Γιάννης Μπέζος ή Πέτρος Φιλιππίδης;

Έχεις περάσει ατέλειωτες ώρες στην τηλεόρασή σου για χάρη και των δύο. Έχεις γελάσει και με τους δύο. Ενδεχομένως να τους θεωρείς και από τους μεγαλύτερους Έλληνες ηθοποιούς. Το θέμα όμως σήμερα είναι ποιόν από τους δύο προτιμάς να βλέπεις περισσότερο.

Μπέζο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τον Φιλιππίδη τον έχω στην κατηγορία των ηθοποιών που θα έπαιζαν στο “Ηλίθιος και Πανηλίθιος”. Και δεν γελάω πολύ με αυτές τις ταινίες. Ο Γιάννης Μπέζος είναι ένας πολύπλευρος ηθοποιός. Τον προτιμώ φυσικά στους κωμικούς του ρόλους. Και αν έπρεπε να θυμηθώ στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης που με έχουν σημαδέψει, οι περισσότερες θα ήταν από το “Εκείνες κι εγώ” και την ανυπέρβλητη περσόνα του Ζάχου Δόγκανου. Το έβλεπα φανατικά. Σε κάθε επεισόδιο. Σε κάθε επανάληψη. Από το ύφος όταν μίλαγε στις πιτσιρίκες πριν τους πετάξει το αφοπλιστικό “μην κοιτάς τα χρόνια μου λοιπόν, ο άνδρας πρέπει να χει παρελθόν” , στο “I am glad to inform you” που έλεγε κάθε φορά που χρειαζόταν να μιλήσει Αγγλικά ενώ δεν ήξερε, το αυταρχικό στυλάκι που τους έβαζε όλους στη θέση τους και την τσιγκουνιά του. “Το σημειώνω.. το σημειώνω..”

ps: Ειδική μνεία οφείλει να γίνει στον Ανδρέα Μορφονιό. Όποιος έχει λιώσει άπειρες ώρες να βλέπει Γιάννη Μπέζο, θα ξέρει ότι ο Μορφονιός ήταν ο σκηνοθέτης σε όλες τις επικές σειρές που γύρισε στη δεκαετία του 90 και τις αρχές των 00s.

Μπέζο η Ρομίνα Δερβεντλή

Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ τον Φιλιππίδη, αλλά δεν χρειάστηκε καν το το σκεφτώ πολύ για να απαντήσω. Μπέζο για τα απαράδεκτα πουκάμισά του στους Απαράδεκτους. Μπέζο για την δραματική του ερμηνεία στη σειρά “Απών”. Μπέζο για το γεγονός ότι στην πραγματικότητα είναι ένας σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος, κόντρα στους ρόλους που παίζει τόσα χρόνια. Μπέζο γιατί  μου βγάζει έναν περίεργο σεβασμό σε σημείο που πιστεύω ότι αν τον γνώριζα θα μπέρδευα τα λόγια μου σαν 16χρονη groupie, σε αντίθεση με τον Φιλιππίδη που το πιθανότερο είναι στα 5 λεπτά να παίζαμε σφαλιάρες. Βασικά, τα πράγματα είναι πιο απλά: Ξεκαθαρίζω από τώρα ότι όποιο δίλημμα περιλαμβάνει κάποιον από το καστ των Απαράδεκτων θα επιλέγω πάντα αυτόν. Τώρα αν θέλετε να επιλέξω ανάμεσα στους ίδιους τους Απαράδεκτους, θα έχουμε πρόβλημα…

Μπέζο η Αμαλία Κουλακιώτη

Δε λέω και ο Φιλιππίδης φοβερός ηθοποιός, τον έχω δει και στο θέατρο και είχα ενθουσιαστεί, αλλά αν με ρώτησεις να σου πω στα γρήγορα ένα ρόλο του θα δυσκολευτώ. Δεν θα μου ρθει κανένας αμέσως στο μυαλό. Αντιθέτως με τον Μπέζο, που θα θυμηθώ τον Γιάννη, το Δόγκανο, τον ευτυχισμένο μπαμπά σε διάφορες σειρές. Η καλύτερη ελληνική ταινία που έχω δει εδώ και χρόνια ίσως είναι το “Τανγκό των Χριστουγέννων”.

Επίσης ο Μπέζος έχει πρωταγωνιστήσει σε δύο αγαπημένες μου σειρές, το “Βίος Ανθόσπαρτος” και το cult πλέον “Της Ελλάδος τα παιδιά”.

