Γλυφάδα ή Κηφισιά;

Κόντρα πολιτισμών, με την Κηφισιά και τα πεζοδρόμια και τα μαγαζιά, απέναντι στη Γλυφάδα με τη Μεταξά, την Εσπερίδων και το κλειστό του μπάσκετ με τις αναμνήσεις.

Κι όλα αυτά για δύο περιοχές που μοιάζουν συνήθως αποκομμένες από τον υπόλοιπο κόσμο και όσα συμβαίνουν σε αυτόν. Δεν πάνε όλοι για βόλτα στη Γλυφάδα και την Κηφισιά, δεν ξέρουν όλοι τι συμβαίνει στη Γλυφάδα και την Κηφισιά. Για τη Γλυφάδα και τα Νότια Προάστια γενικότερα έχουμε βρει τον κατάλληλο τρόπο να ενημερωνόμαστε, από το Nou-Pou.gr, ένα site αφιερωμένο στη ζωή των Νοτίων Προαστίων. Για την Κηφισιά και τα βόρεια δεν έχουμε βρει κάτι αντίστοιχο. Όπως και να ‘χει το δίλημμα είναι αιώνιο και σε καλούμε να το αντιμετωπίσεις.

Ψήφισε εσύ και μετά δες τι επιλέγουμε εμείς.

Γλυφάδα δαγκωτό ο Πάνος Κοκκίνης

Η Κηφισιά για μένα, έχοντας μεγαλώσει στην Καλλιθέα, ήταν πάντοτε κάτι το ψυχρό, απόμακρο και ελαφρώς Στεπφορντγουιφικο. Ένα μέρος που μας έπαιρνε μια ώρα να φτάσουμε με το ηλεκτρικό. Και το οποίο, αν εξαιρέσεις ότι ήταν φουλ στο πράσινο, δεν είχε τίποτα αξιόλογο στα μάτια μου. Ενώ η Γλυφάδα ήταν και παραμένει το πιο Καλιφορνέζικο από τα προάστια της Αθήνας. Εκεί που κατασκήνωνα κάθε καλοκαίρι. Το μέρος που ήπια τον πρώτο μου αραχτό καφέ. Αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβείας μου. Όμως, προσοχή, δεν την νοσταλγώ. Μου αρέσει να την ζω όπως είναι τώρα. Μου αρέσει που αλλάζει συνεχώς. Ότι κάθε σεζόν, όπως συμβαίνει και τώρα, αλλάζει στέκια, δημιουργεί νέες πιάτσες και πετάει χωρίς τύψεις στον κάδο της λήθης τις παλιές. Με άλλα λόγια μου αρέσει γιατί είναι άπιστη. Επίσης, ενίοτε, ελαφρόμυαλη. Τι τα θες, έτσι είναι συνήθως οι ωραίες γυναίκες. 

Γλυφάδα ο Γρηγόρης Μπάτης

Ως γνήσιος δυτικοπροαστίτης κουβαλάω το αίσθημα της ευθύνης και της αντικειμενικότητας για το συγκεκριμένο δίλημμα. Ως λάτρης της θάλασσας από την άλλη, η αντικειμενικότητα πάει περίπατο. Γλυφάδα λοιπόν, έστω κι αν πηγαίνω καμιά δεκαριά φορές το χρόνο κυρίως για να συναντήσω τους φίλους μου από τα Νότια. Αντιθέτως, στα Βόρεια και δη στην Κηφισιά ακόμα κι αν είναι πιο κοντά στα μέρη μου, δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να πάω. Κι όσες φορές πήγα, κανένα μέρος δεν με κράτησε και τίποτα δεν μου γέννησε την επιθυμία να επιστρέψω. Η Κηφισιά είναι ο χειμώνας. Να ψάχνεις να παρκάρεις μέσα στη βροχή, να μπαίνεις σ’ ένα κατάμεστο μαγαζί και να προσπαθείς να διασκεδάσεις, να έχεις ντυθεί σαν κρεμμύδι και μετά να ψάχνεις που θα βάλεις τα πράγματα. Είναι βέβαια και οι άνθρωποι, που δεν είναι τόσο κοντά σε μένα, δίχως να θέλω να τους θίξω φυσικά. Καλό γι’ αυτούς, καλό και για μένα. Η Γλυφάδα από την άλλη είναι καλοκαίρι. Είναι η ηρεμία της θάλασσας, είναι η έξοδος με βερμούδα και σαγιονάρα, είναι η διασκέδαση σε μαγαζί που ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερό σου κοιτάς ψηλά και βλέπεις ουρανό, κοιτάς μπροστά και βλέπεις θάλασσα. Η φάση βέβαια είναι Νέα Φιλαδέλφεια ή κέντρο,αλλά αφού έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, ας πάει και το παλιάμπελο. Καλή είναι και η Γλυφάδα.

