Ferguson ή Wenger; (Έκτακτη συμμετοχή του David Fuster)

Αν ζούσαμε στην εποχή του εκατονταετή πολέμου, Sir Alex και Arsene θα πολεμούσαν πλάι πλάι τους Άγγλους. Αυτήν την εποχή όμως είναι αντίπαλοι στην Αγγλική πρέμιερ. Ποιός από τους δύο όμως κερδίζει τη μάχη της εξέδρας στο Oneman.gr; Έκτακτη συμμετοχή στο δίλημμά μας, του καλεσμένου του Sport24.gr, Νταβίδ Φουστέρ.

Arsene Wenger ο Νταβίδ Φουστέρ

Αγαπητοί φίλοι του Oneman, με την ευκαιρία της επίσκεψής μου στα γραφεία της 24 Media για την live συνέντευξη στο Sport24.gr, μου ζητήθηκε να συμμετάσχω στο αιώνιο δίλημμα της στήλης, πράγμα που θα κάνω με μεγάλη μου ευχαρίστηση! Φέργκιουσον ή Βενγκέρ λοιπόν. Δεν χωράει αμφιβολία ότι πρόκειται για δυο από τους μεγαλύτερους προπονητές στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Όμως από τους δυο θα διαλέξω τον Βενγκέρ, κυρίως επειδή δίνει συνεχώς ευκαιρίες σε νέους παίκτες.

Όταν αγωνίζεσαι σε τόσο υψηλό επίπεδο, αυτό απαιτεί αν μη τι άλλο γενναιότητα και χαρακτήρα. Και ο Γάλλος έχει αποδείξει αμέτρητες φορές ότι όχι μόνο δε διστάζει να εμπιστευτεί άπειρους και μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές, αλλά παράλληλα έχει την ικανότητα να παίρνει ότι καλύτερο από τον καθένα τους. Ε, αυτό απαιτεί μεγάλο ταλέντο!

Alex Ferguson ο Θανάσης Κρεκούκιας

Να ένα πολύ ωραίο δίλημμα! Μην περιμένετε από μένα να κολλήσω ετικέτες, όπως πολύ εύκολα και αβίαστα συνηθίζουν οι Έλληνες. Γιατί μόνο αστείο μπορώ να χαρακτηρίσω, ας πούμε, το ότι ο Βενγκέρ είναι «λούζερ». Εκτιμώ απεριόριστα και τους δυο, κατά τη γνώμη μου πρόκειται για τεράστιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες και προπονητικούς «γίγαντες». Όμως – αν και φίλος εδώ και 35 χρόνια της Λίβερπουλ – θα διαλέξω τον Φέργκιουσον.

Ο οποίος δεν «κουράζεται» ποτέ – αλλά και πάντα πετυχαίνει, που είναι και το πιο δύσκολο – να δημιουργεί μεγάλες ομάδες που η καθεμιά τους τιμά το ποδοσφαιρικό θέαμα και την τεράστια παράδοση των «μπέμπηδων», πρωταγωνιστώντας παράλληλα σε όλες τις διοργανώσεις. Ο σερ Άλεξ είναι μοναδικός, κατά τη γνώμη μου πρόκειται για τον σημαντικότερο προπονητή των τελευταίων τριών δεκαετιών όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά σε όλη την υφήλιο.

Alex Ferguson ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Σερ Τσίχλας. Ο Φέργκι έχει το πιο αξιοθαύμαστο στοιχείο που μπορεί να έχει ένας προπονητής. Εκτός από φοβερό μάτι για ταλέντα, ξέρει πότε να αλλάζει μια ομάδα, ακόμα κι ενώ κερδίζει, επειδή μπορεί να διακρίνει πως δε θα κερδίζει για πολύ. Δεν είναι τυχαίο πως η Μάντσεστερ είναι η default πρωταθλήτρια στην Αγγλία εδώ και δύο δεκαετίες.

