Φραπέ ή φρέντο

Τα βάλαμε κάτω: Μέγεθος ποτηριού, διάρκεια απόλαυσης, ένταση νεύρων, όγκος πάγου, κουταλιές καφέ, ταχύτητα παρασκευής, συνήθειες που σχετίζονται, παράδοση, τοπικά ήθη και έθιμα. Το ξέραμε ότι δεν θα ήταν εύκολο, αλλά το δίλημμα φραπέ ή φρέντο έπρεπε να λυθεί πριν μπει το καλοκαίρι για τα καλά.

Φραπέ η Αμαλία Κουλακιώτη

Θα πω φραπέ γιατί είναι κλασική αξία. Γιατί πίναμε από τα 16 μας, όταν ξημεροβραδιαζόμασταν στις καφετέριες από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ. Μόνο με έναν φραπέ. Γιατί είναι ο μόνος καφές που έχω πιει πάνω από πέντε φορές. Επίσης γιατί ήταν δίπλα μου όταν τον χρειάστηκα, είτε στην εξεταστική μετά από ξενύχτι διαβάσματος, είτε στη δουλειά μετά από ξενύχτι γενικότερα (δεν τα κάνω αυτά, έτυχε!). Είναι ο μόνος καφές που με ξυπνάει ώστε να μη μοιάζω με ζόμπι από το Walking Dead. Δεν το συζητώ. Ψήφο στο αυθεντικό, χαλαρό, σαλονικιώτικο φραπόγαλο!

Φρέντο αγάπες η Ιωάννα Μαμάη

Φρέντο άρχισα να πίνω στα 19. Όταν δούλευα σε μια καφετέρια και έπρεπε να μάθω να φτιάχνω. Μέχρι τότε νόμιζα πως με το που θα έπινα δυο-τρεις γουλιές θα ήθελα να πετάξω στο διάστημα από την υπερένταση. Για αυτό και δεν είχα τολμήσει να δοκιμάσω νωρίτερα πιστεύοντας αυτούς τους ποταπούς αστικούς μύθους. Όταν όμως τόλμησα κατάλαβα τι έχανα μέχρι τα 19 μου, by the way τον έκανα και πολύ καλό να μην το παινευτώ. Έχει την πραγματική γεύση του καφέ και είναι πολύ έντονη. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μυρωδιά όταν αλέθονταν οι κόκκοι καφέ στη μηχανή. Και έφτασα στο σημείο να πίνω μέχρι και τρεις την ημέρα. Και χωρίς να νιώσω καμία επιπλέον υπερένταση, σκέψου μόνο ότι ως άνθρωπος γενικά είμαι στην…τσίτα. Από τότε έως και σήμερα, μόλις πιάσουν οι ζέστες πίνω freddo και θυμάμαι την “ανακάλυψή” μου και πόσο όμορφο είναι να δοκιμάζεις νέα πράγματα. Freddo for the win!

Φρέντο η Ρομίνα Δερβεντλή

Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα: Όχι,δεν είχα και στο χωριό μου, ναι, είμαι ολίγον τι ξενομανής (ο αναμάρτητος πρώτος το παγάκι βαλέτω). Πεθαίνω για φρέντο- θα το γράφω στα ελληνικά, για να το εκλαικεύσω λίγο. Ναι, είμαι αυτή η τρελή που θα δεις δίπλα σου στο καφέ να παραγγέλνει φρέντο μέσα στο καταχείμωνο. Ναι, είμαι αυτή η χαζογκόμενα που μέσα στο κατακαλόκαιρο θα τολμήσει να σπάσει τις “ιερές” παραδόσεις και θα παίξει τάβλι ρουφώντας αφρόγαλα. Ναι, ακόμα κι εμένα με εκνευρίζω με αυτά που γράφω. Δεν φταίω εγώ. Το φρέντο φταίει που είναι τόσο απολαυστικό.

Υ.Γ. Να ξέρετε όμως ότι παρόλ’αυτά που δηλώνω, κάποιοι (βλέπε Στέφανος Τριαντάφυλλος) έχουν δηλώσει ότι κάνω τον καλύτερο φραπέ. Μάλλον επειδή δεν έχω μπορέσει να τελειοποιήσω το φρέντο…

Κουτί καπέλο ο Θανάσης Κρεκούκιας

Δεν είναι δυνατό να απευθύνεις αυτό το ερώτημα σε έναν Παγκρατιώτη. Εδώ ξεφτιλίζεται πλέον η έννοια δίλημμα, γίνεται φύλλο και φτερό. Γιατί στην πλατεία Παγκρατίου 3 λειτουργεί από το 1964 ο θρυλικός «Λέντζος», το μέγαρο, το παλάτι, το κάστρο του φραπέ. Και στις επάλξεις ακόμα ο κύριος Χρήστος, προσφέρει μέχρι σήμερα – και στους αιώνας των αιώνων αμήν ελπίζω – τον περίφημο καφέ του, που τον βλέπει ο κάθε φλωρο-φρέντο και κόβει λάσπη.

