Είναι πολύ ζόρικο να προσπαθείς να μάθεις κολύμπι στα 32

Από την αρχή φάνηκε πως το πρώτο μου μάθημα κολύμβησης θα ήταν ιστορικό, αφού η μοναδική συγκοινωνία που πλησιάζει το κολυμβητήριο στο Γουδί σε ακτίνα μικρότερη του 1 1/2 χιλιομέτρου είναι το ‘140’. (Ένιωσα ήδη το συγκαταβατικό χτύπημα στον ώμο μου όσων ξέρουν τι εστί ‘140’. Για τους υπόλοιπους, υπόσχομαι ότι θα υπάρξει σύντομα σχετικό κείμενο, αφού πρόκειται για ένα από τα θρυλικότερα λεωφορεία Αθηνών και περιχώρων). Έφτασα, όλως περιέργως, κάμποση ώρα νωρίτερα και κάθισα στις κερκίδες του κολυμβητηρίου χαζεύοντας τους λουόμενους.

Τι το ‘θελα; Στην λωρίδα που ήταν πιο κοντά στην κερκίδα βρίσκονταν καμιά εικοσαριά ενήλικες που έκαναν ό, τι τους έλεγε μια γυμνάστρια που στεκόταν εκτός νερού. Δεν ήξερα ακριβώς σε τι πρόγραμμα ήταν γραμμένοι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αλλά μάλλον για λοκατζήδες πήγαιναν, αφού αυτά που τους ζητούσε η γυμνάστρια να κάνουν μέσα στην πισίνα, εγώ δεν μπορώ να τα κάνω ούτε έξω από αυτή. Και το θέμα είναι πως όσο τους παρακολουθούσα, νόμιζα πως θα υποβληθώ κι εγώ στα ίδια καψόνια λίγη ώρα αργότερα. Ευτυχώς, όπως έμαθα πριν μπω στο νερό, επρόκειτο για τμήμα αερόμπικ.

Η ώρα πήγε 8 παρά (το μάθημα ξεκινούσε στις 8), άρχισε να κάνει ψύχρα και εγώ σιγά σιγά πήγα προς τα αποδυτήρια. Έκανα το ντουζάκι μου με ζεστό νερό και κατευθύνθηκα προς την πισίνα. Έλα, όμως, που έπρεπε να αφήσω τα γυαλιά μυωπίας στα αποδυτήρια. Οπότε, βρέθηκα να κόβω βόλτες μούσκεμα από λωρίδα σε λωρίδα, με ύφος

για να μάθω πού θα λάμβανε χώρα το μάθημα. Αφού γνωρίστηκα με όλο το κολυμβητήριο, κατέληξα στην τελευταία λωρίδα. Ή μάλλον στο μισό αυτής, αφού οι άνθρωποι που είχαμε αποφασίσει να μάθουμε μπάνιο εκείνη τη μέρα, περιοριζόμασταν σε τρία άτομα. Σε εμένα και σε δύο κυρίες γύρω στα 45.

Βούτηξα στην πισίνα. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού μπήκα στο νερό γραπωμένος από τη σκάλα σαν να αιωρούμουν από ανεμόσκαλα κρεμασμένη από ελικόπτερο πάνω από το Γκραντ Κάνιον και μόλις την άφησα γαντζώθηκα, αμέσως, από τον τοίχο. Κοίταξα γύρω μου και πέρα από τους ενήλικες που είχαν έρθει να κάνουν την προπόνησή τους, στο νερό βρίσκονταν και κάμποσα παιδάκια κάτω των 10 που όχι μόνο δεν μάθαιναν μπάνιο, αλλά ο προπονητής τους τους έκανε παρατηρήσεις ότι ο χρόνοι τους στο ύπτιο -ωιμέ!- δεν ήταν καλοί. Δεν θα μου επέτρεπα να πνιγώ εδώ. Ας το πάθαινα τουλάχιστον στα ανοιχτά των νησιών Σάντουιτς.

Μέχρι να αντικρίσω τα παιδάκια ο μεγαλύτερος φόβος μου για αυτό το πρώτο μάθημα ήταν πως θα πνιγώ. Αφού είδα τα παιδάκια, συνειδητοποίησα πως η ντροπή που θα ένιωθα μέχρι να ξεψυχήσω, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από το φόβο. Ενώ είχα κάνει εικόνα τα παιδάκια να κλαίνε από τα γέλια, καθώς θα είχα πιει τα μισά κυβικά νερού του κολυμβητηρίου, ο προπονητής που θα μας μάθαινε να κολυμπάμε με ρώτησε: ”Γιώργο, τι ξέρεις από μπάνιο”;

Να του έλεγα για εκείνη τη φορά που βρέθηκα κατά λάθος στα άπατα και μέχρι να γυρίσω στη στεριά (3 μέτρα μακριά) πήγα να χάσω τη σπλήνα μου;

Να του έλεγα για την άλλη που ενώ είχα φτάσει με βατραχοπέδιλα μέχρι τις σημαδούρες στο Αυλάκι, κάποια στιγμή αποφάσισα να τα βγάλω και κατέληξα να με βγάλει σηκωτό ένας κολλητός μου; Ή για το ότι αυτό που ξαπλώνετε στην επιφάνεια του νερού και σας παίρνει και ο ύπνος -τρομάρα σας- από τη χαλάρωση, το κάνω άνετα μόνο σε κρεβάτι με ανατομικό στρώμα;