Γλυφάδα ο Χρήστος Δεμέτης

Άλφα, η Κηφισιά μου πέφτει μακριά.

Βήτα, η Κηφισιά δεν έχει Μπιφτεκούπολη.

Γάμα, η Κηφισιά δεν έχει θάλασσα.

Δέλτα, στη Γλυφάδα τα μπεργκεράδικα είναι η απόλυτη attraction της περιοχής.

Επίσης στη Γλυφάδα έχει τα καλύτερα φθηνά ξενοδοχεία με θέα στο κύμα στα οποία κάθε έφηβος και μεταέφηβος έχει ανδρωθεί, ή αν δεν έχει ανδρωθεί εκεί με την καλή του, δεν ξέρει τι χάνει τέλος πάντων.

Γλυφάδα για το Vinilio. Μη ρωτάς πολλά, ψάξτο αν δεν το ξέρεις. Και για το Anima επίσης.

Γλυφάδα επίσης για τα τιμημένα Α3 και Β3 που μυρίζουν ιδρώτα και αλάτι. Δεν το λες απαραίτητα καλό αυτό, αλλά όπως και να το κάνεις είναι μια εμπειρία που σου μένει.

Γλυφάδα και για το θρυλικό κλειστό του μπάσκετ που κάποτε στέγαζε τον Παναθηναϊκό όταν ακόμα στη φανέλα είχε χορηγό τον καφέ maxwell.

Και τέλος πάντων, για να μην το κουράζουμε πολύ, Γλυφάδα γιατί την ξέρω καλύτερα από την Κηφισιά.

(από τη) Γλυφάδα ο Μάνος Μίχαλος

Θέλω να πιστεύω (και το πιστεύω) ότι μπορώ να συζητήσω αρκετά περισσότερα από το double cheese μου και από όσο θυμάμαι, δεν έχω πιάσει ποτέ σιλικονάτο στήθος. Τέλος πάντων, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το κέντρο, Στέλιο, έβλεπε έτσι τη Γλυφάδα. Εμείς σας αγάπαμε όλους και σας καμαρώνουμε κάθε καλοκαίρι, όταν κατεβαίνετε προς τα νότια.

Δεν θέλω να ασχοληθώ με διασκέδαση, παραλιακή, μαγαζιά και άλλα τιμαλφή για να πω ότι είμαι με τη Γλυφάδα. ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑ. Οπότε δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, αλλά θέλω αντικειμενικά να πω ότι είναι πολύ όμορφη η Κηφισιά αλλά και πολύ μακριά για το αυτοκίνητο και το διαβατήριο μου. Σίγουρα στην περιοχή που μεγάλωσα, καμιά επανάσταση δεν ξεκίνησε, κανένα απολυταρχικό καθεστώς δεν έπεσε.

Φαινόμαστε, κάποιοι είμαστε, φλώροι, φοράμε σαγιονάρες, βερμούδες και καρό πουκάμισα. Αλλά από αυτά τα 50 χρόνια όπου υπάρχει η Γλυφάδα στο χάρτη (τόσο λίγα, ναι, πριν κάτι πρόβατα θα έβρισκες), τα 20 παραμένει βασικό θέμα συζήτησης και εξακολουθεί να ξεσηκώνει τα πλήθη είτε για χειροκρότημα, είτε για κατακραυγή.

Οπότε δεν υπάρχει λόγος για εντάσεις. Μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα ηρεμεί το μυαλό και φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Ελάτε να σας τρατάρουμε μια selfie.

