Εκλεράκια ή κωκάκια;

Σφολιάτα ή παντεσπάνι, κρέμα ή σοκολάτα, τρούφα ή γλάσσο γυαλάδα; Κωκάκια και εκλεράκια αναμετρώνται για μία θέση στον ουρανίσκο του ΟΝΕΜΑΝ.

Κωκάκιας  ο Μάνος Χωριανόπουλος

Ήμουν έτοιμος να διαλέξω τα (ε)κλεράκια, αυτά με την πλούσια σοκολάτα που σε λιγώνει και σε κάνει να ψάχνεις για νερό σαν να περπατούσες στη σαχάρα με τα όρνια από πάνω σου, ωστόσο για άλλη μια φορά μια ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας (η μόνη πατρίδα) μου άλλαξε γνώμη.

Ο συγχωρεμένος ο νονός μου, όποτε ερχόταν για επίσκεψη, έφερνε κάτι μαγικά κωκάκια, που δεν ήταν απλώς καλύτερα από τα άλλα κωκάκια. Ήταν καλύτερα από κάθε γλυκό που έχω δοκιμάσει.

Δεν ξέρω αν τα έχω συνδυάσει με τα παιχνίδια που τα συνόδευαν ή αν πράγματι είχαν τόσο καλή γεύση. Θυμάμαι όμως καθαρά ότι όταν τα έφερνε, τα καταβρόχθιζα, όπως ο Πόλντο τα χάμπουργκερ στο Ποπάϋ (δε σέιλορ μαν). Το κουτί άδειαζε σε μια μέρα.

Για κάποιο μυστήριο λόγο, δεν ρώτησα (και δεν έμαθα ποτέ) από πού τα έπαιρνε, κάτι που μου επιτρέπει να πιστεύω ότι πιθανότατα επρόκειτο για ειδικά κωκάκια, που δημιουργούνταν μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τη λαιμαργία μου.

Εκλεράκια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Κακό γλυκό το κωκ. Πολύ κακό γλυκό. Πρέπει η κρέμα να είναι φανταστική για να σωθεί η παρτίδα κι αυτό στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν συμβαίνει. “Πού να βρεις καλή κρέμα στην Αθήνα που θα έλεγε κι ο Άλκης”.

Το εκλεράκι από την άλλη είναι στρατιώτης. Δεν θα το προσέφερα ποτέ στα γενέθλιά μου αλλά δεν του είπα ποτέ και όχι. Μικρό κατά προτίμηση, όχι ιδιαίτερα κολλώδες και πάντα μα πάντα με ανούσια σοκολάτα. Το να του κάνεις την τιμή να το βουτήξεις σε πολύ καλή σοκολάτα θα ήταν ιεροσυλία. Σαν να ανοίξεις ένα Balvenie για να το πιείς με κοακόλα. Το εκλεράκι θέλει αυτή την ψεύτικη γλασάτη σοκολάτα που μυρίζει ελαφρά πορτοκάλι. Τρως ένα, λες ένα χρόνια πολλά μέσα απ’ τα δόντια κι επιστρέφεις στη δουλειά σου. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα παιδιά. There’s nothing to see here.

Κωκάκιας από παιδί ο Πάνος Κοκκίνης

Τα καλύτερα φαγητά ή γλυκά είναι εκείνα που σου φέρνουν στο νου εικόνες από την παιδική σου ηλικία. Και το κοκ είναι κάτι που έτρωγα σχεδόν κάθε φορά που έβγαινα πιτσιρίκι με τους γονείς μου στο Πασαλιμάνι. Ή, μεγαλώνοντας, όταν επιστρέφαμε με τους κολλητούς μου κάθε απόγευμα από το φροντιστήριο που ήταν πάνω στην πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα. Και ναι, ήταν πάντοτε επιεικώς άθλιο. Ή πολύ ξερό, ή πολύ λιγωτικό. Γιατί ποιος έχασε την τέχνη του κοκ για να την βρει ο συνοικιακός ζαχαροπλάστης; Αλλά εγώ με αυτό μεγάλωσα. Και όχι με τα εκλέρ τα οποία, by the way, λιάνισα όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο Παρίσι. Άρα, μένω πιστός στις ρίζες μου. Επίσης μένω πιστός στον Νικολάου, το -διάσημο για τα κοκάκια του- ζαχαροπλαστείο της Ναυπάκτου που επισκέπτομαι σταθερά και καθημερινά από Ιούνιο ως και τέλη Αυγούστου. Εκεί δηλαδή που απολαμβάνω τα καλύτερα κοκάκια της ζωής μου. Τα μισά από τα οποία, μεταξύ μας, τα τρώω πριν καν προλάβω να φτάσω στο σπίτι.

