Facebook ή Twitter;

Facebook έχεις; Έχεις. Twitter; Μπορεί. Αν έπαιζαν Risk, το Facebook θα είχε καλύψει τον χάρτη με τους στρατιώτες του. Αλλά η επανάσταση του Twitter έχει τη δική της δυναμική και επιτίθεται στην Αυτοκρατορία. Ποιός θα επικρατήσει;

Facebook η Αμαλία Κουλακιώτη

Tumblr! Αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση. Οπότε θα πω facebook. Ακόμα και αν με έχει κάψει σε πόσες εξεταστικές. Ακόμα και αν έχω χαραμίσει πόσες ώρες από τη ζωή μου να χαζεύω στο δημιούργημα του Zuckerberg, χωρίς να βλέπω τίποτα ουσιαστικά ενδιαφέρον. Ακόμα και αν ξέρω πως το facebook βγάζει τα άπλυτά μας στη φόρα, με αποτέλεσμα να μπορεί ο κάθε κουτσομπόλης ηδονοβλεψίας να σχολιάσει, κριτικάρει, θάψει εσένα και τις “δραστηριότητές σου”. (ουφ, μήπως να πω twitter τελικά;)

Το θέμα όμως είναι πως εμένα μου φαίνεται πιο εύχρηστο, σου δίνει περισσότερο χώρο να εκφραστείς να αλληλεπιδράσεις, να γελάσεις μερικές φορές. Το twitter μου φαίνεται πιο αυστηρό, πιο επαγγελματικό, πιο απρόσωπο.

Μία χρυσή τομή ανάμεσα στα δύο είναι όπως είπα το tumblr. Αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση…

Twitter ο Πάνος Κοκκίνης

Θα μπορούσα να το επιλέξω μόνο και μόνο ως φόρο τιμής στον Θοδωρή Δημητρόπουλο, ο οποίος και ανήκει στο λεγόμενο ‘βαθύ twitter’ (σ.σ. ήταν ανάμεσα στους πρώτους που το χρησιμοποίησαν). Θα μπορούσα να σου αραδιάσω σε πόσες διαφορετικές περιπτώσεις με έχει βοηθήσει να ενημερωθώ πιο άμεσα για κάτι που με νοιάζει (π.χ. τις ταραχές στο Σύνταγμα) ή να μάθω κάτι καινούργιο ακολουθώντας ένα link. Η, αν προτιμάς, μπορώ και να στην βγω ρατσιστικά, εξηγώντας σου πως προτιμώ τους αλαζονικούς τουιτεράδες που ιδρώνουν ψάχνοντας μια καλή ατάκα, από τους γραφικούς φειςμπουκάδες που το χρησιμοποιούν (ανεξαρτήτως ηλικίας) για να ψαρέψουν γκόμενες. Στο τέλος της ημέρας το προτιμώ γιατί μου θυμίζει one night stand.

Μου καλύπτει μια ανάγκη την στιγμή ακριβώς που την έχω. Και δεν απαιτεί καμία δέσμευση (χρονικού ή άλλου τύπου) από μένα μόλις ολοκληρώσω. Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να σκεφτώ, είναι οι επώνυμοι που το λυμαίνονται. Και, ακόμη χειρότερα, οι γκοσιπο-δημοσιογράφοι που το χρησιμοποιούν για να βγάλουν ανύπαρκτα θέματα τύπου ‘φωτό επωνύμων από τις διακοπές του’. Αλλά αυτό, ένα unfollow το λύνει. Σωστά;

Facebook ο Θανάσης Κρεκούκιας

You can’t teach an old dog new tricks, έτσι δε λένε; Πόση τεχνολογία να χωρέσει στο κεφάλι ενός – αντιτεχνολογικού – 45άρη, προτού μεταβληθεί σε καζάνα και βαρέσει μπιέλα; Σε τελική ανάλυση, το facebook το έμαθα. Και μου φάνηκε χρήσιμο. Βρήκα παλιούς συμμαθητές που είχα να τους δω ολόκληρες δεκαετίες, σπάω τα νεύρα του Φιλέρη όποτε γουστάρω, μιλάω με τα φιλαράκια μου στην Ισπανία, ανεβάζω ότι σαχλαμάρα μου έρθει, περνάω καλά.

