Eσύ τι κάνεις για το περιβάλλον;

Οι Παγκόσμιες Ημέρες είναι πάντα εξίσου βαρύγδουπες και ασήμαντες. Κάποιες φορές γίνονται αφορμή για μεγαλόπνοες και ατελέσφορες συζητήσεις, ενίοτε συνοδεύονται από κάποιες συμβολικές δράσεις από συγκεκριμένους φορείς και -συνήθως -ξεχνιούνται όταν το ημερολόγιο υποδείξει την επόμενη ημερομηνία.

Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος ειδικά, προσφέρεται για πολύ εντυπωσιακές ακροβασίες, από τη δυστοπία ως την απαξίωση. Από την τρομακτική βεβαιότητα ότι η ανθρωπότητα θα τελειώσει όταν τελειώσουν οι φυσικοί  πόροι του πλανήτη ως το μηδενισμό του ‘έλα μωρέ, εγώ θα σώσω το περιβάλλον;’. Κάπου στη μέση, καλώς ή κακώς είμαστε όλοι εμείς και η κάθε μέρα της ζωής μας. Καλώς, μάλλον. Γιατί και το ‘περιβάλλον’ εμείς είμαστε. Αν το βγάλεις από τα εισαγωγικά, τις επετείους και τα fora, θα διαπιστώσεις το αυτονόητο: το περιβάλλον είναι το σπίτι μας, η βόλτα μας, οι διακοπές μας, η χαρά μας, το φαγητό μας, το νερό μας. Είναι αυτό μας δίνει ζωή και -προφανώς- είναι στο δικό μας χέρι να το διατηρήσουμε ζωντανό.

Εννοείται ότι αυτή η μάχη είναι καθημερινή – δεν δίνεται μια φορά τον χρόνο. Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε τι κάνουμε και τι μπορούμε να κάνουμε κάθε μέρα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να διασφαλίσουμε τη συνέχεια της ζωής στον όμορφο κόσμο μας. Εμείς αναρωτηθήκαμε (και απαντήσαμε), τώρα έχει έρθει η ώρα να σκεφτείς κι εσύ το πιο από και κρίσιμο ερώτημα της κάθε ημέρας: Τι κάνεις για το περιβάλλον;

Για να εμπνευστείς και να αποκτήσεις μια καλή ιδέα για το τι σημαίνει καθημερινή, αποτελεσματική δουλειά για την προστασία του περιβάλλοντος, ενημερώσου για τις δράσεις της ΕΥΔΑΠ και τα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας, προστασίας των θαλασσών, εξοικονόμησης φυσικών πόρων ανακύκλωσης, αλλά ανάπτυξης της περιβαλλοντικής συνείδησης και ευαισθησίας. Ας μην ξεχνάμε ότι το νερό είναι η πηγή της ζωής – κάθε ζωής. Και η ΕΥΔΑΠ είναι η πηγή του νερού στα σπίτια μας, στην καθημερινότητά μας.

Μαθαίνει την κόρη του αλλιώς ο Πάνος Κοκκίνης

Είμαι, όσον αφορά την προστασία του περιβάλλοντος, εντελώς χαμένη περίπτωση. Ούτε ανακυκλώνω, ούτε κατεβαίνω σε διαδηλώσεις, ούτε έχω περιορίσει στο ελάχιστο το πόσο μολύνω, παρόλο που θεωρώ δεδομένο ότι το 2050 θα γράψει τους τίτλους του τέλους για τον μικρό γαλάζιο πλανήτη μας. Μοναδική μου δικαιολογία, έστω και λίγο ποταπή, το ότι η μάνα μου ποτέ δεν μου έμαθε τίποτα σχετικό. Μοναδική μου -ενδεχόμενη- εξιλέωση, ότι, στην κόρη μου, μαθαίνω τα εντελώς αντίθετα. Και, όταν είναι μπροστά, της δίνω το εντελώς καλό παράδειγμα. Κλείνω τα φώτα για να μην ξοδεύουμε ηλεκτρισμό, της μιλάω για το πόσο σημαντικό είναι να προσέχουμε τη γη που όλοι πατούμε και, γενικώς, είμαι 150% politically correct όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, όταν μεγαλώσει και αρχίσει να καταλαβαίνει τη ζημιά έχει κάνει η γενιά μου συνολικά, δεν θα με διαολοστείλει. Όπως και μου αξίζει. Εμένα και των ομοίων μου.