Εκλεράκια ο Στέλιος Αρτεμάκης

Πραγματικά θέλω να δω τι θα βγάλει αυτό το δίλημμα. Γιατί στα τριαντακάτι μου, ζωή να ‘χω να κερνάω γλυκά, δε θυμάμαι μια φορά να ήθελα να αγοράσω κοκάκια. Αλήθεια τώρα, τα εκλεράκια είχαν αυτή την κρουασανάτη τη ζύμη και όχι ψωμάρα παντεσπάνι.Τα εκλεράκια είχαν γέμιση σοκολάτα και όχι κρέμα, που ότι σύγκριση και να κάνεις η κρέμα είναι καταδικασμένη (παρακαλώ να γίνει δίλημμα το “σοκολάτα ή κρέμα” να το λύσουμε κι’ αυτό). Και πες τώρα ότι όλα αυτά είναι προσωπικές ιδιοτροπίες. Ο ζαχαροπλάστης τότε γιατί πάντα προσπαθούσε να “σπρώξει” τα κοκάκια του; Έ, γιατί; “Να σου βάλω και μερικά κοκάκια, την ίδια τιμή έχουν” Ναι, έτσι, υποκριτικά και πλάγια, λες και τον ένοιαζε το πορτοφόλι μου, λες και τον ένοιαζαν αυτοί που θα κεράσω.

Εκλεράκι (1) η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Ένα και με το ζόρι, ίσα για να μην προσβάλλεις τον εορτάζοντα και για να δώσεις μια ακόμη ευκαιρία σε αυτό το προκάτ πράγμα να σου αποδείξει πως αξίζει να ονομάζεται “γλυκό”. Που τελικά, δεν αξίζει ποτέ ούτε τον τίτλο, ούτε τις θερμίδες του. Το ψωμάκι του ειναι πάντα ή ξεραμένο ή παπαριασμένο, η γέμιση σοκολάτας γλιτσερή (αν μάλιστα δεν ειναι κατευθείαν από το ψυγείο κλάφτα Χαράλαμπε), το σοκολατένιο γλάσο πιο ξενέρωτο και από το δεξί πόδι της Αντζελίνα Τζολί. Και όλα αυτά συνθέτουν το εκλεράκι, που το ΠΡΟΤΙΜΩ. Φαντάσου πως ειναι το κωκ.

Εκλεράκια(ς) ο Ηλίας Αναστασιάδης

Βλέπω ότι και ο Χρήστος και η Ελιάνα διαλέγουν εκλεράκι με ενοχές. Ένα και για να μην προσβάλλουμε τον εορτάζοντα και τέτοια ψυχαναγκαστικά. Ντύνομαι λίγο εκλεράκι και σας φωνάζω ‘δεν θέλω τέτοιους φίλους, δεν θέλω τέτοιους φίλους’. Το εκλεράκι είναι το δεξί χαφ στο γήπεδο με τα γλυκά. Μπαλαδόρος, τρέχτης, μυαλό ξυράφι, άριστη τεχνική.

Από το γυμνάσιο και μετά, μπορώ και μιλάω μαζί τους. Τα λέμε κανονικά. Από τη χρυσή εποχή που το ψυγείο μας είχε δύο κουτιά με γλυκά από τον Τζιβελέκα -το ένα μόνο εκλεράκια, το άλλο διάφορα-, κάθε φορά που άνοιγα το σωστό κουτί, άκουγα κάτι πνιχτά ‘όχι εμένα’. Μην στα πολυλογώ, στις καλές μέρες που δεν μειωνόταν η όρασή μου μετά τα 5 γλυκά τη μέρα (fact-συμβαίνει τώρα), είχα φάει 23 εκλεράκια σε ένα απόγευμα. Ναι νιώθω πιο άντρας μετά από αυτό.

Εκλεράκια ο Μάνος Μίχαλος

Ο Antonin Careme, διάσημος σεφ στα γαλλικά ανάκτορα στα τέλη του 18ου αιώνα, ήταν αυτός που έβαλε λίγο ψωμί, λίγο σοκολάτα και μια δόση βανίλιας, όλα μαζί. Μπορεί να έβαλε και λίγο κρασί, θάλασα και το αγόρι του, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Άλλωστε, πριν αρχίσω να γράφω, ήμουν πολύ κοντά στα κωκάκια που με έχουν φτάσει αρκετές φορές στο σημείο του άλλου με το “ο” στη μέση, τρώγοντας μέχρι και 6-7 σερί (ειδικά αν το παντεσπάνι είναι σωστά μουλιασμένο).

