Εις το Όνομα του Άλκη
«Η δολοφονία του Άλκη μου άλλαξε τη ζωή»: Μια συζήτηση με τους ανθρώπους πίσω από τη δομή που δημιουργήθηκε στη μνήμη του, με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού.
- 1 ΦΕΒ 2023
«Δεν ξέραμε για ποιο λόγο πηγαίναμε στο γήπεδο. Λέγαμε με τους φίλους μας, “τι ήρθαμε εμείς να κάνουμε σήμερα εδώ;”». Ο Ιωάννης Βαγάνωφ ήταν ένας από τους χίλιους οπαδούς που, ελέω των περιοριστικών μέτρων για την εξάπλωση του κορονοϊού, βρέθηκαν στο «Κλεάνθης Βικελίδης» για να παρακολουθήσουν το ματς μεταξύ του Άρη και της ΑΕΚ για την 21η αγωνιστική της Super League. Ένα ματς που έγινε μία μόλις μέρα μετά τη δολοφονία του Άλκη, μερικά μέτρα μακριά από το σημείο της φρικτής πράξης.
Το σοκ και η παγωμάρα που υπήρχε εκείνες τις μέρες στις τάξεις των οπαδών του Άρη αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα ήταν τεράστια. Ένα 19χρονο παιδί είχε χάσει τη ζωή του από οπαδούς του ΠΑΟΚ, μόνο και μόνο επειδή αγαπούσε μια ομάδα. Ο Λευτέρης Παππάς, ο οποίος ακολουθεί την ομάδα από μικρό παιδί, προσπάθησε να συντάξει τις σκέψεις του σε μια κόλλα χαρτί.
«Όταν τα έγραφα, ήθελα να τα σκίσω. Λέω τι κάθομαι και σκέφτομαι για οργανώσεις. Εγώ θέλω απλά να πηγαίνω στο γήπεδο, να βλέπω τα ματς της ομάδας μου, κι αυτό. Ήμουν σίγουρος πως τα πράγματα θα άλλαζαν, η πολιτεία θα ευαισθητοποιούταν. Προσπάθησα, όμως, να δημιουργήσω αυταπάτες στον εαυτό μου» σημειώνει ο ίδιος.
Έτσι, λοιπόν, μερικές μέρες μετά τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού, ο Λευτέρης και ο Ιωάννης, που μέχρι τότε δε γνωρίζονταν, συναντήθηκαν σε ένα καφέ αρκετά κοντά στο Χαριλάου. Σκοπός τους: να δημιουργήσουν μια δομή, προκειμένου «να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό». Κι όπως έγινε. Εις το Όνομα του Άλκη / Δομή της 1ης Φεβρουαρίου 2022.
«Μου έφυγε το μίσος και η απέχθεια για τις άλλες ομάδες»
Τους συναντώ ένα χρόνο αργότερα ξανά σε εκείνο το καφέ. Ο μόνος που λείπει είναι ο Μανώλης Ανδρεαδάκης, επίσης ιδρυτικό μέλος της δομής. Αυτή τη φορά είναι γεμάτο, κι αυτό γιατί σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες θα ξεκινήσει ο αγώνας κόντρα στον Βόλο για την 19η αγωνιστική της Super League.
Το τραπέζι μας είναι γεμάτο με φίλους της ομάδας. Όλοι τους προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν από την πρώτη στιγμή. «Τον Άλκη τον δολοφόνησαν επειδή ήταν Άρης. Οπότε ήταν λογικό πως οι οπαδοί του Άρη θα ευαισθητοποιούνταν πλήρως. Δεν είναι, όμως, μια δομή που δημιουργήθηκε από Αρειανούς για Αρειανούς. Η δολοφονία του Άλκη πόνεσε οριζόντια ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Γιατί στη θέση του, θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε από εμάς» συμπληρώνει ο Λευτέρης Παππάς.
«Είναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο τραγικό γεγονός ένωσε τόσες διαφορετικές ομάδες και πλευρές» προσθέτει ο Ιωάννης. «Έχω ζήσει πέντε χρόνια στην Αγγλία. Ήμουν κάθε βδομάδα στο γήπεδο της Μπράιτον και έβλεπα τους οπαδούς των δύο ομάδων να έχουν δυο μέτρα απόσταση μεταξύ τους. Στη Θεσσαλονίκη και ιδιαίτερα στις δυτικές συνοικίες δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις με τη φανέλα του Άρη. Υπογράφεις τη θανατική σου καταδίκη. Πριν από δύο χρόνια, άλλωστε, μην ξεχνάμε πως σκοτώθηκε ακόμη ένας οπαδός του Άρη, ο Τόσκο» συνεχίζει.
Ο ίδιος, από τη στιγμή που ξεκίνησε την κινητοποίηση με τη δομή, έχει αλλάξει ως άνθρωπος και ως οπαδός. «Όταν ήμουν στο Λύκειο, πήγαινα στο γήπεδο κρυφά από την οικογένειά μου. Ήμουν πολύ καλός στο σχολείο και εκείνοι φοβόντουσαν τα επεισόδια. Τότε, με τον κολλητό μου που είναι ΠΑΟΚ, μαλώναμε συνέχεια. Ήταν, όμως, ο καλύτερος φίλος μου. Δε μας περνούσε από το μυαλό να πιαστούμε στα χέρια» εξηγεί.
«Η δολοφονία του Άλκη με άλλαξε. Μου έδωσε έναν άλλο σκοπό ζωής. Νιώθω πως είμαι λιγότερο φανατικός από όσο ήμουν πριν. Τον Άρη τον αγαπούσα από μικρό παιδί και δε θα σταματήσω να το κάνω. Μου έφυγε, όμως, αυτό το μίσος και η απέχθεια που ένιωθα για τις άλλες ομάδες».
Το συγκινητικό περιστατικό στο Αγρίνιο και ο σπόρος που έχει φυτευτεί
Μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της έζησε κατά τη διάρκεια του αγώνα του Άρη κόντρα στον Παναιτωλικό, τον περασμένο Αύγουστο. Μαζί με τον Ιωάννη ταξίδεψε ο Λευτέρης και αρκετά ακόμη μέλη της δομής που θέλησαν να τιμήσουν τον Χρήστο Παπανίκο, τον Αγρινιώτη καλλιτέχνη που δημιούργησε το πανό με τον Τίτορμο να κρατά στα χέρια του τον νεκρό Άλκη.
«Μετά τη λήξη του παιχνιδιού, επειδή δεν μπορούσαμε να το ξεκρεμάσουμε, ήρθαν οπαδοί του Παναιτωλικού και το έκαναν εκείνοι. Μας το έδωσαν, μας χειροκρότησαν και μας είπαν “ραντεβού στο Χαριλάου”. Εγώ έκλαψα» σημειώνει ο Ιωάννης Βαγάνωφ.
Η δομή Εις το Όνομα του Άλκη τους τελευταίους μήνες έχει προχωρήσει σε αρκετές δράσεις που αφορούν την οπαδική κουλτούρα στην Ελλάδα. Έχει τρέξει τις διαδικασίες για να θεσπιστεί Πανελλήνια Μέρα Οπαδού στη χώρα, έχουν ζητήσει από μαθητές και ποδοσφαιρόφιλους να φωτογραφηθούν με τις φανέλες των ομάδων τους, ενώ διοργανώνει και μια σιωπηρή πορεία με κεριά την Τετάρτη 1η Φεβρουαρίου, την ημέρα που συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού. Λίγο πριν, θα πραγματοποιηθεί και μια συμβολική δράση στο σημείο που σκοτώθηκε.
«Νιώθαμε ότι δεν μπορούσαμε να μείνουμε ανενεργοί. Ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι. Κι όσο κάναμε ενέργειες, τόσο μετριαζόταν ο πόνος για τον χαμό του αδερφού μας» σημειώνει ο Ιωάννης. Ο Λευτέρης πιστεύει πως παρά τις δυσκολίες, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.
«Παρόλο που θεωρώ την ελληνική κοινωνία χρεοκοπημένη, σε αυτό τον τομέα αισιοδοξώ. Είναι έτοιμη να αλλάξει. Η δομή είναι ο σπόρος και πιστεύω πως θα φυτρώσει. Γιατί το χώμα είναι καλά ποτισμένο. Με αίμα».
Υ.Γ. Ο αγώνας του Άρη με τον Βόλο για την 19η αγωνιστική της Super League τελείωσε με τους γηπεδούχους να κερδίζουν με σκορ 3-0. Στο 19ο λεπτό της αναμέτρησης, όλο το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο για να χειροκροτήσει και να φωνάξει για τον Άλκη. Και τα τρία γκολ τα πέτυχε ο Manu Garcia, ο οποίος φορά το νούμερο 19 στην πλάτη. Το πρώτο το πανηγύρισε σηκώνοντας ψηλά τη φανέλα με το 19. Μόνο που στο πίσω μέρος της έγραφε το όνομά του Άλκη. Ενός 19χρονου παιδιού που δολοφονήθηκε επειδή αγαπούσε την ομάδα του.
