Ένα απόγευμα με την πρωταθλήτρια ομάδα ράγκμπι της Ελλάδας
Είδαμε από κοντά τον Aris Eagles, την ομάδα της Πετρούπολης που βρέθηκε στην κορυφή της Ελλάδας τόσο στο αντρικό όσο και στο γυναικείο ράγκμπι league.
- 16 ΝΟΕ 2024
Βγάζουμε τα προστατευτικά κράνη, οτιδήποτε προσθέτει είτε βάρος είτε όγκο στους ώμους μας και φοράμε μόνο τη διάφανη μασέλα μας. Κι αυτή προαιρετικά, συνήθως τη φοράει όποιος σκοπεύει να χαμογελάσει μετά το παιχνίδι. Ένα κενό ανάμεσα στα δόντια ίσως επισκιάσει τα επιτεύγματά του στο χορτάρι και δεν το θέλουμε αυτό.
Την αναφορά στη μασέλα και τον περιττό εξοπλισμό την έκανε γελώντας ο Άρης Δαρδαμάνης, ο αρχηγός (και πρώην προπονητής) της ομάδας Aris Eagles. Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν για να προχωρήσουμε γρήγορα στον απαραίτητο διαχωρισμό μεταξύ του αμερικανικού ποδοσφαίρου και του ράγκμπι league. Δεν έχουν καμία σχέση, αλλά το «πεπόνι», όπως αποκαλεί ο ίδιος τη μπάλα, μοιάζει.
Με τον Άρη Δαρδαμάνη συναντηθήκαμε ένα απόγευμα Πέμπτης στο Ρέντη και στο γήπεδο ποδοσφαίρου που είχε κλείσει η ομάδα ώστε να κάνει την προπόνησή της. Αυτό ήταν και το concept του θέματος, να δούμε από κοντά τι ακριβώς κάνει η πρωταθλήτρια (αντρική και γυναικεία) ράγκμπι league στην Ελλάδα. Το concept δεν άλλαξε, ωστόσο μεγάλωσε και περάσαμε – αναπόφευκτα όπως εξελίχθηκε η κουβέντα – και στην Εθνική.
«Μαζί, μαζί, μπάλα» και οι κώδικες στο ράγκμπι
Όσο περνάει η ώρα το γήπεδο γεμίζει με βυσσινί φανέλες. Γυναίκες και άντρες ετοιμάζονται για την προπόνησή τους όσο ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, o προπονητής του Aris Eagles από το 2022, σκέφτεται την πρώτη άσκηση και αφήνει στον συνθετικό χλοοτάπητα τους μικρούς κώνους.
Ο Άρης Δαρδαμάνης, ως αρχηγός, γλιτώνει λίγη από την προπόνηση γιατί έχει αναλάβει την ξενάγησή μου στον άγνωστο μέχρι τότε κόσμο του ράγκμπι league. To πρώτο που μου εξηγεί, είναι ο λόγος που ακούγεται από όλους και απολύτως συγχρονισμένα το «μαζί, μαζί, μπάλα». Σκεφτείτε πάνω από είκοσι άτομα, άντρες και γυναίκες, να κάνουν τις ίδιες ακριβώς κινήσεις και να ενώνουν τη φωνή τους για το ίδιο συνθηματικό.
«Το ‘’μαζί, μαζί, μπάλα’’ είναι για τον συντονισμό, για την άμυνα, για μια άσκηση. Αν δεν υπάρχει συντονισμός στο ράγκμπι league δεν έχεις τίποτα, όσο καλά και να ξέρει κάποιος τι πρέπει να κάνει. Είναι το Α και το Ω η επικοινωνία», λέει και αφού μού έλυσε την αρχική απορία, περάσαμε στις υπόλοιπες, πριν μιλήσουμε για τον Aris Eagles που κέρδισε το πρωτάθλημα της σεζόν 23-24 απέναντι στη Ρόδο.
Υπάρχει το ράγκμπι league και το ράγκμπι union. Ο Aris Eagles ανήκει στην πρώτη κατηγορία. «Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, με διαφορετικούς κώδικες παγκοσμίως», εξηγεί ο Άρης, ο οποίος ασχολείται εδώ και περίπου 13 χρόνια πλέον. «Για παράδειγμα, εμείς παίζουμε με 13 παίκτες ενώ στο union με 15». Και όχι, δεν έχει σχέση με το αμερικανικό ποδόσφαιρο. Φυσικά, δεν ήταν εύκολο να μάθω του κανόνες σε μία μόλις συζήτηση κι έτσι με παρέπεμψε στους ειδικούς και τη σελίδα του greek rugby league.
Aris Eagles, οι πρωταθλήτριες και οι πρωταθλητές
Η ομάδα ξεκίνησε από την Πετρούπολη το 2013. Το “eagles”, δηλαδή οι αετοί, προστέθηκε όταν μία ομάδα από την Αυστραλία, οι Sea Eagles, έστειλε τις εμφανίσεις στην Ελλάδα. Γενικότερα, πολλές προσπάθειες γίνονται από τους ομογενείς της Αυστραλίας.
«Είμαστε μια ομάδα που έχει περάσει κι αυτή δυσκολίες, με λίγους παίκτες γιατί το άθλημα δεν ήταν γνωστό. Πλέον λέμε ότι έχουμε μια υγιή ομάδα με αντρικό και γυναικείο τμήμα. Πέρυσι βγήκαμε πρωταθλητές και στα δύο τμήματα. Σπάσαμε τη δεκαετία της Ρόδου, μια έμπειρη ομάδα που προέρχεται από το rugby union, οπότε στα πρώτα παιχνίδια μάς περνούσε από πάνω».
Πλέον, ο Aris Eagles έχει κάνει το δικό του όνομα και όπως μου λέει ο αρχηγός, ο κόσμος τους προσεγγίζει πιο εύκολα. «Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα μείνουν σταθεροί σε αυτό. Είναι ένα άθλημα επαφής και το ρόστερ πρέπει να είναι γύρω στους 25 για να είμαστε σε καλό επίπεδο. Μέχρι ποια ηλικία παίζει κάποιος; Όσο αντέχει το σώμα του ή όσο νιώθει καλά. Εγώ έχω πει πολλές φορές ότι θα σταματήσω, αλλά δεν το κάνω. Να έρθουν όλοι και να δουν τι είναι αυτό το άθλημα με το πεπόνι, να έρθει κάποιος έστω και για την περιέργεια».
Κάπου εδώ εμφανίζεται ο Δημήτρης Μηναδάκης. Βέβαια, στη μία περίπου ώρα που βρέθηκα στην προπόνηση, κανείς δεν τον φώναξε Δημήτρη. Για όλους και για όλες είναι ο Τζίμι. Ο Τζίμι, λοιπόν, είναι ο προπονητής στο γυναικείο τμήμα από το 2019 με το οποίο κατέκτησε δύο σερί πρωταθλήματα (22-23, 23-24) και είναι επίσης ο προπονητής γυναικών στην Εθνική ομάδα.
«Πριν από 12 χρόνια είδα στο Facebook ότι ψάχνουν άτομα για ράγκμπι league και πραγματικά έτρεξα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αυστραλία. Μέχρι τα 20 ήμουν εκεί, έπαιζα από 5 χρονών και μου έλειπε τα τελευταία 18 χρόνια που ήμουν στην Ελλάδα. Το ξεκίνησα πάλι εδώ στα 38 μου, πήγα και στην Εθνική. Από το 2013 είμαι στον Άρη Πετρούπολης».
Μέχρι να γίνει πραγματικότητα το πρωτάθλημα γυναικών πήρε χρόνια. Πλέον, υπάρχουν τρεις ομάδες. «Όλο αυτό το διάστημα που κάναμε κινήσεις για να γίνει επιτέλους ένα πρωτάθλημα, κάναμε προπόνηση. Στον Άρη πολλά τα κάνουμε μαζί, η προπόνηση γίνεται με άντρες και γυναίκες. Δεν υπάρχει για εμάς διαφορά. Οι 9 από τις 17 κοπέλες της Εθνικής που έπαιξε την τελευταία φορά με την Ιρλανδία, είναι από την ομάδα μας. Μεγαλώνει το άθλημα, και ακούγεται ότι θα γίνουν κι άλλες ομάδες στο γυναικείο».
Ράγκμπι league, ένα άθλημα για όλους
Ο Τζίμι γυρίζει και πάλι στην προπόνηση, δίπλα στον κόουτς Γιώργο Χαραλαμπόπουλο και δίνει τις δικές του βοήθειες και γνώσεις. Οι πρώτες πτώσεις έχουν ξεκινήσει και ο Τζίμι έχει ενεργό ρόλο στην κυκλοφορία της μπάλας, της μπάλας που πετάει από τα χέρια με έναν περίεργο τρόπο, σαν να την περιστρέφει πριν την αφήσει στον αέρα.
Όπως ο Τζίμι, έτσι κι ο Άρης γνώρισε ένα από τα πιο απαιτητικά αθλήματα επαφής παγκοσμίως μέσω του πιο ανώδυνου τρόπου που υπάρχει για να μάθεις τι συμβαίνει εκεί έξω: από το κινητό του και το Facebook. «Είδα ένα κάλεσμα, ότι στήνεται ένα πρωτάθλημα και ψάχνουν παίκτες. Ψάρωσα με τις φωτογραφίες. Νόμιζα κι εγώ ότι ήταν το αμερικανικό ποδόσφαιρο και όταν πήγα στην πρώτη προπόνηση περίμενα να δω κάσκες και πανοπλίες».
Κι αφού δεν χρειάζονται «κάσκες και πανοπλίες», τότε τι χρειάζεται ένα άτομο που αποφασίζει να ασχοληθεί με το ράγκμπι, είναι η αμέσως επόμενη ερώτηση. Για να μου απαντήσει ο Άρης, όμως, έπρεπε να μετακινηθούμε στην άλλη πλευρά του γηπέδου καθώς η προπόνηση, όπως και οι φωνές, έχουν γίνει πλέον έντονες.
«Για αρχή να ξεκαθαρίσουμε ότι θέλει όλους τους σωματότυπους, οπότε ένας παίκτης δεν χρειάζεται να είναι αυτό που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους, ειδικά στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες όπου το άθλημα αναπτύσσεται. Στην ομάδα μας έχουμε παίκτη που είναι 60 κιλά.
»Θέλει επίσης 13 παίκτες και σίγουρα 4 παίκτες στον πάγκο. Με τους τρέχοντες κανονισμούς έχεις να κάνεις 8 αλλαγές μέσα στα 80 λεπτά. Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η μπάλα πάει μόνο πλάγια και πίσω, δεν μπορείς να πετάξεις μπροστά στον συμπαίκτη σου. Μόνο με λάκτισμα μπορεί να πάει μπροστά και για να τη διεκδικήσει συμπαίκτης σου, πρέπει να είναι πίσω σου. Αυτή είναι για παράδειγμα μία διαφορά με το αμερικανικό ποδόσφαιρο».
Ως προπονητής ράγκμπι, αυτό που χρειάζεται να έχει κάποιος, είναι «όρεξη να μάθεις, υπομονή για να μεταλαμπαδεύσεις στους παίκτες τις τεχνικές και τα συστήματα που τους είναι άγνωστα, λέει ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος. «Και προφανώς να είσαι πάντα διαθέσιμος για να βοηθήσεις τον κάθε παίκτη ξεχωριστά».
Το γήπεδο που βρισκόμασταν ήταν αυτό που όσοι παίζουν με τους φίλους τους τα απογεύματα, αποκαλούν 7×7. Και υπάρχει λόγος γι’ αυτό. «Οι προπονήσεις γίνονται σε γήπεδα ποδοσφαίρου, ανάλογα με το τι μπορούμε να νοικιάσουμε. Όλες οι ομάδες στο πρωτάθλημα είναι αναγνωρισμένες, οπότε πάνε στο δήμο και ζητούν γήπεδο. Βέβαια οι περισσότερες παίρνουν την ίδια απάντηση: δεν υπάρχουν γήπεδα.
Παρ’ όλα αυτά, το να μην έχεις πού να παίξεις και να νοικιάζεις, έχει περάσει, δυστυχώς, στη σφαίρα της κανονικότητας. Όμως, για να ασχοληθείς με το ράγκμπι στην Ελλάδα, όπως μου λέει ο προπονητής Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, «πρέπει να έχεις αγάπη γι’ αυτό και να αφιερώσεις χρόνο από την προσωπική σου ζωή καθώς όλα αυτά γίνονται εθελοντικά και με μοναδική βάση την εξέλιξη του αθλήματος στη χώρα μας, που κατά τη γνώμη μου μας ταιριάζει πάρα πολύ».
Εθνική ομάδα και ιστορίες για αγρίους
Αυτόματα, μόλις ο Άρης μου είπε για την έλλειψη γηπέδων, αναρωτήθηκα δυνατά αν γίνονται κινήσεις από κάποια ομοσπονδία, όχι μόνο για τα γήπεδα αλλά και για τη διάδοση του αθλήματος γενικότερα. Η λέξη «ομοσπονδία», από μόνη της, έφερε στην επιφάνεια μια αστεία (όπως το δει κανείς) και άκρως ελληνική ιστορία από το παρελθόν, η οποία ευτυχώς έχει ριζώσει εκεί και δεν επηρεάζει το παρόν.
«Πριν 13 χρόνια ξεκινήσαμε με την ομοσπονδία. Το 2021 είχαμε προκριθεί ως Εθνική στο Παγκόσμιο Κύπελλο που θα γινόταν στην Αγγλία. Είχαμε θεωρηθεί παράνομοι.
»Στην προσπάθεια να στηθεί η ομοσπονδία στην Ελλάδα, μαζί με κάποιες ομάδες και ανθρώπους, όπως να πάμε κάποια απλά χαρτιά στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, έγιναν διάφορα άσχημα και έτσι αποφασίσαμε οι 3 από τις 5 ομάδες του πρωταθλήματος να αποχωρήσουμε και με την καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας να στήσουμε ένα άλλο πρωτάθλημα. Μετά από έρευνες της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, η ελληνική κρίθηκε παράνομη.
»Οπότε μέχρι να αναγνωριστεί η δική μας ομοσπονδία, θεωρούμασταν και εμείς παράνομοι. Στους αγώνες που δίναμε εκτός ήμασταν νόμιμοι και στην Ελλάδα παράνομοι. Έχει έρθει ακόμα και αστυνομία και έχει σταματήσει αγώνα».
Σε αυτό το σημείο της συζήτησης σχεδόν γελάω, μη μπορώντας να καταλάβω τι ακριβώς έχει συμβεί, τη στιγμή που το καμπανάκι «Ελλάδα στιγμή» βαράει στο κεφάλι μου. Η ιστορία της Εθνικής, φυσικά, δεν τελειώνει εδώ. Γίνεται και καλύτερη.
«Παίξαμε στους προκριματικούς για το Παγκόσμιο Κύπελλο ως παράνομοι, με την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια ομοσπονδία να μας αναγνωρίζουν και η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, δικαίως εφόσον είχε αναγνωρίσει την άλλη ομοσπονδία, όχι.
»Παίξαμε στα προκριματικά με τη Σκωτία, μια υπερδύναμη, αλλά επειδή δεν μπορούσαμε να παίξουμε στην Ελλάδα, παίξαμε στην Αγγλία. Πριν από αυτό αναγκαστήκαμε να παίξουμε με την Μάλτα κρυφά. Γράψαμε στα social media ότι αγωνιζόμαστε στην Πάτρα και αγωνιστήκαμε στα Γλυκά Νερά. Ε, μετά τον αγώνα ήρθαν και οι μηνύσεις».
Η μπάλα εκτοξεύονται στον ουρανό του Ρέντη, οι προπονητές φωνάζουν και οι αετοί του Άρη Πετρούπολης τρέχουν, φωνάζουν συγχρονισμένα και πέφτουν στο έδαφος. Έχουμε πλέον φτάσει στο 2024 και ευτυχώς, όλα πλέον έχουν ομαλοποιηθεί.
«Τρεις μήνες πριν πάμε στο παγκόσμιο στην Αγγλία, αναγνωριστήκαμε ως επίσημη ομοσπονδία στην Ελλάδα», λέει ο Άρης ο οποίος πρέπει να μπει κι αυτός στην προπόνηση. Πριν το κάνει όμως, θέλησε να μιλήσει για τη βοήθεια που είναι πάντα εκεί.
«Ήταν μια τρομερή εμπειρία το Παγκόσμιο. Όλα έγιναν με τη βοήθεια ομογενών από την Αυστραλία. Πήγαμε 8 Έλληνες παίκτες από το δικό μας πρωτάθλημα και οι υπόλοιποι ήταν ομογενείς από την Αυστραλία. Η πορεία μας ήταν καλή, βέβαια χάσαμε και στα τρία παιχνίδια. Έλεγαν για την Ελλάδα με τα τόσο προβλήματα, που όμως το παλεύει».
Για το κλείσιμο και πριν γίνει ένα με τους συμπαίκτες και τις συμπαίκτριες του, τον ρωτάω πώς είναι η κατάσταση σήμερα κι αν είναι αισιόδοξος. «Σήμερα έχουμε ένα υγιές πρωτάθλημα στην Ελλάδα, με έξι ομάδες και τρεις στο γυναικείο. Στόχος μας φέτος είναι να αναπτύξουμε τις ακαδημίες. Θέλουμε να μπούμε και στα σχολεία, να μάθουν το άθλημα τα μικρά παιδιά»