Χαρακτηριστικές ήταν οι δύο φράσεις που χρησιμοποιούσαμε τη δεκαετία του ’80, στην εφηβεία μας, τότε που ξημεροβραδιαζόμαστε στην «παραλία» (τα τραπεζάκια έξω, δίπλα στο δρόμο): «Ο Λέντζος είναι ο δεύτερος πατέρας μας» και «ο Λέντζος καταστρέφει τα παιδιά του», ακριβώς επειδή ο φραπέ εκεί ήταν, είναι και θα είναι ατελείωτος. Παχύς και πηχτός, ο φραπέ του Λέντζου – γνωστός και ως λεντζοΐνη – δεν χαλάει όσες ώρες και να περάσουν, γεγονός που «καταδίκαζε» την παρέα σε ατελείωτες ώρες αυνανισμού και χαβαλέ.

Από το 1981 που δοκίμασα εκεί τον πρώτο μου φραπέ, έχουν περάσει 31 χρόνια και σε αυτές τις τρεις δεκαετίες πρέπει να έχω πιεί αρκετές χιλιάδες ποτήρια από το νέκταρ του κύριου Χρήστου. Μεγάλωσα με τον Στέλιο, τον Αντώνη, τον κυρ Παναγιώτη (τα γκαρσόνια) και πάνω απ’ όλα με την Αντωνία, την μοναδική που γνωρίζει τη μαγική φόρμουλα. Ακόμα και σήμερα, που περνάω από εκεί και παίρνω το «πλαστικό» μου, νιώθω ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα από την πρώτη φορά που μυήθηκα στην έννοια «κουτί, καπέλο» (μέτριος, με γάλα από το κουτί και όχι από μπουκάλι). Lentzos drives me crazy.

Φρέντο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Τα καλύτερα €140 της ζωής μου στέκονται στον πάγκο της κουζίνας μου. Είναι η μηχανή που μου επιτρέπει να απολαμβάνω έναν λαχταριστό φρέντο μόλις ανοίγω τα μάτια μου το πρωί, μόλις γυρνάω το απόγευμα κουρέλι από τη δουλειά, μόλις ξεκινάω να γράφω κείμενο για το ONEMAN μέσα στη μαύρη νύχτα. Είναι η εφεύρεση που με γλύτωσε από το έλκος και τις ταχυπαλμίες, γιατί με 3-4 φραπέδες την ημέρα δεν θα την έβγαζα καθαρή (μπακάλικη ιατρική, αλλά πραγματικά ένιωθα το τέλος να έρχεται).

Συμβουλεύω οποιονδήποτε έχει €60- €70 περισσευούμενα (έχουν φτηνύνει τώρα) να τα επενδύσει σε μια εσπρεσσίερα. Θα βελτιωθεί δραματικά η καθημερινότητά του. Αλλά καλού κακού, να φυλάει πάντα στο ντουλάπι ένα βαζάκι νεσκαφέ. Έτσι, για καβάτζα.

Φρέντο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Βασικά, δεν πίνει καφέ ο Ηλίας Αναστασιάδης. Θα σου πω τι συνέβη την τελευταία φορά που ήπια φραπέ στο πάλαι ποτέ ΑΒ στα Εξάρχεια, στη Μπενάκη. Ενώ καθόμουν με τον φίλο μου το Χρήστο και συζητούσαμε πόσο ωραία είναι η ζωή όταν το μόνο που σε χαλάει είναι δύο εξεταστικές το χρόνο (φοιτητές, 8 χρόνια πριν), άρχισα να νιώθω ότι το αριστερό μου χέρι μουδιάζει. Δεν έκανα τίποτα για αυτό. Μετά από 15 λεπτά, τον κάλεσα να μου ρίξει μια μπουνιά στο ίδιο χέρι. Δεν κατάλαβα τίποτα. Όπως φαντάζεσαι, δεν πρόλαβα ποτέ να πιω ολόκληρο τον τελευταίο μου φραπέ.

Επειδή έχω αναφερθεί σε προηγούμενο δίλημμα και σε ένα δόντι που μου είχε φύγει ενώ κοιμόμουν κι επειδή αρκετοί αναγνώστες δυσπιστούν με τη γλαφυρότητα της ύπαρξής μου, θέλω εδώ να σας βεβαιώσω ότι όλα τα περιστατικά είναι αληθινά (και ότι προφανώς δεν έχω κάποια ιδιαίτερη κάψα να βγαίνω ο περίεργος του χωριού, δεν το θεωρώ παράσημο).

Αυτά που λέτε. Ε, από τότε έχω πιει 2-3 φρέντο(υς) σε καμιά συνέντευξη που ήθελα να το παίξω κουλ στο συνεντευξιαζόμενο και να μην πάρω το κλασικό μου τσάι λεμόνι/ροδάκινο/ουατέβα (ωραία γεύση). Και δεν μούδιασε κάποιο σημείο του σώματός μου.

