Είδα live τον ΛΕΞ στην πόλη που είναι σπίτι του απ' άκρη σ' άκρη

Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει στη Θεσσαλονίκη. Μπροστά μας απλώνεται ο εντυπωσιακός κυκλικός πύργος του παιδαγωγικού τμήματος του ΑΠΘ. Εκεί όπου γυρίστηκε μέρος του video clip του Λεξ για το Airmax. Οι δρόμοι που οδηγούν στο Καυταντζόγλειο Στάδιο είναι γεμάτοι. Μόνο που αυτή τη φορά δεν πρόκειται για κάποιο ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

«Έρχονται λεωφορεία από όλη την Ελλάδα. Θα έχουμε σίγουρα sold out» ακούμε να λένε γύρω μας, μερικοί από τους οπαδούς του Θεσσαλονικιού ράπερ που πρόλαβαν να βγάλουν εισιτήρια για να παρακολουθήσουν μία από τις πιο ιστορικές συναυλίες των τελευταίων χρόνων στη χώρα. Με το που φτάνουμε έξω από το στάδιο, τα παρκαρισμένα πούλμαν δίνουν ένα δείγμα του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Πρόκειται να γραφτεί ιστορία.

Οι σκηνές γύρω από το Καυταντζόγλειο μοιάζουν πράγματι γηπεδικές. Οι καντίνες με τα σάντουιτς είναι εκεί παρκαρισμένες, το ίδιο και οι πάγκοι με τους πλανόδιους μικροπωλητές που αντί για φανέλες και κασκόλ του Ηρακλή, πουλάνε μαύρες μπλούζες με τα λογότυπα του Λεξ και του Τ.Γ.Κ.

Οι ουρές για να μπούμε στο στάδιο είναι τεράστιες. Χιλιάδες άνθρωποι στέκονται επί αρκετά λεπτά όρθιοι, ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας, μόνο και μόνο για να ακούσουν τον Λεξ να ραπάρει στην πόλη του.

Η ιστορική συναυλία πριν από μερικούς μήνες στη Νέα Σμύρνη είχε δώσει τον τόνο, ωστόσο, απόψε το βράδυ όλα πρόκειται να είναι εντελώς διαφορετικά. Γιατί, αυτή τη φορά, τα λόγια του Λεξ θα αντηχήσουν πρώτη φορά στην πόλη και στους δρόμους όπου γράφτηκαν. Τσιβό, Κορδελιό, Τούμπα, Συκιές, Ναβαρίνου, Ροτόντα.

Οι ώρες περνούν, το Καυταντζόγλειο γεμίζει ασφυχτικά και περιμένουμε πώς και πώς το πότε θα ξεκινήσει στο live. Στις γιγαντοοθόνες παίζουν εικόνες από τους fans που έχουν κάτσει στις πρώτες σειρές για να έχουν καλύτερη θέα. Στα χέρια τους αρκετοί από αυτούς κρατάνε καπνογόνα για να τα ανάψουν όταν ακούσουν το αγαπημένο τους κομμάτι.

Κι όταν ο Λεξ βγαίνει στη σκηνή, είναι λες και μπήκε γκολ. Το γήπεδο γίνεται κατακόκκινο από τα καπνογόνα και όλοι κοιτάμε σαστισμένοι το τοπίο, όσο παράλληλα φωνάζουμε τους στίχους του. Το σκηνικό αυτό παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Και η μουσική πέφτει, ο αντίλαλος από τις βουές σκεπάζει την πόλη.

Όσο φοβερό είναι να ακούς περισσότερους από 30 χιλιάδες νέους ανθρώπους να φωνάζουν με ορμή τα λόγια του, άλλο τόσο ανατριχιαστικό είναι να ακούς όλα αυτά τα παιδιά να ουρλιάζουν για τα όνειρα που δεν εκπληρώνονται ποτέ, την ανεργία που οδηγεί στην αφραγκία και τις χαμένες βδομάδες.