Την ίδια ώρα, ο παρολίγον κόουτς του Θρύλου (χοχο) είναι από τα αγαπημένα μου θέματα: Ο άνθρωπος απλά δεν είναι winner. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για την Άρσεναλ με τα ταλέντα, με τη μπαλάρα, ότι κάτσε να ωριμάσει αυτή η ομάδα και θα δεις τι θα γίνει… και βασικά έχουν λιγότερα τρόπαια τα τελευταία 8 χρόνια από τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ στα ’00s. Ο Φάμπρεγκας πήγε ο άνθρωπος στη Μπαρτσελόνα και πήρε μέσα σε 4 μήνες περισσότερα τρόπαια από όσα είχε πάρει σε όλη του την καριέρα στο Λονδίνο. Μια ζωή στα νοκ άουτ του Τσου Λου, μια ζωή δευτεροτρίτος. Μια ζωή στα ψηλά της Πρέμιερ, μια ζωή δευτεροτρίτος.

(Ναι, είχε κερδίσει. Όταν δεν υπήρχε άλλη ομάδα να εκμεταλλευτεί τα κενά που άφηνε η Μάντσεστερ. Από τότε που η Τσέλσι έγινε contender o Βενγκέρ δεν ξαναμύρισε τίτλο. Πού να επιστρέψει κι η Λίβερπουλ.)

Και τελοσπάντων, ομάδα που για να βάλει γκολ πρέπει να φτάσει με πασούλες πίσω από τον τερματοφύλακα, σοβαρά δε γίνεται να την πάρεις. Ειδικά απέναντι στην μηχανή του Σερ Τσίχλα.Την ομάδα που έχανε Μπέκαμ, έχανε Σμάιχελ, έχανε Κριστιάνο Ρονάλντο, και ήξερε να επιβιώνει. Αυτό θα πει να είσαι κόουτς. Οι άλλοι ας δηλώνουν σκάουτερ.

Alex Ferguson ο Πάνος Κοκκίνης

Εδώ έχουμε δημοκρατία. Σε τέτοιο βαθμό που η ψήφος μου, η ψήφος δηλαδή κάποιου που χρειάστηκε να μπει στην wikipedia για να είναι σίγουρος για ποιά πρόσωπα μιλάμε, έχει την ίδια βαρύτητα με αυτή εν ενεργεία ποδοσφαιριστών και παλαίμαχων αθλητικών ρεπόρτερ. Οπότε φροντίζω να την ρίχνω με υπευθυνότητα. Κάτι που δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι συνέβη και με την άλλη ψήφο μου, την εκλογική, που ‘να κουλαθεί το χέρι μου που τους ψήφισα τους αλήτες’, όπως μου λέει πλέον -αντί για καλημέρα- η 70άρα μάνα μου κάθε πρωί που με παίρνει τηλέφωνο.

Αλλά δεν χρειάζεται και πολύ μεγάλη εμπειρία ή τεχνική κατάρτιση για να καταλάβεις ποιόν από τους δυο θα καταγράψει η ιστορία ως γεννημμένο νικητή. Ποιός είναι αυτός που σκοντάφτει κάθε πρωί στο σαλόνι του πάνω σε τρόπαια. Ποιός έχει συνηθίσει να φεύγει από το γήπεδο με το κεφάλι αγέρωχα ψηλά. Ναι, οκ, η νική δεν είναι το παν. Αλλά αυτή η ατάκα δεν μοιάζει να είναι κάτι που έχουν εφεύρει οι αιωνίως χαμένοι; Οπώς π.χ. ο Βενγκέρ;

Alex Ferguson ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν θα μείνω στο γεγονός οτι υποστηρίζω την Μάντσεστερ (μόνο μία υπάρχει) από μικρό παιδί, τότε που ένας φίλος του πατέρα μου με γέμιζε φανέλες της. Γιατί την Άρσεναλ την συμπαθώ πολύ σαν ομάδα. Και είμαι μάλιστα από εκείνους τους γραφικούς που λένε ότι παίζει την καλύτερη μπάλα και άδικα δεν έχει πάρει περισσότερα πρωταθλήματα κλπ κλπ.

