Έχασα 38 κιλά γιατί με αγάπησα

Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου του 2018. Είμαι στη δουλειά (Sport24.gr) και κάνω το live της Λίβερπουλ με τη Νάπολι, για τους ομίλους του UEFA Champions League. Ενόσω είναι το παιχνίδι σε εξέλιξη, θυμάμαι ότι έχω ώρα να φάω και σκέφτομαι τι να παραγγείλω. Ώσπου ακούω μια φωνή (μέσα στο κεφάλι μου) να μου λέει ‘από αύριο τέλος’!

Τι είχε προηγηθεί; Χωρίς να το καταλάβω -δηλαδή, μια χαρά το κατάλαβα από τα ρούχα που δεν μου έμπαιναν πια, αλλά αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ- είχα πάρει 30 κιλά μέσα σε ένα χρόνο. Η αιτία είχε να κάνει με έναν φανταστικό συνδυασμό που δεν τον έζησα κατά αποκλειστικότητα: πολλά μικρά θέματα να με απασχολούν και το άγχος της δουλειάς. Σε αυτό το διάστημα, αισθανόμουν ευτυχισμένος μόνο όταν έτρωγα. Και για αυτό φρόντιζα να τρώω συνέχεια. Τι έτρωγα όμως.

Ξυπνούσα το πρωί, ανέβαινα στο σκουτεράκι (a.k.a. κιτρινόμαυρο βέλος -που αν είχε χέρια θα με είχε πετάξει πολλάκις από τη σέλα) και σχεδόν στον αυτόματο πήγαινα στο αγαπημένο μου μαγαζί με σφολιάτες. Καλημέριζα και ζητούσα δύο πίτσες ή δυο πεϊνιρλί (πάντα ζυγός ο αριθμός, για να υπάρχει ποικιλία υλικών, μην αδικήσω κάποιο) και τις ημέρες που ένιωθα μερακλής ‘χτυπούσα’ και μια κρεατόπιτα.

Το μεσημέρι συνήθως ήμουν στο γραφείο και το μενού της επιλογής μου ήταν φιλέτο κοτόπουλο με ρύζι, σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια που έκανα να πείσω τον εαυτό μου ότι τον προσέχω. Υπήρχαν και ημέρες που δεν είχα έστω αυτήν τη διάθεση και προτιμούσα μια μαρακονάδα ή μια πίτσα.

Προς το απογευματάκι ο οργανισμός μου ζητούσε ένα γλυκάκι. Να μην πάρω ένα κρουασάν (γεμιστό), με παγωτό σοκολάτα; Μάνι μάνι βράδιαζε και ερχόταν η ώρα για το δείπνο. Δηλαδή, σουβλάκια, στην στάνταρ έκδοση ή σε αυτήν της ‘σκεπαστής’. Πριν κοιμηθώ αισθανόμουν μια λιγούρα, την οποία ικανοποιούσα με ένα ακόμα σφολιατοειδές. Τη βλέπεις τη συνέπεια, έτσι; Όπως άρχιζε η ημέρα μου, έτσι και τελείωνε. Στη δεύτερη επίσκεψη στο μαγαζί όπου πια με ένιωθαν δικό τους άνθρωπο, με κερνούσαν και μια μπουγάτσα με κρέμα. Να μη τη φάω; Τι ήμουν; Κανένας άξεστος, αγνώμων;

Όλα τα παραπάνω τα ξέπλενα με 3-4 καφέδες, γλυκούς για να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Και πήγαιναν

Κοντολογίς, η ζωή μου ήταν δουλειά, φαγητό και ύπνος. Προφανώς και δεν έμεναν χρήματα για κάτι άλλο, από τη στιγμή που έτρωγα ποσότητες που χορταίνουν τετραμελή οικογένεια. Κάπως έτσι, ο δείκτης της ζυγαριάς έφτασε στο ‘117’.

Αποκάλυψη: έως τα 110 καμάρωνα. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να χωνέψει το τι έκανε ο γιος της στον εαυτό του και εγώ πανηγύριζα που είχε ‘χαθεί’ ο σβέρκος μου (όχι ότι είχα ποτέ μπόλικο από δαύτον). Ένιωθα πως το παρουσιαστικό μου παρέπεμπε σε άντρα, γνήσιο αρσενικό. Ένα σκληρό τύπο που μπορούσε να τα βάλει με όλα και με όλους. Ξεκάθαρα δεν ήταν αυτή η πραγματικότητα.

