Eyes on Tempi: Οι επιζώντες που δίνουν τον αγώνα της ενημέρωσης
Η Αλεξάνδρα κι ο Απόστολος, επιζώντες του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια συνεδριών ομαδικής ψυχοθεραπείας και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια πρωτοβουλία για να συγκεντρώνουν και να δημοσιεύουν πληροφορίες για την υπόθεση.
- 27 ΦΕΒ 2025
Έχουμε ραντεβού στο ΑΠΘ, ο αέρας είναι ψυχρός και διαπεραστικός. Για να προστατευτεί από το κρύο, ο Απόστολος φορά ένα μάλλινο πουκάμισο και η Αλεξάνδρα ένα φουλάρι.
Συμπτωματικά, μου μαρτυρούν, πως είναι τα ίδια που φορούσαν εκείνο το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, όταν επιβιβάστηκαν στο IC-62 με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Είναι δυο επιζώντες του σιδηροδρομικού δυστυχήματος, που γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια συνεδριών ομαδικής ψυχοθεραπείας. Αργότερα, μαζί με άλλους, αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια πρωτοβουλία για να συγκεντρώνουν και να δημοσιεύουν πληροφορίες για την υπόθεση.
Η σελίδα Eyes on Tempi είναι η φωνή των επιζώντων για όσα σημαντικά συμβαίνουν στο έγκλημα των Τεμπών.
Η αρχή της δικτύωσης
Απόστολος: Έχω τακτοποιήσει τις ενοχές που επέζησα. Αλλά είχα ενοχή, γιατί δεν κάνω κάτι, αφού επέζησα. Ο καθένας πήρε την απόσταση που χρειαζόταν, για να μαζέψει τα κομμάτια του. Έπειτα, έγινε αναγκαίο να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Αυτή η ανάγκη είναι πιο μεγάλη από τον φόβο του να έρθουμε αντιμέτωποι με το τραύμα.
Αλεξάνδρα: Πέρυσι, είχαμε συγκεντρωθεί όλοι οι επιζώντες στην παραλία. Μας είχαν ρωτήσει ποια ήταν η θέση μας στο τρένο για να βοηθήσουμε κάπως τις αρχές. Εκεί νομίζω πως συνειδητοποιήσαμε ότι ήρθε η ώρα να κινητοποιηθούμε και εμείς. Τότε ξεκίνησε η ιδέα και βρήκαμε και το όνομα.
Ο τρόπος που παρουσιάζεται η σελίδα δείχνει μια ψυχραιμία ρεπόρτερ, σα να τα φιλτράρετε όλα από μια συναισθηματική απόσταση.
Αλεξάνδρα: Εγώ θα σου έλεγα ότι έχουμε ρίξει πολλές ώρες ψυχοθεραπεία, για να φτάσουμε στο επίπεδο να πούμε ότι δεν πάει άλλο, πρέπει τώρα να κάνουμε κάτι. Θέλουμε να είμαστε προσεκτικοί, ώστε να μην προσβάλουμε τους γονείς. Δεν είχαμε πληροφορία από πουθενά, και νιώσαμε ότι κάτι έπρεπε να κάνουμε εμείς.
Από το καλοκαίρι προσπαθούσαμε να καταθέσουμε. Στείλαμε επιστολή μέσω gov, για να μην έχει άλλο περιθώριο ο ανακριτής Μπακαΐμης, και να μας δεχτεί. Όταν τον ρώτησα γιατί δε μας έχει καλέσει τόσο καιρό, γύρισε και μας είπε ότι δεν εμπιστεύονται την κρίση μας. Ότι εμείς οι επιζώντες, άλλα λέει ο ένας, άλλα λέει ο άλλος. Ναι, αλλά ποια είναι η δουλειά σου; Δεν είναι να πάρεις τις καταθέσεις από όλους και στο τέλος να βγάλεις τα συμπεράσματα σου;
Απόστολος: Αν δεν μιλήσει σε εμάς, αν εμείς δεν είμαστε η έμπιστη πηγή, τότε ποιος είναι; Εσείς που δεν ήσασταν μέσα, ας πούμε;
Οι ομαδικές συνεδρίες στο ΑΧΕΠΑ
Αλεξάνδρα: Όταν βγήκα από το βαγόνι, βρήκα μια κοπέλα την Αλεξάνδρα. Αργότερα με ενημέρωσε ότι δημιουργήθηκε μια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, και ξεκινήσαμε να βρισκόμαστε, κάθε Πέμπτη, και να κάνουμε ομαδική θεραπεία στο ΑΧΕΠΑ.
Απόστολος: Τον πρώτο καιρό που ξεκινήσαμε τις συναντήσεις στο ΑΧΕΠΑ, νομίζω ειδικά εμείς που βρισκόμασταν στα πίσω βαγόνια, και υπήρχε ένας βαθμός απόστασης ενώ ήμασταν μέσα, μας πήρε πολύ καιρό να καταλάβουμε τι είχε γίνει. Και η κοινωνία γύρω μας έλεγε «α εσείς ήσασταν στα πίσω βαγόνια, δεν καταλάβατε τίποτε».
