδία. Με την έννοια ότι πάντα θα θέλεις να δεις μια καλή κωμωδία. Ότι ώρα και να ‘ναι. Όπου και να ‘σαι. Σε ότι κατάσταση κι αν βρίσκεσαι. Υπάρχουν, δε, φορές που θέλεις να δεις ακόμη και κακή κωμωδία. Ξέρεις αυτές με τις ξανθιές, τα μεθυσμένα 16χρονα και τα κολέγια. Το ιδανικό συστατικό για ένα βράδυ που απλά θέλεις να κατεβάσεις ρολά. Και όσο πιο “καμμένος” είσαι εκείνη την ημέρα, τόσο πιο καμμένη θέλεις και την κωμωδία.

Και συνεχίζω…Η καλή κωμωδία, άλλωστε, αφήνει εποχή. Και για να πετύχει δεν χρειάζεται απλά να πετάξεις μιζέρια, να προκαταβάλεις τον θεατή ή έστω να ασχοληθείς με ένα αβανταδόρικο θέμα, όπως τα κομμένα πόδια της Κοντιγιάρ ή την αρρώστια στην “Αγάπη” του Χάνεκε (πόσο επίκαιρος Θεέ μου!). Δεν είναι τέχνη αυτή κύριοι. Τέχνη είναι οι Monty Python.

Δράμα o Στέλιος Αρτεμάκης

Με τους κωμικούς κωμικούς δεν μπορώ να γελάσω. Το ξέρω είναι δικό πρόβλημα, εγώ φταίω αλλά δεν μπορώ.  Απεριόριστο respect σε Βέγγο αλλά ποτέ. Ατελείωτες ώρες με Αδερφούς Μάρξ αλλά τίποτα. Μόντι Πάιθον… μμμ κάτι γινόταν γιατί ήταν Άγγλοι. Φιλαράκια μερικά επεισόδια και τέλος. Big Bang Theory λίγο παραπάνω. Breaking Bad μόνο πρώτη σεζόν. Two and a Half Men ναι. Εκεί που έχει καφρίλα δηλαδή. Διαφορετικά δύσκολο. Ενώ δώσε μου δράμα και πάρε μου την ψυχή. Ιδανικά Σκανδιναβικό δράμα. Δώσε μου Trier, δώσε μου “Flame & Citron”, δώσε μου “Borgen”, δώσε μου “The Killing”, πεθαίνω. Θα βλέπω ώρες. Ολόκληρες σεζόν.

Δράμα ο Μάνος Μίχαλος

Δεν έχω πρόβλημα με το γέλιο και
πολύ περισσότερο με το (ωραίο) χαμόγελο. Αλλά δεν μπορώ εύκολα να
γελάσω, γιατί είμαι της άποψης κάθε γέλιο σου δίνει ζωή σαν οξυγόνο,
οπότε πρέπει να προσέχεις τι ποιότητα αέρα αναπνέεις. Προτιμώ, άλλωστε,
αντί να γελάσω με μια κωμωδία (που έχει γίνει λίγες φορές), να το κάνω
με μια φαρσοκωμωδία από τις πολλές που στήνουμε εδώ μέσα με
Αναστασιάδη-Χωριανόπουλο και ενίοτε Χατζηιωάννου όταν δεν είναι πηγμένος
μέσα στις θεωρίες του. Στο σινεμά, αντίθετα από τη ζωή, θέλω δράματα.
Και όταν λέω δράμα, δεν εννοώ μόνο κλάμα, αλλά και ανατροπές,
συγκινήσεις, ένταση, σεναριακή πλοκή και βάθος. Όλη η λίστα μου με τις
“αγαπημένες μου ταινίες” είναι γεμάτη από Dramas. Όλη μου η λίστα στην
καθημερινότητα είναι γεμάτη επίσης από δράματα (μου λένε ότι είμαι drama
queen) και κυρίως όλη η λίστα μεγαλύτερων ταινίων που θα αφήσει η
ανθρωπότητα κληρονομιά στον εξωγήινο πολιτισμό που θα μας κατακτήσει
κάποια στιγμή έχει δράματα. Πιστεύω, όλο το σύμπαν θα δάκρυζε με το “Η θάλασσα μέσα μου“.

