ET1 ή ΝΕΤ;

Σε αυτές τις αβέβαιες ώρες για το κρατικό κανάλι, η πλειοψηφία των συζητήσεων και στο γραφείο περιστρέφονται γύρω από αυτό το θέμα. Μέσα από αυτές, προέκυψε κι ένα δίλημμα που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως υπήρχε: Η κρατική τηλεόραση δεν είναι μία. Κάποια την θυμόμαστε με μεγαλύτερη αγάπη από την άλλη. ΕΤ1 ή ΝΕΤ, λοιπόν;

ΕΡΤ1 ο Μάνος Χωριανόπουλος

Αν και η ΝΕΤ, τα τελευταία χρόνια είχε μακράν καλύτερο πρόγραμμα, όταν σκέφτομαι ΕΡΤ, εννοώ ΕΤ1. Τη ΝΕΤ, τη θεωρούσα κανάλι εκτός ΕΡΤ, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα κάτι καλό για την ΕΡΤ. Φρουτοπία λοιπόν και Αθλητική Κυριακή και η πρώτη ανάμνηση για ποδοσφαιρική κουβέντα. Σε ένα συγγενικό σπίτι, μιλούσαν για ματς της Εθνικής ομάδας που τελείωνε σε λίγα λεπτά. Θυμάμαι ότι είχε σκοράρει ο Σαραβάκος και ότι κοίταξα για λίγο την οθόνη και είδα το σηματάκι της ΕΡΤ1. Ξέρω πόσο υποβαθμίστηκε αργότερα και κατέληξε συμπλήρωμα της ΝΕΤ, αλλά την πρόλαβα πρώτο κανάλι της χώρας και δεν το ξεχνάω. Κάποτε με είχε απογοητεύσει σφόδρα, όταν στη θέση των Μίκι Μάου έδειχνε δίκη Κοσκωτά, αλλά και μόνο για τη γούνα του Κόκκινου, τη συγχωρώ.

ΕΤ1 η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Βασικά δεν έχω ιδέα ποιο από τα δυο προτιμώ, άλλωστε δεν τα έβλεπα σχεδόν ποτέ (#outofyourculticloset μεν, αλλά γενικά δεν πολυβλέπω τηλεόραση δε). Δεν πρόκειται όμως να μπω στη διαδικασία να γκουγκλάρω εκπομπές και να βρω ποια έπαιζε που για να διαλέξω το αγαπημένο μου κανάλι. Άλλωστε στο δικό μου το μυαλό -όπως και σε πολλών άλλων, φαντάζομαι- η κρατική ειναι μια, αδιαίρετη. Δύο κανάλια, τρία αν βάλεις μέσα και την ΕΤ3, που δεν είχαν ιδέα πως να κάνουν νούμερα και επιτυχημένη τηλεόραση, αλλα που χωρίς αυτά τηλεόραση δεν θα υπήρχε. Τυχαία, λοιπόν, θα διαλέξω τη θέση 1 του τηλεκοντρόλ μου. Εκεί που τώρα δείχνει μαύρο.  Απ’ ό,τι μου λένε τουλάχιστον, γιατί από την Τρίτη και έπειτα δεν έχω ανοίξει τηλεόραση. Δεν θέλω, δεν μπορώ.

ΝΕΤ η Έλενα Μπουζαλά

Πάντα η ΕΤ1 ήταν η “δεύτερη” της ΕΡΤ. Αν η ΝΕΤ ήταν σε πρώτο πλάνο, η ΕΤ1 ήταν πιο πίσω και λίγο φλου. Αν η ΝΕΤ ήταν τραγουδίστρια θα έλεγε τα καψουροτράγουδα, ενώ η ΕΤ1 τα έντεχνα. Η ΝΕΤ ήταν η νέα και η ωραία, η ΕΤ1 η παλιά, η λίγο δεδομένη. Η ΝΕΤ ήταν η προσπάθεια να είναι όπως η άλλη τηλεόραση και η ΕΤ1 αυτή, στην οποία ο κλήρος έπεσε να διατηρήσει το δημόσιο προφίλ. Φυσικά, η μία στήριζε την άλλη, με δημοσιογράφους, πρόγραμμα, τεχνικούς. Ήταν φίλες. Ό,τι δεν άρεσε στην ΝΕΤ, το φορούσε η ΕΤ1. Καμιά φορά είχαν και κόντρες. Η ΝΕΤ Τσάμπιονς Λιγκ, η ΕΤ1 στίβο. Επιλέγω ΝΕΤ, επειδή έβλεπα πιο πολύ.

