«Εσύ πότε έκλεισες;»
- 27 ΑΠΡ 2021
«Πότε έκλεισες;», «πού;», «εμένα γιατί δεν με αφήνει ακόμα;», «πώς θα αλλάξω το ραντεβού μου;» και πίσω από αυτές τις απορίες, ένα χαμόγελο, λίγη ανακούφιση και μπόλικη ελπίδα ότι όλη αυτή η μαυρίλα που ζούμε φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της.
Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα τρέχουμε να προλάβουμε σειρά για ένα εμβόλιο όπως τρέχαμε πριν την πανδημία να προλάβουμε εισιτήρια για μια συναυλία, αλλά τίποτα από όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο δεν μπορούσε να προβλεφτεί έτσι κι αλλιώς. Ναι, θα προτιμούσα να μην έχει μπει ποτέ η άυλη συνταγογράφηση στη ζωή μου, αλλά αυτή τη στιγμή χαίρομαι τόσο πολύ που μπήκε, χαίρομαι τόσο πολύ που ένα σημαντικό ποσοστό ανοσίας είναι λίγες ώρες μακριά, χαίρομαι που αποθεώνω ένα SMS που ήρθε ένα βράδυ Δευτέρας και είναι ικανό να μου αλλάξει τη ζωή.
Όπως χαίρομαι και συγκινούμαι με κάθε συζήτηση, κάθε «έκλεισα κι εγώ», «πάμε γερά», «AstraZeneca και τρελαίνομαι» και λοιπές γραφικότητες. Γιατί αυτές οι γραφικότητες σε μερικά χρόνια θα είναι ορόσημο, στο πώς δώσαμε ένα τέλος σε αυτόν τον εφιάλτη.
Σημασία έχει το τώρα, η ιστορικότητα, η χαρά και η ευθύνη της στιγμής. Μια στιγμή που θα τη θυμόμαστε για πάντα, μια στιγμή που δεν θέλαμε να ζήσουμε ποτέ αλλά τι να κάνουμε που η ζωή δεν μας ρωτάει πριν τα φέρει όλα ανάποδα.
Μακάρι τις επόμενες ημέρες να γεμίσουμε με selfies εμβολιασμένων, μακάρι όσοι έχουν ακόμα αμφιβολίες να πειστούν, για εμάς, για τους γονείς μας, για όσους δεν πρόλαβαν να κάνουν ποτέ το εμβόλιο. Μακάρι να γεμίσουν όλα τα group chats και τα timelines με screenshots από ραντεβού και γραφικά επιφωνήματα ελευθερίας. Και ποιος ξέρει, ίσως σε μερικές ημέρες αγκαλιαστούμε κιόλας.
