Εξάρχεια ή Κολωνάκι;

Σαν δύο γειτονικά βασίλεια, τα Εξάρχεια και το Κολωνάκι είναι όσο ακραία διαφορετικές περιοχές μπορεί κάποιος να βρει που της χωρίζει ένας δρόμος. Τόσο γειτονικές, τόσο διαφορετικές, σε κόσμο, σε φιλοσοφία, στα πάντα.

Φυσικά καταλαβαίνετε πως έπρεπε να διαλέξουμε.

Κολωνάκι ο Πάνος Κοκκίνης

Κέντρο έχω να ανέβω συστηματικά από την εποχή που ήμουν αιώνιος φοιτητής στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Καποδιστριακού. Και τότε, όμως, το Κολωνάκι προτιμούσα. Ναι, δεν είναι αυθεντικό, όπως τα Εξάρχεια. Και ναι, είναι φουλ στους δήθεν και τους ψευτο-celebrities, σε αντίθεση με τα Εξάρχεια. Όμως, από τους δυο διαμετρικά αντίθετους αυτούς κόσμους ( στα αλήθεια ή φαινομενικά) εγώ στο Κολωνάκι ήταν που αισθανόμουν πιο άνετα. Στα Εξάρχεια ανέκαθεν ένοιωθα και νοιώθω ότι χρειάζομαι κάποιο ‘ντόπιο’ ως οδηγό για να μου δείξει στα στέκια. Το ξέρω ότι ακούγεται μικροαστικό αυτό. Έτσι όμως είναι. Έτσι όμως είμαι. Αν και, μεταξύ μας, καλοκαιριάτικα, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να φύγω από το παραλιακό μέτωπο. Δεν έχω λόγο. Ότι μου χρειάζεται υπάρχει εδώ. Και δεν μιλάω μόνο για Γλυφάδα. Στο μυαλό μου αυτό πιάνει από Πειραϊκή μέχρι Λαύριο.

Εξάρχεια ο Γιώργος Μυλωνάς

Η πλατεία Κολωνακίου με το Da Capο και τα υπόλοιπα αντίστοιχα καφέ και ο κοντινός σε αυτή πεζόδρομος/πασαρέλα – το όνομά του οποίου δεν θυμάμαι- και είναι γεμάτος καφετέριες και εστιατόρια δεξιά κι αριστερά είναι μεταξύ των 2-3 πιο απεχθών σημείων που έχω βρεθεί στην Ελλάδα.Το προφίλ του ανθρώπου που συχνάζει σταθερά στην περιοχή είναι το προφίλ του ανθρώπου που δεν θέλω να έχω καμία σχέση. Η Σκουφά, καθώς κατεβαίνει προς Εξάρχεια γίνεται πιο προσιτή, αλλά το κέντρο του Κολωνακίου έχει κάνει ήδη αρκετό κακό για να μπορέσουν να βελτιωθούνοι εντυπώσεις. Δεν αγαπώ τα Εξάρχεια, αλλά ακόμα και αν το δίλημμα ήταν Κολωνάκι ή Μόρντορ, δεν θα ψήφιζα το πρώτο.

Εξάρχεια ο Μάνος Μίχαλος

Γελάω με την επιλογή μου, αλλά αυτό το Δίλημμα με βγάζει έξω από τα νερά μου (=όπου νερά βάλτε τη θάλασσα των ΝουΠου), αλλά ουδέποτε και για κανένα λόγο δεν ήμουν φαν του Κολωνακίου. Πέραν της όποιας ελιτίστικης ατμόσφαιρας που μπορεί να ενοχλεί αρκετούς (αλλά αυτό είναι το λιγότερο που θα με νοιάξει, γιατί κι εμείς στα νότια ορισμένες φορές νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει τον παπά από τα τέτοια του), δεν αντέχω τους δρόμους που δεν μπορείς να παρκάρεις, τις ακριβές τιμές ακόμα και στην περίοδο της κρίσης και γενικότερα δεν είναι του στυλ μου, τα μαγαζιά που βρίσκονται στην εκεί περιοχή. Στα Εξάρχεια από την άλλη, δεν ξέρω τον Χριστό μου και είμαι εντελώς αταίριαστος με το περιβάλλον, σε σημείο που θα μου πέταγα κάνα επαναστατικό γιαούρτι. Όμως, η πιο low profile φάση τους και το γεγονός ότι ο Ηλίας Αναστασιάδης και ο Χρήστος Δεμέτης κάνουν τα δικά τους στο White Rabbit, είναι δύο πολύ καλοί λόγοι για να τα επιλέξω. Και ας τα βλέπω μόνο στα google maps.