ΕΤ1 ο Μάνος Μίχαλος

Μου πήρε πολύ καιρό να βγάλω το “Ρ” από την εκφορά της, αφού στα πιο έτοιμα για επίδραση παιδικά μου χρόνια, η ΕΡΤ1 ήταν σε καθημερινή βάση στο πρόγραμμά μου, μέχρι να φτάσω τα 7-8 και να γνωρίσω την άλλη πλευρά της τηλεοπτικής ζωής, την ιδιωτική. Τα παιδικά, από τη Φρουτοπία μέχρι τα Στρουμφάκια, σειρές όπως η Οδός Ανθέων (σημείο όπου κερδίζω τον Αναστασιάδη σε γνώσεις επί της ελληνικής ποπ κουλτούρας), τα Λιονταράκια του Ανδροκλή με τον Βουτσά, αλλά και το σήριαλ μύθος, “Τρεις κι ο κούκος”, με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Γιάννη Βούρο και την Τζοβάννα Φραγκούλη, είναι πράγματα που δεν ξεχνάς όσα χρόνια και talent shows κι αν περάσουν.

Σίγουρα, η κρατική τηλεόραση ήταν και εκπαιδευτική με ντοκιμαντέρ, αλλά και τρομακτική, αφού πριν βγούμε στη Super Basketball με τον Στέφανο Τριαντάφυλλο, είχε εμφανιστεί ο καθένας για τους δικούς του λόγους στο πρώτο κανάλι της χώρας (στην περίπτωση μου, εκδρομή με το δημοτικό στην εκπομπή της Νατάσας Ράγιου). Δεν θα σταθώ καθόλου στο αθλητικό κομμάτι, γιατί το γεγονός ότι ΕΤ1 και ΝΕΤ έχουν τόσα χρόνια τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις είναι μια κουβέντα μεγαλύτερη από όσο φαίνεται. Θα πω ΕΤ1 πάντως. Γιατί, το σήμα της είναι από τους πρώτους ήχους που θυμάμαι. Ήταν κάτι σαν “ξεκινάει η μέρα, ετοιμάσου”.

NΕΤ ο Πάνος Κοκκίνης

Ένα από τα λίγα πράγματα που έχω μάθει στην ζωή μου είναι να κοιτάζω πάντα το πως τελειώνει κάτι. Και όχι το πόσο ένδοξα ξεκίνησε. Οπότε ψηφίζω ΕΡΤ2 (ναι, και εμένα το «ρο» μου πήρε χρόνια να το ξε-συνηθίσω) γιατί εδώ ήταν που -εξαιρετικά σπάνια- γύριζα για να δω λίγο Downton Abbey ή καμία καλή ταινία. Και γιατί τα δικά της προγράμματα ήταν που θα ήθελα να δω σε ότι καινούργιο κανάλι ξεκινήσει. Όποτε και αν ξεκινήσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μου ήταν εύκολο να γυρίσω την πλάτη σε ένα κανάλι το οποίο έτρεχα κάθε μεσημέρι να ανοίξω προκειμένου να δω τον Ρίτζ, την Μπρουκ, την Κάρολαϊν και τα υπόλοιπα παιδιά του «Τόλμη και Γοητεία». Εννοείται πως θα μπορούσα επίσης να ισχυριστώ ότι στην ΕΡΤ1 ήταν που καθόμουν καλοκαιράκι να δω τα Μουντιάλ. Αλλά αυτό, αν και πιο μάτσο, θα ήταν -για όποιον με ξέρει έστω και λίγο- μεγάλο ψέμα.