Φρέντο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Η κυρά-Βούλα “κεντάει” στην κουζίνα. Οι συνταγές της έχουν αφήσει ιστορία στα νότια προάστια. Να φας γιουβέτσι να γλείφεις τα δάχτυλα σου. Αλλά όπως συμβαίνει με όλες τις μανάδες κάνει τα φαγητά που της αρέσουν. Το ίδιο ισχύει και με τον καφέ. Αν και παίρνει “10 στα 10” στον ζεστό νες, δεν πίνει/φτιάχνει φραπέ, οπότε η οικογένεια μου μεγάλωσε φραπέ-less. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω πιει ποτέ φραπέ, παρά μόνο στον στρατό που υπήρχαν οι επιλογές εγκεφαλικό από τη νύστα – ένεση καφεΐνης – τραγικός φραπέ από τα χέρια του Πέντζο, οπότε ούτε σωστό κριτήριο έχω, ούτε αντικειμενικός μπορώ να είμαι.

Με τον φρέντο από την άλλη κάτι γίνεται, αν και με τα χρόνια έχει αλλάξει η σύνθεση του. Ο γλυκός έγινε μέτριος κι ο καπουτσίνο έγινε εσπρέσο. Και πάλι, όμως, είναι απολαυστικός καφές χειμώνα-καλοκαίρι, αρκεί φυσικά η μηχανή να είναι καλή και να καταλήγει καραβίσιος (προφέρεται καραβίσος – με βαθύ σ)

Φρέντο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που “χρειάζονται” τον καφέ για να ξυπνήσουν. Για εμένα ο καφές είναι απόλαυση, όπως είναι το φαγητό και το ποτό. Και όπως όταν μαγειρεύω για την πάρτη μου και όταν παραγγέλνω ένα ποτό, θέλω να ξέρω ότι έχω κάνει την καλύτερη επιλογή, έτσι και όταν παραγγέλνω καφέ νιώθω ότι οφείλω στον εαυτό μου να πιω freddo. Εσχάτως freddo espresso μέτριο ή σκέτο. Προφανώς και ξεκίνησα κι εγώ πίνοντας φραπέ αλλά ποτέ δεν με κέρδισε. Ποτέ δεν τον είχα ανάγκη, ποτέ δεν τον γούσταρα αρκετά. Τον espresso όμως έμαθα να τον σέβομαι. Για την ποιότητα, τη γεύση του και τη διαστροφή μου με κάθε τι ιταλίζον. Για εκείνη την πρώτη γουλιά που δεν παίζει να σε πικρίσει και να σε χαλάσει ποτέ.

Φραπέ ο Στέλιος Αρτεμάκης

Κοίτα μαν, και ‘γω φρέντο πίνω αλλά αυτή η ψήφος θα πάει στο φραπέ. Δεν ξέρω αν οι διλημματοδίκες συμφωνούν αλλά, παρακαλώ, έστω και σαν χάρη να μου επιτραπεί. Θα εξηγήσω και το σκεπτικό μου. Είναι κάτι σαν να πας να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ ενώ για χρόνια ήσουν σοσιαλδημοκράτης (το ΠΑΣΟΚ είναι βρισιά πλέον). Ετσι και ‘γω μικρό παιδί και νεανίας, τα είχα όλα ένα: βιβλίο, ipod, τσιγάρο και ατελειώτη λεντζοΐνη (αποκαλύπτω το μυστικό: έξτρα κουταλιές καφέ και χτύπημα με αυγό ώστε να γίνει ο αφρός μαρένγκα). Έχω διαβάσει ένα ολόκληρο τεύχος National Geographic, έτσι, στην καθισιά μου. Τις “πουτάνες” του Μάρκες μονορούφι. Έχω ακούσει τη μισή “Παραλία” του Garland και δύο φορές το πρώτο των Franz Ferdinard με ένα φραπέ και τρία ποτήρια νερό συμπλήρωμα. Απλά και ‘γω όταν άρχισαν τα πρώτα σημάδια τύπου “βοήθα παναγιά μου και μη χειρότερα” το γύρισα στο φρέντο. Φυσικά από τότε έχω να διαβάσω βιβλίο. Από τότε έχω να ακούσω ένα άλμπουμ δύο και τρεις φορές στα καπάκια. Δε διαβάζω πια National Geοgraphic. Πίνω φρέντο πλέον.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΦΡΕΝΤΟ ΜΕ 66,67%

Το σικ γυάλινο ποτήρι κερδίσε το κλασσικό. Το καινούριο την παράδοση. Η μισή ώρα εκλεπτυσμένης απόλαυσης το δύωρο λιώσιμο στην καρέκλα. Η εικόνα την ανάγκη. Ο Oneman μίλησε. Πίνει φρέντο.