Το κατάλαβα όταν αποφάσισα να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, για να προχωρήσω. Όπως προσπαθούσα να καταλάβω τι είχα πάθει, αντιλήφθηκα πως τις μισές φορές που έτρωγα, δεν πεινούσα καν. Όσο έπαιρνα εν τω μεταξύ, κιλά διαλυόταν και περισσότερο η ψυχολογία μου. Υπήρχαν βράδια που έκλαιγα και δεν ήξερα το λόγο. Απευθύνθηκα σε ειδικό. Μου είπε πως επρόκειτο για καταθλιπτικό επεισόδιο. Αυτό ήταν το καμπανάκι. Το άκουσα εκείνο το βράδυ του live. Στο μεταξύ, δέχθηκα ότι είχα παρατήσει τον εαυτό μου (μπάνιο έκανα, γιατί όπως με ενημέρωσαν φίλοι, σε κρίσεις άλλοι δεν πλένονται) και κατέληξα στο ότι αν δεν με αγαπούσα εγώ, προφανώς και δεν θα με αγαπούσε κανείς -και κάπως έτσι έλυσα και την απορία γιατί στα posts μου στα social οι μόνες γυναίκες που μου έκαναν likes ήταν συγγενείς μου. Ο ψυχολόγος μου είπε τη λέξη restart, εξηγώντας μου πως εγώ θα αποφάσιζα για το πώς θα γίνει αυτό. Αν δηλαδή, θα αναζητούσα κάτι διαφορετικό σε επίπεδο δουλειάς ή κάτι διαφορετικό σε επίπεδο ζωής. Επέλεξα το δεύτερο.

Ξημέρωσε η Πέμπτη 13/12 και όχι μόνο δεν πήγα από κεκτημένη για σφολιάτες, αλλά περιορίστηκα σε ένα τοστάκι για πρωινό. Το μεσημέρι έφαγα ό,τι είχε μαγειρέψει η μητέρα μου και για το βράδυ διάλεξα ένα γιαουρτάκι. Ναι, ξέρω πως από το ένα άκρο, είχα πάει στο άλλο. Ξέρω επίσης, ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι ανταποκρίνονται σε πιο ήπιες αλλαγές. Εγώ ή που μπω σε αυστηρό πρόγραμμα ή που δεν θα έχω πρόγραμμα. Σύντομα είχα χάσει πέντε κιλά.

Σε μια συζήτηση που είχα με τον φίλο -και συνάδελφο- Νίκο Συριώδη, στη δουλειά μου πρότεινε να βάλω και τη γυμναστική στη ζωή μου, ώστε να λειτουργήσει γενικότερα καλύτερα το σύστημα. Παρεμπιπτόντως, συνήθιζα να γυμνάζομαι στη ζωή μου. Δηλαδή, ξέρω πως ο ιδρώτας είναι φυσικό αντικαταθλιπτικό. Ο Νίκος που λες, μου πρότεινε το Cross Fit, το οποίο είχε κάνει δουλειά για εκείνον. Βρήκα ένα γυμναστήριο που ένιωσα πως μου ταιριάζει και πήγα. Εκεί γνώρισα τον Λάζαρο, ο οποίος μίλησε κατευθείαν στη ψυχή μου. Δηλαδή, με έκανε να θέλω να προσπαθήσω περισσότερο. Να θέλω να προσπαθήσω για εμένα. Δεν μου άρεσε ωστόσο, αυτός ο τρόπος εκγύμνασης και σε συνδυασμό με ένα ατύχημα που είχα με το μηχανάκι σταμάτησα. Συνέχισα να χάνω κιλά, γιατί συνέχισα να προσέχω τι τρώω. Έμενε όμως, το κομμάτι της κίνησης. Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά αν θες να χάσεις κιλά, σωστά δεν γίνεται ή διατροφή ή άσκηση. Τα χρειάζεσαι και τα δύο, μέχρι να συνηθίσει ο οργανισμός σου στα νέα δεδομένα. Συνήθως για να μείνεις σε κάποια κιλά, πρέπει να διατηρηθείς εκεί έξι μήνες. Οπότε καταλαβαίνεις.