Για να είμαι ειλικρινής, και στο άλλο το μαραφέτι άνοιξα λογαριασμό εδώ και πάνω από ένα χρόνο, όμως δεν το χρησιμοποίησα ποτέ, παρά το γεγονός ότι με «ακολουθούν», λέει, πολλοί. Να φανταστείτε, πριν από μερικές εβδομάδες δοκίμασα να μπω μέσα, αλλά είχα ξεχάσει το password και χάθηκε η ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς, ότι εξυπνάδα γράψουν οι φίλοι μου στο twitter, τη διαβάζω και στο facebook (μη με ρωτήσετε πώς γίνεται αυτό, δεν έχω την παραμικρή ιδέα). Οπότε τι είχαμε , τι χάσαμε. Άρα λοιπόν, facebook και πολύ τους είναι! Twittάρετε οι υπόλοιποι και για μένα…

Facebook ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν το καταλαβαίνω το Twitter. Παρ’ ότι ο Χρήστος Χατζηιωάννου μου είχε υποσχεθεί ότι μπορώ να διάγω αξιοπρεπή πορεία τουιτάροντας. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κάθομαι με τις ώρες και να παρακολουθώ tweet-by-tweet αυτούς που ακολουθώ. Το έχω δοκιμάσει, μπαίνω σε καμιά κουβέντα πού και πού, αλλά μέχρι εκεί. Δεν συμμετέχω σε trendy topics, hashtags, παίρνω followers με το στανιό. Έ, άμα είναι να στεναχωριέμαι που δεν γίνομαι αποδεκτός και να κλονίζεται η αυτοπεποίθησή μου, άστο. Σιγά μην σκέφτομαι ως άλλος επαγγελματίας τουιτεράς που δουλεύει στα ΚΕΠ της γειτονιάς του, τσιτάτα τραβηγμένα από τα μαλλιά για να συντηρήσω το καλό μου όνομα στο Twitter. Ας γράψω κανένα κείμενο καλύτερα.

Δεν είναι ότι το Facebook δεν με έχει απογοητεύσει με τα timeline και το άγχος του να σε ενημερώσει για όλους τους πρώην της γκόμενάς σου. Μην τυχόν και σου ξεφύγει κάποιος. Εκεί, να ξενερώσεις ολικά. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητας. Ανοίγω το pc και κάνω login. Δεν κοιτάω το news feed, βαριέμαι. Ποστάρω τα κείμενά μου, παίρνω κάνα like, σχολιάζω με τους φίλους μου και αυτά. Πες το “η καθημερινή μου δόση από τα social media”. Μπορεί κάποτε να ήταν και κάτι παραπάνω.

Twitter η Έλενα Μπουζαλά

Είμαι πολύ rookie στο twitter, αλλά μου αρέσει. Βέβαια, έχει κι αυτό τους #anooitoi, αλλά σαν να είναι λιγότεροι από του facebook. Δεν είμαι ειδική στα social, αλλά δεν κάνει λίγο παλιακό πια το facebook; Λίγο out of fashion;

Χάρηκα βέβαια, που τις προάλλες δημοσίευσε στον τοίχο μου ένας συμφοιτητής μου, που είχα να ακούσω χρόνια και ζάμανς, όπως έγραψε, αλλά ζορίζομαι όταν με βλέπω σε φωτογραφίες που δεν έχω βάλει στο άλμπουμ μου. Γι αυτό τον λόγο, το είχα κλείσει και παλιά. Στο twitter θαρρώ, πώς υπάρχει λίγο σεβασμός στην επικοινωνία και την ενημέρωση, σε αντίθεση με το facebook, όπου η αγένεια περισσεύει.

Α, και…Και μιας είναι ημέρες Όσκαρ, θέλω να ευχαριστήσω τον Μάνο Μίχαλο και τη Σχολή του για τις πρώτες πολύτιμες πληροφορίες στην χρήση του.

Twitter η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Θα προσπαθούσα να σας εξηγήσω με επιχειρήματα γιατί το twitter ειναι καλύτερο από το facebook, αλλα δυστυχώς δεν μου φτάνουν οι χαρακτήρες.

Twitter ο Μάνος Μίχαλος

Αγνοώ την ύπαρξη (και αδιαφορώ για τη σημασία) αυτού που ακούω δεξιά και αριστέρα ως “βαθύ Twitter”, γιατί πολύ απλά δεν έχω καμία φιλοδοξία ή εμμονή να γίνω μέλος του. Αλλά σέβομαι απεριόριστα αυτό το new age δημοσιογραφικό εργαλείο (σε αυτό εξελίχθηκε, δεν ήταν από την αρχή τέτοιο) ο Τζακ Ντόρσεϊ, όσο κι αν ζηλεύω το πόσο εύκολα έβγαλε τόσα δις ο Ζούκερμπεργκ επειδή σκέφτηκε να κουτσομπολέψει ιντερνετικά όταν ήταν στο κολέγιο. Στο Twitter είναι αλήθεια πώς έχω διαβάσει αρκετές ειδήσεις (εκεί έμαθα από τους πρώτους ότι πέθανε η W. Houston τις προάλλες). Έχω γελάσει πολύ και φωναχτά σε μέρες όπου κάτι σημαντικό γίνεται εκεί έξω στον αληθινό κόσμο και την ίδια στιγμή στη social εκδοχή του, παίρνουν φωτιά οι εμπνεύσεις και οι αποκτούν βάρος και χιούμορ, μόλις 140 χαρακτήρες έκφρασης.