Δράμα η Έλενα Μπουζαλά

Πιο πολύ μου αρέσει η κωμωδία, αλλά διαλέγω το δράμα διότι πλέον γελάμε με ό,τι να ναι κουταμάρες. Η τελευταία αστεία ταινία που είδα ήταν “Οι Άθικτοι”. Δεν είμαι καμία που γελάει δύσκολα, αλλά με αφήνει παγερά αδιάφορη το αστείο που είναι προβλέψιμο, τα χοντρά αστεία κρυάδες, ή τα πρόστυχα τα μαύρα τα αστεία. Δεν μπορώ να θυμηθώ κωμωδίες ή δράματα ταινίες, τις αφήνω στον Θοδωρή και τον Στέφανο, αλλά γέλασα πολύ με τον Γούντι Άλεν τυφλό σκηνοθέτη. Γελάω επίσης πολύ με Πήτερ Σέλερς. Έχω καιρό να γελάσω στο σινεμά. Οπότε καλύτερα να κλάψω.

Κωμωδία η Ιωάννα Μαμάη

Υπέροχο το δράμα, δεν αντιλέγω. Σε κάνει να κλαις, να ταυτίζεσαι με την θλιμμένη περσόνα η οποία δέχεται ανελέητα τα χτυπήματα της ζωής. Φιλοσοφείς, σε πιάνουν και οι μεταφυσικές σου ανησυχίες. Όλα καλά μέχρι εδώ. Η κωμωδία ωστόσο έχει άλλη ομορφιά. Άλλη φιλοσοφία. Και όπως έχω ακούσει από αρκετούς ηθοποιούς, η κωμωδία είναι πιο δύσκολη από το δράμα. Όταν είσαι μπροστά σε κοινό, η κωμωδία είναι άμεση, καταλαβαίνεις ότι είναι επιτυχημένη όταν κάνεις τον άλλον να γελάσει. Και δεν εννοώ επιθεωρήσεις που έχουν γραφτεί σε μια εβδομάδα και στοχεύουν μέσα από τις συνεχείς βωμολοχίες να προκαλέσουν το γέλιο στον θεατή. Αλλά την κωμωδία με ιδιαίτερο, πνευματώδες χιούμορ. Που δε χρειάζεται ούτε ένα “είσαι μ@@κ@ς”.

Η κωμωδία μπορεί να διαχειριστεί με τον δικό της τρόπο ένα τραγικό συμβάν και σενάριο. Και να σε κάνει να δεις μια τραγική κατάσταση από μια άλλη πλευρά. Γιατί καλή ανακούφιση προσφέρει το κλάμα από το δράμα αλλά η κωμωδία σου δίνει μια άλλη διάσταση στον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων.

Δράμα ο Ηλίας Αναστασιάδης

Σε αντίθεση με τη συναδέλφισσα Έλενα, είμαι από αυτούς που γελάνε τραγικά δύσκολα. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα εδώ. Κατανοώ και ξεζουμίζω στο έπακρον το νόημα μιας καλής, κακής, αδιάφορης κωμωδίας. Είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να σκοτώσεις την ώρα σου. Δεν γίνεται να σκέφτεσαι ακόμη και στον καναπέ. Απλά, όταν η κουβέντα πηγαίνει στην ποιότητα και την υστεροφημία, ε να, θα μου έρθει στο μυαλό κάτι του στιλ ‘Δαμάζοντας τα Κύματα’ και θα γελάω δύο εβδομάδες με κάθε φιλόδοξη κωμωδία που θέλει να με κάνει να γελάσω. Χωρίς καν να την δω. Θα γελάω εις βάρος της αστείας αξίωσής της.

