Πώς ξεπέρασα τη φοβία μου για τα αεροπλάνα

Υπήρχε μία εποχή που φοβόμουν πάρα μα πάρα πολύ τα αεροπλάνα. Είχα προσπαθήσει λοιπόν να ξορκίσω τη φοβία γράφοντας ένα pop culture οδηγό επιβίωσης τον Φεβρουάριο του 2017. Πλέον, έχουμε Σεπτέμβριο του 2019 και τολμώ να πω ότι την έχω ξεπεράσει. Επομένως είπα να καταγράψω την εμπειρία αυτή για τους αναγνώστες που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Μέχρι τα 21 είχα ταξιδέψει μόνο μία φορά με αεροπλάνο, όταν ήμουν 14 και δεν είχα κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα που ήμουν χαρούμενη που επιτέλους θα ταξιδέψω με αεροπλάνο. Μετά ξαναταξίδεψα αρκετές φορές στα 21 με 22, που πήγα Erasmus και πάλι χωρίς κανένα πρόβλημα ή ανησυχία. Περνάνε δύο-τρία χρόνια που δεν έτυχε να ταξιδέψω, χωρίς όμως να φοβάμαι το ενδεχόμενο να.

Φτάνουμε λοιπόν στο 2015, που πέρασα μια χρονιά που είχα σχεδόν καθημερινά κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις πανικού μου είναι μια ιστορία για ένα άλλο ξεχωριστό άρθρο, επειδή όμως δεν το έχω γράψει ακόμα, μπορείτε να διαβάσετε του Ηλία Αναστασιάδη. Τον Ιούλιο του 2015, λοιπόν, έπρεπε να ταξιδέψουμε στη Γερμανία στα πλαίσια ενός μαθήματος του μεταπτυχιακού που έκανα. Εγώ εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να παραμείνω πάνω από πέντε λεπτά σε οποιονδήποτε κλειστό χώρο, πολλές φορές ακόμα και στο ίδιο μου το σπίτι. Παρόλα αυτά, κάπως επειδή ντρεπόμουν συμφοιτητές και καθηγητές, και δεν είχα κάποιο κοντινό μου πρόσωπο για να φρικάρω ανενόχλητα, τους έλεγα ότι φοβάμαι, αλλά το έριχνα κάπως στην πλάκα. Το μεγαλύτερο άγχος το αντιμετώπισα κατά την απογείωση και με βοήθησε μία κοπέλα από το γκρουπ μας, που είχε καταλάβει την κατάστασή μου και μου και με ρωτούσε άσχετα πράγματα, για να μου αποσπάσει την προσοχή.

Έναν ακριβώς χρόνο μετά, έπρεπε πάλι να ταξιδέψω, αυτή τη φορά για δουλειά, και το άγχος μου είχε γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο. Η πτήση μου ήταν 11 το πρωί και για να τα καταφέρω είχα αρχίσει να πίνω ουίσκι από τις 8 το πρωί, αφού ακόμα και το να μπω στο μετρό για να πάω στο αεροδρόμιο, μου φαινόταν βουνό.

Το πρόβλημα μου όμως δεν περιοριζόταν μόνο τη στιγμή της πτήσης. Αν ας πούμε έκλεινα ένα ταξίδι για ένα μήνα από σήμερα, εγώ όσο πλησίαζε η ημερομηνία ένιωθα σαν μελλοθάνατη. Είχα καταλήξει ότι δεν αξίζει να περνάω τόσο άγχος για ένα ταξίδι, έτσι τα απέφευγα όσο μπορούσα.

Στο επόμενό μου ταξίδι το 2017, εκείνες τις μέρες που έγραψα και τον οδηγό που ανέφερα προηγουμένως, ήρθε να προσθεθεί ένα ακόμα πρόβλημα. Κατά την προσγείωση πονούσε φριχτά το κεφάλι μου και δεν με πίστευε και κανείς, γιατί θεωρούσε ότι υπερβάλλω από το άγχος. Τελικά (σε αυτό) δεν υπερέβαλα. Όπως έμαθα αργότερα, πράγματι νιώθεις το κεφάλι σου να πάει να σπάσει, όταν είσαι μπουκωμένος, γι αυτό και πλέον πάντα έχω μαζί μου ένα αποσυμφορητικό μύτης, το οποίο και ψεκάζω μία ώρα πριν από κάθε πτήση.

Για να φτάσω όμως στο θέμα μας. Ξεπέρασα τη φοβία με τα αεροπλάνα καταλάθος χάρη στη δουλειά. Έτυχε μέσα σε τέσσερις μήνες, από τον Μάρτιο μέχρι τον Ιούλιο του 2018 να πάω σε 3 επαγγελματικά ταξίδια, κάποια και με ανταπόκριση -άρα επιπλέον πτήσεις. Κάθε φορά ήταν και λίγο πιο εύκολο. Έτσι όταν τον Σεπτέμβριο του 2018 θέλησα να πάω Θεσσαλονίκη, για αναψυχή αυτή τη φορά, έκλεισα επίσης αεροπλάνο. Πολύ κακό για το οικολογικό μου αποτύπωμα, πολύ καλό για την ψυχολογία, αφού τέτοια μικρά ταξίδια με αεροπλάνο σε βοηθούν ακόμα περισσότερο να το ξεπεράσεις. Ένα μήνα μετά, έκλεισα πάλι ταξίδι με τις φίλες μου στην Ιταλία, και δεν φοβήθηκα καθόλου.

Καταλήγοντας, θα έλεγα ότι δύο πράγματα με βοήθησαν. Το ένα ήταν να θεραπεύω στην κάθε πτήση επιτόπου το σύμπτωμα του φόβου με το να πίνω ποτό, να μιλάω με τον διπλανό, να βλέπω σειρά στο κινητό, να διαβάζω βιβλίο, να κλαίω (ναι και αυτό) ή να ζωγραφίζω (ναι και αυτό το δοκίμασα ναι) -με όποιον τρόπο μπορούσα. Και το δεύτερο, το ότι έτυχε να κάνω πολλά απανωτά ταξίδια με διαφορά ενός μήνα μέχρι που σιγά σιγά χρειαζόμουν όλο και λιγότερα από τα παραπάνω για να ξεχνιέμαι.

* Κεντρική φωτογραφία: 123RF