Ε(Ι)ΡΤ ο Θανάσης Κρεκούκιας

Κάπως νοσταλγικό δίλημμα το σημερινό, αφού μαζί γεννηθήκαμε. Η ΕΙΡΤ κι εγώ. Το 1966. Ήταν εκείνη τη χρονιά που στο αρχικό Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας προστέθηκε και το Τ της τηλεοράσεως, ξεκινώντας έτσι μια καινούργια εποχή στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Μου είναι δύσκολο να διαλέξω τη ΝΕΤ, αφού είναι η διάδοχος της ΥΕΝΕΔ, μακριά από εμάς. Οι αναμνήσεις είναι πολλές και από τα δυο κανάλια, όμως η ΕΙΡΤ έχει πολύ περισσότερες και οπωσδήποτε με λιγότερη δόση «εθνικοφροσύνης». Ξεκινώντας από το κορυφαίο κουκλοθέατρο του μπάρμπα Μυτούση με τον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα! Το σούπερ cult «για σας κυρία» με την Έλλη Ευαγγελίδου (το έβλεπε ανελλιπώς η μαμά, γι’ αυτό το θυμάμαι)!!! Και μετά οι σειρές! Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις: «Εκείνος κι εκείνος», «ο παράξενος ταξιδιώτης», «οι έμποροι των εθνών», «το λούνα παρκ», «η Θέμις έχει κέφια», «μενεξεδένια πολιτεία», «ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Γαλήνη», «οι Πανθέοι», «Λεμονοδάσος», «ο συμβολαιογράφος», «η Αστροφεγγιά», η «Λωξάντρα» και ένα σωρό άλλες με τις οποίες μεγάλωσα. Αν αρχίσω και τις ξένες, τότε δεν θα έχω σταματημό. Και αν βάλω και τα αθλητικά, θα γίνει σεντόνι το κείμενο. Οπότε το αφήνω εδώ. Να μνημονεύσω μόνο – μέρα που είναι – το Ευρωμπάσκετ του ’87. Και εμένα ημιλιπόθυμο να με τραβάει η κάμερα της ΕΡΤ. Οπότε ναι, ΕΡΤ με τρέλα και με κορδέλα.

* στη φωτογραφία, στα στούντιο της ΕΙΡ, από αριστερά, Δέσπω Διαμαντίδου, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Μελίνα Μερκούρη.

ΕΤ1 ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η πρώτη ολοκληρωμένη ανάμνηση είναι μία. Μεσημέρι στην σοφίτα του σπιτιού μου, παρέα με την Εύα την αδερφή μου να κάνουμε μαραθώνιο ΕΤ1 δίπλα σε μια σακούλα γεμάτη γαριδάκια και ένα κουτάκι Merenda να περιμένει στη γωνία. Το απόγευμά μου ξεκίναγε και τελείωνε στην ασπρόμαυρη τηλεόραση που ήταν κολλημένη στο κανάλι νούμερο 1. Ποιος να σηκώνεται να αλλάζει κανάλι;

Τιμή και δόξα στον αγωνιστή του έρωτα Σιρίλο (και αντίστοιχα όλες τις κατάρες του Αβερσαλόμ στην ψηλομύτα Μαρία Χοακίνα). Σέβας μόνο στον Μανώλη Μαυρομάττη και το ραντεβού που του έδινες κάθε δεύτερο καλοκαίρι. Ώπα. Παύση εργασιών. Θυμήθηκα. Κλείστε τις μηχανές. Αδειάστε το μυαλό. Παιχνίδια χωρίς σύνορα. Σταματήστε ρε μαλάκες, θα βάλω τα κλάματα.

Μάλλον ΕΤ1 η Νίκη Χάγια

Δυστυχώς (η ευτυχώς) δεν έβλεπα τίποτα απο τα δυο. Ανήκω στη γενιά του MTV.