Περιορίστηκα στο ”μπορώ να κολυμπήσω πάνω κάτω τη διαδρομή, αλλά δεν μπορώ να μείνω σταθερός σ’ ένα σημείο, γιατί βουλιάζω’‘. Δεν ξέρω αν έδωσα τη σωστή απάντηση, πάντως εκείνος μου πέταξε μια σανίδα. Με τη σανίδα στο χέρι και μ’ ένα κίτρινο σκουφί στο κεφάλι-γιατί αν είναι να πνιγείς πρέπει να πνιγείς με στιλ- άρχισα να κάνω τις ασκήσεις που μας έλεγε ο δάσκαλος. Δεν είχαν καμία σχέση με εκείνες που έκαναν νωρίτερα οι ‘ΟΥΚάδες’ της πρώτης λωρίδας , αλλά για ένα άνθρωπο που έχει τόση σχέση με το μπάνιο όση θα έπρεπε να έχει  η προσευχή με το σχολείο, ήταν τουλάχιστον επίπονες.

(this is how I was supposed to swim)

Εκεί που είχα αρχίσει να ξεθαρρεύω και να κολυμπάω ίσαμε ένα μέτρο χωρίς να πιαστώ από τον τοίχο με τη λύσσα που πιανόταν από το χείλος του πηγαδιού η αναδυόμενη Σαμάρα στο ‘The Ring’, ο δάσκαλος μας είπε να κάνουμε μια άσκηση που θα μας βοηθούσε να κατανοήσουμε πώς πρέπει να χρησιμοποιούμε τη σανίδα. Μας είπε, λοιπόν, να βουλιάξουμε τη σανίδα στο νερό -πιο εύκολα βουλιάζεις μια αφιονισμένη όρκα- και να καθίσουμε πάνω της προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρατήσουμε μια σχετική ισορροπία.

Ενώ είχα αρχίσει να ταξιδεύω σαν τον Γκιούλιβερ στην πισίνα, καθισμένος πάνω στη σανίδα, γιατί προφανώς εκείνη είχε πάρει από την πρώτη στιγμή το πάνω χέρι στη σχέση μας, μόλις έφτασα στο διαχωριστικό με τη διπλανή διαδρομή, ο δάσκαλος είχε την ατυχή, για μένα, έμπνευση να μοιραστεί μαζί μας την εξής γνώση: ”Η σανίδα είναι ένα απλό βοήθημα. Αν αρχίζετε να βουλιάζετε και πιαστείτε από αυτήν, θα βουλιάξει κι εκείνη μαζί σας’‘.

Η αντίδρασή μου ήταν αυτόματη.

Πέταξα μπροστά τη σανίδα και άρχισα να κουνάω τα πόδια μου με μεγαλύτερη ταχύτητα από ότι ο Φρεντ Φλίνστοουν στο αμάξι του.

Σε 5” είχα καταφέρει να πιαστώ από τον τοίχο και η δεξιά μου γάμπα είχε πάθει κράμπα ισχυρότερη από αυτή ποδοσφαιριστή μετά από το δεύτερο ημίχρονο παράτασης.

Δεν άφησα τον πανικό μου να φανεί. Ακούμπησα και τα δύο μου χέρια στον τοίχο και πήρα ύφος τύπου που ψάχνει γυναίκα να φλερτάρει, αργοπίνοντας το μοχίτο του και ανακοίνωσα στο δάσκαλο ότι είχα πάθει κράμπα. Η κωλυσιεργία μου στην ανακοίνωση της κράμπας, έθετε τις βάσεις να μου φτάσει μέχρι τον ώμο, αλλά δεν ήθελα να εκδηλώσω τις φοβίες μου από το πρώτο μάθημα. Ευτυχώς, o προπονητής μου είπε να κάνω διατάσεις και κατάφερα όχι μόνο να φύγω χωρίς πατερίτσα από το κολυμβητήριο, αλλά και να ολοκληρώσω την προπόνηση.

Στο ‘140’ του γυρισμού, έχοντας τη λυτρωτική αίσθηση που νιώθεις μετά από έντονη γυμναστική, σκεφτόμουν δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το κακό με τις φοβίες, είναι ότι με την πάροδο του χρόνου παίρνουν κιλά. Αυτό μπορεί να μην έχει κάποια συνέπεια όταν φοβάσαι το ύψος ή το σκοτάδι, αλλά στην περίπτωση της κολύμβησης παίζει καθοριστικό ρόλο.

Δεύτερον, όταν πέφτεις στα 32 σου σε μια πισίνα είναι πολύ δύσκολο να μάθεις μπάνιο, γιατί σκέφτεσαι ένα κάρο πράγματα που μπορεί να πάνε στραβά, ενώ αν πέσεις για πρώτη φορά στην πισίνα στα 5 σου, το πιο βαρυσήμαντο που μπορεί να σε βασανίζει είναι ότι η μάνα σου δεν σε αφήνει να πίνεις πορτοκαλάδα με ανθρακικό και έχεις γκώσει με τις μπλε.

ΥΓ: Μόνη μου παρηγοριά ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν ξέρουν ποδήλατο.