Όμως, τα elclairs και συγκεκριμένα αυτά που βούταγα κρυφά απο το ψυγείο του Riviera στο εμπορικό κέντρο Galleria, όταν ήμουν μικρός (και δεν έφερνα πολλές από τις καλύτερες μιλφέιγ που έχω ξαναγράψει), είναι αυτά που θα ψηφίσω, γιατί όταν το εκλεράκι είναι αφράτο, με βανίλια μέσα (ναι βανίλια) και καλή και όχι φθηνή σοκλάτα από πάνω, είναι η καλύτερη (μικρή) δόση για την αιώνια υπογλυκαιμία μου, που καθορίζει έμμεσα τη ζώη μου, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

“Εκλεράκια μανίτσαμ. Θέλει και ερώτημα;” δηλώνει/αναρωτιέται η Νίκη Χάγια

Συγκρίνεται τώρα ένα μακρουλό μίνι σάντουιτς με σοκολάτα στη μέση, σοκολάτα απο πάνω και σοκολατένια τρουφάκια για ντεκόρ με ένα ψωμομένο κωκάκι; ‘Ασε που ακόμα και η θέα μιας κυρίας που είναι μπουκωμένη με ένα κωκ (έστω και σε μέγεθος σβουρας) είναι πως να το κάνουμε ελαφρώς γελοία. Οπότε χωρίς πολλά πολλά ψηφίζω εκλεράκια και τα μυαλά στα κάγκελα.

Κωκού η Ιωάννα Μαμάη

Καλά μη νομίζεις. Δεν τρελαίνομαι για ούτε για εκλέρ ούτε για κωκ. Είναι λίγο μπας κλας. Ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα δύο θα διάλεγα κωκ. Και παντεσπάνι της Μαρίας Αντουάνετα και κρεμούλα και τρίτης διαλογής σοκολάτα. Σαν ένα κακής ποιότητας ντόνατ που όμως γουστάρεις να το τρως που και που. Όπως επισκέπτεσαι και τους “ναούς” διασκέδασης σε μπουζουκτσίδκα της Εθνικής Οδού μια φορά στα 3 χρόνια. Απλά για χαβαλέ.

Κωκάκια ο Θανάσης Κρεκούκιας

Να ξεκινήσουμε με τα βασικά. Το εκλέρ το λέμε εκλέρ και όχι κλερ. Άρα το μικρό εκλέρ το λέμε εκλεράκι και όχι κλεράκι. Το δε κωκ το γράφουμε με ωμέγα και όχι με όμικρον. Άρα και το κωκάκι το γράφουμε κωκάκι και όχι κοκάκι. Αφού λύσαμε τα θέματα με τα νότια προάστια, προχωράμε στο προκείμενο. Νομός Μεσσηνίας, επαρχία Τριφυλίας, δημοτικό διαμέρισμα Γαργαλιάνων, κεντρική πλατεία, οδός Αθανασίου Κοκκώνη 3, ζαχαροπλαστείο «Κοκκώνη». Από το 1953. Κοντά 60 χρόνια δηλαδή. Το επισκέφθηκα για πρώτη φορά το 1971, σε ηλικία 5 χρονών. Εκεί έφαγα το πρώτο μου κωκάκι. Και ένιωσα μια ζαλάδα ηδονής. Και μια έξαψη ενοχής. Όταν συμπλήρωσα τη δεκάδα μονοκοπανιά. Από τότε έχω κλείσει αρκετές χιλιάδες κωκάκια από τον ναό του σιροπιαστού. Γιατί πέρα από την κρέμα, το μυστικό βρίσκεται στο σιρόπι. Αν βρεθείτε ποτέ εκεί, περάστε μια βόλτα και θα με θυμηθείτε. Σε τελική ανάλυση, όταν γεμίζεις μια ολόκληρη τρίπατη βιτρίνα μόνο με κωκάκια, έχεις γκατς που κρέμονται. Σας αρέσει ή όχι, τα έχεις. Και η μαγκιά είναι ότι τα πουλάς όλα. Όχι τα γκατς, τα κωκάκια. Και αν είχες κι άλλα, θα τα πούλαγες κι εκείνα. Και αν αγαπητέ μου Μάνο υπήρχε ποτέ η δυνατότητα να συναντηθούν ο Πέτρος Κοκκώνης με τον Antonin Careme, ο διάσημος σεφ που λες, θα έσβηνε από το μαράζι του, επειδή έχασε τον καιρό του βάζοντας ψωμί, σοκολάτα και βανίλια για να φτιάξει το εκλέρ του, αντί να κάθεται στην πλατεία των Γαργαλιάνων με ένα κουτί κωκάκια, κατεβάζοντας το ένα μετά το άλλο, προκειμένου να πάρει τα ίσα του μετά από άσωτο πιώμα τσίπουρου. Ή άλλων τοπικών, αγνών προϊόντων. Με τις υγείες μας.