Αλλά εδώ μιλάμε για τους δύο τεχνικούς. Και παρακολουθώντας την Γιουνάιτεντ τόσα χρόνια, δεν μπορείς να μην καταλάβεις ότι ο Φέργκι έχει τον τρόπο να μεταμορφώνει και τα πίτουρα σε χρυσάφι. Ούτε μία, ούτε δύο αλλά τρεις φορές στα 20 χρόνια έχει καταφέρει να φτιάξει κορμό σε αυτή την ομάδα. Κι όχι μόνο να τον φτιάξει αλλά και να τον διατηρήσει για τις επόμενες γενιές. Από τον Πάλιστερ, τον Καντσέλσκις, τον Μπρους, και τον Εργουιν (α ναι και τον Καντονά μωρέ), στον Κιν, τον Σκόουλς, τον Γιορκ, τους Νέβιλ, τον Κόοουλ, τον Γκιγκς, τον Μπέκαμ, τον Σμάιχελ και τον Σόλσκιερ, στον Ρονάλντο, τον Φέρντιναντ, τον Βίντιτς, τον Παρκ και τον Ρούνει. Αυτό που έχει κάνει τα τελευταία 4 χρόνια ο Φέργκιουσον, το να κρατάει σε τέτοιο επίπεδο την ομάδα παρά το ότι η διοίκηση ξέρει μόνο να πουλάει παίκτες και να ψωνίζει στις εκπτώσεις, λέει πολλά.

Η διαφορά τους φαίνεται όμως και αλλού. Στην γκρίνια. Εκεί που ο Σκωτσέζος κατεβαίνει με θάρρος και με το αναψοκοκκίνισμα ενός τρελαμένου γέρου, έτοιμος να φτύσει την τσίχλα στον διαιτητή, ο Αλσατός, ψηλόλιγνος και αναιμικός, πατάει το χορτάρι και παίρνει την κλασική μίζερη φάτσα του αδικημένου. Κανένας μίζερος δεν πρόκειται να κερδίσει ποτέ κανένα δίλημμα.

Arsene Wenger ο Στέλιος Αρτεμάκης

Καταραμένα αιώνια διλήμματα, καταραμένη στήλη! Μπορώ να έχω έναν γκουρού της ποδοσφαιρικής επιστήμης και έναν μάστορα του αποτελέσματος μαζί; Έναν προπονητή της φινέτσας και έναν που βγάζει από τους κατά καιρούς μέτριους ποδοσφαιριστές τους τις “αντρικές” πτυχές του αθλήματος; Εναν που να μην είναι ούτε “πλασεδάκιας”, ούτε “τσίχλας”! Γιατί από μόνος του ο καθένας δε μου κάνει! Ούτε θέλω να διαλέξω έναν τρίτο, αιώνιΟα δίλημμα είναι αυτό! Καθαρά στα σημεία, σχεδόν “α μπε μπα μπλομ,” θα πω Βενγκέρ! Έτσι για το καλό του αθλήματος!

Alex Ferguson ο Μάνος Μίχαλος

Περνάω δύσκολες στιγμές τελευταία με τον Σερ. Η σχέση μας έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, όπου η αγάπη για όσα μου έχει χαρίσει ως άρρωστο οπαδό της Γιουνάιτεντ έχει αναμιχθεί με τη λογική που επιτάσσει αλλαγή στον πάγκο της τεχνικής ηγεσίας ακόμη και αν καταφέρει και φέτος να κλείσει τα στόματα των συναδέλφων και φίλων μου που σε κάθε γκέλα της Μάντσεστερ, έρχονται και μου τη λένε.

