Έκανα μπλοκ την μητέρα μου στο facebook

Στη ζωή μου έχω δώσει δύο όρκους. Να μην πάω ποτέ με κοπέλα μου στο γήπεδο και να μην αφήσω τη μητέρα μου να φτιάξει λογαριασμό στο facebook. Καταπάτησα χωρίς καμία αιδώ και τους δύο. Το πρόβλημα με τον δεύτερο μου όρκο, είναι ότι τον καταπάτησα δις.

Την πρώτη φορά βρέθηκα προ τετελεσμένων γεγονότων. Κατά τη διάρκεια μιας από τις καθιερωμένες μου κυριακάτικες επισκέψεις στους γονείς μου, η μητέρα μου μου ανακοίνωσε ότι άνοιξε λογαριασμό στο facebook. Το έπαιξα όσο πιο ψύχραιμος μπορούσα, εκδηλώνοντας ανεπαίσθητα τη δυσφορία μου μέσω του τριξίματος των σαγονιών μου αλά Γκλέτσος στους ‘Ψίθυρους Καρδιάς’ και της είπα ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο facebook αρκεί να σεβαστεί τους εξής τρεις κανόνες:

”Κανόνας 1ος: Δεν θα κάνεις κανένα φίλο μου add.

Κανόνας 2ος: Δεν θα κάνεις κανένα φίλο μου add.

Κανόνας 3ος: Δεν θα κάνεις κανένα φίλο μου add.”

Μέχρι την επόμενη Κυριακή, κάθε πρωί πριν καν τσεκάρω τις ειδοποιήσεις και τα μηνύματά μου, στόκαρα τον λογαριασμό της, του οποίου το user name για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω, αλλά μπροστά του το nickname ‘μοναχικό κυκλάμινο’ έμοιαζε με ποίηση του Ελύτη.

Της την είχα στημένη, περισσότερο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στα Εξάρχεια, περιμένοντας μια λάθος κίνηση για να της κλείσω το λογαριασμό

Τρεις μέρες αργότερα, εμφανίστηκε στο timeline μου η είδηση πως ‘η ‘Χειρότερο-username-κι-από-το-μοναχικό-κυκλάμινο’ και ο ‘Πολύ καλός φίλος του συγκατοίκου μου, τον οποίο είχα δει μόλις μία φορά’ είναι πλέον φίλοι.

Προσπάθησα να πιάσω το κινητό για να της τηλεφωνήσω, αλλά μου γλίστρησε από τον κρύο ιδρώτα που με είχε λούσει. Έκανα υπομονή μέχρι τη Κυριακή. Της εξήγησα πολιτισμένα ότι υπέπεσε (προφανώς άθελα της, αφού δεν είχε μάθει καλά καλά ακόμα να χειρίζεται τον κέρσορα του ποντικιού και έκανε σωρηδόν add requests κατά λάθος) στο 8ο θανάσιμο αμάρτημα και της διέγραψα με συνοπτικές διαδικασίες τον λογαριασμό.

Μπορούσα πλέον να κοιμάμαι ήσυχος, όσο εκείνη θα χρησιμοποιούσε το laptop της μόνο για να παίζει τα αγαπημένα της ‘Match 3’ (βλ. Puzzle Bubble) παιχνίδια (κράτα το αυτό, θα σου χρειαστεί για τη συνέχεια).

Το δις εξαμαρτείν

(Σας είπα να μην κάνει κανείς accept τη μητέρα μου)

Τον Μάιο χρειάστηκε να κάνω μια εγχείριση. Αφότου βγήκα από το νοσοκομείο έμεινα για δέκα μέρες στους γονείς μου για να με φροντίζουν. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, χρησιμοποιούσα το laptop της μητέρας μου για να μπαίνω στο facebook, να διαβάζω Οneman, αλλά και για ό,τι άλλο έκανα κάθε μέρα στο ίντερνετ. Οι μέρες πέρασαν, πήρα τα πάνω μου και επέστρεψα στο σπίτι μου στο Παγκράτι.

Την πρώτη Κυριακή της επιστροφής μου στο πατρικό, ενώ τσιμπούσα με το πιρούνι μου ένα κομμάτι φέτα που είχε μουλιάσει μέσα στο πιάτο με τις μπάμιες, η μητέρα μου μου λέει: ”Γιώργο, μπαίνω στο facebook σου και παίζω διάφορα παιχνίδια που δεν έχω ξαναπαίξει ποτέ’‘.

Συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου: ‘νομ νομ νομ, α ρε πατέρα αυτές δεν είναι μπάμιες, ποίηση είναι΄.

Την δεύτερη Κυριακή της επιστροφή μου στο πατρικό, ενώ είχα τυλίξει στο πιρούνι μου σπανάκι και είχα τσιμπήσει με την άκρη του ένα κομμάτι σουπιάς, η μητέρα μου μου λέει: ”Καλά ρε Γιώργο, γιατί δεν μου είχες δείξει αυτά τα παιχνίδια τόσο καιρό; Όλη μέρα στο facebook σου είμαι’‘.

Συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου: ‘Χμμμ, τέλειο το σπανάκι, αλλά τσιμπάει λίγο το αλάτι τη σουπιά’.

Την τρίτη Κυριακή της επιστροφής μου στο πατρικό, πριν καν αρχίσουμε να τρώμε -ευτυχώς γιατί θα είχα πνιγεί- μου λέει: ”Το Oneman πόσταρε ένα κείμενο στο facebook σου”.

Συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου: ”Το Οneman πόσταρε ένα κείμενο στο facebook μου.

Το ONEMAN ΠΟΣΤΑΡΕ ένα κείμενο στο facebook μου.

Τ-Ο  Ο-Ν-Ε-Μ-Α-Ν  Π-Ο-Σ-Τ-Α-Ρ-Ε  Ε-Ν-Α  Κ-Ε-Ι-Μ-Ε-Ν-Ο  Σ-Τ-Ο  F-A-C-E-B-O-O-K  Μ-Ο-Υ

ΜΑ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΠΟΣΤΑΡΕΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠO TO ONEMAN ΣΤΟ FACEBOOK ΜΟΥ”.

Πετάχτηκα από τον καναπέ πιο γρήγορα από όσο πετάγεται στον αέρα ένας μη αναστενάρης  όταν πατάει σε αναμμένα κάρβουνα και πήγα στο laptop της.

Η φωτογραφία του προφίλ μου στο facebook με κοιτούσε στα μάτια μειδιώντας πιο δήθεν και από την Τζοκόντα

Πάτησα log out και προσπαθούσα να αναλογιστώ τι συνέβαινε επί τρεις εβδομάδες.

”Στο είχα πει από την αρχή’‘, μου δήλωσε η μητέρα μου, ”αλλά δεν μου έδινες σημασία”. Να πω ότι είχε άδικο; Δεν μπορούσα, όμως, να πιστέψω ότι είχα υποπέσει στο σφάλμα να αφήσω ανοιχτό το λογαριασμό μου, αλλά ούτε να διανοηθώ πώς μπορούσε να παίζει τόσο καιρό παιχνίδια μέσω του προφίλ μου και να μην μου είχε εμφανιστεί κάποια ειδοποίηση.

Το τελευταίο το είπα φωναχτά και πήρα πληρωμένη απάντηση: ”Αφού δεν έστειλα καμία πρόσκληση στους φίλους σου και είχα απενεργοποιήσει τις ειδοποιήσεις”. (Ατσά!) Πριν προλάβω να συνέλθω με ρώτησε: ”Και τώρα πώς θα παίζω”;

Οι επιλογές ήταν δύο. Είτε να την αφήσω να σουλατσάρει στο προφίλ μου είτε να της ανοίξω δικό της λογαριασμό. Οπότε στην ουσία η επιλογή ήταν μία. Να της ανοίξω δικό της λογαριασμό.

Αφού δώσαμε τα κανονικά της, αυτή τη φορά, στοιχεία στον Μαρκ Ζούκερμπεργκ, φτάσαμε στην επιλογή εικόνας προφίλ. Ήμουν έτοιμος να προσπεράσω το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδικασίας, αφού θεωρούσα ότι δεν θα την αφορούσε. ”Θέλω μια ορχιδέα για φωτογραφία”, μου είπε χωρίς ίχνος ντροπής. ”Να είναι μωβ”, συνέχισε.

(Είχα αρχίσει να βλέπω κύκλους)

Έγραψα ‘μωβ ορχιδέα’ στο Google και διάλεξα την πρώτη που εμφανίστηκε. ”Όχι, δεν μου αρέσει αυτή”, με πρόλαβε και βρέθηκα να σκρολάρω πάνω κάτω για να επιλέξει την κατάλληλη. Δεν πίστευα αυτό που ζούσα. Πρωταγωνιστούσα σε σενάριο του Ντέιβιντ Λιντς με κουστούμια και σκηνογραφία του Νταλί.

Αφού ολοκληρώσαμε την εγγραφή της στο facebook, της επανέλαβα τους τρεις κανόνες που θα έπρεπε να σεβαστεί αυτή τη φορά, αφού το παρελθόν είχε δείξει πως σε τέτοια θέματα μπορούσα να γίνω αμείλικτος (πιο σκληρός και από βούτυρο ένα πράγμα).

Η επόμενη εβδομάδα κύλησε όπως εκείνη μετά τη δημιουργία του πρώτου της προφίλ στο facebook. Την είχα αφήσει ελεύθερη, με αναστολή, στον κυβερνοχώρο και περίμενα το πρώτο της ατόπημα για να χτυπήσω σαν κόμπρα.

Πριν καν το πέρας της εβδομάδας πόσταρα ένα κείμενο μου στο προφίλ μου στο facebook. Μεταξύ των ειδοποιήσεων για τα likes είχα και μια ειδοποίηση για emoticon που αντιστοιχεί στο ‘Χαχα’. Μάντεψε! Ήταν από την ‘μωβ ορχιδέα’ κι εγώ μόλις το συνειδητοποίησα ένιωσα πως ήμουν μαθητής λυκείου, βρισκόμουν στη μέση του προαυλίου και η μητέρα μου έτρεχε προς το μέρος μου φωνάζοντας

Γιωργάάάάκη, έλα να ρουφήξεις το αυγό σου

Δεν υπήρχε λόγος Λιντς και Νταλί να συνεργαστούν ξανά. Πόσο μάλλον με πρωταγωνιστή εμένα. Μπλοκ στη ‘μωβ ορχιδέα’ και η ζωή συνεχίζεται.

ΥΓ: Συγγνώμη μάνα, αλλά για αυτό δεν μπορείς πια να δεις τις φωτογραφίες μου στο facebook.