Η ερώτηση σε ποιο βαγόνι ήσουν, ακόμη και όταν γίνεται καλοπροαίρετα δεν μπορώ να την απαντήσω. Μου κλωτσάει! Ξέρω άτομο από το έβδομο βαγόνι, που πήγε μπροστά και ακόμη είναι διαλυμένος. Ξέρω άτομα από το τρίτο και το τέταρτο βαγόνι που γινόταν κόλαση γύρω τους και έχουν καταφέρει και στέκονται.
Η σύγκριση δεν είναι ποιος έχει μεγαλύτερο τραύμα, η σύγκριση είναι με την κανονικότητα. Δε γίνεται να συγκρούονται τρένα.
Αλεξάνδρα: Πήρα 7 ημέρες αναρρωτική και όταν πήγα ξανά στη δουλειά και προσπάθησα να εργαστώ, ήταν πολύ δύσκολο. Ένιωθα τύψεις, γιατί τα παιδιά στο γραφείο έκλαιγαν πιο πολύ από εμένα. Εγώ για να το πάρω καλά στον εγκέφαλό μου είπα έζησα, μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία, οπότε κόβουμε τις μαλακίες. Κατάλαβα ποια είναι τα όνειρά μου, ποιοι είναι οι στόχοι μου. Οπότε το να δουλεύω σε ένα γραφείο δε μου έδινε κάτι.
Θυμάμαι όταν είχαν γίνει οι πρώτες πορείες εκείνες τις εβδομάδες, και έπιασα τον εαυτό μου να είμαι στο γραφείο και να δουλεύω και να μην είμαι έξω στο δρόμο. Εκεί ήτανε η πρώτη κρίση πανικού που έπαθα, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου.
Μετά από μερικές μέρες, είχαν ξεκινήσει οι συνεδρίες του ΑΧΕΠΑ. Ήταν κάθε Πέμπτη, και δεν μπορούσα να φεύγω από το γραφείο, οπότε παραιτήθηκα. Ήταν ό,τι καλύτερο αυτές οι συνεδρίες. Δεν μας βοήθησε τόσο ότι μιλούσαμε με έναν ψυχολόγο, όσο το ότι συζητούσαμε τι βλέπαμε όλοι στα όνειρα μας. Συνειδητοποιούσα ότι δεν είμαι μόνο εγώ που νιώθω έτσι. Αναπτύχθηκαν καρμικές φιλίες.
Απόστολος: Αυτό που κράτησα από τις συνεδρίες ήταν ότι όλα τα άτομα. Άσχετα με το πόσο χτύπησαν, που ήταν, όλα φύγαμε από εκεί μέσα με τύψεις. «Γιατί εγώ δεν χτύπησα, γιατί εγώ δεν πέθανα, γιατί δεν έκανα παραπάνω». Όπου και αν ήσουν στο τρένο, βγήκες από εκεί μέσα με τύψεις.
Αλεξάνδρα: Ήθελε χρόνο να καταλάβουμε τι έγινε. Να καταλάβουμε από πού βγήκαμε. Σκεφτείτε ότι μόλις βγήκαμε από το τρένο, είπα ότι εντάξει θα ξαναμπεί κάπως το τρένο στις ράγες και θα φτάσουμε κάποια στιγμή. Έλεγα, ΟΚ έζησα, δε χρειάζεται να πάω νοσοκομείο. Υπάρχουν τραυματίες που έχουν προτεραιότητα. Όταν είδα το drone και έδειξα στο αγόρι μου το τζάμι που έσπασα για να βγω, εκείνη την ώρα ξαφνικά κάνω flash-back και αναβιώνω τη σύγκρουση. Ακόμη και τώρα δύσκολα το συνειδητοποιώ. Το βλέπω σαν ταινία πιο πολύ.
Απόστολος: Τότε το προσεγγίζαμε σαν ρεπόρτερς. Είδα αυτό, έγινε αυτό, δεν υπήρχε συναίσθημα, γιατί κάπως το είχαμε μπλοκάρει. Δεν ξέραμε πως να νιώσουμε.
Αλεξάνδρα: Τους πρώτους μήνες ξεκίνησε να θάβεται. Φίλοι και συγγενείς μου λέγανε, ΟΚ φαίνεται να μη σε ενοχλεί πλέον. Όταν έγιναν οι εκλογές και ξαναβγήκε ο Καραμανλής, εκεί ήτανε δύσκολα. Εκεί ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού.