Για εμένα που πλέον βλέπω δέκα λέπτα ελληνικής τηλεόρασης κάθε μήνα και πολύ λέω, αυτό είναι σημαντικό…

Μπέζο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν μου άρεσε ποτέ το Χάι Ροκ. Ούτε ο Φιλιππίδης, ούτε ο Χαλκιάς εκεί. Και ξέρεις, άμα αρχίσει μια σχέση στραβά δεν ισιώνει με τίποτα. Όχι ότι δεν έχω γελάσει με τον Φιλιππίδη του 50-50 για παράδειγμα, αλλά το δίλημμα ρίχνει πάνω του τον σπουδαιότερο τηλεοπτικό, κωμικό ενσαρκωτή ρόλων στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Γενικά.

Γιάννης στους Απαράδεκτους, Κάκαλος, Δόγγανος.. Απογείωσε ακόμη και το “Ευτυχισμένοι Μαζϊ”, μια σειρά με σενάριο που αν διάβαζες πριν δεις το καστ (ή έστω πριν δεις ότι παίζει και ο Μπέζος) θα προτιμούσες να παρακολουθήσεις και τα 95 λεπτά ενός πακιστάνικου φιλμ στο Sundance Channel.

Ομολογώ πως δεν είμαι του θεάτρου και πως, όταν είμαι, βλέπω κάτι παραστάσεις σε σκηνές που οι ηθοποιοί είναι περισσότεροι από τους θεατές. Δεν έχω δει κανέναν από τους δυο τους, τέλος πάντων, στο σανίδι. Αλλά θα αναγνωρίζω πάντα, μιας και όπως φαίνεται η τηλεόραση δεν θα ξαναδεί ποτέ τις δάφνες των 90s, ότι χρωστάω στον Γιάννη Μπέζο πάνω από τις μισές ώρες που έκατσα μπροστά της σε ολόκληρη τη ζωή μου. Τις άλλες μισές, έβλεπα αθλητικά.

Μπέζο ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Τίποτα εναντίον του Φιλιππίδη, αλλά ο Γιάννης Μπέζος είναι απλά ο καλύτερος.

Μπέζος ο Πάνος Κοκκίνης

Και οι δυο τους είναι υπέροχοι. Ο Μπουτς Κάσιντι και ο Σάντανς Κιντ του ελληνικού υποκριτικού στερεώματος. Σούπερ ταλαντούχοι επί σκηνής ή μπροστά από την κάμερα, σούπερ σοβαροί (στα όρια της κλινικής κατάθλιψης) όταν δίνουν συνεντεύξεις, σούπερ προσεκτικοί όσον αφορά την διαχείριση της δημόσιας εικόνας τους και σούπερ σταθεροί και προστατευτικοί όσον αφορά την προσωπική τους ζωή. Οπότε, με τι κριτήρια να κάτσω να διαλέξω; Αν μου άρεσε καλύτερα ο Μπέζος στους Απαράδεκτους ή ο Φιλιππίδης στο 50 50; Η’ με βάση π.χ.  τις θεατρικές παραστάσεις που ανέβασαν και ανεβάζουν; Πολύ απλά δεν γίνεται. Γιατί οι επιτυχίες τους είναι υπερβολικά πολλές να τις μετρήσεις. Το μόνο που μένει είναι η -εντελώς προσωπική μου αίσθηση- ότι ο Απαράδεκτος gay, ο στρατόκαψος σμήναρχος Κάκαλος και ο χασοδίκης Δόγκανος είναι χαρακτήρες που γερνάνε καλύτερα από τους αντίστοιχους του Μεγάλου Πέτρου. Άσε που, τώρα που το σκέφτομαι, πολύ θα μου άρεσε μια σειρά με αυτούς τους τρεις μαζεμένους μαζί.