Αλλα αφού πρέπει να διαλέξω κάποιο αυτο θα είναι η ΕΤ1, μιας και σε αυτη έβλεπα (μάλλον δηλαδή) το θέατρο της Δευτέρας μαζί με τον παππού μου και τη γιαγιά μου. Ξαπλωμένοι και οι τρεις στο κρεβάτι και εγω στη μέση. Ωραία ανάμνηση!

ΝΕΤ η Ιωάννα Μαμάη

Από τα δημόσια κανάλια μόνο ΝΕΤ έβλεπα. Είτε Eurovision, είτε Champions League, είτε Μουντιάλ, είτε Eurobasket. Με τη ΝΕΤ έχω συνδέσει τους αγώνες του Euro 2004, τον θρίαμβο του Ρεχάγκελ και των παικτών της Εθνικής. Την πρώτη θέση της Ελλάδας στη Eurovision ένα χρόνο μετά, με την Έλενα Παπαρίζου και το “My Number One”. Τη Eurovision του 2006 που έγινε στη χώρα μας με τους Lordi να “σπάνε” το κατεστημένο του ποπ τραγουδιού.

Τις βουβουζέλες που άκουγα όλον τον Ιούνιο του 2010, το “βάλτο αγόρι μου” του Βασίλη Σκουντή στον ημιτελικό με τη Γαλλία στο Eurobasket το 2005 που έγινε στο Βελιγράδι. Δε θα ξεχάσω τις μεταδόσεις των Ολυμπιακών Αγώνων, τις ώρες που καθόμουν και έβλεπα αγώνες softball, καταδύσεις, πυγμαχία, beach volley. Προσωπικά, θεωρώ πως η ΝΕΤ απευθυνόταν σε νεότερες ηλικίες από ότι η ΕΤ1 – ΕΤ3.

Εν κατακλείδι, είτε ΕΤ1, είτε ΝΕΤ, είτε ΕΤ3, είτε ERT HD ελπίζω και εύχομαι να ανοίξει ξανά η δημόσια τηλεόραση το συντομότερο δυνατό.

ΝΕΤ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

ΕΤ3 μπορώ; Γιατί θυμάμαι ότι εκεί έβαζε κάποια καλοκαιρινά απογεύματα τα λεγόμενα “παιδικά” ή ‘μικι-μάου”, όπως τα Στρουμφάκια (σε μεταγλωτισμό Ακίνδυνου Γκίκα), εκεί είχε και κάποιες πολύ καλές/πρωτοποριακές εκπομπές. Όπως το “Κομφούζιο” που παρακολουθούσα θέλοντας και μη επειδή το έβλεπαν οι γονείς μου την εποχή που ο αδερφός μου σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη αδυνατώ να καταλάβω τη σύνδεση, αλλά τελικά μου άρεσε. Ή όπως το “Cinemania” ή το διαστρεμμένα κολλητικό “Κυριακή στο χωριό”, που σε κάνει να απορείς με τη φύση του ανθρώπου. Τέλος πάντων στο θέμα μας…. Παλιά η ΕΡΤ2 ήταν η “βαρετή ΕΡΤ”, αλλά με τα χρόνια νομίζω ότι περισσότερες φορές πάτησα το “2” στο τηλεκοντρόλ, παρά το “1”. Κάτι οι ειδήσεις, κάτι οι (μοιρασμένες η αλήθεια είναι) αθλητικές μεταδόσεις, κάτι το στην “Υγειά μας” (πάτερ αμάρτησα), κάτι η “Μηχανή του χρόνου”, κάτι η προσπάθεια αποφυγής δια ροπάλου της Μπίλιως Τσουκαλά, ε δεν θέλει και πολύ

ET1 o Ηλίας Αναστασιάδης

Ακόμα ΕΡΤ1 τη λέω, Μάνο, μάλλον γιατί έτσι έχει εντυπωθεί στον εγκέφαλό μας και άντε να αλλάζεις τώρα τα δεδομένα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο μια μετάδοση μου φαινόταν περισσότερο legit αν πάνω αριστερά είχε το σήμα της ΕΤ1, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Για να το πω κι ανάποδα, συμπαθέστατη η ΝΕΤ, αλλά όχι πιο συμπαθής από την τεράστια ΕΤ2. (Να εδώ δεν μου βγαίνει αυτό το ‘ρ’ ενδιάμεσα).