Εξάρχεια ο Ηλίας Αναστασιάδης

(χάι-φάιβ με τον εαυτό μου και διπλό χτύπημα καρδιάς για τον Μάνο Μίχαλο)

Έχουν υπάρξει περίοδοι που θα μπορούσα να τσακωθώ για τα Εξάρχεια, αλλά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς. Γιατί στην πιο ιστορική, ιδιαίτερη, πολιτικά (και όχι κομματικά) χρωματισμένη και αληθινή γειτονιά της Αθήνας, με το Πολυτεχνείο και την Μπενάκη, με τα καφέ και τους καλλιτέχνες, με το ολοστρόγγυλο 0% όσον αφορά θέματα, συνθήματα ή ανάσες φασισμού (όπως μου επιβεβαίωνε τις προάλλες ο εδώ και 12 χρόνια Εξαρχειώτης, Αύγουστο Κορτώ #ComingSoon), δεν χωράνε ‘γηπεδικοί’, γηπεδικοί και τσακωμένοι με τη ζωή τραμπούκοι. Δεν έχω διάθεση να υπερασπιστώ κανέναν Βαρουφάκη ή άλλον αριστερό ή δεξιό πολιτικό, αλλά αυτοί που σίγουρα δεν έχουν θέση στα Εξάρχεια της καρδιάς μου είναι αυτοί που αποφάσισαν ότι η περιοχή τους ανήκει με τρόπο που μόνο δημοκρατικότητας δε βρίθει. Αυτοί που είναι μαλωμένοι με τα πάντα, επειδή απλά πρέπει να ‘ναι μαλωμένοι με τα πάντα κι επειδή το με τόσες θυσίες δουλεμένο αντι-ίματζ τους θίγεται αν φάει ο Βαρουφάκης σε ένα εστιατόριο της περιοχής, το οποίο φυσικά και δεν επισκέπτονται, γιατί η φάση είναι μόνο αυτοσχέδια σουβλάκια. Πολλά σημεία του Κολωνακίου είναι πανέμορφα, δεν έχω καμιά αλλεργία με την περιοχή, αλλά θα ήταν άδικο τριάντα σκιές να διώξουν κι εμένα από τα Εξάρχεια, στα οποία ουσιαστικά μεγάλωσα.

Εξάρχεια ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Βρίσκομαι στην ίδια σύγχυση με τον Μάνο, συμφωνώ σε σημείο χαι φάιβ χεριών και χάι φαιβ κωλιάς μετά με τον Ηλία και γιαυτό στο τέλος θα καταλήξω στα Εξάρχεια. Ουσιαστικά η σύγχυση προκαλείται από το γεγονός ότι πάντα έλεγα ότι βγαίνω Κολωνάκι και κατέληγα Εξάρχεια. Η αρχή γινόταν στον πεζόδρομο όπου βρισκόταν το Εν Δελφοίς (τώρα λέγεται Chromata) και μετά κατέληγα είτε προς τα κάτω στα Circus, Τζιζ ή στην Διδότου. Γενικά πάντα τα Εξάρχεια είχαν καλύτερα μπαρ από το Κολωνάκι. Στο Κολωνάκι υπήρχε μια δηθενιά επιτηδευμένη. Αυτή που έβλεπες στην σχολή και στα τραπεζάκια, ενώ στα Εξάρχεια όσο κι αν δεν μου κολλάει στα μέσα μου να κάτσω με μια μπύρα στα σκαλάκια μιας πολυκατοικίας, όταν το βλέπω το νιώθω πολύ παραγωγικό, πολύ καλλιτεχνικό. Μου θυμίζει αμέσως Μονμάρτη στο Παρίσι και μπορεί να μην το βλέπεις να διαδραματίζεται μπροστά σου αλλά νιώθεις ότι κάτι βράζει. Στο Κολωνάκι -το οποίο προσπαθεί να ξαναβρεί την νιότη του- έμοιαζε και μοιάζει έρμαιο των οικονομικών ορέξεων της εποχής. Μοιάζει να μην μπορεί να προσαρμόζεται εύκολα σε καταστάσεις. Μοιάζει να μην είναι διαχρονικό και διαχρονικά αυτόνομο. Όλα αυτά ισχύουν εκτός από τον εκπληκτικό πεζόδρομο της Χάρητος. Για να τα λέμε κι όλα.

Εξάρχεια ο Χρήστος Δεμέτης

Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα δε λένε;

Οι δυο αυτές γειτονιές είναι αδέρφια, από το ίδιο αίμα, τις χώρισαν, τους έβαλαν σύνορα με ΜΑΤ να τα φυλάνε, τους έβγαλαν τη φήμη τους και εκείνες, συνδέθηκαν με αυτή. Και με αυτή πορεύονται στον χρόνο. Έχω βγει στο Κολωνάκι αρκετές φορές. Στον Ιπποπόταμο στα σύνορα με Εξάρχεια, στο Σκουφάκι, σε διάφορα καφέ με φίλους δικηγόρους. Στο Κολωνάκι είναι και η αγαπημένη μου πλατεία. Η πλατεία της δεξαμενής. Εκεί ήταν και μέχρι πριν λίγα χρόνια το καλύτερο τζαζόμπαρο του πλανήτη. Έκλεισε κι αυτό όπως όλα τα καλά που έχουν συνήθως, πρόωρη ημερομηνία λήξης. Ξέρεις, δεν έχω θέμα με την περιοχή, έχω θέμα με την νοοτροπία των θαμώνων της. Κάποιων τουλάχιστον. Ίδιο πρόβλημα εκ του αντιθέτου βέβαια έχω και με αρκετούς θαμώνες της περιοχής που εν τέλει θα ψηφίσω. Των Εξαρχείων.

Όμως τα Εξάρχεια έχουν κάτι που δεν θα βρεις στο Κολωνάκι. Τη ζύμωση της πολιτικής κουλτούρας από τη βάση, από κάτω προς τα πάνω. Δεν θα σταθώ στα γκραφίτι, στα κοινωνικά στέκια, στους υπέροχους κατοίκους που δίνουν μάχη με τον πρεζέμπορα της πλατείας, στους λούμπεν των γραμμάτων (αυτούς τους ελάχιστους που μας έχουν απομείνει) που αράζουν στην Ίντριγκα και στην Καλλιδρομίου, στο Ποδήλατο, στο Αν Club, στα νεοκλασικά των πεζοδρόμων, δεν θα σταθώ σε εκείνα που τόσα χρόνια επισκέπτομαι περιοδικά, όχι από συνήθεια, αλλά από ανάγκη.

Θα σταθώ στην ατμόσφαιρα της περιοχής, στη μικρή της ουτοπία που κάποιοι ήθελαν από το ’80 και μετά να καπηλευτούν. “Έτσι δε γίνεται πάντα;” θα μου πεις και δίκιο θα ‘χεις.

Θα σταθώ στη μυρωδιά, και δεν εννοώ τη μυρωδιά του καμένου. Εννοώ τη μυρωδιά της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Τί; Δεν πιστεύεις σε αυτά; Δεν υπάρχουν αυτά στα Εξάρχεια; Μόνο μπάχαλους, χαρμάνηδες, φρικιά και ζάκια βλέπεις; Δεν φταις εσύ. Φταίει το ότι δεν την έχεις περπατήσει την περιοχή, φταίει πως δεν την έχεις ζήσει, φταίει το ότι τη ζεις μέσα από τα κανάλια. Φταίνε και εκείνοι που τη βάφτισαν “άβατο” και παίζουν τα παιχνίδια τους. Γιατί όχι αδερφέ, τα Εξάρχεια δεν είναι άβατο. Άσυλο είναι. Και γιορτή.

Εξάρχεια ο Γρηγόρης Μπάτης

Εντάξει, το ζήτημα είναι καθαρό ταξικό και αν δανειστούμε το σύνθημα: “τίποτα δεν έχει αλλάξει από το δημοτικό, τάξη εναντίον τάξης”,μπορούμε ευθύς να ψιλιαστούμε τις διαφορές ανάμεσα σε δύο γειτονιές που τις χωρίζει μεταφορικά ένα χάσμα και στην πραγματικότητα ένας δρόμος. Μα και ταξικά να μην το δεις, τα Εξάρχεια δεν μπορούν να συγκριθούν με το Κολωνάκι. Δεν μπορείς να συγκρίνεις μια κούκλα βιτρίνας με μια πραγματικά θελκτική και γήινη γυναίκα. Δεν συγκρίνεις τις ανέμελες ώρες στο σχολείο με την αφόρητη πίεση σ’ ένα γραφείο. Και εν πάση περιπτώσει ποιος προτιμά το ψεύτικο από το αληθινό; Θα μου πεις, “και στα Εξάρχεια έχει “πλακώσει” το ψέμα”. Θα το δεχτώ. Όπως θα δεχτώ πως η δηθενιά του Κολωνακίου δεν είναι και πολύ χειρότερη, από τους “και καλά επαναστάτες”, τους “Εξαρχειώτες των social”και τους “αλληλέγγυους κατά συνθήκη και κατά περίπτωση”. Με λίγα λόγια όσο mainstream είναι το Κολωνάκι στους “καικαλάδες αστούς”, άλλο τόσο έχουν γίνει τα Εξάρχεια για μικρή -ευτυχώς-  μερίδα “καικαλάδων αγωνιστών”. Καμιά γειτονιά όμως δεν είναι τέλεια.. Και για να το πάμε στα της γειτονιάς, ο ρομαντισμός, ο παλμός, η τέχνη, η μελαγχολία και η οικειότητα που βρίσκεις στα Εξάρχεια ανάμεσα στις παλιές πολυκατοικίες, στους γραμμένους/ζωγραφισμένους τοίχους και στα μαγαζιά με τους έξω καρδιά ανθρώπους, δεν τα βρίσκεις στο Κολωνάκι. Γι’ αυτό δεν βρίσκω κανέναν λόγο να πάω κατά ‘κει..

“Έχω ένα μελαγχολικό δωμάτιο στα Εξάρχεια στο νούμερο εκατόν εφτά και πολύ έρωτα”, που λέει και το τραγούδι..

Εξάρχεια η Δώρα Τσαμπάζη

Αθήνα δεν έχω μείνει για πολύ καιρό στη ζωή μου, παρά μόνο το 2012 το καλοκαίρι που έμεινα δύο μήνες για δουλειά. Εκείνους τους δυο καλοκαιρινούς μήνες λοιπόν, φυσικά και τα γύρισα σχεδόν όλα, όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να είμαι σε θέση να διαλέξω. Εντάξει η Θεσσαλονικιά μέσα μου, φωνάζει να διαλέξω Κολωνάκι, όμως ποτέ δεν ήμουν και το πρότυπο της Θεσσαλονικιάς, αφού έχω πάει με πυτζάμες στο περίπτερο, ακόμα και όταν εμένα Μητροπόλεως, πιο κέντρο πεθαίνεις. Για αυτό Εξάρχεια. Και επειδή “όταν μιλάει η αταξία, η τάξη να σωπαίνει ” που έχει πει και η Κική Δημουλά. Για άλλο λόγο βέβαια, αλλά έτσι είναι η τέχνη, ο καθένας την ερμηνεύει όπως τον συμφέρει.

Εξάρχεια η Έρρικα Ρούσσου

Θα μπορούσα να το εξηγήσω κινηματογραφικά, να πάρω ένα ντέφι και να πω ότι όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη, και όλοι έχουμε καρδιά λαός και κολωνάκι. Ωστόσο επειδή ο ελληνικός κινηματογράφος βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα και από το μέρος που φιλοξένησε -και φιλοξενεί- το ένδοξο Da Capo (καταπίνω με δυσκολία) δεν θα το κάνω. Θα πω απλώς ότι το μοναδικό μου κοινό με τον κόΖμο (με ζ) του κολωνακίου είναι το πάρκινγκ της οδού Σίνα.

Μία μικρή επισήμανση: Όπως στα εξάρχεια δεν είναι μόνο το φλωράλ και δεν μυρίζουν μόνο δακρυγόνο έτσι και στο κολωνάκι δεν είναι μόνο το Rock και δεν ακούγονται μόνο τακούνια στους δρόμους του.

Ωστόσο, οι φορές που πηγαίνω Κολωνάκι είναι λιγότερες και από τις φορές που βλέπω ντοκιμαντέρ με καρχαρίες στον υπολογιστή…

Κολωνάκι ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Μόνο και μόνο γιατί οφείλω να είμαι αληθινός απέναντι στον εαυτό μου και όχι σαν αυτούς που φοράνε μπλουζάκι Che και τα βράδυ σβήνουν τις αϋπνίες του σε premium spirits. Γιατί είναι βέβαιο ότι είναι πολλοί εκεί έξω που θα απαντούσαν Εξάρχεια για να είναι στο ρεύμα, για να είναι κουλ. Το δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου βρισκόταν κάποτε Ασκληπειού και Ναυαρίνου γωνία. Και θυμάμαι πόσο με ενοχλούσε που ένας συνάδελφός του έλεγε ότι το γραφείο είναι γωνία με την Σκουφά (ποτέ) και ότι βρίσκεται στο Κολωνάκι. Το γραφείο βρισκόταν στην Νεάπολη, μία γκρίζα ζώνη ανάμεσα στις δύο του διλήμματος. Και όσο μεγάλωνα, μου άρεσε που ήξερα τη Νεάπολη. Μου άρεσαν τα μαγαζιά στη Ναυαρίνου, μου άρεσαν τα στενά κοντά στον Αη Νικόλα, μου άρεσε η Διδώτου. Αλλά όταν έπρεπε να διαλέξω κατεύθυνση για να κάνω βόλτα ή να πιω καφέ, οφείλω να ομολογήσω ότι ανηφόριζα την Σκουφά προς της Πλατεία. Από την άλλη πήγαινα μόνο για κάτι μαθήματα στο Μετσόβιο και άντε κάνα φαγητό στην Μπενάκη. Τις πιο ωραίες βόλτες στην περιοχή τις έχω κάνει στο Κολωνάκι. Ψάχνοντας στέκια και γωνιές που δεν μυρίζουν κυριλέ. Ανακαλύπτωντας μαγαζιά που θα ταίριαζαν σε κάθε περιοχή. Γνωρίζοντας μια όμορφη μεριά της πόλης που είναι κρίμα που έχει βουτηχτεί σε μια ψευδαίσθηση πολυτέλειας. Σπάνια θα πάω πλέον και στο Κολωνάκι καισ τα Εξάρχεια. Απλά στα Εξάρχεια θα θεωρούσα και αρκετά φυσιολογικό, κάποιος που με ξέρει αρκετά καλά, να έρθει την ώρα που θα πηγαίνω με τον Βλαχόπουλο και τον Τσάρλυ σε κάποιο από τα party του Ηλία και να μας ρίξει μερικά γιαούρτια στη μάπα.