Είναι γρήγορο, (δεν) είναι για όλους, σε βάζει μια διαδικασία να σκεφτείς κάτι ή να ψάξεις κάτι και όχι απλώς να δεις πόσες ξελιγωμένες γκόμενες υπάρχουν, έτοιμες να πέσουν στο κρεβάτι σου. Το Facebook ποτέ δεν με κέρδισε. Δεν βγάζω φωτογραφίες γενικά και δεν ανεβάζω ειδικά. Σπανίως θα δω των άλλων και πάντα χάνω τον όποιο χαβαλέ με likes και καυγάδες κάνουν οι φίλοι μου. Και με πιάνει μια ανθρωπο-αηδία κάθε φορά που βλέπω όλους αυτούς που κάθονται πάνω από έναν υπολογιστή για να βρίσουν τα posts των pages που έχουν κάνει like και να που μια μιζεροατάκα. Αν ήμουν ο Ζούκερμπεργκ θα τους είχα εξορίσει πίσω στο Hi-5.

Twitter ο Στέλιος Αρτεμάκης

Twitter ρε φιλαράκι, τι δεν καταλαβαίνεις; Σε ρωτάω, τι δεν καταλαβαίνεις; Σε τι χρησιμεύει; Γιατί να κάνεις follow τον @dark_tyler; Οταν κάνει reply στον @christoschatzi γιατί εμφανίζεται στο δικό σου timeline αφού δεν ξέρεις τι είπε σ’ αυτόν τον δεύτερο; Αν αυτός ο δεύτερος όντως υπάρχει; Γιατί κάποιος να λέει κάθε πρωί “καλημέρα τουιτερόπουλα μου”; Γιατί τα DMs δεν σου βγάζουν ειδοποίηση; Πως να στο πω ρε φιλαράκι; Είναι σαν το καφενείο του χωριού. Σε ψηφιακή έκδοση! Είσαι εκεί, πίνεις καφέ και ακούς και καμιά μαλα$ία. Αν θες συμμετέχεις κιόλας, λες και εσύ τη δικιά σου. Κάποιοι θα είναι πιο φωνακλάδες, κάποιοι πιο ήρεμοι! Ο καθένας με το χαρακτήρα του. Οσο θες ακούς, όσο θες μιλάς. Ενημερώνεσαι χαλαρά, εκφράζεσαι, πιάνεις το σφυγμό της ημέρας! Τι δεν καταλαβαίνεις;

Twitter ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μπορώ να στο πω και σε 140 χαρακτήρες. Για την ακρίβεια μόνο με 31: “Κανένα Facebook, μόνο Twitter”. Από τη μια το Νο1 εργαλείο άμεσης ενημέρωσης (πάνω από την τηλεόραση, θα έλεγα και από τα site, αλλά θα πέσει το σπίτι να μας πλακώσει), ένα μέσο που μπορείς να βρεις ειδήσεις, απόψεις, links-video-φωτογραφίες που θα σ’ αρέσουν και πολύ χιούμορ. Γενικά αν έχεις σφυγμό, δάχτυλα, οποιοσδήποτε ενδιαφέρον και πάνω από όλα όρεξη να ψάξεις να βρεις τα κατάλληλα άτομα/μέσα να ακολουθήσεις, θα γεμίσεις ένα timeline με πράγματα που σ’ αρέσουν. Κι όχι με την τελευταία “επιτυχία” του Οικονομόπουλου ή πρόσκλησεις για να καλλιεργήσεις καρότα. Και στο Twitter θα γελάσεις. Είτε ξεκαρδίζεσαι με τον Μάρκο Σεφερλή, είτε με τους Monty Python.

Από την άλλη (Facebook) ο οχετός κακών (κατά βάση) τραγουδιών, κακών (συνήθως αστείων) και κακών (πάντα) requests/application/games με τα οποία δεν σπαταλάει λεπτό φυσιολογικός άνθρωπος ούτε καν στη φυλακή. Για να μην πω ούτε στον στρατό. Από τότε, δε, που καθιερώθηκαν τα κλειστά προφίλ και δεν μπορείς ούτε ένα… stalking σαν ά(ν)θρωπος να κάνεις -βρε αδερφέ- για μένα πέθανε το θέμα. Επί της ουσίας μετά την έξαψη του νεοφώτιστου και την εκπλήρωση της βασικής ανάγκης για κουτσομπολιό το Facebook δεν προσφέρει κάτι άλλο.