Δράμα η Ρομίνα Δερβεντλή

Η κωμωδία είναι πιο δύσκολη από το δράμα. ΟΚ, το ξέρουμε, το είπαμε, το εμπεδώσαμε. Μόνο που δεν είμαι ηθοποιός για να με νοιάζει, ούτε φτασμένος κριτικός κινηματογράφου για να ψηφίσω αξιοκρατικά. Ψηφίζω τι μου αρέσει και σύμφωνα με το Top 50 αγαπημένων ταινιών μου, αλλιώς ποιό το νόημα; Αν ρίξεις μια ματιά στα πρώτα δέκα της λίστας και δεν έχει πεθάνει κάποιος (ή ολοι) στο τέλος, τότε έχεις δει άλλες ταινίες. Για την ακρίβεια όσο περισσότερο δράμα τόσο το καλύτερο. Τι έκανε λέει; Αυτοκτόνησε ο αγαπημένος σου;Τι; Εσύ ζεις τώρα ζητιανεύοντας στο Σέντραλ Παρκ, επειδή σε πέταξε έξω η σπιτονυκοκοιρά σου η οποία τα είχε με τον πεθαμένο και τον είχε κολλήσει ΣΜΝ, το οποίο τώρα έχεις εσύ και εξελίσσεται σε θανατηφόρα ασθένεια και δεν θα προλάβεις να δεις το ξώγαμο παιδί σου που έκανες στα 14 και τώρα σε ψάχνει; Χμ. Δεν μου βγήκε ακριβώς όπως θα ήθελα, αλλά κατάλαβες. Συγεκεκριμένα έχω ένα κόλλημα: αν ένα wannabe  δράμα δεν με κάνει να κλάψω -δεν το λες και πάρα πολύ δύσκολο- τότε δεν μου αρέσει. Αλλά προσοχή! Μιλάμε για δράμα, όχι μιζέρια. Και στην τελική, αν κλάψω πολύ, θα βάλω ένα επεισόδιο Modern Family για να συνέλθω.

Υ.Γ. Αποκαλύπτω ότι σε αστυνομικές σειρές, αν π.χ. έβρισκαν ζωντανό το παιδάκι που απήχθη ή τα επεισόδια αφορούσαν ληστεία και όχι αποτρόπαιο

σκηνικό φόνου, ξενέρωνα. Ναι, ξέρω. Μην το πεις.

Κωμωδία ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ψευτοδίλημμα είναι στην
πραγματικότητα, γιατί ‘κωμωδία και δράμα είναι οι διαφορετικές πλευρές
του ίδιου νομίσματος’, το έχει κάνει και ταινία ο Γούντι Άλεν αυτό (όχι
ότι χρειαζόταν). Ούτε μπορώ να συγκρίνω τα δύο στις πολύ ακραίες και
αγνές εκφάνσεις τους (δώσε μου Αδερφούς Μαρξ, δώσε μου και Oldboy),
οπότε πώς διαλέγεις; Θα πω ότι σε γενικές γραμμές, θέλω η ιστορία μου να
έχει χιούμορ. Αυτό είναι πολύ διαφορετικό πράγμα από την κωμωδία
βέβαια, απλώς συχνά έχω πρόβλημα με τις ιστορίες που παίρνουν τον εαυτό
τους απολύτως σοβαρά. Από την άλλη, επίσης σε γενικές γραμμές, θέλω η
ιστορία μου να έχει δράμα, όχι δράμα όπως λέμε βάζω τα κλάματα, δράμα
όπως λέμε “ο Άμπεντ και ο Τρόι βάζουν όλο το Greendale να κάνει
μαξιλαροπόλεμο επειδή η φιλία τους περνάει κρίση”. Πρέπει να σημαίνει
κάτι αυτό που βλέπεις, υποθέτω. Ένα δράμα που έχει χιούμορ το αγαπώ, μια
κωμωδία με σιωπηλά εξαιρετική δραματουργία είναι κάτι που το κάνω
κορνίζα και το λατρεύω και παθιάζομαι γι’αυτό. Το τέλειο είναι όταν κάτι
μπορεί να είναι και τα δύο ταυτόχρονα, κάνοντάς σε να μην είσαι
σίγουρος τι από τα δύο βλέπεις. Τελοσπάντων, θα διαλέξω κωμωδία γιατί
είναι πιο δύσκολη και μπορείς να λες ατάκες στους φίλους και να γελάτε,
όποιες κι αν είναι οι συνθήκες.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΔΡΑΜΑ ΜΕ 54,5%

Είπαμε ήταν ντέρμπι. Μέχρι τον τελευταίο συντάκτη.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή