Έναν Πυροσβεστήρα! Ο Λεωνίδας Μπαλάφας έκαψε πάλι τον εγκέφαλό μας

Οι διαγωνιζόμενοι των ‘Fame Story’ στο πέρασμα του χρόνου έκαναν πολλά και διάφορα πράγματα, πιο κοντά στα αξιοπερίεργα των ειδήσεων και λιγότερο στο τραγούδι. Ο Νότης Χριστοδούλου τραγούδησε ‘Κι όλο χάλαγε τ’ αμάξι ξαφνικά’ και ύστερα μπήκε στον χαοτικό κόσμο των τηλεοπτικών μαγκαζίνο και σήμερα εργάζεται ως διακοσμητής (δικό του έργο η ‘Στοά Φιξ’ της Γωγούς Δελογιάννη). Ο Περικλής Στεργιανούδης έπεισε το τηλεοπτικό κοινό πως είναι τραγουδιστής και σήμερα φημολογείται πως δουλεύει σε εστιατόριο με ελληνική κουζίνα στην Γερμανία.

Ο Νίκος Μίχας έγινε meme χάρη σε μια συναυλία που είχε πιεί κάτι που δεν έπρεπε να αγγίξει και ύστερα επέστρεψε στην Ιατρική. ο Νίνο Ξυπολιτάς ξεπεράστηκε από τις τάσεις και ξαφνικά έγινε viral star χάρη σε Instagram stories, η Ραλλία Χρηστίδου έγινε ‘έντεχνη’ τραγουδίστρια και πλησίασε μέχρι και την Βουλή. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας έμοιαζε να είναι η πιο σταθερή, πιο ατόφια μουσική περίπτωση πρώην star των talent shows.

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας έγραψε και τραγούδησε με επιτυχία ποπ κομμάτια. Άλλαξε μορφή και θύμισε κάτι σε βουνίσια εκδοχή του Γιάννη Χαρούλη για να τραγουδήσει τραγούδια κοινωνικής διαμαρτυρίας. Απέκτησε φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς. Σήμερα, έχοντας επιλέξει να εκφράσει δημόσιο λόγο για την πανδημία, ανήκει και επίσημα στο στρατόπεδο των ψεκασμένων. Τέσσερις μεταμορφώσεις σε δυο δεκαετίες: Παίκτης ριάλιτι – φέρελπις της ποπ – στρατευμένος καλλιτέχνης – ψεκασμένος. Μόνο ο Λεωνίδας Μπαλάφας μπόρεσε να πετύχει τέτοιο σερί.

Μήπως τον αδικούμε;

Στον ορισμό του ‘αδικημένου καλλιτέχνη’ ξεπηδάνε στο μυαλό μου πολλά παραδείγματα, όπως π.χ., αυτό του Νικήτα Κλιντ, ο οποίος επέλεξε να ταχθεί πολιτικά δημοσίως υπερ συγκεκριμένου ιδεολογικού φορέα με κεντρώο/κεντροδεξιό πρόσημο, με κάποιες αναρτήσεις στα social media, οι οποίες παρ’ όλα αυτά, συχνά περιείχαν ασάφειες και υπεραπλουστεύσεις.

Σήμερα ο Νικήτας Κλιντ συνεχίζει να δημιουργεί μουσική με τις Ρόδες United, για ένα κοινό που έιναι όμως, αισθητά μειωμένο.  Από την πλευρά του, ο Λεωνίδας Μπαλάφας με το πρόσφατο παραλήρημά του για κεραίες 5G, για έκνομα συμφέροντα που θέλουν να μας ‘φιμώσουν με μάσκες’ και διάφορα άλλα γραφικά, διοχέτευσε την επαναστατική διάθεση των τραγουδιών του κόντρα στις μάσκες και εκτέθηκε δημοσίως με τις πρόσφατες χαοτικές αναρτήσεις του.

Πρόσφατα ανέβασε και ένα δικό του, νέο τραγούδι με τίτλο ‘Έβαλαν Μάσκες στα Παιδιά’. Στην προσωπική του τρικυμία εν κρανίω, στο δικό του αγάπης αγώνα άγονο, οι καταλήψεις των μαθητών έγιναν εξαιτίας της μάσκας και όχι για μια σειρά από πολύ σοβαρά και άλυτα ζητήματα υγειονομικής και παιδαγωγικής ευθύνης στο χώρο της εκπαίδευσης. Houston, έχουμε πρόβλημα, έχουμε ξεφύγει από τη λογική.

Το ‘σκάσε και τραγούδα’ και η δημόσια έκφραση

Κάποτε ο Μανώλης Ρασούλης είχε πει το αμίμητο “σκάσε και τραγούδα” προς ένα γνωστό πρόσωπο της μουσικής που απορροφούνταν από την πολιτική. Η φράση αυτή ακουγόταν ιδιαίτερα βαριά, προερχόταν όμως από τα χείλη ενός καλλιτέχνη – υπηρέτη του λαϊκού τραγουδιού με κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο, χωρίς να περιέχει ούτε μισό πολιτικό τσιτάτο. Παρ’ όλα αυτά, οι εποχές έχουν αλλάξει, οι καλλιτέχνες έχουν social media, άρα και τη δυνατότητα να επηρεάζουν το κοινό τους προς κάθε κοινωνική και ιδεολογική κατεύθυνση.

Κάποιοι το κάνουν με ευγένεια και υπευθυνότητα. Τρανό παράδειγμα η Νατάσα Μποφίλιου, όταν εξέφρασε πολιτικό λόγο από τα προσωπικά της social media και στο τέλος δέχτηκε κοροϊδευτικά σχόλια όπως το ‘Χαζοβιόλα’ του Πέτρου Τατσόπουλου.  Όμως ο δημόσιος λόγος εμπεριέχει και ατομική ευθύνη, την οποία κάποιοι δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν. Τρανό παράδειγμα, ο leader της συμμορίας των ψεκασμένων Fame Story-τών, ο Γρηγόρης Πετράκος. Αυτή είναι μια πρόσφατη ανάρτησή του.

O Γρηγόρης Πετράκος είναι αρνητής της μάσκας και αρνητής του κορονοϊού, ποστάροντας στην προσωπική του σελίδα ιατρικά άρθρα ξένων ενημερωτικών σελίδων τα οποία μεταφράζει όπως εκείνος νομίζει, σχεδιαγράμματα και καμπύλες κρουσμάτων και θανάτων από την πανδημία τα οποία επίσης χαρακτηρίζει πάρα πολύ λογικά και συνηθισμένα και συχνά – πυκνά παρακινέι το κοινό του σε ‘επανάσταση’ μέσω δημοσιεύσεων που περιέχουν ψευδείς ισχυρισμούς και fake news. Παράλληλα κάνει και promo του νέου του single.

Γιατί αναφέρω το παραπάνω παράδειγμα σε ένα κείμενο για τον Λεωνίδα Μπαλάφα; Γιατί ο Πετράκος και Μπαλάφας έχουν ένα κοινό σημείο: αποτελούν καλλιτεχνικά προϊόντα του ίδιου τηλεοπτικού διαγωνισμού, ο ένας ως δημιουργός γλυκανάλατων μπαλαντών και ο άλλος ως μια εναλλακτική, hippie, ‘μαχητική’ δύναμη. Παρά το γεγονός πως και οι δυο έχουν αγωνιστεί για να συνεχίσουν να υπάρχουν στην ελληνική μουσική, με μερικές δημοσιεύσεις στα social media, έχουν καταφέρει να γκρεμίσουν όσα χτίσανε. Το ‘σκάσε και τραγούδα’ κάπου εδώ, θα μπορούσε να σώσει καλλιτεχνικές υπολήψεις.

Γλυκια και κάλπικη ζωή, Δονούσα – Σίκινο – Παγκράτι

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας ανέκαθεν έδειχνε ρέμπελος και ωραίος, pop και επαναστατικός, ένα καλοχτενισμένο updated αντίτυπο του Νικόλα Άσιμου που πιθανότατα συχνάζει για brunch στο Μεταξουργείο, μια μοντέρνα κόπια του Χαράλαμπου Γαργανουράκη, που λογικά πηγαίνει τα καλοκαίρια Αμοργό μαζι με τους κολλητούς και το κορίτσι του. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας έχει τραγουδήσει “χορεύω, χορεύω, ό,τι προβλήματα έχω στην άκρη τ’ αφήνω” και ο ήχος από το διακριτικό λίκνισμα των σανδαλιών πάνω στα βότσαλα της παραλίας, έχει γίνει ένα με το κύμα της θάλασσς, μέσα από τις κοριτσοπαρέες που μοιράζονταν την φωνή του από ένα wireless ηχείο, όπως στα ’90s με τα κασετόφωνα και τον Σάκη Ρουβά. O Λεωνίδας Μπαλάφας πούλησε ιδανικά μια μοντέρνα ‘έντεχνη’ ποπ και μια εικόνα επαναστάτη, η οποία αρχής γενομένης από το άσμα ‘Άντε Να Σταθώ στα Πόδια Μου’ ονειρευόταν κοινωνικές επαναστάσεις πολιτικά αγανακτισμένων.

Η ‘επανάσταση’ έφερε εκατοντάδες χιλιάδες pageviews, ένα κομμάτι για την Αμοργό, συναυλίες και εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές, ήταν πια ένας σταρ που από τα τσικό του εντέχνου, πλησίαζε τους ενήλικες του είδους. Οι αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικης δικτύωσης από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα, κατάφεραν παρ’ όλα αυτά να αποδείξουν κάτι χρήσιμο: πως κάθε διάσταση επανάστασης όταν δεν έχει ειρμό και επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα, όταν εκφράζεται μόνο για να πουληθούν εισιτήρια συναυλιών, τότε είναι αφελής και τελείως κάλπικη.