(Με τον Βελαχουτάκο μόνο δεν φοβάμαι #baddestmanalive)

Εξάρχεια ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Καταρχήν ούτε Εξάρχεια, ούτε Κολωνάκι, παρά μόνο Κουκάκι. Τι να κάνεις, όμως, αιώνιο δίλημμα είναι, οπότε θα πρέπει να παίξω με τους κανόνες. Αποφεύγω και τις δύο επιλογές αφενός λόγω του κακού πάρκινγκ κι αφετέρου γιατί δεν είναι Κουκάκι. Οπότε για την απάντηση μου το βασικό κριτήριο επιλογής; Που έχω πάει περισσότερες φορές τα τελευταία χρόνια. Εξάρχεια, ξεκάθαρα λόγω του White Rabbit που παίζει ο Αναστασιάδης, του Ένοικου το οποίο μου σύστησαν για έναν περίεργο λόγο ως “το μπαρ του Καββαδία”, αλλά και των επιλογών για φαγητό: Σαλέρο, Ριφιφί και πάει λέγοντας. Κολωνάκι πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε πήγα για τελευταία φορά. Πάντα με εκνεύριζε για έναν άσχετο λόγο: δεν έχω καταλάβει ποτέ τη ριμοτομία του και πάντα μπερδεύομαι. Άνθρωποι δεν είναι κακό να φτιάξετε και δύο δρόμους που να είναι παράλληλοι μεταξύ τους.

Εξάρχεια η Φένια Μπινιάρη

Σαν φοιτήτρια που σέβεται τον εαυτό της θα υποστηρίξω με πάθος το πιο γνήσιο φοιτητοστέκι που γέννησε η Αθήνα. Τα Εξάρχεια είναι η περιοχή των καλύτερων ολονύχτιων πάρτι. Σε κάποιο από τα μαγαζιά των Εξαρχείων έχουν συμβεί ή θα συμβούν τα πιο αξιομνημόνευτα μεθύσια της ζωής σου. Είναι και φτηνά και καλτ, ενώ εκεί βρίσκεται ο μαγικός δρόμος που ακούει στο όνομα Καλλιδρομίου. Στις καφετέριες της Μεσολογγίου έχω καθίσει περισσότερες φορές από ότι στο αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα του Παντείου ενώ τη Σόλωνος και τη Χαριλάου Τρικούπη τις έχω περπατήσει με ζέστη, κρύο και βροχή πηγαίνοντας να πάρω τα φοιτητοβιβλία μου. Τη λες και σχέση αγάπης.

Εξάρχεια ο Θανάσης Κρεκούκιας

Δεν είμαι αντικολωνακιακός. Και αυτό γιατί η συγκεκριμένη συνοικία, μού είναι αδιάφορη. Δεν με ενόχλησε ποτέ, δεν ασχολήθηκα μαζί της, τίμια πράγματα, ισοπαλία μεταξύ μας, τράβα τον δρόμο σου και καλή τύχη όπου κι αν πας. Αρκεί να μην κατηφορίσεις πολύ. Μέχρι τη Νεάπολη, μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς, χαμηλά στη Σκουφά, αυτά τα δυο μπερδεύονται, αλλά με ωραίο τρόπο. Ιπποπόταμος, Μποχώρι, Μαριονέτ. Όχι εν Δελφοίς, αυτό ήταν κακή επιρροή από πάνω. Τέλος πάντων. Εξάρχεια ρε φίλε, γιατί εκεί πέρασα μεγάλο μέρος της εφηβείας, κυρίως μετά το σχολείο, σε μερικά από τα κορυφαία μαγαζιά της ιστορίας ολόκληρης. Η Green Door, ο Κάβουρας, το Φλοράλ, ο Εβραίος, η Αίτνα, η Οκτάνα, η Ίντριγκα, ο Μπαρμπα Γιάννης, το Βοξ και η Ριβιέρα, το Αν, το Τσαφ, το Ρόδον. Και ένα σωρό άλλα. Τελικά νομίζω ότι είναι θέμα αισθητικής. Και τα Εξάρχεια πάντα τη φρόντιζαν την αισθητική τους. Ταξική, περιθωριακή, αναρχική, ότι θες, αλλά αισθητική με άποψη. Εδώ και αρκετά χρόνια δεν πολυσυχνάζω εκεί. Αλλά κάθε φορά που θα αράξω στην πλατεία για να πιω τον καφέ μου, η παλιά, γλυκιά νοσταλγία είναι εκεί, παρούσα, για να μου θυμίζει τα νιάτα. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα Εξάρχεια. Δεν γερνάνε ποτέ.

Εξάρχεια ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όταν είχα μιλήσει πριν λίγους μήνες με τη Δέσποινα του Solaris για την πορεία ενός κομιξάδικου που ζει και αναπνέει στην καρδιά των Εξαρχείων εδώ και 25 χρόνια, ένα πολύ μεγάλο μέρος της κουβέντας μας ήταν για την περιοχή. “Έχω δει την περιοχή σε όλες τις φάσεις. Από άσχετα καταστήματα μεταξύ τους, ένα patchwork, μετά συγκεκριμένου είδους, και τώρα πάλι συγκεκριμένου αλλά με άλλη κουλτούρα. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή. Και με πολύ κόσμο με διαφορετικές απόψεις που όλοι εκφράζονται,”, μου είχε πει. Και μετά σύγκρινε τα Εξάρχεια με το Σολάρις- όχι το μαγαζί της, με τον πλανήτη, από την ταινία. “Βρίσκομαι σε μια περιοχή που δεν είναι ποτέ το ίδιο, είναι ζωντανή. Όπως ο πλανήτης Σολάρις, που εξέπεμπε διάφορα χρώματα, ζωντανός από μέσα, ανήσυχος. Έτσι και τα Εξάρχεια. Δεν χαλαρώνουν ποτέ.”

Λατρεύω τα Εξάρχεια, τα λάτρευα σε όλη μου τη ζωή, από Τότε μέχρι Τώρα. Από το Solaris ως τη Στουρνάρη, από την πλατεία ως τη λαϊκή της Καλλιδρομίου, από τους Χάρτες ως το Luxus, από τα σκαλάκια του Αστέρα μέχρι το Μαύρο Γάτο, από [] μέχρι []. Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει και πάει σχολείο εκτός κέντρου της Αθήνας, έβλεπα πάντα αυτή την περιοχή σαν απόδραση, εκεί όπου μπορούσα να πάω για να βρω τους ανθρώπους που ήθελα, και τα μέρη που ήθελα, και τα χόμπι που ήθελα. Θυμάμαι μια ζωή, όταν πήγαινα ακόμα σχολείο, τη γιαγιά μου να τρομάζει όποτε της έλεγα ότι θα πάω κέντρο, έχοντας την εικόνα των ειδήσεων, μιας περιοχής όπου όλοι σου ορμάνε με ενέσεις και καίνε πράγματα για να περνά η ώρα. Από τη στιγμή βέβαια που άρχισα να βγαίνω εκεί (με τις ευλογίες και ακόμα και τις παραινέσεις της μάνας μου, που μικρή επίσης πρακτικά ζούσε στην περιοχή), δεν με ενδιέφερε να ζήσω αλλού. Και η γιαγιά; Ήρθε πρόσφατα και φάγαμε σε ένα μαγειρείο της περιοχής. Της άρεσε πολύ.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΜΕ 85,7%

Δεν ξέρω πώς να το θέσουμε αυτό, αλλά τα Εξάρχεια βγάζουν κυβέρνηση στο ΟΝΕΜΑΝ.