Εμπρός, Mars!

Δεν είναι και κανένα μυστικό ότι αν είχα την επιλογή και αν το ζάχαρο συμφωνούσε μαζί μου, θα μπορούσα να τρώω μόνο γλυκά μέχρι να αποδημήσω εις τόπον χλοερό, ζωή σ’ εσάς και τα λοιπά. Πριν ‘διαβάσω’ την τάση μου να εξαφανίζω από το ψυγείο εκλεράκια και λοιπά γλυκά ζαχαροπλαστείου (εξαιρούνται τα πολύ σιροπιαστά), η Mars είχε δείξει το δρόμο.

Ποιος ήταν ο δρόμος αυτός;

Ο δρόμος του μπορώ να φάω περισσότερες Mars συνεχόμενες από οποιονδήποτε άνθρωπο που ξέρω. Επίτευγμα όχι αμελητέο για έναν άνθρωπο που έχει περάσει από όλες τις ηλικιακές ομάδες μέχρι σήμερα, φέροντας από θείες, θείους, ξαδέρφια, φίλους και φίλες τη ρετσινιά του ‘αδύνατου-σχεδόν καχεκτικού’.

Τι σημασία έχω εγώ όμως μπροστά στο λαχταριστό έπος, μπροστά σε αυτή τη σφαίρα απόλαυσης, μπροστά σε αυτή τη μικρή ρουκέτα σοκολάτας και καραμέλας με τα κύματα στην κορυφή. Τα κύματα που δεν θα δαμάσει ποτέ, ούτε κάποιος ειδικός στο να δαμάζει κύματα, όπως ο Λαρς φον Τρίερ*.

*Επίτηδες κακό αστείο. Έρευνα έδειξε ότι τα κακά αστεία συμβάλλουν στο να καταναλώνεις ακόμη περισσότερη σοκολάτα. Ωπ, κι άλλο κακό αστείο. Πρέπει να ‘σαι ήδη στο περίπτερο.

Ξεσκονίζοντας τα κιτάπια μου, έπεσα πάνω στο απόλυτο breakdown στις σοκολάτες περιπτέρου που είχα επιχειρήσει πριν 34 μήνες (βρε, πώς περνάνε έτσι;). Στην πρώτη θέση ανάλυσης του breakdown υπήρχε δικαιωματικά μια Mars. Έγραφα λοιπόν τότε, εκστασιασμένος από τη νιότη και τα κύματα της Mars:

“Ο καλύτερος συνδυασμός σοκολάτας και καραμέλας που συνέβη ποτέ σε chocolate bar. Μυστικές έρευνες που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας συνιστούν ότι κάθε φορά που στέκεσαι μπροστά από ένα περίπτερο σκεφτόμενος τι σοκολατοειδές θα πάρεις, η εικόνα μιας ξεγυμνωμένης Mars έρχεται 18 φορές το λεπτό στο μυαλό σου”.

Το παραπάνω παραλήρημα έχει ένα μικρό λαθάκι κάπου προς το τέλος. Οι φορές που σκέφτεσαι μια ξεγυμνωμένη Mars μπροστά από ένα περίπτερο δεν είναι 18 το λεπτό. Είναι πλέον 36. Τα χρόνια που περνούν αυξάνουν τη συχνότητα.

Το πρώτο κρακ, το πρώτο καρδιοχτύπι

Δεν ξέρω αν συμβαίνει με όλα τα στέρεα φαγώσιμα και δεν με απασχολεί και τόσο. Η πρώτη δαγκωνιά, δηλαδή η πρώτη φορά που επεμβαίνεις στο τέλειο σχήμα μιας Mars είναι ένα αποτύπωμα στην ιστορία. Το κρακ της σοκολάτας, η καραμέλα που αιφνιδιάζεται και κάνει να βγει από το καβούκι της γυρνώντας στο τέλος διστακτικά προς τα πίσω, αυτή η κάτι σαν μους που κρύβεται κάτω από τη σοκολάτα και αποτελεί τον αφανή ήρωα και δουλευταρά όλου του οικοδομήματος.

Κάθε πρώτη δαγκωνιά της Mars είναι ο καλύτερος τρόπος να θυμηθείς γιατί ήταν και θα είναι η αγαπημένη σου μπάρα σοκολάτας. Φυσικά και θα φας άλλες ( τι εννοείς, είπαμε μπορώ να τρέφομαι μόνο με σοκολάτες, είναι όλες τους παιδιά μου), αλλά ποτέ δεν θα ξεχνάς τι έχει υπάρξει η Mars για σένα.

Για να είμαστε ειλικρινείς, όλη η δουλειά γίνεται πριν ακόμα ανοίξεις το περιτύλιγμα. Από τη γραμματοσειρά της Mars, έχεις αρχίσει να φαντάζεσαι τα δικά σου. Μπράβο, συνέχισε την καλή δουλειά.

Αυτή η ιδέα με την τηγανητή Mars

Απ’ ό,τι μας έχει πληροφορήσει το ίντερνετ, υπάρχουν μαγαζιά -τουλάχιστον στην Αγγλία- που βρίσκουν φοβερή ιδέα το να βουτήξουν μια μπάρα Mars στο κουρκούτι και να την πετάξουν σε μια φριτέζα λάδι για να τηγανιστεί. Ομολογώ ότι δεν έχω δοκιμάσει, άρα θα ήταν χαζομάρα να πω απλά τη γνώμη μου και να καταδικάσω αυτό το σνακ.

Θα αρκεστώ στο ότι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ. Και η Mars είναι ένα έργο τέχνης, από τα ελάχιστα που θα δεις να πωλούνται σε ένα περίπτερο.

Αναμφίβολα, εικόνες σαν και τις παρακάτω δεν βοηθούν καθόλου:

🙁

🙁 🙁

🙁 🙁 🙁

Η συζήτηση γύρω από το παγωτό Mars

Δεν θέλω να είμαι ο γκρινιάρης της παρέας. (Αν και είμαι). Την πρώτη φορά που είδα την επιλογή Mars σε παγωτό στο ψυγείο του ψιλικατζίδικου της γειτονιάς, ο αδερφός μου, που δεν ήταν παρών, μου εξηγούσε ότι όλοι καμιά φορά φανταζόμαστε ότι βλέπουμε πράγματα που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα και υποσχέθηκε να μην πει τίποτα στους γονείς μας.

Τον πήρα από το χέρι και τον πήγα μέχρι το περιβόητο ψυγείο. Μου είπε ότι είχε δει ένα πεντοχίλιαρο στο πορτοφόλι της μαμάς. Χαλάσαμε ένα πεντοχίλιαρο σε παγωτά Mars.

Για την όχι και πρωτοφανή παράδοσή μας στην έκσταση και τη λιγούρα, δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια. Το γεγονός ότι καταβροχθίσαμε από δε θυμάμαι πόσα παγωτά ο καθένας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τα παγωτά ήταν φανταστικά. Σίγουρα δεν ήταν χάλια, αλλά φανταστικά; Δεν θα το ‘λεγα.

Είναι αρκούντως λογικό να μην μπορείς να μεταφέρεις την τελειότητα ενός προϊόντος από μία διάσταση σε κάποια άλλη. Δεν μπορείς να φτιάχνεις το τέλειο τυλιχτό σουβλάκι και να έχεις την αξίωση να φτιάχνεις και το τέλειο τυλιχτό σουβλάκι σε παγωτό. Είναι αλαζονεία. Είναι ένδειξη ότι μεγαλοπιάστηκες αν θες.

Βέβαια, καθότι δεν έχω διατελέσει marketing director σε καμία μεγάλη εταιρία -ούτε σε μικρή, τώρα που το σκέφτομαι-, η εταιρία πίσω από τη Mars βρήκε σπουδαία την ιδέα να τη μετατρέψει σε παγωτό και την υλοποίησε. Και πολλοί άνθρωποι στον κόσμο χαμογέλασαν από χαρά.

Θα κάτσω ήσυχος ήσυχος εδώ στη γωνίτσα μου και θα καταβροχθίζω ολόκληρες, σχεδόν αμάσητες, τις σοκολατομπάρες Mars. Μπράβο σε όποιον τιμά και το παγωτό, αλλά να μην ξεχνάμε την ιστορία μας. Δεν είδα κανέναν να κάνει τα παγωτά Nirvana σοκολάτες στο περίπτερο.