Μπέζο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μπέζος ρε παιδιά, είναι απλό το θέμα! Με το Μπέζο γελάς. Ο Μπέζος είναι ωραίος γιατί αυτοσαρκάζεται (είμαι σίγουρος ότι βάζει χέρι στους διαλόγους του). Γιατί αλλάζει χωρίς να το καταλάβεις. Από αυστηρός σμήναρχος σε γκαφατζή καραβανά. Από αυταρχικός διευθυντής σε λιγούρι γερομπισμπίκη. Από κακιά αδερφή σε επιστήθιο φίλο. Και με τη γλώσσα και με τη γλώσσα του σώματος. Ο Φιλιππίδης, δε λέω, είναι αστείος, στη φάτσα και στη κορμοστασιά, αλλά σε δυσκολεύει λίγο. Σου βγάζει αυτό το “πολλά αστεία μαζεμένα”. Αυτό το “να γελάσουμε με το ζόρι”! Και με το ζόρι δε γελάς. γελάς;

Μπέζο η Έλενα Μπουζαλά

Με εξαίρεση τη φωνή του Σιντ στην Εποχή των Παγετώνων δεν μου αρέσει ο Πέτρος Φιλιππίδης. Σαν να έχει συνέχεια την ίδια φάτσα, με αστεία που δεν με εκφράζουν, ακόμα και στην ορίτζιναλ μορφή αυτού του χιούμορ, τον Ζήκο. Ο Γιάννης Μπέζος δείχνει να έχει για πλάκα όποιον ρόλο παίξει. Τον παρακολουθώ στην τηλεόραση στα παλιά του σήριαλ, τον έχω δει ως Δον Ζουάν και ως κατά φαντασία ασθενή στο θέατρο. Με κρατάει. Μου αρέσει που έχει χτίσει γύρω του ένα μυστήριο για τον χαρακτήρα του. Μου αρέσει που στις συνεντεύξεις του γελάει δύσκολα. Κλαίω όποτε σκέφτομαι απαντήσεις του σε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι. Τι κάνετε; Καλά. Θέλετε να μας πείτε κάτι για την νέα σας δουλειά; Όχι. Σαν να σου λέει, γέλα μαζί μου, αλλά μέχρι ένα σημείο μπορείς. Respect.

Μπέζο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Μπέζος, φυσικά. Δεν θα επαναλάβω τα επιχειρήματα των προηγούμενων (εύγε, guys, με καλύψατε) αλλά θα χρησιμοποιήσω αυτο το χώρο για να γράψω κάτι που ήθελα από καιρο.

Ο Γιάννης Μπέζος, αυτός ο σοβαρός κύριος με το επιβλητικό φιζίκ, εν έτει 1991 δέχθηκε να παίξει τον ρόλο ενός ομοφυλόφιλου. Τον έπαιξε τόσο ζυγισμένα, τόσο μη-κλισέ (χωρίς υστερίες, ουρλιαχτά, φτερά και πούπουλα) που κατάφερε όχι μόνο να μην τους κατεβάσει το ΕΣΡ στα δύο πρώτα επεισόδια (μιλάμε για την ομοφοβική Ελλάδα του σήμερα μείον 21 χρόνια πρόοδου), αλλά να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες που πέρασαν ποτέ από την ελληνική τηλεόραση. Ήταν μια μικρή επανάσταση: σε μια κοινωνία που κανείς δεν μιλουσε για gay (και αν μιλούσε, χρησιμοποιούσε τους όρους “τοιούτος” και “ντιγκιντάνγκας”), ο Γιάννης των Απαράδεκτων μπήκε στο καθιστικό του μέσου τηλεθεατή και ανάγκασε τη μαμά, τον μπαμπά, τα παιδιά και τον παππού να τον δουν και να μη θέλουν να στρέψουν αλλού το βλέμμα τους, γιατί πλέον αυτός ο τύπος δεν τους προκαλούσε αποστροφή ή διάθεση για χλευασμό, αλλά τον συμπαθούσαν. Έβαλε σε σκέψεις ακόμη και τους πολύ άντρακλες: αφού ο playboy Μπονάτσος έκανε χώρο στο σπίτι του για έναν ομοφυλόφιλο, θα μπορούσε και εκείνος να κάνει χώρο στη στενή του ιδεολογία για τη διαφορετικότητα του διπλανού του;

Σκέψου πόσο σημαντικό είναι αυτο που κατάφερε ο Μπέζος.

Και τώρα σκέψου τον Φιλιππίδη σε έναν αντίστοιχο ρόλο.