Η Κηφισιά του hater Στέλιου Αρτεμάκη

Ας δούμε, λοιπόν, ποια από αυτές τις δύο πρωτεύουσες των μαμάδων με τα κακομαθημένα παιδάκια που δεν συζητούν για τίποτα άλλο εκτός από το double cheese τους είναι καλύτερη. Από τη μία τα Κηφισιωτάκια είναι απομονωμένα στον κόσμο τους. Και από την άλλη τα Γλυφαδιωτάκια έρχονται πλέον στα Εξάρχεια για να το παίξουν και καλά ιστορία, φασούλα, κουλτούρα, ξεχνώντας ότι η εναλλακτική σκηνή έχει μετακομίσει Πετράλωνα και Παγκράτι χρόνια τώρα. Κάποιοι το έχουν πάρει πρέφα και επιμένουν να ενοχλούν τον καφέ μας, εμάς των φυσιολογικών που δεν θέλουμε υποκατάστατα τυριού αλλά τυρί. Τα λέω αυτά γιατί μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω ποιο προάστιο είναι έχει περισσότερα καγκουράμαξα (νομίζω η Γλυφάδα), ποια έχει τις περισσότερες culture deafening μπάντες (μάλλον η Γλυφάδα) και ποια είναι η πρωτεύουσα της φοροδιαφυγής (μάλλον η Γλυφάδα). Μπορεί και να επηρρεάζομαι επειδή την  Κηφισιά που την έχω ζήσει από μέσα και απ’ έξω ως απόφοιτος της Σχολής Αναβρύτων και έχει μεικρότερο δείκτη μποτοξοσύνης. Δηλαδή αν στην Γλυφάδα πας για να πιεις καφέ με το αφάν γκατέ της σιλικόνης να κάνει σέλφι δίπλα σου λες και τα smartphone τώρα βάλανε φωτογραφική, στην Κηφισιά έχει μια χάρη το όλο πράγμα γιατί εκεί είναι το παλιό χρήμα. Τα ξόδεψε σε κήπους με πεύκα και ακριβά καπέλα γιατί πίστευε στο κράτος και τέλος πάντων δεν υπήρχαν στούντιο με personal trainers τότε. Φαντάζομαι τα ίδια ισχύουν και για New York και Los Angeles. Δεν πρωτοπορούμε πουθενά. Είναι απλά η ανθρώπινη φύση. Οπότε, ναι, Κηφησιά.

Γλυφάδα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αν με ρώταγες Γλυφάδα ή Βούλα, θα ψήφιζα και τις 100 φορές Βούλα γιατί εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι να την απαρνηθώ για την Παγκρατάρα. Αλλά στο δίλημμα Γλυφάδα ή Κηφισιά δεν μπορώ παρά να την επιλέξω. Παρόλο που στις νότιες παρέες μου κάνω πάντα τον συνήγορο της Κηφισιάς και λέω για το πράσινό της, για την πολύ πιο ωραία βόλτα που κάνεις εκεί στα πεζοδρόμιά της, για τον κόσμο της και τα μαγαζιά της. Αλλά στη Γλυφάδα έμαθα να τρώω, να πίνω και να διασκεδάζω μέχρι να αρχίσω τα υπερπόντια ταξίδια στο κέντρο και τα βόρεια. Γέλασα πολύ όταν έγραψε το κουλούρι για την ενθουσιασμένη παρέα από τη Γλυφάδα. Και δίκαια μας είχα βάλει πέρυσι στον χάρτη του Game of thrones να μας διοικούν οι Tyrell. Γιατί τέτοιοι είμαστε στα Νότια. Ψιλομαλάκες. Με τα κολλήματά μας στο ντύσιμο, στο ύφος, σε αυτά που μας αρέσουν να βλέπουμε, να τρώμε και να συζητάμε. Και να σου πω την αλήθεια δεν μας νοιάζει και ιδιαίτερα να αρέσουμε στους λοιπούς. Το ίδιο υποκειμενικά λοιπόν δρω και στην ψηφοφορία αυτή. Στην τελική στη Γλυφάδα έχουμε το The George, το Burger Joint και το Holy Spirit. Κι αυτά από μόνα τους κερδίζουν κάθε μαγαζί της Κηφισιάς 100-0. Αν θέλετε αντικειμενικότητα, να μου βάλετε άλλο δίλημμα. Σε αυτό ψηφίζω με το χέρι στην καρδιά.