Στο μυαλό μου το είχα πολύ απλό. Έγινε αυτό το έγκλημα, άρα δε θα τον ψηφίσει κανένας. Είχα στο μυαλό μου και το πλοίο που είχαν βυθίσει στην Πύλο. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, μιλούσαμε όλοι στην ομαδική και ήμασταν όλοι με κρίσεις πανικού. Δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Έκλαιγα, χοροπηδούσα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Εμένα πήγαν να με σκοτώσουν και αυτοί τον ξαναέβγαλαν.
Ένιωθα οργή και απογοήτευση ταυτόχρονα. Ήταν οι πρώτες φορές που σκέφτηκα να φύγω από τη χώρα. Κάπως λίγο να μπορέσω να ανασάνω. Κάτι με κράταγε όμως. Αν φύγω εγώ, ποιος θα μείνει. Αν ήμουν στη θέση των παιδιών, δε θα ήθελα να μην το είχαν κυνηγήσει και αυτοί. Το θεωρώ υποχρέωση μου, να παλέψω όσο μπορώ.
Ποιος είναι ο σκοπός της σελίδας;
Αλεξάνδρα: Ούτε και εμείς οι επιζώντες ξέρουμε πολλά πράγματα. Είχαμε κάνει μια ομαδική και εκεί παίρναμε μια ενημέρωση. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια οργανωμένη δουλειά, γιατί και τα ΜΜΕ δεν κάνουν και σωστά τη δουλειά τους, χρόνια τώρα. Εμείς κάνουμε τα κείμενα, μια άλλη κοπέλα κάνει τα γραφιστικά, και είναι και άλλοι επιζώντες που μπορεί να βοηθήσουν με πληροφορίες.
Απόστολος: Δεν είμαστε δημοσιογράφοι. Λείπει η πληροφόρηση, εμείς προσπαθούμε αυτό που θα παρουσιάσουμε να είναι κάτι συγκροτημένο και αυτά που αναφέρουμε να είναι τσεκαρισμένα.
Αλεξάνδρα: Και απλά. Γιατί παρουσιάζουν στον κόσμο οι δικηγόροι και οι δημοσιογράφοι, χρειάζεται αρκετό διάβασμα για να το κατανοήσεις.
Απόστολος: Δίνουμε προτεραιότητα, αυτό που δημοσιεύεται να είναι σωστό και να προσφέρει κάτι στην κουβέντα. Βγαίνουν συνέχεια πληροφορίες και πολύ συχνά δεν είναι πράγματα που βασίζονται κάπου, απλά είναι copy paste. Και πολύ συχνά από μέσα που σεβόμαστε. Δεν είναι ο σκοπός η ποσότητα, αλλά να ρίξουμε φως σε κάποια σημαντικά πράγματα.
Αλεξάνδρα: Να είναι όσο πιο κατανοητό για τον απλό πολίτη το τι συμβαίνει, γιατί μιλάμε για συγκάλυψη και γιατί δε θα έπρεπε να συμβούν αυτά.
Νιώθετε πως αυτή η πρωτοβουλία είναι μια προσπάθεια να διαπραγματευτείτε το τραύμα;
Αλεξάνδρα: Δεν απαλύνουμε τις πληγές μας με αυτόν τον τρόπο. Μπορώ να σου πω ότι όταν θα τελειώσει – και όταν λέω τελειώσει, αυτό θα συμβεί όταν θα βρω δικαιοσύνη – τότε θα βγουν όλα τα ψυχολογικά. Υπάρχει θυμός, κάπως νιώθω ότι πολεμάω τώρα για να βρεθεί δικαιοσύνη. Όχι μόνο για τα Τέμπη, αλλά για την Ελλάδα. Δε θυμάμαι από πότε έχουμε να δούμε δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο.
Απόστολος: Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι μέσα από την ψυχοθεραπεία, που ευτυχώς είχαμε το προνόμιο να μπορούμε να κάνουμε – γιατί πολύς κόσμος δεν έκανε ποτέ – προέκυψε η ανάγκη να κάνουμε κάτι, που εν τέλει πήρε τη μορφή της σελίδας.
Πότε θα νιώσετε δικαιοσύνη;
Αλεξάνδρα: Όταν θα αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα στην Ελλάδα. Δεν μένω μόνο στα τρένα. Να αλλάξουν οι ράγες, τα πετραδάκια, οι κάμερες, τα πάντα όλα. Να μη φοβόμαστε να κυκλοφορούμε. Να μη μου φεύγει ένα νεφρό στα διόδια όταν κατεβαίνω με το αμάξι στο χωριό μου.
Όλα αυτά δε με διώχνουν, γιατί δε θέλω να φύγω εγώ. Θέλω να φύγουν αυτοί.
Αποστόλης: Οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το κράτος σαν μια επιχείρηση, η οποία πρέπει να είναι κερδοφόρα. Εμείς είμαστε μια βιτρίνα, για να έρχονται οι τουρίστες. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι δεν είμαστε μια επιχείρηση, είμαστε άνθρωποι.