Μετά το ατύχημα που σου είπα, δεν μπορούσα να κουνηθώ και πολύ και μοιραία η ζυγαριά είχε ψιλοκολλήσει. Έκανα κάτι που δεν θα στο πρότεινα: πήρα λιποδιαλύτες.  Δεν θα σου απολογηθώ. Θα είμαι ειλικρινής και θα σου πω ότι όταν σε πιάνει η πρεμούρα, κάνεις διάφορα. Θα σε παρακαλούσα ωστόσο, να με πιστέψεις όταν σου λέω πως μόνο με υπομονή και μεθοδικότητα θα δεις -και θα απολαύσεις για καιρό- το αποτέλεσμα που επιθυμείς. Να είναι καλά οι φίλοι μου, που μου συνέστησαν να κάνω ένα από τα μαχητικά σπορ, με τα οποία είχα πάντα επαφή. Ζητούμενο δεν ήταν να γίνω ο κορυφαίος πυγμάχος, αλλά να νιώθω πως κάνω κάτι που έχει ενδιαφέρον. Πήγα έτσι, σε μια σχολή πυγμαχίας. Εκεί βρήκα και τον Μάνο (τον εαυτό μου).

Εκεί γνώρισα και τον Βασίλη με τον Γιώργο. Ο μεν Βασίλης με έβαλε στη διαδικασία του ανταγωνισμού. Όχι του να νικήσω τον απέναντι, αλλά να νικήσω τον εαυτό μου. Να προσπαθήσω για να γίνω εγώ καλύτερος, σε ταχύτητα, σε δύναμη, σε, σε. Ο Γιώργος μου πρότεινε μια τυπική διατροφή, με 4-5 γεύματα κάθε μέρα. Δεν με αντιμετώπισε ως χοντρό χομπίστα, που ήθελε να αδυνατίσει, αλλά σαν να πήγαινα για πρωτάθλημα. Μαζί αυτοί οι άνθρωποι τόνωσαν τη ψυχολογία μου, στο βαθμό που να νιώσω γενικά ότι μπορώ. Πως το ‘έχω’, ότι μπορώ να πετύχω τα πάντα. Αρκεί να προσπαθούσα. Και για αυτό αρκούσε να αγκαλιάσω τον εαυτό μου. Να σταματήσω να τον αυτομαστιγώνω για τα πάντα -από τα πιο σημαντικά έως τα πλέον ασήμαντα. Παράλληλα, κατάλαβα πως είναι χρήσιμο να επενδύω το χρόνο μου και την προσπάθεια μου (μαζί με τις σκέψεις μου) μόνο σε ό,τι μπορώ να αλλάξω.

Από εκεί που δεν ήθελα να κάνω συνεντεύξεις, για να μη βγάζω φωτογραφίες -γιατί είχα μόνο ένα καλό πουκάμισο που μου έκανε, έτσι όπως είχα γίνει-, εξελίχθηκα σε φαν των selfies. Σε αυτές έβλεπα την αλλαγή μου. Και επιτέλους μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Όχι μόνο σε κιλά, αλλά και στο πρόσωπο μου. Σαν να είχα ηρεμήσει. Σαν να είχε γαληνεύσει το βλέμμα μου. Δεν είναι υπερβολή να σου πω ότι απέκτησα και αυτοπεποίθηση.

Από το τέλος του Δεκέμβρη μέχρι τώρα έχω χάσει 38 κιλά. Σε αυτό το διάστημα αντιμετώπισα και ένα ένα τα θέματα που με απασχολούσαν -αυτά που με είχαν ‘πνίξει’ έως το βαθμό που παραιτήθηκα από τον εαυτό μου. Όπως άλλαζε το σώμα μου και η ψυχολογία μου, άλλαξε και ο τρόπος ζωής μου. Με όλα αυτά θέλω να σου πω ότι, στο μυαλό μου, όταν νιώθεις πως είσαι σε τέλμα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φύγεις από αυτό από το να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου, να τον δεχθείς και να νιώσεις την ανάγκη να τον περιποιηθείς. Αγαπήστε τον εαυτό σας για να μπορείτε να αγαπήσετε και τους άλλους. Η γαλήνη της ψυχής είναι αυτή που βγαίνει προς τα έξω. Όμορφοι είμαστε όλοι. Δεν με νοιάζει που η ζυγαριά δείχνει από 117, 79-80, με νοιάζει που χαμογελάω και κάνω τους γύρω μου να χαμογελάνε.