ΕΤ1 για όλα τα Μουντιάλ, για όλο τον Μαυρομμάτη, για όλο τον Σεφτελή, για όλη την μπάλα που έχουμε καταναλώσει. Πρώτα εκεί. Τα έγραψα και νωρίτερα.

ΝΕΤ ο Στέλιος Αρτεμάκης

Καμία ΕΤ1. Σαν γιος στρατιωτικού, στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ΝΕΤ. Γιατί ΝΕΤ ίσον ΥΕΝΕΔ και ΥΕΝΕΔ ίσον καταστάσεις τύπου “Λούφα και παραλλαγή”. Χαρακτήρες τύπου “Μπαλούρδος” και “Καραμαζόφ”. Και αυτό για μένα είναι “the story of my life” που λένε. Τα παιδικά μου χρόνια. Και θες από χρονική συγκυρία, θες γιατί έχουν περάσει χρόνια και οι περισσότερες αναμνήσεις έχουν σβηστεί, κάποια πράγματα έχουν καταχωρηθεί στο ίδιο κουτάκι του εγκεφάλου: το σήμα της ΥΕΝΕΔ, ο αδερφός μου να προμηθεύεται “Ταρατατά”, “Ζάκουλα” και “Μοντατόρε” από φαντάρους, μαθήματα τάβλι από μεγάλους δάσκαλους του είδους, τον καψιμιτζή και το “όργανο” δηλαδή, ελληνικό πάσχα με οβελία και αυγά -ευτυχώς χωρίς Φοίνικα- στο τάγμα και τέτοια. Καταλαβαίνεις, ε;

ΕΤ1 ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Λοιπόν, δεν είναι ότι έχω και πρόβλημα σαν τον Τζακ Νίκολσον στο “As Good As It Gets” που ανοιγόκλεινε συγκεκριμένο αριθμό φορών το διακόπτη, αλλά κάποια τέτοια OCD χροιάς θεματάκια υπάρχουν. Δεν ξέρω αν αυτό αρκεί για να δικαιολογήσει το γιατί η ΝΕΤ μου καθόταν στο λαιμό από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της, αλλά είναι αλήθεια: Εκεί που ήμασταν μια χαρά με το 1, 2, 3 των καναλιών, εμφανίστηκε κάτι άλλο που χάλαγε την αρίθμηση (και για μπόνους πόντους lameness προσπαθούσε να κάνει παιχνίδι με το net, δηλαδή γελάει ο κόσμος). Ξαφνικά μείναμε με ΕΤ1 και ΕΤ3 και στη μέση κάτι άλλο. Τι φάση; Και μπορεί στη ΝΕΤ να έχω δει μπόλικο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως στην ΕΤ1 ήταν που έβλεπα στίβο και κολύμβηση, και Ολυμπιακούς Αγώνες (δηλαδή κολύμβηση, πάλι) και Μουντιάλ και Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα που παραμένει φυσικά το μεγαλύτερο sport όλων των εποχών και δεν ακούω λέξη. Για να μην πιάσω καν το τεράστιο κεφάλαιο ‘Μπακογιαννόπουλος’, και την προώθηση ενός σινεμά που τα ιδιωτικά ούτε να το μυρίσουν από μακριά. Βασικά δε ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Θα μπορούσα απλά να πω “ΕΤ1 επειδή Ντανί Πετιό.”

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΕΤ1 ΜΕ 61,5%

Από επίδραση της ανάμνησης μέχρι τους πλέον παλαβούς λόγους, έγινε εμφανές πως η ΕΤ1 σημαίνει λίγο περισσότερο για εμάς σαν ιδέα και σαν εικόνα. Ίσως απλά προδίδουμε την ηλικία μας.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή