Έπαιξα Football Manager μετά από 10 χρόνια και κατάλαβα ότι μεγάλωσα

Ας το εξηγήσω καλύτερα. Σε καιρούς μεγάλης κρίσης είτε ως άτομα είτε ως ζευγάρια είτε ως ομάδες είτε ως κοινωνίες ολόκληρες έχουμε την τάση να καταφεύγουμε με διάφορους τρόπους ο καθένας στο παρελθόν. Οι μνήμες μας από αυτό, σχεδόν απαραίτητα εξιδανικευμένες, δημιουργούν αυτόν τον ασφαλή χώρο που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε. Όσο συζητώ, λοιπόν, με ανθρώπους γύρω μου, τόσο καταλαβαίνω πώς στο δεύτερο lockdown που περνάμε, τείνουμε να επιστρέφουμε ακόμα περισσότερο σε αυτό. Η αδηφάγα ανάγκη μας να καταναλώσουμε οτιδήποτε καινουργίο σε βιβλία, games, σειρές, documentaries ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο έχει δώσει (εν μέρει) τη θέση της σε μια αναπόληση για το παρελθόν. Ξαναβλέπουμε σειρές που βλέπαμε παλιά, βλέπουμε ταινίες που έχουμε ξαναδεί, παίζουμε games που είχαμε λιώσει. Αυτό το κείμενο όπως θα καταλαβαίνετε αφορά το τρίτο.

Στις ηλικίες μεταξύ 13 και 18 ετών, τα Championship και μετά Football Manager είχαν γίνει -καθόλου υπερβολικό αυτό που ακολουθεί- κομμάτι της ζωής μου. Πέρναγα ώρες παίζοντας το παιχνίδι. Ακόμα και όταν δεν το έπαιζα σκεφτόμουν γι’ αυτό. Είχα στήσει κανάλια επικοινωνίας και μια οικειότητα με ανθρώπους στο σχολείο μου με τους οποίους το μόνο μας κοινό ήταν ότι παίζαμε και οι δύο Manager. Στεναχωριόμουν, χαιρόμουν, βελτιωνόμουν. Το Manager είχε γίνει μεταξύ άλλων και ένα μέσο επιβράβευσης για μένα. Όταν τελείωνα το διάβασμα για το σχολείο και τα φροντιστήρια και όλα αυτά, γύρναγα και έπαιζα. Ήταν κάπως σαν η επιβράβευσή μου για τη δυσκολία της μέρας. Αυτό που μου όφειλε το Σύμπαν, επειδή παρέδωσα τον χρόνο μου εκεί που δεν ήθελα.

Από τα 13 στα 30

Δεν θέλω να βάλω κανενός τύπου συμπεριφοριστική σκέψη σε αυτό το σημείο. Ούτε είμαι ο κατάλληλος για να το κάνει ούτε είναι ότι την έχω και πάρα πολύ στο μυαλό μου αναλύοντας πράγματα. Ίσως όμως εδώ να χρειαζόταν να το κάνω. Από τη στιγμή βλέπετε που κάτι μπει στο μυαλό σου ως ερέθισμα επιβράβευσης, πάρα πολύ δύσκολα θα χάσει αυτόν τον χαρακτηρισμό. Τουλάχιστον αν δεν το δουλέψεις μέσα σου. Πολλές φορές εξάλλου οι διάφορες εξαρτήσεις από μικρά πράγματα που όλοι έχουμε στη ζωή μας γίνονται ένα τελείως ζωντανό παράδειγμα του πόσο κουβάλαμε πάνω μας το παρελθόν. Ακόμα και αν το αρνούμαστε ή ακόμα και να προσπαθούμε να το αρνηθούμε. Όπως είχε πει και ένας κύριος “τη ζωή μπορείς να την καταλάβεις κοιτώντας προς τα πίσω”.

Κάπως στη μέση του ακριβώς αντιθέτου της “μέσης του πουθενά” και, αφού είχα περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα δουλεύοντας ώρες μπροστά στο word, μου ήρθε η ιδέα να εγκαταστήσω το Football Manager 2020. Δεν είναι βέβαια μόνο αυτό. Είχα δει κάπου-κάπου τις διαφημίσεις για το καινούργιο Football Manager 2021. Είχα κάνει ένα small talk γι’αυτό. Ξέρετε από αυτά τα small talk που παριστάνουν ότι θα μιλήσουν για το παρόν αλλά στη δεύτερη-τρίτη πρόταση έχουν πηδήξει ήδη μια χρονική βαθμίδα πίσω. Το παιχνίδι το είχα ήδη εδώ και μήνες. Ωστόσο, παρότι είχα μια εσωτερική-αντανακλαστική τάση να εγκαταστήσω το Football Manager σε διάφορες δύσκολες στιγμές που πέρασα μέσα σε αυτόν τον χρόνο, πάντα η τελική μου απάντηση ήταν αυτή που δίνει ένας 60χρονος πρωταγωνιστής που μένει στο αντίστοιχο Βραχάτι Κορινθίας, πριν αρχίσει να γαζώνει κόσμο σε κάποιο revival action movie. “Nah, i’m too old for this shit”. Ίσως και αν μην ήμουν.

Sunderland…’Til I die

Μια παράγραφος για όσους δεν ξέρουν τι είναι το Football Manager. Πρόκειται για ένα game που λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο ως simulation μιας προπονητικής καριέρας στο ποδόσφαιρο. Βασικά όχι ακριβώς προπονητικής. Μια προσομοίωση της θέσης που είχε κάποτε ο Sir Alex Ferguson. Πλήρης έλεγχος της ομάδας αυτής (πέραν ίσως των οικομικών της). Ο σκόπος σου είναι να πάρεις μια ομάδα και να τη διαχειριστείς κατάλληλα σε διάφορα πεδία φτάνοντάς τη στην κορυφή. Σύμμαχός σου είναι μια αδιανόητα μεγάλη database πραγματικών ομάδων, ποδοσφαιριστών, παραγόντων και διοργανώσεων. Και αν σου φαίνεται εύκολο γιατί μωρέ “ποδοσφαιράκι είναι” κάνεις ένα τεράστιο λάθος. Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο και πολύ σύνθετο παιχνίδι.

Επιστρέφουμε τώρα σε όσους ξέρουν για τι μιλάω. Από το ‘Sunderland ‘Till I Die’ και μετά υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ιστορία που μπορεί ο καθένας από όσους ξεκινούν το Manager να ακολουθήσει. Να αναλάβει τη Sunderland και να την επαναφέρει και πάλι στην κορυφή. Γενικά ο κανόνας ότι παίρνω μια ομάδα από τη Γ’ ή και τη Δ’ Εθνική και την ανεβάζω πάλι στην κορυφή είναι το πιο σύνηθες πράγμα που μπορεί να κάνει ένας καλός μάνατζερ. Το προωθεί και το ίδιο το παιχνίδι. Αν αναλάβεις με την πρώτη τη Liverpool το πιο πιθανό είναι να απολυθείς κάπου στον Φεβρουάριο και όντας στην 7η θέση.

Αυτή την ιστορία θέλησα, λοιπόν, και εγώ να την παίξω. Αφού απόλαυσα κάθε στιγμή της προετοιμασίας του παιχνίδιου, ξεκίνησα να το παίζω. Πολύ πιθανόν η τελευταία φορά που το έκανα να ήταν κοντά στα 10 χρόνια πριν. Το παιχνίδι ως προς τη δομή του δεν έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με τότε. Για την ακρίβεια έχει αλλάξει ελάχιστα. Και γιατί να αλλάξει; Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα simulation παιχνίδια που θα βρεις εκεί έξω. Και είναι ακόμα τρομερό και ευτυχές το πόσο δεν έχει γεράσει. Μιλάμε ακόμα για ένα κλειστό σύστημα εκατομμυρίων όμως επιλογών. Η παραμικρή σου επιλογή έχει τη σημασία της.

Ίσως και μια ένδειξη ότι μεγάλωσα

Αν υπήρξε μια διαφορά από τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι το παιχνίδι έχει γίνει ακόμα πιο ακριβές ως προς το κομμάτι της προσομοίωσης. Περισσότερη ακρίβεια σε μια προσομοίωση σημαίνει και μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Πράγματι, το Football Manager 2020 ήταν ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Ήταν όμως και ένα παιχνίδι που απαιτούσε χρόνο. Τουλάχιστον για να το παίξεις σωστά. Χρειαζόταν να σκεφτείς, να μελετήσεις τον αντίπαλο, τι θα πεις στους δημοσιογράφους, τι λόγους θα κάνεις στα αποδυτήρια, ποιους ποδοσφαιριστές θα αγοράσεις. Όλα πανέμορφα. Αν έχεις όμως και τον απαιτούμενο χρόνο. Δυστυχώς δεν τον έχω και δεν τον έχω στο ελάχιστο.

Το παιχνίδι που ήξερα, το ασφαλές μου περιβάλλον στο οποίο κατέφυγα από τότε που τα πράγματα ήταν κανονικά, άρχισε να γίνεται αγχωτικό. Πρώτα από όλα, γιατί με έπιανε η τάση που έχω να φοβάμαι ότι σπαταλάω χρόνο χωρίς να διαβάζω ένα βιβλίο ή να βλέπω μια ταινία ή έστω να κάνω παραπάνω γυμναστική. Τάση που σίγουρα δεν είχα στα 15 μου, όταν είχα μια τελείως διαφορετικής υφής αντίληψη του χρόνου. Μετά άρχισα να αγχώνομαι γιατί έβλεπα ότι και αυτό το παιχνίδι, που θα το έπαιζα προκειμένου να ξεχαστώ, άρχισε να γίνεται όλο και πιο απαιτητικό. Χρειαζόταν να του αφιερωθείς. Κάπου σε εκείνο το κομμάτι βίωσα στο πετσί μου μια εικόνα που έχω για όσους δεν είμαστε σκληροπυρηνικοί gamers. Ως παιδιά παίζουμε τα πλέον απλά παιχνίδια, στην εφηβεία και στην πρώτη ενηλικίωση αυτά γίνονται πιο σύνθετα. Κάπου στα 30 μάλλον γυρνάμε και πάλι στα πιο απλά. Δεν είναι τώρα καιρός να δεις στην πράξη ότι δεν είσαι όσο καλός ήσουν κάποτε. Ακόμα και αν αυτό αφορά το Football Manager.

Το Football Manager σίγουρα δεν είναι απλό. Λίγες μέρες αφού το εγκατέστησα, αποφάσισα να το εγκαταλείψω. Καμιά φορά οι βεβαιότητες και οι ασφάλειες του παρελθόντος δεν μπορούν ακριβώς να χωρέσουν στο παρόν σου. Από την άλλη, δεν απεγκατέστησα ποτέ το παιχνίδι για να γλυτώσω χώρο ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Το άφησα σε μια σχετική περίοπτη θέση στο laptop μου και ομολογώ ότι όσο γράφω αυτές τις γραμμές με πιάνει και πάλι μια τάση να το ξανανοίξω για να συνεχίσω την παρτίδα εκεί που την άφησα. Πολύ πιθανόν δηλαδή να το κάνω και σήμερα, όταν τελειώσει το 8ώρό μου.

Ξαναγυρίζω εκεί από όπου ξεκίνησα.Το παρελθόν μας είναι σαν εκείνα τα πράγματα που τα κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Απλά καμιά φορα χρειάζεται να έχουμε μπροστά μας τα συμπτώματα για να το θυμηθούμε. Είναι, λοιπόν, ανακουφιστικό, να έχω ένα κομμάτι του δύο κλικ μακριά από εμένα.