Μαθαίνει τον εαυτό του αλλιώς ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Παίρνω πάσα από τον Πάνο, όχι γιατί ανήκω στο ηλικιακό group της κόρης του αλλά γιατί αν δεν μάθω πρώτα εγώ τον εαυτό μου να είναι αλλιώς, πώς θα μάθω μετά τους γύρω μου και την οικογένειά μου να φέρονται αναλόγως; Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οικολόγος, μόλις πρόσφατα διαχώρισα τα σκουπίδια του σπιτιού μου σε ανακυκλώσιμα και μη. Αλλά κάθε μέρα προσπαθώ με μικρούς τρόπους να αλλάξω τη δική μου στάση απέναντι στο περιβάλλον. Από το πόσο λερώνω το χώρο γύρω μου, πόσο χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου και πολύ σημαντικότερα πόσο νερό αφήνα να (μην) σπαταληθεί πλένοντας τα δόντια μου ή τα πιάτα. Ειδικά με το νερό έχω ένα μικρό κόλημμα. Θέλω να κολυμπώ σε καθαρά νερά, θέλω να έχω στο ποτήρι μου το πιο ποιοτικό νερό που γίνεται. Και γι’ αυτό φροντιζω να το προστατεύω, να κάνω ορθρολογική χρήση όπως μας υπενθυμίζει η ΕΥΔΑΠ και να το χαίρομαι σε κάθε ευκαιρία. Σαν μικρό παιδί που τρέχει στις βρύσες του σχολείου κάθε φορά που διψά και θέλει να πιει νερό.

Η αρχή έγινε με την ανακύκλωση για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Ποτέ δεν πετούσα σκουπίδια κάτω, πάντα ήμουν από αυτούς που έλεγαν να μαζέψουμε τις ακαθαρσίες φεύγοντας από κάπου και έκανα καμιά παρατήρηση όταν κάποιος φίλος μου πετούσε το τσιγάρο του από το αυτοκίνητο. Η σχέση μου με την προστασία του περιβάλλοντος, όμως, σταματούσε κάπου εκεί. Τα τελευταία χρόνια έχω προσθέσει στο ρεπερτόριό μου και την ανακύκλωση. Δεν θέλει άλλωστε και πολύ κόπο. Μια ξεχωριστή σακούλα για όσα ανακυκλώνονται και μια μικρή συγκέντρωση, για να θυμηθείς να την πετάξεις στον μπλε κάδο όταν βγάζεις τα σκουπίδια. Προφανώς, δεν θα σωθεί το περιβάλλον από την ανακύκλωση, αλλά είναι μια καλή αρχή και με κάνει να αισθάνομαι κάπως καλύτερα με τον εαυτό μου. Ελπίζω πάντως, σε μερικά χρόνια το περιβαλλοντικό μου ρεπερτόριο να εμπλουτιστεί ακόμη περισσότερο.

Το χαρτάκι δεν φεύγει πια από το χέρι του Ηλία Αναστασιάδη

Για πάρα πολλά χρόνια, σίγουρα για 18, ήμουν ένα βάρος στην κοινωνία. Άκουγα Τρύπες και χέβι μέταλ και είχα μακριά μαλλιά και φορούσα μόνο μαύρα και το ‘παιζα λίγο ιστορία. Όλα αυτά τα χρόνια, το νοιάξιμο μου για το περιβάλλον ήταν ανύπαρκτο, πετούσα σκουπίδια στο δρόμο ή το πεζοδρόμιο και γενικότερα φερόμουν λες και είμαι ο τελευταίος επιζών στη γη. Με την πάροδο των χρόνων, το μυαλό μου έπηξε και κατάφερα να καταλάβω ότι δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να περπατάω για δέκα μέτρα παραπάνω με ένα σκουπίδι στο χέρι μέχρι να βρω κάδο για να το πετάξω. Και αυτή η συνήθεια κρατάει αισίως δεκαπέντε χρόνια. Κανένα σκουπίδι δεν εγκαταλείπει το χέρι μου αν δεν είναι να καταλήξει απευθείας σε κάδο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περπατάω περισσότερα χιλιόμετρα με αχρείαστα χαρτιά στα χέρια (ή στις τσέπες), αλλά αυτό είναι κάτι που εγκρίνει το περιβάλλον. Και εγώ πλέον, συμπαθώ πολύ τις εγκρίσεις.

Αφήνει την παραλία πιο καθαρή από όσο την βρήκε ο Γιώργος Μυλωνάς

Ήμουν πάντα ευαισθητοποιημένος με το να διατηρούμε καθαρό το φυσικό περιβάλλον (στο αστικό τα έχω πετάξει δυστυχώς κι εγώ στο παρελθόν τα σκουπίδια μου), αλλά από όταν άρχισα να κάνω ελεύθερο camping δεν διανοούμαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν στην παραλία ή στο ποτάμι και αφήνουν πίσω τα σκουπίδια τους. Μπορεί να μην το διανοούμαι, αλλά η πραγματικότητα μου έχει αποδείξει το αντίθετο. Οπότε, κάθε φορά που πηγαίνω για ελεύθερο, πέρα του ότι μαζεύω τα δικά μου σκουπίδια, μαζεύω και μερικά που έχουν αφήσει οι προηγούμενοι. Για κάθε σκουπίδι που απομακρύνω από τη φύση, νιώθω λίγο καλύτερος άνθρωπος.

Κάνει τα αυτονόητα ο Αντώνης Τζαβάρας

Δεν είμαι ακτιβιστής ούτε πιστεύω στον ακτιβισμό. Πιστεύω στις απλές, ανώδυνες και αυτονόητες καθημερινές δράσεις. Σ’ αυτά που μπορούμε να κάνουμε όλοι, χωρίς κόπο και χωρίς ταρατατζούμ. Όλοι μπορούμε να αφήσουμε την παραλία όπως τη βρήκαμε. Όλοι μπορούμε να κλείσουμε τη βρύση όσο βουρτσίζουμε τα δόντια μας ή όσο σαπουνιζόμαστε στο ντους. Και όλοι μπορούμε να μοιράσουμε τα σκουπίδια μας σε δύο σακούλες και δύο κάδους. Μια από τις πιο εντυπωσιακές διαπιστώσεις που έχω κάνει τώρα τελευταία που ανακυκλώνω συστηματικά στο σπίτι, είναι το πόσα λιγότερα είναι τα σκουπίδια της καθημερινότητάς μου από τα υλικά που μπορούν να ανακυκλωθούν και να ξαναχρησιμοποιηθούν. Η σακούλα της ανακύκλωσης είναι πάντα τριπλάσια σε όγκο από την αντίστοιχη των απορριμάτων. Είμαι σίγουρος ότι αν πάρεις την απόφαση να αποκτήσεις κι εσύ μια τέτοια σακούλα, θα εντυπωσιαστείς το ίδιο. Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα θα σου φανεί αδιανόητο το να ξαναπετάξεις όλη αυτή τη χρήσιμη μάζα στα άχρηστα.

Λίγος δρόμος μένει για το λεκανάκι για την Ναστάζια Καπέλλα

Το νερό δεν το προσέχω όσο θα έπρεπε ή μάλλον όσο θα ήθελε η γιαγιά μου, η οποία μεγάλωσε σε νησί, σε ένα χωριό της Σύρου, και ήξερε από λειψυδρία. Σε νιπτήρα και νεροχύτη είχε πάντα ένα λεκανάκι για να παίρνει το νερό που έτρεχε όταν πλέναμε τα χέρια μας και να το χρησιμοποιεί όταν μαζευτεί για καθαρίσει πχ το μπαλκόνι. Ποιος ξέρει αφού έχω το βίωμα μπορεί στο μέλλον να το κάνω και γω. Αυτό που κάνω όμως προς το παρόν και με επιμέλεια είναι η ανακύκλωση. Ήμουν και εγώ από αυτούς που δεν είχαν καμιά οικολογική συνείδηση. Για το χατίρι των συγκατοίκων και μόνο ξεκίνησα να κάνω ανακύκλωση και ενώ στην αρχή το έκανα αναγκαστικά, τώρα το έχω συνηθίσει και δεν διανοούμαι να μην κάνω. Είναι πολύ απλό και είναι και ωραίο να έχεις και κάποια “καθαρά σκουπίδια” -αυτά της ανακύκλωσης- από το να μαζεύονται και να γεμίζουν μέσα σε μια ώρα τον κάδο αν τα έχεις ανάμεικτα. Τα επιχειρήματα ότι οι περισσότεροι δεν σέβονται τους κάδους ανακύκλωσης και ρίχνουν και άλλα σκουπίδια και το ότι σιγά μην στην Ελλάδα καταλήγουν να ανακυκλώνονται -επιχειρήματα που παλιά ίσως έλεγα και εγώ αν και ο κύριος λόγος ήταν ότι απλά δεν με ένοιαζε- δεν έχουν καμία σημασία. Εσύ μπορείς να κάνεις όσο καλό μπορείς ειδικά όταν είναι τόσο εύκολο να το κάνεις και αυτό είναι αρκετό. Και κρίνοντας από τις απαντήσεις όλων μας τα πράγματα όσο και να μην το περιμένεις αλλάζουν.

Οικολογία σε δίποντο από τα έξι μέτρα για τον Πάνο Σεϊτανίδη

Στην πρώτη γραμμή του πολέμου για τη σωτηρία του πλανήτη Γη, μη με ψάξεις. Δεν θα με βρεις. Προτιμώ να διάγω σχετικά ευαισθητοποιημένο αλλά απόλυτα αφανή πράσινο βίο. Πληρώνοντας πλέον το ρεύμα σαν χρυσό, έχω μάθει να κινούμαι και στο σκοτάδι ενώ έχοντας ταξιδέψει σε τόπους που λένε το νερό, νεράκι, έμαθα να το αντιμετωπίζω ως πολύτιμο αγαθό. Κι ας έρχεται φθηνό! Παράλληλα, έχω πάντα άλλη σακούλα για τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια στην κουζίνα, νυχτοπερπατώ πρόθυμα με προορισμό τον μπλε κάδο (ξέρεις, μη με δει και η γειτονιά και με πει και οικολόγο) ενώ επειδή έχω και τεράστιο IQ, μου ήρθε η εξής επαναστατική ιδέα: τα σκουπίδια που δημιουργώ εν κινήσει, να τα βάζω προσωρινά στις θήκες στις πόρτες του αυτοκινήτου και να μη τα πετάω από το παράθυρο! Λέω να τη μοιραστώ και με άλλους, ίσως πιάσει.
Τέλος, όταν βρω κάδο, μεγάλο ή μικρό, σαν άλλος Έντι Τζόνσον προσπαθώ να βρω πλεχτό. Συνήθως ο κόσμος απορεί με τον παράξενο τύπο που πάει κι έρχεται πετώντας πράγματα στους κάδους, με λέι απ, ραβέρσες ή τζαμπ σουτ από τα έξι μέτρα αλλά η ζωή (και το περιβάλλον) παιχνίδι δεν θέλει; Σημασία έχει ακόμα κι αν αστοχείς, να πάρεις το επιθετικό ριμπάουντ. Και πάλι από την αρχή.