Κηφισιά ο (κεντρώος) Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Μεγάλωσα και ζω στο κέντρο. Αυτό με τοποθετεί σε ίση απόσταση από τα δύο άκρα της Αττικής. Δεν ξέρω αν με καθιστά και αντικειμενικό σε αντίθεση με κάποιους άλλους εδώ μέσα. Πάντως όταν είμασταν μικροί πιο εύκολα πηγαίναμε Κηφισιά (λόγω τρένου) και η Γλυφάδα ήταν για μας μακριά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που οδήγησα μόνος μου πήγαμε βόλτα στην Γλυφάδα. Ταξίδι σου λέει. Άπιαστο όνειρο. Εκεί έχει πολλά μπεργκεράδικα και οι γυναίκες είναι πάντα όμορφες και στην πένα. Μας έλεγαν. Αν πας στα club πρέπει να έχεις γνωστό για να μπεις, είναι πολύ δύσκολο. Μας έλεγαν. Τελικά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι μερικά από αυτά ίσχυαν μερικά όχι. Εμείς όμως πηγαίναμε στην Κηφισιά και περπατάγαμε στους πεζοδρόμους, πίναμε καφέ στο κεφαλάρι, το βράδυ για ποτό στο Escoba (δεν είχε μεταφερθεί η πιάτσα κάτω στην Κηφισίας όπως τώρα) και γενικά περνάγαμε ωραία στα βόρεια. Τώρα βέβαια έχουν πέσει τα πράγματα και όλοι θέλουν να πάνε Γλυφάδα στο Holy Spirit. Έχουν πάει όμως Dalliance;  Γενικά ο Κηφισιώτης μου έκανε πιο προσιτός. Νόμιζα πως αν πιάσω κουβέντα με Γλυφαδιώτη θα μου μιλάει για surf και δεν θα ξέρω τι να απαντήσω. Άσε που η ομάδα μπάσκετ της Κηφισιάς είναι Α1 ενώ της Γλυφάδας ούτε με κιάλια. Και μην μου το πας στο συναίσθημα ότι από την Γλυφάδα ξεκίνησε ο Φράγκι και ότι δώσαμε μισή ομάδα πόλο, γιατί δεν θα παίζεις δίκαια. Εγώ σου μιλάω ωραία τόση ώρα για την Κηφισιά.

Γλυφάδα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Καταλαβαίνω ότι σε κάποιον μπορεί να μην αρέσει η Γλυφάδα. Δέχομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η θάλασσα, τα κουτάβια και τα ουράνια τόξα. ότι υπάρχουν τερατολάγνοι, κοπρολάγνοι και αυτοί που δεν τρώνε φέτα. Ότι έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη, δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνει ουσιαστική σύγκριση μεταξύ της Γλυφάδας και οποιασδήποτε άλλης περιοχής. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, είμαι ο πλέον κατάλληλος -και αντικειμενικός- για να ξεκαθαρίσω ότι η Γλυφάδα είναι ας πούμε η σοκολάτα και η Κηφισιά κάτι σαν τη ριζογκοφρέτα. Ότι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί δηλαδή, δεδομένου ότι είναι αρκετά μακριά από τη θάλασσα και οποιαδήποτε περιοχή δεν έχει σπίτι του Ανδρέα Παπανδρέου. Να της δώσω μόνο ότι έχει πρόσβαση με ηλεκτρικό. Και έναν ωραίο πεζόδρομο. Και την καλύτερη οδοντίατρο της Αθήνας. Αλλά ως εκεί. Η Γλυφάδα από την άλλη είναι μπασκετομάνα, έχει τα Queen, έχει παραλία σε απόσταση αναπνοής, έχει ωραία μαγαζιά για να φας και να βγεις, έχει θέα, έχει γαμάτους τύπους σαν εμένα και τους φίλους μου, έχει εξαιρετικό κλίμα, έχει και μαλάκες δε λέω, αλλά ότι και να λέμε, ότι και να διαβάσετε σ’ αυτό το κείμενο η ουσία είναι μια: Σα τη Γλυφάδα δεν έχει.

*Επίσης ο Μίχαλος πλέον είναι Βουλιώτης. Καλά να πάθει.

Γλυφάδα ο Κασίδης Πασχάλης

Τα τελευταία πέντε χρόνια δεν ξέρω αν έχω βρεθεί περισσότερες από δύο ή άντε τρεις φορές στην Κηφισιά. Δεν λέω πολύ ωραία περιοχή και αρκετό πράσινο αλλά τίποτα και ποτέ δεν με οδήγησε να πω ότι έχω πεθυμήσει ένα καφέ εκεί. Αντίθετα δεν υπάρχει περίπτωση με το που ανοίγει ο καιρός να μην νιώσω μια εσωτερική ανάγκη να επισκεφθώ τη Γλυφάδα για μια βόλτα, για φαγητό (και όχι μόνο burger), για καφέ (όχι όμως φραπέ γιατί δεν πάει με το κλίμα της περιοχής) και φυσικά για ποτό. Και προερχόμενος από την Αλεξανδρούπολη δεν γίνεται να παραβλέψω το σημαντικότερο στοιχείο της Γλυφάδας: τη Θάλασσα. Μια βόλτα στη Γλυφάδα σημαίνει και αυτομάτως ένα καλοκαιρινό αεράκι το οποίο κατά τα ψέματα σου λείπει, όταν μένεις στο κέντρο. Και παρότι υπάρχει ένα “ψώνιο” στη Γλυφάδα δεν με ενόχλησε προσωπικά ποτέ. Ίσως γιατί έχω και αρκετούς γνωστούς από εκεί και έχω πάθει ανοσία με τα χρόνια.