Μπέζο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Θαρρώ πως είναι το πιο εύκολο δίλημμα από καταβολής του θεσμού. Η απάντηση “Μπέζος” είναι no-brainer που λένε κι οι φίλοι του Μπάτη οι Αμερικάνοι. Μπέζος, λοιπόν, ως Γιάννης στους “Απαράδεκτους” (τα ‘πατε, δεν τα ξαναλέω για αυτό το ρόλο), ως “Δόγκανος” και φυσικά ως “Σμήναρχος Κάκαλος” στην εξίδου πρωτοποριακή κωμωδία της “Ελλάδας τα Παιδιά”. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι τρεις σειρές είναι οι μόνες που όσες φορές και να μπουν επανάληψη τις βλέπεις πάντα…

Φιλιππίδη ο Μάνος Μίχαλος

Δεν είμαι από τη φύση μου αντιδραστικός, ούτε χρωστάω κάτι στον Πέτρο Φιλιππίδη, ενώ αποτελεί προσωπική ψυχοθεραπεία να βλέπω Απαράδεκτους ξανά και ξανά και τον Γιάννη να κάνει τον άρρωστο στο νοσοκομείο (όπου σε κάθε “αδελφή” που φωνάζουν οι γιατροί, εκείνος λέει στη Δήμητρα “μωρή με κράζουν”) ή το δάσκαλο υποκριτικής στη σχολή θεάτρου (στο καλύτερο επεισόδιο για μένα των Απαράδεκτων). Όμως, παρότι θεωρώ τον Μπέζο τον πιο επιτυχημένο ηθοποιό της ελληνικής τηλεόρασης (με Γιάννη, Δόγκανο και Κάκαλο τα χάιλαιτς της καριέρας του) και απιστεύτα σοβαρό (σε σημείο υπερβολικό ίσως) άνθρωπο εκτός στούντιο, είμαι της άποψης ότι δεν γίνεται να μην υπάρξει αντίλογος υπέρ του Πέτρου Φιλιππίδη.

Γιατί, αν κοιτάξεις τη φιλμογραφία του Φιλιππίδη, θα δεις ότι από το Χάι Ροκ και τους Δροσουλίτες ή τον Πέτρο και τα κορίτσια του, ο 49χρονος ηθοποιός έκανε τρομακτικό upgrade στην υποκριτική του δεινότητα, καθώς περνούσε τα χρόνια και αντί να παραμείνει ένας συμπαθητικός αεροδόντης τύπος (που κάποιοι στο παρελθόν αποκαλούσαν “κρύο” στους κωμικους ρόλους του), έπιασε τον Νικηφόρο Ζορμπά από τα κέρατα και τον εξέλιξε στον πιο real ανδρικό κωμικό ρόλο της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης, με στηρίγματα τους επίσης εξαιρετικούς Παύλο Χαϊκάλη και Σάκη Μπουλά.

Πέρα, όμως από το τηλεοπτικό κρεσέντο στο 50-50 που του έδωσε τη φορά να ισορροπήσει ανάμεσα στο δράμα και την κωμική σαπουνόπερα στο Λάκη τον Γλυκούλη (μια σειρά που με άλλον ηθοποιό θα είχε πάει άπατη), ο Πέτρος Φιλιππίδης έχει να επιδείξει μια θεατρική πορεία μεγάλων ρόλων, παραστάσεων, παραγωγών και σκηνοθεσιών. Όσοι τον έχουν δει, είτε σε μεταφορές μεγάλων κωμικών έργων ή το remake του all time (και απίστευτα καλουπωμένου ρόλου λόγω Χατζηχρήστου) Ζήκου, έχουν να λένε ότι σε μια εποχή όπου οι Τέχνες είναι αντίδοτο ή και αντίδωρο στην κρίση, ο Πέτρος Φιλιππίδης όχι απλά γεμίζει θέατρα, αλλά κάνει θέατρο όσο λίγοι στην Ελλάδα.

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, όμως ήδη νιώθω οι κυρίες και οι κύριοι των Αιωνίων Διλημμάτων να λένε “είσαι κομπλεξικός και απλά λες το αντίθετο”. Really?

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΖΟΣ ΜΕ 90.9%

Το Αιώνιο Δίλημμα δεν αντέχει αγωνιστικής κριτικής. Ο Γιάννης Μπέζος βρέθηκε σε πολύ καλή βραδιά, σχεδόν όλα τα σουτ μπήκαν και έφτασε στη νίκη με χαρακτηριστική ευκολία. Λογικά, στα καμαρίνια του θεάτρου όπου παίζουν μαζί το Απατεώνες και Τζέντλεμεν θα πέσει πολύ καζούρα από το νικητή. Από την άλλη, μπορεί να μην δώσουν και σημασία: από τη μία ο Γιάννης Μπέζος, από την άλλη ο Πέτρος Φιλιππίδης. Όπως λέει συνήθως και ο Τριαντάφυλλος, “αν εγώ ήμουν ένας από αυτούς, δεν θα σας μιλούσα καν”.