Όπως εξηγεί ένας φίλος, ο οποίος έχει ζήσει αυτή την πόλη από την καλή και από την ανάποδη, οι στίχοι του Λεξ περιγράφουν με τον πιο παραστατικό τρόπο τη ζωή στη Θεσσαλονίκη. Το πιο μεγάλο χωριό στην Ελλάδα μ’ ενάμιση εκατομμύριο ζωές, το οποίο αδυνατεί να τις θρέψει. Που τις οδηγεί να αφήσουν τους φίλους τους, την οικογένειά τους, για να κάνουν αυτό που έχουν ονειρευτεί.

Κι όλη αυτή η ορμή αλλά παράλληλα και αυτή η παραίτηση, βγαίνει μέσα από τους στίχους του «ποιητή του περιθωρίου». Αυτό το περιθώριο που έχει λοιδορηθεί αρκετές φορές τις τελευταίες μέρες στα social media, τις εφημερίδες, τις τηλεοπτικές εκπομπές. Από την απλή boomer-ίστικη απορία του «μα τι βρίσκουν σ’ αυτό τα παιδιά μας», μέχρι τον φόβο πως μπορεί να γίνει επικίνδυνο την κοινωνία στην οποία ζούμε. Λες και αυτή η κοινωνία δεν είναι επικίνδυνη ή τα έχει ήδη όλα λυμένα.

Όσο περνούν τα κομμάτια, ο Λεξ όσο και οι μουσικοί που βρίσκονται πίσω από αυτόν και γύρω από ένα σκηνικό που είναι βγαλμένο από τα έγκατα του ταλαιπωρημένου μετρό στη Θεσσαλονίκη, δείχνει να συγκινείται όλο και περισσότερο. Αποκορύφωμα η σκηνή που εκτυλίσσεται λίγα λεπτά πριν από το μεγάλο φινάλε. Ο ράπερ ευχαριστεί το κοινό, όντας έτοιμος να αποχωρήσει από τη σκηνή, ωστόσο, τελικά αλλάζει γνώμη και αποφασίσει να συνεχίσει.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

PODCASTS

Το πρόβλημα με τον ΛΕΞ

Ζητά, λοιπόν, από τη διοργάνωση να σβήσει όλα τα φώτα στο γήπεδο. Πέφτει σκοτάδι. Ο κόσμος αρχίζει να ανάβει τα φλας των κινητών. Γυρνάμε όλοι όσοι βρισκόμαστε στην αρένα για να θαυμάσουμε το μοναδικό αυτό θέαμα. Όλοι όσοι βρίσκονται στη σκηνή αρχίζουν να δακρύζουν. Ο Λεξ λέει το Σήμερα, το Τίποτα στον Κόσμο, το Airmax και φεύγει. Όλοι μένουμε εκεί, με τη λαχτάρα να γυρίσει. Κάτι που τελικά δε γίνεται.

Τα φώτα ανοίγουν. Και κάπου εκεί αντιλαμβανόμαστε το τι είχε μόλις συμβεί. Χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά έξω από τις θύρες για να αποχωρήσουν. «Τέτοιο κόσμο είχε πολλά χρόνια να δει το Καυταντζόγλειο» λέει ένας δίπλα μας και αρχίζει να γελά. Τα posts και τα άρθρα τις επόμενες ώρες για τη συναυλία δεν είναι τόσα πολλά όσα της Νέας Σμύρνης. Και πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε σε μια χώρα που ό,τι συμβαίνει συνήθως εκτός της Αθήνας είναι λες και δεν έχει συμβεί ποτέ.

Στη Θεσσαλονίκη, όμως, την περασμένη Παρασκευή, εκπληρώθηκαν τα λόγια που τόσα χρόνια ο Λεξ έγραφε στα τετράδιά του. Οι στίχοι του πια είχαν πάρει υπόσταση. Το «περιθώριο» που τόσο πολύ κάποιοι κατακρίνουν, ήταν μπροστά μας. Και αν κρίνει κανείς από το μέγεθός του, ίσως τελικά να μην πρόκειται για περιθώριο.