Ναι, το καλοκαίρι που έρχεται, ίσως αλλάξει κεφάλαιο, για να μην πω βιβλίο, η ιστορία της Γιουνάιτεντ και αντί για τον “τσίχλα” να έχουμε κανέναν Special One Μουρίνιο ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον. Όμως, μέχρι τότε έχουμε καιρό – και τίτλο να κατακτήσουμε. Μιλώντας και ψηφίζοντας τον Φέργκιουσον μου έρχονται στο νου και οι κούπες Τσάμπιονς Λιγκ και τα πρωταθλήματα και οι στιγμές που έχει χαθεί η μπάλα στο Ολντ Τράφορντ ειδικότερα στο τέλος της δεκαετίας του 90 και κάπου στο 2006-2009. Θυμάμαι ακόμη και το παπούτσι που είχε πετάξει στον Μπέκαμ και με είχε εκνευρίσει, αφού ως μικρός σε μυαλό και ηλικία το μάρκετινγκ του Becks με είχε κάνει να θεωρήσω τον Σερ “κομπλεξικό”. Τώρα πια λέω, πόσο δίκιο είχε (αφού ο Μπέκαμ ακόμη τρώει παντόφλα από τη Βικτόρια).

Και πώς μπορείς στην τελική να αγνοήσεις έναν προπονητή που έχει καθίσει στον πάγκο μιας από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου 25 χρόνια, που έχει κάνει τον μάνατζερ, τον κόουτς, τον θετό πατέρα σε αγγλοπαίδια, που παίζει στα δάχτυλα τα ψυχολογικά τρικ πριν από ματς και που έχει καλύψει με επιτυχία κάθε φορά, τα κενά του Μπέκαμ, του Ρόι Κιν, του Κάρλος Τέβεζ, του Κριστιάνο Ρονάλντο; Πώς μπορείς να γυρίσεις στην πλάτη στον 70αρη που πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί κάθε νίκη, τρέχοντας και καλά προς τον αντίπαλο προπονητή να του δώσει ιπποτικά σαν Σερ το χέρι, ενώ από μέσα του λέει “πελατάκο, πάλι σε κέρασα…”. Δεν γίνεται.

Alex Ferguson η Αμαλία Κουλακιώτη

Όταν είδα το σημερινό δίλημμα, άλλαξα πέντε χρώματα! Άρχισα να αγχώνομαι, να τρέμουν τα χέρια μου, γενικότερα ήμουν ένα βήμα πριν από την κρίση πανικού! Και ναι, το παραδέχομαι…δεν έχω ιδέα! Άντε τον Sir Alex Ferguson, τον ψιλοήξερα, ο “πατέρας” της Manchester, πέταξε παπούτσι στο κεφάλι του Beckham κτλ κτλ.

Τον άλλο τον κύριο, ούτε που τον είχα ξαναακούσει. Ντρέπομαι, αλλά πλέον δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τα αθλητικά. Και ειδικά στο ζήτημα “προπονητές”, δεν είχα ασχοληθεί και ποτέ. Οπότε θα διαλέξω αναγκαστικά Ferguson και επειδή μου είναι πιο οικείος αλλά και επειδή είναι Σκωτσέζος. Και οι Σκωτσέζοι νικούν ΠΑΝΤΑ (ναι ακόμα και στο Braveheart!)

Arsene Wenger ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ξέρεις τι με ενοχλεί; Οι προπονητές της εξέδρας. Οι αφοριστικοί αυτοί τύποι, που δεν ξέρουν τι λένε. Είναι δυνατόν κάποιος να θεωρεί τον Αρσέν Βενγκέρ κακό προπονητή; Αυτόν που κάνει κάθε χρόνο τους πιτσιρικάδες της Άρσεναλ να παίζουν την καλύτερη μπάλα στην Αγγλία και πολλές φορές στην Ευρώπη; Είναι δυνατόν; Κι όμως, η ελληνική “αθλητική” κοινή γνώμη αυτό υποστηρίζει. Ότι ο Βενγκέρ δεν κάνει. Και κάθε φορά που το λένε, ένα βολ-πλανέ στις φαβέλες της Βραζιλίας καταλήγει στα… περιστέρια.