Κηφισιά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θα ψήφιζα Γλυφάδα για δύο λόγους. Ο πρώτος ανήκει στη σφαίρα του μύθου, δηλαδή του Γκάλη, τον οποίον είχα δει με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στο κλειστό. Ο δεύτερος είναι το The George, στο οποίο κουρεύομαι τα τελευταία δύο χρόνια και που κατά έναν διαολεμένο τρόπο, η μοίρα έφερε πίσω απ’ το κλειστό της Γλυφάδας, ώστε κάθε φορά που περιμένω τη σειρά μου, θυμάμαι τον Νίκο Γκάλη να σπάει τριάντα φορές τη μέση του το ίδιο βράδυ. Κατά τ’ άλλα όμως, σκότος. Μαύρο πηχτό σκότος.

Δεν με ενδιαφέρει η Κηφισιά. Ο λόγος που την ψηφίζω είναι ότι τουλάχιστον δεν μου προκαλεί κανένα δυσάρεστο συναίσθημα. Έχω δηλώσει προ πολλού ότι οτιδήποτε πιο νότιο απ’ την Ηλιούπολη μου προκαλεί ναυτία, την οποία κληρονόμησα (όπως και τα υπόλοιπα τραύματα) από την παιδική ηλικία, που ο πατέρας μου μας οδηγούσε μέχρι τον θείο μου στη Σαρωνίδα για να περάσουμε μια πληκτική Κυριακή σε μια περιοχή -ειδικά πριν 25 χρόνια- που οι λύκοι ήταν περισσότεροι απ’ τους ανθρώπους. Συνεπώς, η Γλυφάδα μου προκαλούσε πάντα ναυτία. Όπως και η Αργυρούπολη, όπως και η Βάρη, όπως και τα Καλύβια.

Γλυφάδα, ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι προσωπικό όλο αυτό. Για την Κηφισιά τι να γράψω; Δεν έχω βγει πάνω από 5 φορές προς τα κει.

Γλυφάδα ο Θέμης Καίσαρης

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι για τη Γλυφάδα.

Πάμε παρακάτω. Γνωρίζω ελάχιστα την Κηφισιά. Ως κάτοικος των νοτίων απ’το 1989, θεωρώ την Κηφισιά κάτι σχεδόν υπεραστικό, σαν τον Τοίχο της Αθήνας, με φυλές αλλόκοτες και ξένες.

Ναι, το ίδιο θα φαίνονται και οι νότιοι και η Γλυφάδα τους, δεν διαφωνώ. Τρεις χιλιάδες καφετέριες και “στέκια” πάσης φύσεως βρίσκονται μερικές εκατοντάδες μέτρα απ’τη θάλασσα, αλλά δεν τη βλέπουν. Καθόλου. Δεν μπορώ να γράψω τι άποψη έχω για όσους επισκέπτονται αυτά τα στέκια και νομίζουν πως “πάνε για καφέ παραλία”. Παραλία είναι εκεί που βλέπεις και μυρίζεις τη θάλασσα. Η Γλυφάδα δεν είναι παραλία, είναι απλώς τα στέκια που φτιάχτηκαν για να εξυπηρετήσουν τους νεόπλουτους του Πανοράματος.

Αλλά, είπαμε, κάτοικος νοτίων απ’το 1989, τη Γλυφάδα την ξέρω από παιδί.

Γι’αυτό και την αγαπώ, παρότι δεν μου αρέσει τίποτα σ’αυτήν.

Η Γλυφάδα για μένα είναι το Smash και το Divina, το Blanos, τα Wendy’s, το Άννα Ντορ, τα Queen και το Royal με ουρές κόσμου, το Sussex, το Carambola, το Μικρό, το Up N’ High και το Kokomo, το Mercedes στ’Αστέρια, το πρώτο παιχνίδι του Γκάλη απέναντι στον Άρη στο κλειστό, το Discobole και το American Toast. Τίποτα απ’αυτά δεν υπάρχει πια, αλλά υπήρξαν κάποτε κι αυτό αρκεί.

Η Κηφισιά είναι η στάση του Ηλεκτρικού που έχει για σήμα μια άμαξα.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΓΛΥΦΑΔΑ ΜΕ 72,7%

Μάλλον ξέρεις πού θα μας βρεις (και) φέτος.