Twitter η Ρομίνα Δερβεντλή

Ο βασικότερος λόγος που διαλέγω twitter -το οποίο ουσιαστικά αντιπαθώ- είναι ότι εδώ και περίπου ένα χρόνο θέλω να κλείσω το λογαριασμό μου στο facebook. Το βαρέθηκα. Βαρέθηκα όλους αυτούς που σε πρήζουν με το farmville (πόσο ηλίθιο παιχνίδι) βαρέθηκα τα post τραγουδιών (αν ήθελα άνοιγα το youtube), γενικά βαρέθηκα να το ανοίγω και να κοιτάω άπειρα πράγματα στο feed που δεν με νοιάζουν. Α, για να μην ανοίξω το στόμα μου για το timeline, το οποίο ουδείς συμπαθεί αλλά στο επιβάλλουν έτσι κι αλλιώς.

Απο την άλλη, μου τη σπάει το twitter γιατί οι περισσότεροι πασχίζουν να πουν την καλύτερη εξυπνάδα  σε άτομα που ούτε καν γνωρίζουν, να κερδίσουν RT κι αν χάσουν έναν follower κάνουν λες και τσακώθηκαν με τον κολλητό τους. Προσωπικά το χρησιμοποιώ για να περνάει η ώρα, να διαβάζω καμιά χαζομάρα να γελάω, και (βασικά) να κοροιδεύω τον Τριαντάφυλλο. Απευθύνομαι σε αυτούς που ξέρω, όχι σε αγνώστους Χ. Μπορεί για κάποιους να το χρησιμοποιώ για τους λάθος λόγους. Οκ,κανένα πρόβλημα, κάνε με unfollow.

Twitter ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

+1 RT @Ελιάνα Θα προσπαθούσα να σας εξηγήσω γιατί το twitter ειναι καλύτερο από το facebook, αλλα δυστυχώς δεν μου φτάνουν οι χαρακτήρες.

Twitter ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Για έναν και μόνο λόγο. Γιατί είναι αυτό το μέσο που πάντα περίμενε ο Έλληνας να εφευρεθεί. Το δικό του μοναδικό μπαλκόνι στο οποίο βγαίνει, πετάει την ατάκα, γνωρίζει την αποθέωση (;) και αποσύρεται ήσυχα στο δωμάτιο να τελειώσει το ρούμι του. Είναι ο πάγκος της εξέδρας τον οποίο καπαρώνει ως αιώνιος προπονητής. Είναι το βήμα για να πει ειλικρινά ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Το Facebook δεν είναι ακριβώς έτσι. Στο facebook χάνεσαι. Νιώθεις ότι δεν απευθύνεσαι. Ενώ το hashtag είναι η επιτομή της χολής. Ώπα, βρήκαμε ένα θέμα. Κάτι θα πω και για αυτό, θα με δουν, θα με προσέξουν, όχι μόνο όσοι με ακολουθούν, όλη η υφήλιος.

Το Twitter κάνει τον άλλον να νιώθει γαμάτος. Ότι μπορεί σε 140 χαρακτήρες να χαρίσει τέτοια σοφία που άλλοι θα χρειάζονταν σελίδες για να αναπτύξουν. Κι όλοι για κάποιο ανεκδιήγητο λόγο θεωρούν ότι το Twitter είναι μια ψιλοκλειστή κοινότητα στην οποία ανήκουν “μόνο οι γαμάτοι”. Οκ δεν έχουν κάνει ακόμα την επέλασή τους οι εγχώριες μοντελοτσόντες για να σε ενημερώσουν σε ποιό επαρχιακό club θα εμφανιστούν Καθαρά Δευτέρα αλλά υπάρχει πολύ κόσμος εκεί έξω.

Αυτή η δικαίωση του Έλληνα, αυτό το πλατάγισμα υπερηφάνειας στη γλώσσα για αυτό που έχει γράψει, είναι η χημεία που έχει κάνει το Twitter να ξεπερνά το Facebook. Στην καβλάντα πάντα. Αν έπρεπε να διαλέξουμε επαγγελματικό εργαλείο, θα κάναμε μια διαφορετική συζήτηση.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… TWITTER ΜΕ 75%

Ίσως το αποτέλεσμα να βγάζει μια ελιτίστικη άποψη για το ΟΝΕΜΑΝ και μπορεί να “εκνευρίσει” τους Fans του site στο Facebook, αλλά πριν χάσουμε κανένα Like ή κάνα Share παραπάνω από όσα πρέπει, να τονίσουμε ότι το Twitter είναι όντως αυτό που έχει μια ξεχωριστή δυναμική, λιγότερα μέλη αλλά περισσότερα φανατικά από αυτά που κυκλοφορούν στο Facebook και είναι η Social κοινότητα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην κυβέρνηση. Πολύ απλά, επειδή ξέρει να μιλάει καλά. Το Facebook βέβαια, γελάει, γιατί αν θέλει μπορεί να αγοράσει το Twitter, αλλά προς το παρόν ας δει τι έκανε λάθος στο Timeline του και έχασε την κυριαρχία του.