Γιατί συγκλονιστήκαμε από τον θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη
Στις εποχές που ζούμε και βλέπουμε την ανοησία και έπαρση να επικρατούν, ένας αποχαιρετισμός στα κοινωνικά δίκτυα μας δείχνει πόσο καλύτεροι μπορούμε να γίνουμε.
- 18 ΟΚΤ 2022
Σφίξιμο στο στομάχι και στεναχώρια. Αυτό ήταν το πρώτο που ένιωσα όταν διάβασα ότι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης πέθανε την προηγούμενη Παρασκευή. Και ύστερα ήρθε αυτό το πολύ όμορφα σκηνοθετημένο -από τον ίδιο- ποστ. Σοκ. Δέος. Σεβασμός. Τι απίστευτος άνθρωπος υπήρξες Αλέξανδρε!
«Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ γιατί σε εμένα. Σε κάποιον τυχαίνει. Στη ζωή μου είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε είπα ευχαριστώ. Θέλω να πως σε όλους κάτι. Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο μου αναλογούσε. Μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της ζωής μου, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Στα 5μιση της χρόνια η κόρη μου θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, για να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα».
Ο καθένας μπορεί να συγκινηθεί σε όποιο σημείο θέλει. Εγώ σε αυτό έσπασα, ίσως επειδή έχω ένα παιδί 2 χρονών που το λένε κι αυτό Γιώργη. Δεν ξέρω αν έχει μεγάλη σημασία να αναλύσουμε εδώ τι ήταν και τι πρέσβευε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Ή αν είναι να το κάνουμε αυτό, για να γλιτώνουμε και χρόνο μπορεί ο καθένας να διαβάσει το από ψυχής κείμενο της Μαρίας Καούκη στο SPORT24. Ήταν φίλος της, τον γνώριζε καλά, ήξερε ότι παλεύει με τον καρκίνο.
Συγκλονιστήκαμε όλοι. Αναρωτιέμαι γιατί όμως συνέβη αυτό. Η μόνη εξήγηση -εκτός της προφανούς, ότι δηλαδή μιλάμε για έναν νέο άνθρωπο, με ήθος που είχε πολλά να δώσει και πέθανε από καρκίνο τόσο νωρίς- είναι η εξής. Μας κάνει εντύπωση, σε αυτούς τους ποταπούς καιρούς που ζούμε, κάτι να μας συγκινεί και να μας συγκλονίζει πραγματικά. Είναι τόσο άσχημη η καθημερινότητα, τόσο ζοφερή, που διαβάζοντας κάτι που μπορεί να μας ανυψώσει νιώθουμε μία συστολή, νιώθουμε διαφορετικά σαν να μη μας αξίζει όλο αυτό. Μας κάνει ίσως να ντρεπόμαστε για όσα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά σε αυτή την κοινωνία.
Συνηθίσαμε στο να θέλουμε τους ανθρώπους να είναι χειρότεροι, να περνούν πιο χάλια, να υποφέρουν περισσότερο από ότι εμείς. Μία ματιά να ρίξει κανείς στο τι αντιμετωπίζουμε τον τελευταίο καιρό και θα το καταλάβει. Ζούμε λοιπόν σε μία κοινωνία γεμάτη πολιτικά ψεύδη και συντριπτικές απογοητεύσεις με 12χρονα που βιάζονται και εκδίδονται στο κέντρο της πόλης (και «βιάζονται» ξανά σε εξαθλιωμένα «κίτρινα» τηλεοπτικά πάνελ), με μικρά αναξιοπρεπή ανθρωπάκια που χαιρετούν ναζιστικά μέσα στα δικαστήρια, με ντροπιαστικές προστατευτικές αποφάσεις που αφήνουν ελεύθερους ειδικούς φρουρούς που έχουν καταγγελθεί για βιασμό μέσα σε αστυνομικό τμήμα, με καθημερινά άγχη για επιβίωση και τις τιμές στο ταβάνι. Ζούμε σε μια κοινωνία σκατόψυχη, που βλέπει τη δυστυχία της να απλώνεται πάνω από μία συγχυσμένη πόλη. Ένας άσχημος, καταθλιπτικός ρεαλισμός.
Είναι ιστορικές εποχές, που δυστυχώς βλέπουμε να επικρατεί από τη μία η ανοησία και από την άλλη η έπαρση. Κάπου διάβασα ότι ο άνθρωπος είναι η δόξα και η ντροπή του σύμπαντος. Αυτή τη στιγμή μπορεί να είμαστε στην ντροπή -ωστόσο το συγκλονιστικό τελευταίο ποστ ενός ανθρώπου που δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας μάς έδειξε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε στη δόξα.