Όλα κι όλα. Τεράστια προσωπικότητα ο Φέργκιουσον. Κανείς προπονητής δεν βρίσκεται τόσα χρόνια στον ίδιο πάγκο. Κι αυτός ανέδειξε τεράστιους παίκτες (με μεγαλύτερο όλων των Γκιγκς), έκανε “σχολή” και το κυριότερο κατάφερε να κάνει ανταγωνιστική μια ομάδα ανεξάρτητα τα πρόσωπα που φορούσαν την κόκκινη φανέλα. Ο Σκωτσέζος, εκτός από ατακαδόρος και τσαμπουκάς, είναι “στρατηγός”, θιασώτης της αυστηρής πειθαρχίας. Να φανταστείς είχε βάλει αυτοκίνητο να παίρνει τον Γκιγκς από το σχολείο -προφανώς όταν ήταν ακόμη μαθητής- για να τον πηγαίνει κατευθείαν σπίτι κι από εκεί στην προπόνηση, για να μην ξεστρατίσει. Ο τύπος είναι ο “βασιλιάς ήλιος” του ποδοσφαίρου, έστω κι αν τελευταία τείνει περισσότερο στο ρόλο του μάνατζερ, παρά του προπονητή.

Όσο για το δίλημμα; Τεράστιος ο Φέργκιουσον, αλλά έχει, όμως, ένα κακό: κάθεται στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την ομάδα που κάθε ήττα της μου προσφέρει ηδονή. Ποιος ο λόγος να λατρεύεις τα σπορ αν δεν είσαι με το αουτσάιντερ; Κι η United συμβολίζει το κατεστημένο. Οπότε Βενγκέρ, δίχως άλλο.

Alex Ferguson η Έλενα Μπουζαλά

Ο καημένος ο Αρσέν. Δεν είναι κακός προπονητής. Είναι άτυχος. Που να το περιμένει όταν γεννήθηκε στη τόσο ξεχωριστή Αλσατία ότι θα φυτευτεί για πάντα στην Πρέμιερ Λιγκ ο Άλεξ Φέργκιουσον. Είναι ανιχνευτής ταλέντων, αλλά ποτέ δεν μπορώ να του συγχωρήσω την ευγενική γαλλική στάση ζωής να κατεβαίνει σε αδιάφορα ματς με αυτά και να με συγχωρήσει ο εκλεκτός φιλοξενούμενος μας.

Ο Σερ Άλεξ, άμα θέλετε να ξέρετε, εκτός από τα τρόπαια (ας μην τα ξαναμετρήσουμε διότι έχω και deadline) έχει αναδείξει περισσότερα παιδάκια ( και τα ανέφερε πολύ ωραία ο Χρήστος) και άμα λάχει (που δεν θα έλεγε ποτέ ένας Σερ) τους πετάει και κανένα παπούτσι άμα χρειαστεί. Καλά του έκανε του Μπέκαμ που του έφερε τις τάπες στο κεφάλι, διότι έτσι βγήκε η μόδα με το ξυρισμένο φρύδι (που την ακολούθησε πολύ καθυστερημένα ένας παραλίγο συμπαίκτη σας αγαπητέ φιλοξενούμενε, ο Κώστας Μήτρογλου).

Μου αρέσει ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον διότι τις μασάει τις Χρυσές τις Μπάλες και τις φτύνει και μπροστά στη Βασίλισσα άμα χρειαστεί.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ ΜΕ 70% – Νικητής ο Alex Ferguson

Δεν ξέρουμε αν ο Arsene θα αξίωνε κι εκείνος ανάδειξη σε Sir από τη Βασίλισσα αν ήταν Βρετανός υπήκοος. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι σε αυτό το δίλημμα οφείλει να σταθεί βλοσυρός (ως συνήθως) στον πάγκο του και να παρακολουθήσει τον Φέργκι να υψώνει τις γροθιές του για εκατομμυριοστή φορά.