Εκλεράκια ο Άλκης Βασιλείου

Εδώ και 15 χρόνια περίπου, την παραμονή Χριστουγέννων μαζευόμαστε στο σπίτι μου και παίζουμε χαρτιά. Πρώτη φορά ήταν το 1997, οι γονείς μου είχαν πάει στα Παρίσια και στα Λονδίνα, δεν είχα ετοιμάσει τίποτα και το σπίτι είχε μόνο ουίσκι -το οποίο ως κλασικοί 15χρονοι πίναμε με αηδία, αλλά το πίναμε- και κοκάκια + εκλεράκια, που είχα αγοράσει από τον “Αγαπητό” στο παρά πέντε. Ήταν δυο πιατέλες με 30 κοκάκια και 30 εκλεράκια. Στις 8 το πρωί που οι Ταλιμπάν έφυγαν, είχε μείνει πολύ ουίσκι, πολλά κοκάκια και ούτε ένα εκλεράκι. Στην πορεία των ετών, το γιορτινό τραπέζι έγινε κάπως πιο πλούσιο, για να ξαναγίνει… ταπεινό την τελευταία διετία, αλλά τα κοκάκια και τα εκλεράκια παρέμειναν εκεί, αναλλοίωτη αξία μέσα στο χρόνο, που ερχόταν και έφευγε “σκάβοντας” τα πρόσωπά μας. Εν τέλει, όλοι τα εκλεράκια προτιμούν, αλλά ένα εκλεράκι δεν είναι τίποτα χωρίς ένα κοκάκι δίπλα του. Είναι το Γιν και το Γιανγκ, ο Γκάλης και ο Μπάνε, ο Ζιντάν και ο Ματεράτσι, τα βυζιά και ο κώλος. Όλοι προτιμούν τα πρώτα, αλλά όλοι θέλουν να βρεθούν στο δίλημμα!!!

Εκλεράκια ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μιας και δεν πολυήμουν σίγουρος ποιο είναι ποιο (google images is your frined!) ήμουν προκατειλημένος εξαρχής υπέρ των κλερακίων ειδικά από τη στιγμή που αρχικά στο δίλημμα τέθηκαν ως ‘κλεράκια’ θυμίζοντάς μου την Κλερ από το Μπέβερλι Χιλς. Συνειρμοί, τι τα θες τώρα. Μετά είδα τις εικόνες και σιγουρεύτηκα, δηλαδή όχι ότι θα με χαλάσει ένα γλυκό που είναι φτιαγμένο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από σοκολάτα (και λίγα άλλα πράγματα), αλλά το εκλεράκι έχει το βασικό προτέρημα, ότι είναι ένα πράγμα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Το άλλο είναι κάτι μεταξύ αφύσικα μικρού (και στρογγυλού) σάντουιτς και αφύσικα μεγάλου μπισκότου OREO. Τι φάση, κωκάκι; Αποφάσισε τι είσαι, ΟΚ; Και όχι ότι είναι τόσο σημαντικό, έτσι κι αλλιώς θα φαγωθεί, δεν είναι ότι θα γίνουμε φίλοι, αλλά το κάνει περίεργο και όταν το τρως. Είναι σχετικά μικρό και αφού χτυπήσεις δαγκωνιά μένουν τρία διαφορετικά πράγματα κομμένα και ισορροπημένα το ένα πάνω στο άλλο. Μια λάθος κίνηση κι έχεις στα χέρια σου γκρέμισμα, δεν υπάρχει λόγος για τέτοιο άγχος στο φαγητό. Το (ε)κλεράκι από την άλλη είναι αξιοπρεπέστατο, τρώγεται σαν χοτ ντογκ (πάντα θετικός συνειρμός), έχει κι αυτές τις στρώσεις σοκολάτας πάνω στη σοκολάτα (υπάρχουν φορές που το αχρείαστο είναι απαραίτητο) και γενικώς κερδίζει στα σημεία, πώς να το κάνουμε.

Εκλεράκια ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Απλά πράγματα. Τα κοκάκια είναι το πιο υπερτιμημένο είδος τροφής, μαζί
με το πεινιρλί που αποτελεί παράλληλα και το πιο προβλέψιμο. Η σχέση
εμφάνισης / γεύσης είναι αντιστρόφως ανάλογη και πάντα δείχνουν καλύτερα
από ότι τελικά είναι. Σε κοροϊδεύουν κάθε φορά . Αυτά κάνουν και εγώ το
έχω ρίξει στα εκλεράκια (από την Ανεμώνη), που μ αρρωσταίνουν με την
πουστιά που κάνουν με την πικρή σοκολάτα.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΕΚΛΕΡΑΚΙΑ ΜΕ 69,2%

Πολλά γκολ, μεγάλο σκορ, μεγάλη διαφορά. Την είχαν προβλέψει κάποιοι που ισχυρίστηκαν ότι το εκλέρ είναι το δεξί χαφ των γλυκών.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΑΙ ΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή